Ik zeg weleens dat ik een lichaam heb. Goed beschouwd is dat een vreemde uitdrukking die kan leiden tot onheil. Als ik mijn lichaam heb, dan heb ik het gekregen en kan ik het ook weer verliezen. En wie is de bezitter? Het past niet bij mijn ziel om bezit te hebben. Dus ‘een lichaam hebben’ is een vage gedachtegang die leidt tot angst voor verlies. Angst voor ziekte, verval of de dood, die ik niet hoef te hebben als ik alles zou begrijpen en overzien. Maar die angst is overal om me heen en voel ik in mezelf.
Soms filosofeer ik dat ik mijn lichaam ben. Immers mijn ziel wilde dit, vond het passend om dit lichaam te bezielen. Maar dat klopt toch ook niet; het lichaam is een beperkte vorm en de ziel is groter.
Lenen in plaats van hebben of zijn
Als gedachtenexperiment heb ik een variant bedacht op hebben of zijn. Stel dat ik het lichaam leen, in bruikleen heb. Ik leen het van moeder aarde of de kosmos en in het contract staat dat ik huur moet betalen aan de aarde. Wat zou er in zo’n huurcontract kunnen staan?
Ik vermoed het volgende:
Artikel één: ik moet mijn lichaam in goede staat houden.
Artikel twee: bij beëindiging moet ik mijn lichaam loslaten en teruggeven.
Artikel drie: de huurprijs moet ik voldoen aan de aarde in de vorm van liefde, opbouw, belangeloze inzet, opruimen, afbraak en renovatie.
Artikel vier: de opbouw moet ik op de eerste plaats investeren in mijn ziel en mijn zelf.
Artikel vijf: van lichaam wisselen is mogelijk na volledige teruggave van het oude lichaam.
Artikel zes: bij problemen en geschillen mijn interne kenniscentrum raadplegen. Dit wordt standaard meegeleverd.
Oefening in loslaten
Wat kan ik met dit gedachtenexperiment? ik besef dat ik ooit dingen moet loslaten, zoals mijn lichaam, het leven, dierbaren, de aarde. Dat kan binnenkort zijn of over langere tijd. Hoe zou ik het ervan afbrengen als ik moet overlijden? Spirituele leraren zeggen dat het makkelijk is. Het lijkt mij een hele klus; wellicht is het iets makkelijker als ik van tevoren heb leren loslaten.
Met het woord loslaten heb ik moeite. Ik wil het vervangen door toevertrouwen. Toevertrouwen aan een groter geheel. Dit geeft me veiligheid, rust en ontroering.
Dus, ooit moet ik deze reis maken. Als ik de pijn van loslaten, van toevertrouwen, nu al onder ogen kan zien en kan helen uit mijzelf, krijg ik veel meer ruimte in het hier en nu. En die ruimte heb ik nodig om goed mijn huur te kunnen voldoen!
Dag schrijver/ster,
Ik vind het een mooie gedachtegang om voorbij de woorden ‘hebben’ en ‘zijn’ te geraken, wanneer deze niet goed voelende associaties opwekken.
En vind het erg verhelderend om zo uit te komen op de mogelijke huurvoorwaarden. Geeft handvaten om over de omgang met je lichaam na te denken.
Zelf zie ik het lichaam als ons eerste gratis huis op aarde, de aarde als ons tweede gratis huis en de meeste mensen wonen dan nog in een derde huis van steen, hout of ander materiaal.
We zijn dus allemaal groot goed bezitters, echter meestal zonder dat te beseffen verwacht ik.
Toen ik deze inzichten kreeg, besefte ik in algehele verbazing, dat veel mensen maar matig voor hun gratis huizen zorgen. En zeker als je dat dan ook nog eens vergelijkt met de zorg voor het betaalde huis.
Ook ik was lange tijd één van die mensen wat betreft mijn eerste huis, mijn lichaam. Ik wist wel dat ik er beter voor moest zorgen, maar kon het lang toch niet opbrengen. Het bleef steeds laag op mijn prioriteiten lijstje.
Door deze inzichten (je lichaam als een huis zien), kreeg ik weer een duwtje de goede kant op en nu werk ik steeds beter samen met dat gehuurde lijf. Een vette aanrader.
Harte groet, Ton Wierdsma
Wow, wat een inspirerende en verfrissende kijk op ‘zijn en hebben’ van je lichaam en wat een mooie laatste alinea…glimlach om de mond