Vorige week kocht ik een nieuwe computer, ook al is het Mercurius retrograde en koopt men beter geen electronica in die periode. Maar in de ‘terug-naar-school’-koopjes en een tax-free weekend was de prijs perfect en dus durfde ik het aan. En ik kreeg een Mercurius retro geschenk – ik betaalde dezelfde prijs voor mijn nieuwe als ik voor mijn oude betaalde 5 jaar geleden. Nu hou ik er niet van om computers te kopen, omdat ik nogal gewend raak aan mijn werkinstrument. Het is vertrouwd, hij is helemaal ingesteld zoals ik het wil, en een nieuwe computer betekent dat allemaal opnieuw herbeginnen. Maar mijn huidige computer werkt zo traag dat het mijn productiviteit aantast, en zijn 80GB harde schijf is bijna vol, ze heeft niet genoeg RAM om veel toepassingen of internetpagina’s te dragen, en het remt me af. Dus moest ik mijn gedachten veranderen, de noodzaak voor verandering accepteren en een nieuwe kopen (die me in een nieuwe technologie-dimensie brengt).
De energie van onze gedachten creëert onze werkelijkheid
Ik zou enkele jaren geleden al een nieuwe computer gekocht kunnen hebben, maar ik had hem toen niet zo nodig als nu, en om eerlijk te zijn was ik gewend geraakt aan de traagheid van mijn oude computer. Hij tast inderdaad mijn productiviteit aan, en het is frustrerend, maar door de jaren heen heb ik geleerd hoe daarmee om te gaan (soms door hem gewoon af te zetten). Ik ben er dus zeker van dat, eens ik zie hoeveel sneller de nieuwe computer is, ik me zal afvragen waarom ik de oude zo lang gehouden heb. Daar is een kort antwoord op: ik hou niet van verandering. Het langere antwoord is dat ik gewend was aan hoe het voordien ging. En dit is wat we doen om weerstand te bieden aan verandering, tot de behoefte eraan zo sterk wordt dat we geen andere keuze meer hebben.
Hoezeer we ook verandering willen, de dimensie en de vibratie waarin we willen zijn moet toch matchen met onze gedachten, omdat het de energie is van onze gedachten die onze werkelijkheid creëert.
De pijn en het lijden die we in ons leven meemaken zijn voorbij, eens we beseffen dat we ‘ziek en moe zijn van ons ziek en moe te voelen’. Met één enkele gedachte kunnen we onszelf van frustratie naar moeiteloosheid brengen, van verwarring naar zekerheid, en van wanhoop naar vreugde. Maar wat is er nodig om zo te gaan denken? Soms nogal veel. We raken gewend aan onze pijn, en werken vaak zo hard om elke dag door te raken, dat we de energie niet meer hebben, fysiek, emotioneel, mentaal noch spiritueel, om zelfs maar verandering in overweging te nemen, omdat we denken dat het nog meer werken en lijden betekent. Maar al wat het inhoudt, is gewoon een verandering in de dimensie van de gedachte.
Onze gedachten bestaan op de dimensie van onze vibratie, en als we die dimensie veranderen, weerspiegelen onze gedachten de nieuwe dimensie. Wanneer je de dichtheid, angst en verwarring van 3D moe bent, breng je gedachten dan naar een hogere dimensie, en dat verschuift dan ook je werkelijkheid. Nu je voorbij de dichtheid, angst en verwarring bent, voel je je krachtig, in de flow, vitaal en gemotiveerd. Je kan de veranderingen die je wil, nu aanpakken op een andere manier, en vanuit een ander gezichtspunt. Kan je de rimpeleffecten aan van de veranderingen? Wanneer je je daar geen zorgen over maakt, dan zal het allemaal moeiteloos verlopen. Wanneer je eraan denkt dat verandering de dimensie waarin je leeft kan verschuiven, kan dat besef het je een beetje makkelijker maken. Verschuif dus de dimensie van je gedachten, neem een situatie die je zou willen veranderen, en stel ze je voor in een hogere vibratie, een nieuwe dimensie, en stap er dan in met genade en gemak.
door Jennifer Hoffman www.enlighteninglife.com
Vert. Fran Tielemans
Lieve Jennifer . De tekst dat we niet hoeven te wachten op een nieuwewereld begrijp ik , een nieuwe levens missie een stap naar een hogerbewustzijn .een ieder kan volgens Zijn /haar vrije wil De Beslissing kan nemen op welk tijdstip je in je leven je deze stap wilt zetten ieder gekozen pad is perfect . Kan ik helemaal begrijpen mooi hoor , ik kies mijn eigen levens missie en mijn doel het hogerbewustzijn waneer ik wil en waneer op welk tijdstip dan ook te vol brengen veel licht en liefde Jannie
Bedankt Fran, wederom, voor de vertaling! Ikzelf vind de teksten van Jennifer altijd enorm inspirerend. Ook de reacties van anderen overigens! 🙂
Liefs, Susanne
Leuk onderwep he. 🙂 Ben ik zelf momenteel heel hard mee bezig. Ook al is het mij nog niet gelukt, ben ik er wel van overtuigd dat het kan. Zoiets zoals Paula zegt. Je losmaken van de dualiteit. Gewoon aanvaarden dat alles is zoals het hoort. Je hoeft geen levenspartner om je geliefd te voelen, heb je wel een relatie, dan is het niet de interactie met die persoon dat verantwoordelijk is voor jouw geluk.
In elke overtuiging, ook spiritueel, zit vaak in de essentie goed en kwaad. Op zich al dualistisch. Ook in nieuwe spirituele zienswijzen, blijft dit terugkomen. Waarom? Waarom zouden we gestraft moeten worden voor mens zijn, als alles wat we doen vanuit de overtuiging van het goede is. Nochthans is er heel veel leed ontstaan omdat mensen dachten goed te doen voor de andere. Dus misschien dat we in de eerste plaats ergens moeten leren aan onze kinderen goed te doen voor zichzelf, maar zonder iets te doen aan anderen dat ze zelf niet leuk zouden vinden. Maar te vaak wordt er geleerd eerst goed te doen voor de ander en jezelf te verwaarlozen. Dat is de wereld op zijn kop. Indien de mens leert zorgen voor zijn eigen hart. Inziet dat hij de andere niet nodig heeft voor de heelheid van zijn hart. Geen zielevlam, geen hartedief, geen behoefte aan een andere als voorwaarde voor het eigen geluk. Dan zouden we ons ook niet schuldig voelen, mocht ons gedrag een andere raken. (Let op ik heb het dan wel over de kleine goed en slecht. De 10 geboden, of hoe je ze ook noemt, zijn voor mij onbetwijfelbaar waar. Een soort basis in ieder geloof waar niet aan getwijfeld moet worden.)
Maar het valt me wel op. Hoe veel in ieder geloof, overtuiging, leer, …. toch in essentie dualistisch is en bron wordt voor oorlog of in minder erge mate onenigheid.
Waarom mag je bvb in reiki niet boos worden. Sorry, maar dat lucht mij nu soms echt op Effe alle emoties er uit. Het is natuurlijk wel opletten dat je die emoties niet rechtstreeks als gevolg van een ander uit. Maar als bron van eigen frustratie naar buiten schuift. Probeer bvb maar eens kinderen op te voeden zonder boos te worden. Ik zeg succes! Bij eentje lukt dat soms nog, maar met meerdere en afhankelijk van de individuele karakters is dat soms echt nodig.
(Sorry mocht je wat frustratie in mijn schrijven voelen, maar dat hangt momenteel bij mij aan dit onderwerp wat vast :-). Zoals ik zei, het is heel actueel momenteel en ben zelf nog de gulden middenweg aan het zoeken die voor iedereen hier werkt (12 mensen bij elkaar 😉 ) Dus onder het motto ‘lacht daar mee’! Je weet van waar ze komt.)
Ik bedoel, er zijn dingen die ik weet die ik doorheb en als ik echt zou willen zou ik dat kunnen doordrukken. Maar ik ben niet alleen. Ik heb ouders, schoonouders, een man en kinderen. En dat maakt het moeilijk. Die interactie met anderen zorgt er voor dat wat jij doet, niet alleen meer bepaald wordt door je eiegen gemoed, maar ook door het gevolg ervan op het gemoed van het geheel. Dus ja wat doe je dan, met dingen als boosheid, frustratie, onenigheid, … Die dingen ontstaan net uit interactie met de andere. Zijn dat echt jouw lessen om te leren? of zijn dat dingens des levens die je er bij kan nemen? Dwars over de emotie van de andere gaan door ze te negeren is een extreem, je er in mee laten zuigen en naar beneden laten halen de andere kant. Maar ik ben overtuigd van een middenweg. Je er in de eerste plaats zelf niet meer aan ergeren, op blind staren, … Met andere woorden je perceptie naar die zaken veranderen, je emotionele betrokenheid verkleinen. En daarin volg ik wel leringen uit het boedisme. Je emoties leren beheersen, je verwachtingen deels los laten. Dat als je je verwachtingen de baas maak je ook minder ongelukkig kan zijn. Anderzijds haak ik deels af als het gaat om verwachtingen voor jezelf. Waar droomde je van als kind? Wat raakte je kwijt? Daar mag je denk ik wel naar verlangen, zoeken naar een manier om dat toch nog te bewerkstelligen, want daarin zit je passie, je gedrevenheid, je eigenheid.
😀 mijn tekst is wel wat naast de kwestie gegaan, maar ach ja, het leven.. Soms hou ik er oneindig van soms zou ik het verwensen, maar steeds ben ik blij als ‘s morgens de zon opgaat en ‘s avonds de maan aan de hemel staat. 🙂 En voor mij draait het daar om, kijken naar de kleine dingen die je gelukkig maken, je niet blindstaren op die dingen ook al lijken ze groter die je ongelukkig maken. En ben je niet gelukkig, kijk dan eens in het rond. Ga eens praten met anderen in jou situatie. Heb je het echt zo slecht of valt het wel mee? Alles is relatief. Maar vooral heb jezelf lief, met alle scherpe en rond kantjes die er bij horen. Niemand heeft gezegd dat een mens perfect moet zijn. Perfectie bestaat niet. Je hebt geen wit zonder zwart. En geen kleuren zonder beide. Het is net door kennis van ‘slecht’ dat je ‘goed’ kan doen. En daar kan je in groeien. Je ervaringen verleggen de lat. Aan jou om te kiezen naar welke kant. Dus ja je je leert uit ervaringen. Ik volg Robert op dat vlak. Maar dat je dat moet dat geloof ik niet ik geloof er in dat als je morgen 100% je hart vind en volgt, dat je dan elke komende les gewoon overspringt. En als het gaat om dualisme, daarvan ben ik wel overtuigd dat je de dag van vandaag net met een vingerknip kan kiezen om daar niet meer in mee te gaan. Bij heel mijn tekst heb ik regelmatig gevoeld of ik meer positief of negatief schreef. Ik kan bij elke zin gaan zoeken naar een neutrale formulering, maar dan ben ik nog wel even bezig. Dus dat doe ik niet. Maar ik weet wel op welke punten er momenteel emoties spelen waarmee ik niet tevreden ben. Die me kopzorgen geven. Waar ik nog mee moet leren leven. Niet in de zin van ze zomaar te aanvaarden, maar gewoon, morgen kunnen deze emoties al anders zijn.
En nu genoeg ‘gezeverd’ 😉
Geniet van het zonnetje allemaal, hier is het alvast een prachtige dag!
@nele,
Aardig stuk heb je geschreven, en nee ik proef geen frustratie 🙂
Momenteel vind ik het begrip dualiteit dusdanig ruim, dat het te abstract is om dat als zodanig beet- en aan te pakken.
Ik weet dat het een uiting is van ons “lagere zelf”, en ons ego. Waar het in ieder geval over gaat is het oordelen en wereldbeelden. Zo kun je jezelf beperken omdat je iets moet van je zelf, of niet mag. Zo kun je een ander veroordelen omdat die niet voldoet aan jouw wereldbeeld.
Dat is precies wat je zegt over reiki en opvoeden kinderen 🙂
Ik begrijp wat je zegt over de middenweg, ik ervaar dat ook. Jouw acties hebben gevolgen voor anderen, dat klopt. Maar als jij die emoties ervaart (zoals je benoemt : boosheid, frustratie, onenigheid), dan ben jij de enige die daar iets aan kan doen of veranderen, door naar de dieper liggende oorzaak te gaan kijken. Als de ander last heeft van die emotie, dat is de verantwoordelijkheid van die ander. Heb jij last van de emotie van de ander, of een zorg hebt hoe het overkomt, dan weet je waar je dient te kijken : bij jezelf.
Jij bent de enige die jezelf kan laten groeien in die situaties, en bepalen of je er genoegen mee neemt. Elke geraaktheid is aan jezelf om aan te pakken, dat zijn thema’s van je lessen.
Ik wil voor mezelf neutraal in dat soort situaties kunnen staan, dat ik niet moet voldoen aan mijn eigen of andermans wereldbeeld, niet uit balans wordt gebracht door andermans wereldbeeld en dat ik vertrouw op mijn eigen waarneming en acties, die ik doe vanuit liefde. Die weg wil ik opgaan.
Een keuze maken om je er dan maar niet aan te ergeren of je perceptie veranderen… ik geloof niet dat dat iets aan de dieper liggende oorzaak verandert. Het is alleen een manier vinden om er mee om te gaan.
Ik geloof er wel in om de dingen niet onnodig uit te vergroten, dat doe je denk ik goed! Zo ook om niet bij elke zin na te gaan hoe neutraal die overkomt 🙂
Je bent denk ik al een heel eind als je je hart kunt volgen…
Groeten Robert
@Robert,
😀 Ja eenmaal ik vertrokken ben…
Die abstracte vorm van dualiteit ervaar ik ook. Het is zo ruim en zo interactief op verschillende lagen, dat afhankelijk van je eigen visiepunt de waarneming en interpretatie ervan wijzigt.
Ik wou dat ik alles zo gestructureerd en goed zou kunnen vertalen als jij. Maar ik blijf geschreven taal zo beperkend vinden om de diepte en veelzijdigheid van een gevoel of een inzicht te omschrijven. Taal op zich is telkens voor interpretatie vatbaar.
Dank je voor je reactie! Ze is bemoedigend en dat is leuk.
Groeten,
Nele
@nele, jazeker geschreven taal is lastig om alle nuances van het bericht over te kunnen brengen.
Dank voor je compliment, al moet ik wel wat moeite doen om het zo neer te zetten. Ben momenteel niet zo helder, en doe (te) veel met het koppie 🙂
Groeten van Robert
Ik ben er ook van overtuigd dat je er niet bent door ze te herkennen. Herkennen is wel stap 1 bvb ik ben gemakkelijk jaloers. Zodta je inziet dat je dat zelf bent kan je in jezelf op onderzoek: waarom ben ik jaloers. Onvervuld verlangen? Eenzaamheid? Materieel succes? ….. Kan vanalles zijn. Eenmaal je daarin eerlijk kan zijn kan je gaan ondetzoeken wat daar allemaal bij komt kijken. Tot het punt waarop je denkt het is eigenlijk allemaal relatief. Dan pas kan je het objectief zonder emotieoordeel bekijken en lost het op. Maar voor je zo ver komt is het goed mogelijk dat jaloezie als thema in al zijn facetten positief en negatief op je pad komt. Ten minste zo zie ik uitdagingen voor mezelf. 😉
@nele, jaloersheid (en z’n diepere oorzaken) zijn als het ware negatieve lagen, maar Jij bent die negatieve lagen niet. 🙂 Doch je neemt er wel verantwoordelijkheid voor door ze te erkennen.
@Robert, daarin volg ik je wel. Maar pas na de erkenning kan je kiezen of je ze lost. Niet? Er zijn weinig mensen die het in een vingerknip kunnen maar in principe zou het kunnen. 🙂
@nele, het is m.i. wel een keuze of je daarmee aan de slag wilt (verantwoordelijkheid neemt), maar ik persoonlijk ken geen vingerknipmethode om het op te lossen 🙂 Zou ik ook vreemd vinden : want hoe leer je zo een les (?)
Lol! Hangt van de les af. Ik weet bvb dat iemand van mijn begeleiders vaak zegt dat ik nu voor mezelf kan opkomen dat als ik echt wil (geloof te kunnen m.i.) ik me in 1 keer kan losmaken van die laag. Maar vaak zitten we gevangen in onze overtuigingen, levenservaringen, geloofsovertuigingen, … Die ons tegenhouden. Maar hangt van veel factoren af. En inderdaad de vingerknip is me op de meeste vlakken ook nog niet gelukt, maar ben er wel van overtuigd dat het kan. 😀
@Nele, nee nog niet gelukt?! 😉
Zonder gekheid… ik denk ook dat zoiets als “voor jezelf opkomen” vanuit meerdere interne belemmeringen veroorzaakt wordt. Ik ken dat thema zelf ook, en het zit werkelijk waar overal 🙂 Eigenlijk valt dit thema in de hoek van : verantwoordelijkheid nemen voor jezelf en je eigen leven.
Ik persoonlijk geloof niet dat het een kwestie is van alleen “willen”, je dient in ieder geval bewust te zijn van specifieke belemmeringen die ten grondslag liggen voor dat gedrag, en je dient de diversiteit aan gevoelens te “doorleven”.
Het is een gelaagheid van belemmerende creaties door de ziel gecreeerd die je als een ui afpelt : van buiten naar binnen 🙂
@Robert,
Haha, dan zouden we zo klaar zijn! Knip, met je vingers, en het is voorbij. Wauw. Zou ik doodeng vinden, zeg, haha. 🙂 Ooit zijn we zover, durven we zover te zijn! Ben ik van overtuigd 🙂 Aan de andere kant, ‘toekomstige delen’ zijn natuurlijk al daar. Zeg maar. 😉
Liefs, Susanne
@Robert, opnieuw van wie zijn die “negatieve” emoties dan wel? van je alterego, kijk dat is dus het dualisme, alles wat “goed is en puur” is van ons en dat zijn we echt en alles “negatief is” dat zijn we niet. Goed het is duidelijk dat ik hier dus een ervaring in heb dan anderen. Want opnieuw ook die emotionele rotsooi waar je we allemaal in het leven graag voor weglopen, juist je daarmee verbinden dat brengt je tot “je ware diepe zelf”. De grap is we denken dat nog van alles moeten voordat “we eindelijk echt onszelf kunnen zijn” (hoewel wat is echt jarenlang geworsteld met mijzelf en mijn jeugd nog dat was toch ook mijn ware zelf van dat moment) .
Maar de grap is, het is er allemaal gewoon al, we hoeven niet eerst meer een lange weg af te leggen door alle lagen heen etc, het is gewoon altijd, is er altijd al geweest, het is net de kunst om om te zien, te voelen, te ervaren.
@paula, ik snap wat je zegt, en ik ook wel de verwarring die er kan optreden. Misschien dat het volgende wat verheldert.
Ik maak onderscheid in je “hogere zelf” en je “lagere zelf”. Met hogere en lagere suggereer ik geen waardeoordeel.
Je hogere zelf noem ik voor het gemak je ziel : puur, wijs, liefdevol.
Je lagere zelf is de incarnatie van je ziel, je persoonlijkheid, je ego. Je levenslessen in de vorm van “negatieve” creaties/lagen zijn gekoppeld in je afdaling door de sferen naar de aarde.
De bedoeling is niet om je lagere zelf van je hogere zelf te scheiden, of te vluchten van je lagere zelf, met z’n negatieve emoties. Daar haal je immers je lessen uit, daar heb je voor gekozen.
Het idee is om te groeien naar een situatie waarin je hogere zelf leidend is, en dat je je niet meer laat leiden/lijden door je lagere zelf (angst, materialisme, dualiteit, veroordeling, etc.). Dat groeien doe je door het leren van je levenslessen, groeien in bewustzijn, groeien naar (zelf) liefde. Voor de duidelijkheid : dat is een pittige weg.
Je lagere zelf is een manifestatie van je hogere zelf, van je ziel. De ziel is wie je BENT, de ziel is geen angst, materialisme, dualiteit, veroordeling etc. Alle negatieve lagen zijn bedoeld om lessen te leren (en bewust te worden), die horen dus wel (tijdelijk) bij jou, en daar dien je verantwoordelijkheid voor te nemen, maar dat is niet de ESSENTIE van wie je BENT.
Over het “onszelf zijn”… ik denk dat ik mezelf ben als ik me laat leiden door mijn ziel / hogere zelf. Mijn hoofd in de hemel met de voetjes op aarde 🙂
@Robert,
Hoi Robert,
Ben ik weer. Je schrijft: “Mijn hoofd in de hemel met de voetjes op aarde.”
En inderdaad, dat is misschien nog wel de grootste kunst! 🙂 Hoofd in de hemel, maar ook je voetjes op de grond. Beiden. Stabiel. In harmonie. Gezellig. Tevreden. Dat is het ’em dus ook! Van boven naar beneden. Want zo boven, zo beneden. En zo beneden, zo boven. Ofzo. En daar Meester in worden! Een stabiele. Zo’n leuke. Gewoon een gezellige. Die geniet! Jeetje, wat een reis! 🙂
Liefs, Susanne
Negatieve emoties en gedragingen (‘schaduwkant’) komen voort uit negatieve lagen : al dat wat tussen jouw persoonlijkheid en je weg naar onvoorwaardelijke liefde staat.
Die negatieve lagen zijn ontstaan vanuit zielscreaties, lessen die we hier op aarde komen leren.
Het begint met het accepteren van het zijn van die negatieve lagen, dat je ze niet ontkent of voor vlucht. Maar met accepteren ben je er niet, je zult met die lessen aan de slag moeten.
Door met die lessen aan de slag te gaan zul je steeds meer tot de essentie komen van wie je bent, en dat is namelijk juist niet die negatieve lagen.
ja dat is dus volgens mij de grootste misverstand van het leven, dat we iets “moeten” met onze schaduw kant (laat ik het zo maar even noemen), nou het is misschien ook maar net ik onder “moeten” verstaan. Mijn ervaring is hoe meer ik het kan laten, er gewoon mee kan zijn, het gewoon mag zijn zoals het is, dan lost het gewoon op ppppppppfffffffff weg.
Ik verzuip er juist vaak in als ik denk (ja kijk daar gaan we weer denken) dat ik er wat mee moet of zoek naar een “diepere betekenis” etc.
zeg niet dat die er niet is, maar als die er is ontvouwt die zich bij mij eerder vanuit he pure zijn (inclusief schaduw kant) dan vanuit “er actief mee bezig zijn”, Maar goed dit zijn maar woorden wat ik “ermee zijn noem” is misschien wel hetzelfde als een ander er “actief mee bezig is”.
Mijn ervaring is wel, als ik mijn schaduwkanten erken, ze aanvaard en ze de ruimte geef, dan is genoeg, dat is echt genoeg, de rest gaan namelijk vanzelf. Opnieuw het grootste misverstand van het leven, dat wij het zelf actief zouden moeten doen, het is iets wat gewoon gebeurt als je stop met proberen en stopt met je best doen
@paula,
Ja, wat zeg je dat mooi. Dat een weg zich ontvouwt, begint te ontvouwen, zodra we het weerstand bieden loslaten, of simpelweg accepteren, want accepteren is ook ergens iets loslaten.
Soms kan dat resulteren in ‘niets doen’. Maar soms kan dat juist weer resulteren in iets ‘wel doen’. Sommige mensen ervaren weerstand bij iets te ‘moeten’. Anderen kunnen juist weer weerstand ervaren bij niets te ‘moeten’. De één verlangt naar niets te moeten, de ander kan onwel worden bij het idee alleen al.
Dus het ligt er natuurlijk maar net aan wie je bent, wie je denkt te zijn, waar je bent in je leven, je proces.
Groetjes, Susanne
wat is een goed boek vind en wat hier wel mee te maken heeft is owning your own shadow van Robert. A. Johnson (weet niet wat hij precies is psycholoog of therepeut of beide maar is een veel van zijn werk is gebaseerd of Jung. Om dan die gespetenheid waarin we verkeren af te komen, het eeuwige gevecht met ons zelf en het leven, is gewoon heel simpel (en tegelijk ontzettend moeilijk en eng), de donkere, moeilijke “zwarte” kant aanvaarden, zoals die is. Als je vluchtreactie van hard werken, teveel eten, drinken, roken, angsten, steeds weer in de foute relatie belanden etc, dat al die dingen die zgn “fout” doet omarmen en aanvaarden als een deel van jezelf. Want die kant dat ben je namelijk ook. Ik hoor vaak mensen zeggen, als het over met het minder mooie deel van hun gaat (of beter gezegd minder mooie deel van hun gedrag) dan hoor ik zo vaak “dat ben ik niet” of “dat ben ik niet echt”, oh denk ik denk ik dan, wie is dat dan je tweelingbroer?
Waarom toch altijd die moeilijke kant weggooien omzeilen wegduwen of met theorien aankomen dat je je gedachten moet veranderen etc, dat het een keuze is.
Ja dat klopt het is wel een keuze, wil je van schaduwkant “af”, omarm hem/haar dan als een kant/deel van jezelf. Misschien wel het meest essentiele deel van je persoonlijkheid. Want de grap is, als je er eenmaal gewoon mee kunt zijn, gewoon kunt voelen, aanvaarden, ervaren dan is die andere “licht” kant er ook. En vallen ze samen en is de dualiteit verdwenen.
Echter ben je dan voor altijd van je schaduwkant af, nee natuurlijk niet, elke keer als er weer iets nieuws in je leven zich aandient, moet je weer opnieuw door je systeem heen. Alleen waar je vroeger jaren, maanden, weken of soms dagen kon “blijven hangen”, krijg je het dan veel sneller in de gaten en is het even een hobbeltje en je kunt weer verder
Deze donkere schaduw kant HOORT BIJ HET LEVEN. Net als het licht. En juist van onze schaduwkant kunnen we zoveel leren daar zo echt waar zoveel wijsheid. Maar ja het is ja, durf je daar het contact mee aan te gaan of niet. Want dan kom je in je eigen leegte terecht, en alle zekerheden vallen weg en wat dan?? Geen gemakkelijke wel een mooie weg.
@paula,
Mooie reactie van je, Paula, kan me erg vinden in je wat je schrijft.
Mooi geschreven/verwoord. 🙂
Liefs, Susanne
@Rob,
Bedankt voor je reactie, vind dat wel leuk 🙂
Mee eens dat je problemen en situatie dient te accepteren (acknowlegden), anders kun je niet die eerste stap maken om er iets mee te kunnen gaan doen.
Als je een ziekte hebt denk ik inderdaad dat dat van belang is, en er niet tegen te vechten.
Buiten die bovengenoemde acceptatie, ken ik ook zelfacceptatie. Ik denk dat we hier allemaal op aarde komen met thema’s op het gebied van zelfacceptatie (zelfliefde). Voordat we hier iets aan kunnen doen, dienen we wel te accepteren dat hier iets aan schort.
Je kunt wat mij betreft niet met een keuze of gevoel jezelf accepteren, dat is nu juist je groeiproces, je weg. Elke stap die je kunt maken naar onvoorwaardelijke liefde (de bron), is een stap naar zelfacceptatie/zelfliefde.
Je ziel heeft belemmerende creaties bedacht in je levensplan teneinde te kunnen groeien naar die zelfliefde/acceptatie. Zolang die er zitten zul je heel lastig kunnen voelen dat het goed zit.
@Robert, volgens mij bedoelen we het zelfde alleen formuleren we het op onze eigen manier. Ik kan me vinden in wat je zegt!
@John,
Om tot die acceptatie te komen en van die dualiteit af te komen zul je moeten veranderen. 🙂 Wij zijn als geïncarneerde mens gevuld met levenslessen, waardoor dit geen gegeven zaken zijn, maar waar je naar toe kunt groeien. Groei = transformatie = verandering. Je zult er iets voor moeten doen, (zelf)acceptatie is geen keuze, ik zie het als een resultaat van je zielscreaties/levenslessen.
@Robert, ik ben het hierin niet met je eens. De lessen die ik tegenkom vragen van mij om mezelf te accepteren. Hierin heb ik wel degelijk een keuze. Ik kan kiezen om het te negeren en op de zelfde voet door gaan of ik kan kiezen om datgene wat ik tegenkom te accepteren en er iets van te leren. Stel ik wordt ziek dan begint de heling bij de acceptatie van de ziekte, zolang je je ziekte veroordeelt blijft een deel van je in het duister en kan er geen werkelijke heling ontstaan. Vanuit acceptatie ontstaat verandering/groei/tranformatie. De mens is gewend om vanuit zijn wil te veranderen maar werkelijk veranderen ontstaat naar mij idee door te voelen en weten dat het al goed is en dat er vandaar uit iets nieuws kan ontstaan, de strijd voorbij. Hier is al eens een discussie over geweest trouwens. De paradox van veranderen als ik het goed heb
De eerste 2 alinea’s vond ik wel grappig 🙂
Wat betreft de laatste 2 alinea’s, ik heb hier wel wat moeite mee. Zo simpel ligt het wat mij betreft niet, althans niet naar mijn ervaring.
In mijn beleving is er meer nodig om van die negatieve gedachtes en emoties af te komen. Elk energielichaam gekoppeld aan een bepaalde dimensie is bezet met belemmerende creaties, die op hun beurt kunnen zorgen voor een scala aan emoties. Door met je aanwezigheid in een andere dimensie te gaan, verander je daar niks aan.
De reden dat je iets niet doet kan vele oorzaken kennen. Angst om het niet aan te kunnen, angst om jezelf te laten zien, een tekort aan vertrouwen. Dit is gedrag wat voorkomt uit energie van belemmerende creaties.
@paula,
Heb er zelf ook moeite mee als ze aangeven dat het “slechts een keuze” is. De grote keuze die je kunt maken is dat je verantwoordelijkheid voor je eigen leven en groei neemt. En dat gaat doorgaans niet zonder slag of stoot, althans de ziel heeft voor ogen om wel iets te leren op aarde.
@Robert,
Hoi Robert,
Ik wil graag (wat verlaat) reageren op jouw geschreven (onderstaande) stukje tekst:
“Heb er zelf ook moeite mee als ze aangeven dat het “slechts een keuze”is. De grote keuze die je kunt maken is dat je verantwoordelijkheid voor je eigen leven en groei neemt. En dat gaat doorgaans niet zonder slag of stoot, althans de ziel heeft voor ogen om wel iets te leren op aarde”.
Met ‘Keuze’ wordt denk ik niet de keuze van de Persoonlijkheid bedoelt, ons Ego, etcetera. De keuze van je Ziel kan een hele andere keuze inhouden dan je als de Mens hebt. Je Persoonlijkheid kan er een hele andere bedoeling op nahouden dan je Ziel in wezen kiest.
Uit mijn eigen persoonlijke ervaring is gebleken dat wat er ook is of zich voordoet op mijn pad, hoe eng, moeilijk of onbegrijpbaar dan ook, uiteindelijk altijd terug te voeren bleek/blijkt te zijn op inderdaad een keuze en/of gedachte die mijn Hogere Zelf maakt of heeft gemaakt. Ook al zit mijn Persoonlijkheid daar even totaal niet op te wachten en kan het alle Logica te boven gaan.
De ‘grote keuze’ die je kan maken, zoals jij dat noemt, uiteindelijk is die van de Mens die je nu bent, om daar dan maar al vallend en opstaand en vaak met veel weerstand gepaard gaande te leren hoe daar onze verantwoording in te nemen. En hoe ik het vervolgens opvat is dat Jennifer aangeeft wat bij dat leren van die verantwoording ons als mens kan helpen op ons pad.
Alles begint ooit met een gedachte. En die gedachte te achterhalen, al komt-ie uit een ver, ver verleden, uit vervlogen tijden, en daar eenmaal wezenlijk bewust van te worden, kan al zo’n ontlading van energie betekenen, dat je prompt inziet dat die gedachte in het Hier en Nu helemaal niet (meer) van toepassing is (en ergens natuurlijk nooit een waarheid is geweest)(behalve dan die van je zelf), en kan je werkelijk je leven zien veranderen.
Zo vat ik het een beetje op 😉 Als je me nog kan volgen 🙂
Liefs, Susanne
Liefs, Susanne
Dank je voor je aanvulling john!
angst voor verandering ervaar ik eerder als niet “durven”, bang voor het onbekende, dat is wat anders dan niet willen en ook vaak wel willen maar niet weten hoe. Want echte diepe verandering is ons meest exentiele angst voelen, doorvoelen ermee zijn.
Dat gedoe van “gedachten veranderen” herken ik ook totaal niet, zodra ik “met mijn gedachten in de weer moet” en “ze moet veranderen”, raak ik er alleen maar meer in verstrikt. Ik ervaar het gewoon als twee verschillende staten van zijn, gegrond, verbonden = bij mezelf zijn, ik doe wat ik wil, alles komt naar me toe en ik sla gemakkelijk nieuwe wegen in.
uit verbinding, niet gegrond, gedachten gaan met aan de haal, probeer alles ipv op gevoel rationeel te benaderen en nou ja meestal is er dan iets wat ik niet wil of durf te voelen (ervaren)
en echt het irriteert me mateloos alsof in “ons lijden” zijn dat dat een keuze is. Het vraagt gewoon enorm veel moed, om echt de verbinding met onszelf aan te gaan, alsof dat zo makkelijk is. Veel zgn spirituele mensen, denken (precies denken) dat ze verbonden zijn en geaard etc, gedaan via een trucje, bijvoorbeeld “je gedachten veranderen”, maar deze mensen gaan “buitenom” ze aarden via de buitenkant, ze zijn dan wel in de ruimte maar echt niet verbonden. Want hun werkelijke angst (en dat gaat altijd over hechten) die omzeilen ze “want dat is dus de weg binnendoor”.
@paula, Dit bevestigt echt mijn gedachten!
Ik had de laatste tijd ook angst, maar ik ben er gewoon dichter bij gaan staan. Door proberen mezelf te begrijpen, er niet omheen gaan maar het juist aangaan.
Heel erg bedankt John, hier kan ik me helemaal in vinden.
Op zich een mooi artikel, maar toch een kleine kanttekening, vanwege een inzicht dat ik kreeg tijdens het lezen…
Graag citeer ik eerst een stukje uit te tekst; We raken gewend aan onze pijn, en werken vaak zo hard om elke dag door te raken, dat we de energie niet meer hebben, fysiek, emotioneel, mentaal noch spiritueel, om zelfs maar verandering in overweging te nemen…
Verder wordt er in de slotwoorden veel meer geschreven over veranderen en veranderingen.
De vraag die ik me hierbij stel; Waarom zouden we veranderen of ‘willen’ veranderen? Mijnsinziens lijkt acceptatie en vergeving hier meer op z’n plaats, toch?
Wanneer we willen veranderen, zijn we blijkbaar (nog) NIET tevreden, hetzij met onszelf, hetzij met ons leven… Maar we hebben ook geleerd dat “willen veranderen” een strijd is die juist het monster zal voeden.
Je leeft dan in de energie van dualiteit, afgescheidenheid en dus vooral… ontevredenheid!
Ik zou dus vooral willen aanmoedigen om te accepteren en te vergeven… Vergeef jezelf dat je zo hard moest werken om te overleven, accepteer dat je jezelf zolang in de 3d energie gevangen hebt gezet, of laten vangen…
Accepteer ook dat de wereld en het overgrote deel van de bevolking nu naar een ander bewustzijn is gekomen, en stap dan met 100% vertrouwen in de hogere frequenties van de 5D.
We hoeven niet te wachten op de Nieuwe Wereld… Je volgende bestemming op het spirituele pad is geen fysieke plaats, maar een nieuwe levensmissie en een stap naar een hoger bewustzijn. Een ieder kan volgens zijn/haar vrije wil de beslissing nemen op welk tijdstip in je leven je deze stap wilt zetten.
Ben je er nog niet klaar voor? Accepteer dan dat je nog even in de energie van pijn, moeheid en ontevredenheid wilt blijven, omdat je er misschien nog iets denkt te leren… Ieder moment is goed, en ieder gekozen pad is perfect.
Een kleurrijke hartegroet, in Liefde en Licht,
John Breukels
@Engelentherapie Benelux,
Mooie aanvulling! geeft me echt het gevoel ik hoef helemaal niets, het is al goed.
Bedankt
@Engelentherapie Benelux, Ik sluit me helemaal aan bij jou John, het is puur een kwestie van accepteren, juist dan veranderen de dingen in je Zelf en om je heen!!
Liefs Farisa
@Engelentherapie Benelux, Helemaal mee eens! Mooie aanvulling op het artikel, had er eigenlijk ook bij moeten staan. En juist als je accepteert/vergeeft kun je weer verder en vind je misschien een manier waardoor de pijn weggaat. Door te accepteren creëer je een stukje ruimte voor verandering omdat je er dan meer bovenstaat. Door te steeds te wauwelen kom je niet tot een oplossing.
@Engelentherapie Benelux,
Hoi John,
Dank je wel voor je mooie reactie / toevoeging! Heb ik zeker wat aan. 🙂
Liefs, Susanne
Precies 🙂