In dit tweede deel van de serie ‘Als het niet goed gaat met je kind zetten we onze reis voort en gaan verder op zoek naar mogelijke oorzaken van problemen waar hoogsensitieve kinderen tegen aan kunnen lopen. Problemen rondom de hoogsensitiviteit, en bij het naar school gaan, hebben (naast het feit dat Kinderen van Nu om een andere aanpak vragen) altijd een oorzaak. Vandaag bespreken we mogelijke trauma’s en de daaruit voortvloeiende gevolgen.
Terugblik
In deel I hebben we ontdekt dat veel hooggevoelige kinderen zich niet altijd veilig kunnen voelen in een wereld die hen overweldigt. Dat kan te maken hebben met hun hooggevoeligheid en de vele prikkels en de intense ervaringen die zij hebben. Meestal krijg je daar thuis nog wel wat grip op, maar speelt het vervolgens een grote rol op school. Als daar de veiligheid in het geding raakt, dan uit zich dat vaak in onaangepast of juist aangepast gedrag met allerlei problemen van dien. Ook de zin en onzin van school is een thema dat vaak wordt aangeraakt door deze kinderen.
Al deze kinderen worden geboren in een Hoger Bewustzijn, in een hogere trilling. Ze zijn nog sterk verbonden met de Bron alwaar zij vandaan komen, voelen alles en komen vaak vast te zitten als het niet klopt voor hen. Voor sommige kinderen is deze uitdaging extra groot, omdat zij van ver komen, vanuit de hogere sferen. Vaak hebben zij in dat geval veel moeite met het wennen aan het leven op aarde, met het verschil in trilling en hebben ze meer begeleiding nodig.
Meestal hebben deze thema’s ook raakvlakken met de ouder(s), dan zijn de kinderen hooggevoelig maar heeft de ouder zelf zijn eigen hoogsensitiviteit nog niet onder controle. En als het kind extreem aangepast of juist onaangepast gedrag laat zien, thuis of op school, dan komt hier niet zelden de eigen pijn van de ouder om de hoek kijken. Maar wat dacht je van je eigen gevoel van veiligheid op deze wereld? En in hoeverre zeg je als ouder zelf wel volledig JA tegen je leven hier op aarde?
Kinderen leven hun eigen thema’s uit en hebben ook hun eigen ervaringen, maar er wordt ook veel gespiegeld. Dat geldt ook voor mogelijke trauma’s.
Geboortetrauma
Het eerste trauma dat in het oog springt en waar al veel over wordt geschreven, is het bekende geboortetrauma. In geval van een geboortetrauma kun je denken aan:
- een geboorte met de navelstreng om het nekje;
- een keizersnede (je wordt met geweld op de wereld gebracht);
- een geboorte met een vacuümpomp (zou je zeker ook als geweld kunnen opvatten);
- een vroeggeboorte en verblijf in eenzaamheid op neonatologie, gescheiden van de moeder;
- een geplande geboorte (ook dat zou je als geweld kunnen zien)..
De gevolgen van dergelijke geboorten kunnen groot zijn. Vele thema’s rondom deze geboorten worden in het volwassen leven nog steeds uitgespeeld en geleefd. Waarschijnlijk kun je je wel voorstellen dat deze thema’s veelal te maken kunnen hebben met veiligheid, zelfvertrouwen en bestaansrecht.
Ook een ogenschijnlijk normale bevalling kan een immens grote impact hebben op iemands leven. Zo ken ik bijvoorbeeld een vrouw die een tweelingbroer had, zij was zelf de derde dochter in dat gezin. In een trance-sessie zag zij direct na haar geboorte in alle verwondering dat er nog eentje naast haar lag en ze reikte uit. Wat leuk, dacht zij, we zijn met z’n tweeën. Maar tegelijkertijd zag zij haar moeder vol liefde en genegenheid alleen maar naar haar broertje kijken (die na 3 dochters eindelijk ook een jongen in haar armen mocht sluiten). De vrouw voelde zich onder andere niet gezien en niet gewenst. Je kunt je vast wel voorstellen dat deze vrouw in haar volwassen leven tegen thema’s op liep als zelfvertrouwen en eigenwaarde en tegelijkertijd trad zij de wereld tegemoet met een enorme boosheid.
De gevolgen van een geboortetrauma kunnen allesoverheersend zijn. Tegelijkertijd mogen we ook oppassen met het woord geboorte trauma, omdat je in feite elke geboorte als een trauma zou kunnen omschrijven. Het is ook nogal wat om ‘zomaar’ geboren te worden op aarde in een klein en hulpeloos lijfje. We beschikken echter ook over eigenschappen die ervoor zorgen dat we dit op natuurlijke wijze te boven komen. Om dit te stimuleren is het belangrijk dat ouders hun baby’s durven laten huilen. Niet alleen en verlaten – maar vanuit een volle aanwezigheid en koesterende genegenheid.
Andere traumatische ervaringen
Er is meer. Een tijd geleden kwam er een jongen (11 jaar) bij mij met concentratieproblemen. Hij wist zich nog te herinneren dat hij, toen hij 3 jaar oud was, verdwaald was op een kermis. Hij wist zelf te benoemen dat dit de oorzaak van zijn probleem was.
Traumatische ervaringen kunnen groot of klein zijn, dat maakt voor de impact ervan helemaal niet uit. Als deze ervaringen niet of niet voldoende verwerkt worden, zorgt dit voor een basisgevoel van onveiligheid, zelfs in ogenschijnlijk nietszeggende situaties. In hun volwassen leven en soms ook al in hun kind-zijn komen zij (steeds) opnieuw in aanraking met eenzelfde gevoel van het trauma, al lijkt het vaak helemaal niet op het oorspronkelijke trauma.
Veel mensen reiken bij een trauma uit naar EMDR, waarbij symptomen verlicht worden. Zelf ben ik er van overtuigd dat het ook mogelijk is dat de oude informatie energetisch gezien volledig uit je systeem verwijderd wordt. Dan is de gebeurtenis er nog wel, maar heeft het geen impact meer.
De gevolgen van een onverwerkt trauma zijn groot voor je energetische en fysieke lichaam. Je kunt er meer over lezen in mijn artikel ‘Je hoogsensitiviteit de baas’, mocht je dat interessant vinden.
Een traumatische jeugd
Ook je jeugd zelf kan als traumatisch gezien worden. In gezinnen waar ouders zelf nogal uit balans zijn, emotioneel beschadigd of ziek, ontstaan vaak grote problemen door de manier waarop zij daardoor met hun kinderen omgaan. Bovendien worden deze lasten ook nog eens vaak overgedragen.
Sommige kinderen gaan voor hun ouders zorgen, dat noemen ze ook wel parentificatie, met grote problemen rondom hun eigen identiteit. Vaak is er bewust of onbewust een enorme boosheid en soms zelfs haat richting de ouder(s). Dat komt omdat de verhoudingen tussen ouder en kind niet meer kloppen en het kind geen kind kon zijn. Dan zijn er kinderen die zich aanpassen om alsnog liefde en waardering te ontvangen en er zijn kinderen die zich niet willen aanpassen omdat zij voelen dat het niet klopt. Dat zij het met deze ouders moeten doen. Ook dan ontstaat er vaak boosheid. Ook angsten, onzekerheden, onmacht en maskers kunnen hier hun opmars maken. Vaak mochten er geen heftige emoties zijn en werden we in een keurslijf gedrukt. Eerlijk gezegd paste dat ook wel in de tijd van onze ouders. Een tijd van nog een lager bewustzijn dus.
Veel kinderen werden niet gezien en hun hoogsensitiviteit niet erkend. Zij werden niet begrepen en niet geaccepteerd, werden afgekeurd of voelden zich volledig onzichtbaar, alsof zij er niet toe deden. Zij voelden zich vaak volledig afgescheiden van het gezin, stonden erbuiten of zochten hun vertier buiten het gezin. Veel ouders konden er simpelweg niet mee omgaan, er was in die tijd ook nog niet zoveel bekend over hooggevoeligheid. En bovendien kampten zij, zoals reeds gezegd, vaak met hun eigen problemen.
Als kind weten we vaak prima te overleven en vinden we een manier om de ellende niet te voelen. Pas als we groot zijn en we er over gaan nadenken, ontstaat er een zoektocht naar onszelf.
De manier van omgaan met je kind
De manier waarop je ouders met je omgaan, is dus allesbepalend voor je zelfbeeld. Dat hoeft echt niet alleen traumatisch te zijn. Ook alles wat er tegen je gezegd wordt, ga je voor waar aannemen. Als het maar vaak genoeg tegen je gezegd wordt. Dat geldt dus ook voor de manier waarop wij met onze kinderen omgaan. Uiteindelijk kan dat ook uitmonden in een traumatische jeugdervaring.
Ook de manier waarop je tegen je kind aankijkt, is allesbepalend voor zijn welzijn. Dus ook non-verbaal is het uitkijken geblazen. Het is uitermate belangrijk om je vooral te richten op het positieve, het mooie en het ontvankelijke in jouw kind. Hoe je dat kunt doen, kun je lezen in mijn artikel over ‘Positief Ouderschap’.
Kinderen dragen jouw lasten met zich mee
Kinderen hebben hun eigen ervaringen en mogelijk soms dus ook hun eigen traumatische ervaringen. De gevolgen voor het energieveld en het welzijn van een kind rondom een onverwerkt trauma zijn groots. In korte lijnen zou je kunnen zeggen dat een kind in geval van een trauma letterlijk de grond onder zijn voeten kwijtraakt. Dat geldt overigens ook voor volwassenen. Niet zo gek dus, dat zij ontvankelijk raken voor vreemde energieën en emoties van anderen, dat zij prikkels niet meer op een normale wijze kunnen verwerken. Zij komen letterlijk buiten zichzelf te staan en dat is een kind vaak heel goed aan te zien. Dit gebeurt ook als er sprake is van veel negatieve ervaringen in het gezin of op school (zonder dat er overigens sprake is van enige schuld overigens).
Dit is echter nog niet alles. Want ook hier wordt er flink op los gespiegeld. Zolang jij nog lasten met je meedraagt van jouw eigen verleden, dan is de kans groot dat jouw kind dezelfde thema’s uitleeft. Jouw pijn dus. En dat is nu precies dat stuk waardoor jij zo geraakt wordt als het niet goed gaat met je kind…
Er zijn zelfs overerfde trauma’s, waardoor het lijkt alsof het kind eenzelfde trauma heeft meegemaakt als de ouder. Dat kom ik in mijn praktijk ook wel eens tegen bij bijvoorbeeld seksueel misbruik en bij extreme angsten door andere nare ervaringen. Ik heb het zelf ook meegemaakt met mijn dochter, want toen ik zelf een ziekenhuistrauma had overwonnen, liet mijn dochter zich voor het eerst gewoon onderzoeken door een arts. Sterker nog, ze klom gewoon zelf op de behandeltafel terwijl daarvoor niemand haar nog mocht aanraken.
Doordat ik steeds verder aan mezelf werkte kwam ik er achter dat mijn zoektocht naar oplossingen voor mijn kinderen vooral een zoektocht was naar mezelf, naar mijn eigen blokkades en emotionele tekorten. En dat heeft zijn vruchten afgeworpen, want dat heeft alles pas echt veranderd.
Uiteindelijk worden alle kinderen net als hun ouders, zij mogen zich daarvan ontdoen als zij volwassen zijn. Net zoals wij dat ook in ons volwassen leven mogen ontrafelen om te kunnen zijn wie wij werkelijk zijn. Maar hoe eerder wij onze eigen stukken aanpakken, hoe beter het is voor jezelf en voor je kind(eren) nu.
Er is meer
Toch is er nog meer wat onze aandacht vraagt bij het oplossen van problemen rondom de hoogsensitiviteit van onze kinderen. Daarover een volgende keer meer. Dan komt je eigen frustratie aan bod, kijken we naar de gevolgen van doorgesneden familiebanden, hebben we het over de zin of onzin van vorige levens en zijn er ook medische oorzaken. Ik reik je in het derde deel ook vast wat mogelijke hulpmiddelen en oplossingen aan.
