….Verslaafd aan afwijzing?
In mijn praktijk komt het issue veelvuldig voor: vasthouden aan een ex-geliefde. Niet los kunnen laten. Soms zelfs jarenlang wachten en zeker weten dat hij/zij uiteindelijk terug zal komen of voor jou zal kiezen. Al die tijd wachten, in onzekerheid en verdriet….
Jeetje, dat doet toch echt heel veel met de mens. Dat kost énorm veel energie dat ten koste kan gaan van jezelf en/of je geliefden uit je directe omgeving, ten koste van je werk of zelfs je gezondheid.
Ik las een verhaal over een vrouw die zelf niet begreep waarom ze doet wat ze doet: haar ex op een hele heftige manier stalken. Het komt vaker voor dan je denkt, al dan niet in het geheim of openbaar, in extreme of in mildere mate.
Jarenlang je hart openhouden voor iemand die geen interesse in je heeft, je bedriegt of beliegt, of het nou een man of een vrouw is, betekent dat je afhankelijk bent, een bepaalde droom hebt, verwachtingen… Een luchtkasteel.
Waar komen die gevoelens van zo’n enorme droom-verwachting, verliefdheid, afhankelijkheid vandaan? Je stort je vol overgave in het leven van die andere persoon en je hebt het gevoel dat jullie voor elkaar geboren zijn. Dat hij/zij de enige op de wereld is die jou gelukkig kan maken…..
Vanaf dat punt raak je jezelf kwijt…of was je jezelf al kwijt voordat je deze persoon ontmoette?
Kadootjes sturen, iemands volledige leven uitpluizen, berichten sturen, aandacht vragen, de whatsapp nakijken of hij/zij online is geweest, facebook checken wat hij/zij doet, wie en hoe anderen daarop reageren….
Je weet van jezelf dat het ‘ziekelijk’ is maar je kunt er met geen mogelijkheid mee stoppen. Voor je gevoel was de ontmoeting “liefde op het eerste gezicht”. Je werd geraakt door een gevoel dat je nooit eerder voelde.
Natuurlijk kan het zo zijn dat het werkelijk waar is, dat je je enige grote liefde hebt ontmoet. Maar ik heb zelf de overtuiging dat er meerdere mensen op deze wereldbol rondlopen die je grote liefde kunnen zijn. Door je zo te richten op die ene, doe je jezelf enorm tekort. Je hebt dan als het ware oogkleppen op en sta je niet meer open voor een eventuele andere, misschien nog wel grotere liefde die wellicht dichter bij je is, dan jij beseft.
Wat is nou toch die énorme aantrekkingskracht? Waar komt die vandaan? Vanuit de energie gezien, kan je het zo interpreteren: daar waar leegte is vul je die automatisch op. Zo voel je je dus ook tot iemand aangetrokken die in jouw energie iets te helen heeft. En helen wil in dit geval niet zeggen ‘beter maken’ of ‘opvullen’ Want opvullen door een ander is geen heling! Die persoon kan door zijn vorm van energie jou je heling geven door je alleen maar ‘bewust te maken’. Uiteindelijk dus toch heling, maar vaak een kadootje met een lelijke verpakking. Ofwel: een pijnlijke levensles.
Wanneer jij een (groot) issue hebt met afwijzing, zou het zomaar kunnen zijn dat die persoon zoveel afwijzing in zijn energie heeft, dat jij dit onbewust aanvoelt. Dat voel je in de energie. Het wordt in jou gespiegeld en getriggerd, want jij herkent deze energie! Jij hebt veel meegemaakt in je leven op het gebied van afwijzing en je hebt daar een ‘gat’. Dat deel van jou is kapot. Dit gat wil jij vullen….
De mens is zo gericht op de aandacht en energie van de ander, zo is ons systeem geprogrammeerd. Je reageert automatisch op de energie van wat je herkent in de ander. En wanneer je heel veel te helen hebt op afwijzing, voel je je daardoor heel erg aangetrokken tot iemand die heel veel afwijzing in zich heeft. Waarschijnlijk ook weer door een verleden met afwijzing.
Zo blijven we lekker in een cirkeltje lopen en wijst de een de ander af en de ander weer die ene …. Lekker handig! Zodra het extreme vormen aan gaat nemen zoals heftige stalking of jarenlang wachten op een happy end, dan wordt het tijd dat je jezelf gaat helen.
Daar is ie weer! De levensles: Ik Hou Van Mij. Dit komt in zoveel vormen en gedaantes voorbij, dat je bijna zou denken dat er werkelijk niemand van zichzelf houdt. Eigenlijk is dat gedeeltelijk ook zo. We hebben na al die jaren evolutie, karma, incarnaties en opvoedpijn, veel te helen. We zijn met zijn allen nog maar pas begonnen. Hoe lang is de evolutie zelfontplooiing nu écht aan de gang? Gezien vanuit het grote geheel, 6000 jaar mensheid, zijn we nog maar net begonnen. We hebben dus allemaal nog veel te leren over onvoorwaardelijke liefde voor onszelf en de ander.
Hoe doe je dat?
Zelfheling begint bij zelfkennis.
Het eerste wat belangrijk is, is om te ontdekken wat er vroeger bij jou is afgewezen. Welk deel van je vroeg om aandacht wat maar niet kwam? Of ben je op zoek naar veiligheid? Bijvoorbeeld een arm om je heen, was je vroeger eenzaam in een bepaalde belangrijke situatie?
Of zit de pijn wellicht in erkenning? Deed je je best op school, maar niemand die daar ook maar enige aandacht aan besteedde? Had je een bepaald talent dat totaal van de tafel werd geveegd en veroordeeld tot ‘stom’ of ‘fout’?
Er zijn veel verschillende situaties te vinden in het leven (van eigenlijk wel ieder mens) waarin afwijzing een grote rol speelt. Bij de een komt het harder binnen en vormt het zich tot een grote wond, en bij de ander lost het zich in de loop van het leven vanzelf op. Zo zijn we allen anders. En toch ook weer gelijk.
Mensen die jij in de loop van je leven ontmoet, reageren of responderen allen op jouw energie. Op de energie waar je ‘teveel’ van hebt en/of op de energie waarvan je ‘te weinig’ hebt. Daar is niets mis mee. Niemand is beter of slechter. Ik probeer alleen te zeggen dat wij allen 100 emmertjes hebben. Sommige emmertjes lopen steeds leeg omdat ze lek (kapot) zijn en sommige emmertjes stromen over van verdriet. Lekke en overstromende emmertjes zijn beiden hetzelfde, namelijk: UIT BALANS. Sommige emmertjes zijn IN BALANS: ze zijn vol en blijven vol. De kapotte emmertjes probeer je, onbewust natuurlijk, te vullen met de energie van iemand anders. Waarom? Omdat ons systeem ons heeft aangeleerd je te richten op de ander én omdat je het zelf niet (meer) kan. Je hebt het nooit geleerd of je voelt teveel pijn wanneer je aan dat emmertje werkt.
Zodra je iemand ontmoet die heel veel van iets in zijn energie heeft kan je dat zien als een ‘overstromend emmertje,’ (in dit artikel beschreven als afwijzing). Een emmer die overstroomt is eigenlijk hetzelfde als een emmer die leegloopt: UIT BALANS. Door een ontstane wond in het leven van die persoon, is hij/zij zo gericht op afwijzing dat dit zijn/haar leven beheerst. Onbewust natuurlijk! Eigenlijk overstroomt hij/zij van afwijzing.
Dit is de energie die jij herkent omdat jij dat nodig hebt. Hiervan wil jij zoveel mogelijk hebben. Je voelt een enorme aantrekkingskracht, hiermee kan jij je emmertje vullen. Een gevuld emmertje voelt als ‘in balans zijn’. Je wordt daarmee eigenlijk direct afhankelijk van die energie (wat eigenlijk afwijzing is), omdat het zo lekker stroomt. En daarmee voel je je in balans. Je hebt niet in de gaten dat je jezelf aan het vullen bent met energie van een ander die is ontstaan vanuit pijn. Omdat je niet hebt geleerd je emmer zelf te vullen, blijf je je zo aangetrokken voelen tot die persoon. De verslaving is geboren! Je voelt je met deze persoon in het begin van de relatie heel erg goed, de energiewisselwerking is fijn. Je denkt dat daarmee je leven compleet is.
Wat in het begin een energie-impuls geeft blijkt later een energielek te zijn. Maar onthoud; alle heling welke jij nodig hebt, kan jij alleen maar jezelf geven. Wat een ander je geeft is in 99% van de gevallen energie vanuit pijn. Omdat we nu eenmaal allemaal wonden hebben opgelopen gedurende ons leven.
Hoe weet je dan dat iemand de juiste energie heeft zodat je beiden in balans bent en blijft. Iedereen heeft in het leven toch wonden opgelopen?
Ja dat klopt! Een goed begin van een relatie is; om dat te beseffen! Omdat we allemaal een systeem hebben aangeleerd bij een ander te halen wat we zelf nodig hebben, doet iedereen dat. Onbewust natuurlijk. Zo lang de relatie in stand blijft, houd je daarmee elkaars emmers automatisch in balans. Je bent dan onbewust afhankelijk van elkaar. Wanneer je er vrede mee hebt is dat okay.
de beperkende overtuiging ‘afwijzing’
Je voelt de pijn pas zodra de relatie wordt beëindigd. Dan is het de hoogste tijd (eigenlijk dus eerder) om ervoor te zorgen dat jij je emmer voortaan zelf vult met datgene wat je nodig hebt. Wanneer je dat van de ander blijft verlangen wordt het een pijnlijk verhaal. Wat er dan ontstaat is frustratie, onmacht, verdriet. Gevoed vanuit de afwijzing welke je eigenlijk al heel je leven bij je hebt.
Ik vertel het nu vanuit de beperkende overtuiging ‘afwijzing’. Je begrijpt natuurlijk wel dat het vanuit veel andere soorten beperkende overtuigingen kan uitgroeien.
Zolang je van die persoon afhankelijk blijft, (om je emmer te vullen) iemand koste wat het kost in je leven vast wil blijven houden omdat iets in je zegt dat het ‘moet’, ga dan alsjeblieft jezelf helen. Je bewijst jezelf daarmee een hele grote dienst en je wordt een stuk gelukkiger. Ontdek waar die lekkende emmer vandaan komt en vergeef de situatie die je emmer voor het eerst kapot maakte.
Je heelt daarmee niet alleen jezelf, maar alle betrokkenen in de gehele situatie. Vanuit de energie gezien zijn wij allen zielen in verschillende rollen, het slachtoffer, de dader en soms de observator. Alle drie de rollen hebben een heling nodig in dit issue. Wees de verstandigste en heel jezelf! Dat geeft je je kracht terug, je leven in eigen hand en ruimte voor nieuwe levenslessen én de ontmoeting van prachtige andere zielen. Waarschijnlijk zit daar de liefde van je leven bij!
Ik wens je veel zelfkennis, gevulde emmers en geheelde levenslessen!
Heb jij een aanvulling of een vraag? Ik lees het graag in een reactie onder dit artikel!
Zo lang de relatie in stand blijft, houd je daarmee elkaars emmers automatisch in balans. Je bent dan onbewust afhankelijk van elkaar. Wanneer je er vrede mee hebt is dat okay.
Dit voelt voor mij heel onnatuurlijk. Waar baseer je dat op?
Het is onnatuurlijk, maar prima zolang je er beide vrede mee hebt, en het niet nodig vind om deze ‘onnatuurlijke’ emmeruitwisseling te doorbreken.
Beste Esther
Ik heb met volle aandacht je artikel gelezen. Een eyeopener zoals ze zeggen. Alleen het laatste paragraafje, heb ik niet mee… Hoe kan ik mezelf helen als de afwijzing er al zolang zit, zelfs misschien nog van vorige levens. Hoe kan ik dan aan het inzicht komen?
Wat gebeurt er bij een volgende relatie? Blijf ik dan maar beter alleen? tot ik iets geleerd heb rond afwijzing?
Ik voel dat er veel gaande is op spiritueel vlak, ik word erg ongeduldig! Ik wil vooruit, maar heb het gevoel vast te blijven zitten. Wat als de andere mij toch nog op onbewust niveau blijft leeghalen?
Groetjes
Kristien
Hoi Kristien,
Ik heet dan wel geen Esther 🙂
Het maakt niet uit hoe lang je al aan het worstelen bent met een thema. Afwijzing in een relatie is slechts een aspect van een rode draad die door je hele leven loopt. Als je goed kijkt zul je zien dat je die zelfde gevoelens van afwijzing niet enkel ervaart in een relatie. Het is dus een kwestie van die rode draad opsporen en er achter komen waardoor je die afwijzing bent gaan ervaren en wat er nog meer heeft gespeeld. Het komt namelijk allemaal niet uit de lucht vallen.
In elke volgende situatie waarin die (zelf)afwijzing wordt getriggerd zul je dat gaan ervaren : in je relatie, in je gezin, op je werk, waar dan ook. Door een volgende relatie niet aan te gaan, ga je het wel uit de weg, maar word je daar gelukkig van(?) Wellicht heb je al voldoende geleerd over die afwijzing, in de zin dat je meer dan voldoende hebt ervaren over je thema (zal wel eens met liefde van doen kunnen hebben).
Groeten Robert
prachtig
Aart ik ben het helemaal met je eens omdat het gaat om je identiteit die niet puur is gevormd maar daarvoor al beschadigt werd. Daarom ook is het zo een moeilijke weg nu om al die angsten te herbeleven als je op zoek gaat naar jezelf. Naar je eigen identiteit die gedurende je leven nog meer beschadigd wordt, omdat je niet die vaardigheden hebt aangeleerd om weerstand op te bouwen om jezelf hiertegen te kunnen beschermen. Daarom is het voor mensen zo moeilijk om oprecht te kijken naar wat zij fijn vinden en om dat te benoemen. Ze weten niet wat eigenwaarde is omdat een ander zo egoïstisch was om ze dat gevoel niet te gunnen. Daarom ben je ook op zoek bij een ander hoe dat eruit ziet maar omdat je het niet altijd herkent zal je reageren met weerstand. Het is iets wat alleen jijzelf kan doen door je angsten te doorleven, door een zelfkritisch vermogen te hebben. Is een zwaar procces wat veel energie kost maar jou zoveel kracht oplevert. Je zult je nooit meer laten beschadigen, door niemand meer en uiteindelijk uit je vacuüm van eenzaamheid komen en door het los te kunnen laten.
Heb ik geleerd tijdens narcistich misbruik door hem en mijzelf een spiegel voor te houden waarom ik mij bewust liet misbruiken en dat niet kon stoppen. Door mijzelf vragen te stellen en onbewust neurotherapie toe te passen door heel langzaam een verandering in mijzelf op gang te brengen. Ik heb dat gedaan dmv van hem ge alles te beschrijven wat ik voelde door zijn misbruik.. Wie zegt dat narcistisch misbruik schadelijk is die is zichzelf niet goed gaan onderzoeken. Heeft weinig weerstand en zelfrespect en blijft zijn kop in het zand steken, te bang geweest om zijn eigen tekortkomingen onder ogen te zien en zich dan maar liever te overleveren aan de narcist. Je hebt altijd een keuze en je bent en blijft verantwoordelijkheid voor je eigen welzijn. Het kan zijn dat je narcisme niet herkent maar je herkent wel je eigen gevoel of iets goed of fout aanvoelt. Je kan de narcist alleen maar herhaardelijk op zijn gedrag aanspreken door je aan de feiten te houden en door het niet meer toe te staan door ervan weg te lopen. Dan taaien ze vanzelf wel af omdat je je sterker getoond hebt dan zij. Ik wist niet dat ik hem ooit dankbaar zou zijn omdat ik die kracht in mijzelf heb gevonden door de strijd aan te gaan om mijzelf te helen! Dat wilt niet zeggen dat ik geen pijn heb nu door alles, maar dat ik nu gericht therapie kan volgen om nog meer vaardigheden aan te leren dat ik mijzelf nooit meer zal afwijzen en nog beter moet leren luisteren naar mijn intuïtie.
En voor diegene die een ander veroordelen dat zij in een slachtofferrol zitten. Vergeet dan niet om compassie te voelen voor iemand die de allerergste pijn meemaakt van de ziel.. Het is de kanker van de geest als iemand je alles afpakt wat jouw vormt door je te misbruiken… die straft zichzelf omdat hij bestaat.. . Kijk eens naar je eigen rol waarom je een ander daar niet op de juiste manier in kunt steunen, misschien wel door te weinig zelfreflectie, te veel egoïsme en te weinig empathie…
Oei dat zal nog een negatieve reactie oproepen.. maar dat moet ook…. misschien ga je dan eens bewust zefkritisch naar je eigen gedrag kijken..
Succes voor iedereen om de kracht in jezelf te vinden..
Afwijzing is dus het MOOISTE wat een mens kan overkomen.
Er kan namelijk enkel afgewezen worden wat je niet BENT.
@Aart,
He? Kun je dat uitleggen….. “Er kan alleen afgewezen worden wat je niet bent”…
Alvast bedankt,
Anita
@Anita, omdat jij het BENT ga ik een poging wagen.
Elk beeld, elk gevoel, elke gedachte is mijn inziens/mijn beleving is niet wat je bent.
Enkel een beeld van jezelf, een gedachte over jezelf, een herinnering van wat ooit meegemaakt is kan afgewezen worden.
Heb je dus geen beeld, gevoel, gedachte m.b.t. jezelf dan kan er niets afgewezen worden.
Ik kan natuurlijk enkel voor mezelf praten maar ik heb alle beelden, gedachten, gevoelens en weet ik wat nog niet meer m.b.t. dat mezelf zien verdwijnen.
Het enige wat er resteert is dat er een aanwezigheid is en meer niet en dat woord aanwezigheid is al een benaming die er in dat enkel aanwezigheid/zijn niet is.
Ik voel me geen mens, geen ziel, geen Aart, er is enkel simpelweg dit moment en als ik dat woorden geven moet dan is er een typen.
Er was eens een geboorte en ploeps daar was ik en alles wat daarna gebeurde en wat er gevoeld en gedacht en ervaren is heeft niets met dat ploeps daar ben ik van doen.
Dat na die ploeps kan afgewezen worden maar dat ploeps daar ben ik (aanwezigheid/aanwezig zijn) niet.
Wat nu als die mind geheel stil is, er geen herinneringen zijn, wat is er dan?
Anita, wie/wat ben jij?
Niets hiervan doorvertellen hoor anders komen ze me binnenkort met een busje ophalen.
Grappig….je bedoelt dat je toeschouwer wordt van jezelf zonder ik?.
Hoi Esther,
Een mooi geschreven tekst en goed te ‘vatten’, alsook integreerbaar, volgens mij, maar het advies ‘ga dan maar jezelf helen’, vind ik wel gemakkelijk klinken en ga je volgens mij toch niet zomaar zeggen aan bijvoorbeeld een ‘slachtoffer’ van incest of seksueel misbruik, kindermishandeling, alhoewel ik je standpunt kan ‘begrijpen’.
Wat als die ‘lekkende emmer’ bijvoorbeeld ‘veroorzaakt’ zou zijn in een vorig leven, héél lang geleden, (ook al bestaan tijd en ruimte niet…), en het ‘lek’ gedurende vele levens steeds groter wordt en uiteindelijk aanleiding geeft in dit leven tot een extreme ‘vergroting’ van de oorspronkelijke oorzaak, er oa een aangeboren bloedafwijking optreedt (geen bestaansrecht…), een herhaling in extremis van alle feiten (oa constante afwijzing…), totdat het lichaam volledig crasht (na jaren lang zichzelf weggegeven te hebben…tja, want die emmer moest inderdaad gevuld worden met iemand anders, constant, want dat lek was al zo groot…), en de persoon in kwestie wel gedwongen wordt om een enorm pijnlijke knoop te gaan ontkluwen, met een lichaam dat altijd moe is en altijd pijn doet…
Het bewustzijn komt… het begrijpen ook… zelfs het vergeven en mededogen uiteindelijk ook…
Toch stel ik me de vraag: hoe kan het kleine meisje, dat door haar vader herhaaldelijk werd geslagen, om de klappen op te vangen die eigenlijk voor haar moeder bedoeld waren, maar die in zo’n grote slachtofferrol zat, zichzelf niet verdedigde (en haar dochtertje dus ook niet beschermde…), nu als jongedame met een complexe CVS/fybromialgie uitdaging, genoodzaakt door omstandigheden terug met die moeder samen te leven, terug haar emmer gevuld krijgen…?
Wat is het summum van zelfliefde…?
Je tekst moedigt aan om verder te wandelen…
Dankje…
Lichte groet,
Annisa
Hallo Esther,
Ik heb het artikel over afwijzing vandaag nog eens gelezen. Het is meer dan herkenbaar en juist in deze periode heel erg aanwezig. Er zijn zoveel afwijzingssituaties in mijn leven geweest en een aantal daarvan (of zijn het nog steeds dezelfde?) spelen nu een intensieve rol in mijn dagelijkse leven. Ik heb mezelf al heel vaak afgevraagd “wat” er niet mag zijn, al vele therapien heb ik gevolgd, maar nog altijd is de kern niet naar boven gekomen.
Als kind ben ik gewoon totaal afgewezen, een “ongelukje”, niet iets of iemand waar je rekening mee hoeft te houden. Dus…..tja…ik probeer van mezelf te houden. Op sommige punten lukt dat redelijk, maar nog lang niet alles. De confrontaties zijn buitengewoon pijnlijk….
Hoi Anita,
Wellicht ten overvloede, maar besef dat je enkel jezelf kunt afwijzen. Dat de ander slechts een trigger voor je zelfafwijzing is, dat de ander iets in jou raakt waar jouw pijn zit? Dus je vind iets in/aan jezelf niet goed, dat is wat steeds afgewezen wordt. Mag je er zijn van jezelf?
Hoop dat je er wat aan hebt 🙂
Groeten Robert
@Robert, hallo Robert, dank voor je uitleg. Het is bij mij kennelijk een rotsvaste overtuiging, van huis uit meegekregen zeg maar. Daarom een niet te verwaarlozen “issue”. Het gaan om “er mogen zijn” een soort grondbeginsel van aanwezigheid op aarde. Gelukkig kom ik stapje voor stapje steeds wat verder en overwin ik (als overwinnen het goede woord is) afwijzingen steeds makkelijker. Ik sta eerder weer overeind, ook al is het even een paar dagen slikken als ik weer eens een afwijzing op welk terrein dan ook heb moeten innen. Ok.
Heel erg bedankt en hartelijke groet,
Anita
Hallo Anita,
Kan best lastig zijn ja, ik heb gedurende mijn leven ook flink met afwijzing geworsteld. Mooi dat je er steeds beter mee hebt leren omgaan en meer veerkracht hebt ontwikkeld.
In ieder geval gaat het om een soort besluit/overtuiging wat jij over jezelf hebt genomen (in je verleden). Je mag dan van huis uit dat hebben meegekregen, in de kern gaat het om wat jij over jezelf bent gaan geloven/vinden. Daar zou ik me althans op richten.
Ik kan me ook voorstellen dat dit een rode draad in je leven heeft gevormd en ik zou denken al vanaf zeer jonge leeftijd. Misschien voelde je jezelf niet welkom, niet gewenst, en mag je er niet van jezelf zijn. Om er daadwerkelijk achter te komen zou je de situaties moeten onderzoeken waar in je elke keer afgewezen voelt.
Hartelijke groet Robert
Bij deze een toevoeging 🙂
Wat betreft afwijzing is het makkelijk : er bestaat maar 1 persoon die je kan afwijzen, en dat ben jezelf! Het lijkt soms alsof een ander dat doet en we de schuld willen geven, maar je kunt alleen geraakt worden als er iets in je zit wat geraakt kan worden.
De reden hiervan is dat hetgene wat jij in jezelf afwijst door jou zelf (bewust of onbewust) is gecreerd in het verleden. Op die manier draagt zo’n beetje iedereen ontkenningen over zichzelf, die een basis vormen van zelfafwijzing.
Een voorbeeld kan zijn dat je ooit in je verleden een besluit over jezelf hebt genomen in de vorm van een zelfoordeel : ik ben niet goed zoals ik ben. Een ander kan daar in jou triggeren/raken waardoor je gevoelens van afwijzing ervaart, maar jij bent het die zichzelf afwijst.
Deze ontkenningen zijn lessen, en je zult situaties en mensen tegenkomen/aantrekken die je ‘helpen’ met deze lessen. Elke keer kom je weer voor de keuze te staan, waar jij voor kiest om in te geloven. Is het dat je gelooft dat je daadwerkelijk niet goed bent zoals bent of NIET (er is niets mis met me)?
Je kunt natuurlijk ook de zelfoordelen/ontkenningen transformeren 🙂
Groeten Robert
@Robert, over toevoeging gesproken; je kunt jezelf niet afwijzen.
Datgene wat afwijst of zou kunnen afwijzen dat is al vanuit het onjuiste beeld van een jezelf wat aan het woord is.
Dat onjuiste beeld is ontstaan door onze opvoeders en alle ongein wat dat onjuiste beeld zichzelf weer is gaan aanpraten.
Tuurlijk heeft dat zo zijn/haar nut t.b.v. het herkennen/herinneren wat je werkelijk bent.
Maar wat je werkelijk bent heeft geen beeld van zichzelf en kent ook geen enkele beperking.
Wat een onzin tekst weer, ik wijs het ter plekke af.
Ik ga eens wat nuttigs doen.
Ik ga het weer eens licht laten worden.
@Aart,
Beginnen bij het begin met datgene wat aan de oppervlakte ligt…
Het moment dat je jezelf niet meer afwijst is het moment dat er niets meer in jezelf zit aan beperkingen waarmee je jezelf kunt afwijzen.
Groeten Robert
Robert,
En zo is dat!
In feite zeg je hiermee: er zit iets in (het bewustzijn van) de mens dat geraakt wordt en afwijst.
Als dit iets (een gedachte en/of emotie) er niet zou zijn valt er niets te raken of af te wijzen.
Dag Lia
@Lia,
Precies zoals ik het zie/bedoel 🙂
En wat er geraakt of afgewezen wordt is iets waarmee je jezelf belemmert waarvoor je zelf hebt gekozen, omdat het onderdeel is van je levensles. Je levensles is dan de paraplu van al je belemmeringen… zelfbeperkende gedachtes, beperkende gedragspatronen, belemmerende gevoelens, you name it. Zo zou je op het punt kunnen komen dat je gaat begrijpen hoe dat allemaal heeft kunnen lopen in je leven.
Groeten, Robert
Ha Robert,
Ik heb weinig met “levensles”. 🙂
Associeer het met iets negatiefs.
Alsof je iets verkeerds hebt gedaan en nog moet leren om het beter te doen.
Wat mij meer aanspreekt is afleren en bewustwording. Er moet worden ingezien (bewust worden) dat men door zelf beperkende gedachten, gedragspatronen en belemmerende gedachten in een gevangenis belandt, zichzelf klem zet en dat men zelf dit soort gedachten creëert.
Dus moeten zulke gedachten AF-geleerd worden.
In principe is dit afleren voldoende (en afleren is in feite niets anders dan loslaten).
Het kan belangrijk zijn om uit te leggen waarom iets moet worden afgeleerd (bijv. omdat het belemmerend werkt), maar wat mij betreft is het niet noodzakelijk om naar oorzaken te zoeken.
Stel iemand voelt zich afgewezen en je kent de oorzaak (bijv. seksueel misbruik).
Wat schiet je er mee op?
Die oorzaak neem je niet meer weg, is verleden tijd, is gebeurd.
We leven Nu, dus laat los wat je Nu als ballast op je schouders meedraagt. Loslaten en afleren geeft de bevrijding die je nodig hebt, en dit is volgens mij het enige wat men kan doen.
Groet Lia
Hoi Lia,
Ik vind het hele idee van de levensles zelf wel heel mooi 🙂 Niet alleen omdat daarmee de puzzelstukjes op z’n plek vielen voor me, maar ook omdat het vanuit liefde voor mezelf is ontstaan. De delen die ik in mezelf afkeurde en ervaringen/omstandigheden die ik daarbij koos, hoorde bij mijn levensles, waarover ik wilde ervaren en leren. Ik leerde zo een groot deel van mijn leven (ook andere levens) hoe het was om te denken/voelen/ervaren dat je iets niet bent of niet kunt of niet hebt (kwaliteit). Maar ik ben mijn levensles niet, ik ben mijn belemmeringen dus niet. Een mooie manier om te leren dus wie je werkelijk bent! Het is ook heling en zuivering.
Wat betreft je voorbeeld :
“Stel iemand voelt zich afgewezen en je kent de oorzaak (bijv. seksueel misbruik).
Wat schiet je er mee op?
Die oorzaak neem je niet meer weg, is verleden tijd, is gebeurd.”
Het gaat er om wat jij hebt opgelopen bij die gebeurtenis, en dat gaat vaak om een besluit over jezelf of over je toekomst. Een dergelijke heftige gebeurtenis is geen toeval, het is in lijn met je levensles. Het gaat er om dat je in het reine met jezelf komt nav zo’n gebeurtenis, dat is de les.
Een voorbeeld van zo’n besluit hier kan zijn : ik ben niks waard. Het gaat om deze besluiten, dit is de oorzaak van het leed/zelfafwijzing wat je ervaart in het hier en nu, en elke keer weer getriggerd kan worden. Het kan je helingsproces enorm helpen door dit te beseffen, je kunt dan gerichter de werkelijke oorzaak opsporen en loslaten of neutraliseren. Als je niet weet wat (en soms waarom) je in jezelf afwijst, kun je het ook niet (definitief) loslaten. Dat IS je bewustwording!
Groetjes Robert
Hi Robert,
Dat je bepaalde gebeurtenissen als “les” kunt zien, en bijv. na misbruik met jezelf weer in het reine moet komen snap ik heel goed.
Het gaat mij meer om de manier waarop.
Ik begrijp eigenlijk alleen de laatste alinea (een beetje :smile:).
De actuele situatie is: ik ben niks waard.
Dat is wat nu in je bewustzijn boven komt drijven, en die gedachte kun je dus loslaten (simpelweg omdat het onprettig aanvoelt).
Het zelfde geldt volgens mij voor de gedachte of het gevoel te worden afgewezen. Als het actueel is kun je het loslaten en dan is het niet noodzakelijk om te weten waarom ik zo negatief denk.
Ik bedoel: het idee te worden afgewezen ontstaat door de gedachte ik ben niets waard (of andersom), en die gedachte ontstaat weer door iets anders wat negatief is. Dan kan ik alle ellende uit vorige levens er nog bij betrekken, maar zo blijf je toch in de negatieve erwtensoep roeren?
De ene keer roer je dit boven; de andere keer komt dat boven drijven, en het staat ook nog eens allemaal met elkaar in verband.
Volgens mij moeten we nu juist uit die erwtensoep door de pan soep in z’n geheel los te laten, en af te leren om er in te roeren.
Eigenlijk denk ik dat mensen er wel een keer genoeg van krijgen en gewoon een boterham met pindakaas willen. 😆
Groetjes Lia
Hoi Lia,
Als ik je goed begrijp (ook uit eerdere reacties), kijk jij liever niet wat er allemaal in je eigen pan met soep zit, en als er iets naar boven komt dan laat je dat aan je voorbij gaan (gadeslaan, waarnemen verhaal oid). Dat zie ik ook in je reacties als je ergens op wordt gewezen, als het over jou gaat, om eens verder te kijken. Dan trek je als het ware de deur dicht. Wat voor weerstand is dat?
Overigens is het ‘roeren’ in de pan eindig… als je daadwerkelijk je ‘oud zeer’ gaat loslaten, ga je helen, en wordt die pan vanzelf leeg. Op de bodem ligt misschien wel iets lekkers 🙂
Groetjes Robert
Ha Robert,
Draaf je nu niet een beetje door?
Wat jij in mij meent te zien, bekijk je toch door eigen bril? Het zegt iets over jou, toch?
Ik heb genoeg in mijn eigen soep geroerd (jarenlang zelfs) om tot de conclusie te komen dat daar niet te vinden was waar ik naar zocht. Dus ja, in zekere zin heb je gelijk als je zegt dat ik de soep aan mij voorbij laat gaan.
Ik ben simpelweg tot andere inzichten gekomen en heb ik soms andere opvattingen dan jij. That’s all.
Overigens is in mijn optiek het roeren in de soep helemaal niet eindig. Was dat maar zo! Wie zich op de cirkel bevindt, blijft eeuwig doordraaien.
Als ik “weerstand” voel dan is het tegen mensen die wegens hun eigen persoonlijke overtuigingen het niet kunnen laten om een ander te pushen en te triggeren. Niet omdat ik iets te verbergen zou hebben of er door geraakt zou zijn, maar simpelweg omdat ik het bemoeizuchtig vind om je op zo’n negatieve manier (en veelal ongevraagd) met de ander bezig te houden. Het is niet eens dat ik er weerstand bij voel, maar meer dat ik die sfeer ontloop. Het past niet bij mij.
Als ik hulp nodig mocht hebben, dan kan er zelf om vragen en zoek ik ook iemand uit die ik daarvoor het meest geschikt vind. En dat is doorgaans niet iemand die aandringt en triggert in de overtuiging dat-ie mijn proces wel even zal versnellen.
@Robert, “Overigens is het ‘roeren’ in de pan eindig… als je daadwerkelijk je ‘oud zeer’ gaat loslaten, ga je helen, en wordt die pan vanzelf leeg. Op de bodem ligt misschien wel iets lekkers :-)”
toch niet een dood ego wat de deur heeft dicht gedaan?
Inderdaad dat roeren in de pan is eindig als DAADWERKELIJK het oud zeer onder ogen is gekomen en daardoor vanzelf oplost.
Dat is iets anders dan DENKEN dat oud zeer is opgelost en dat bepaalde gevoelens, belevingen, reacties (vanuit dat oud zeer/ego) er bij horen en dat daar enkel vanuit de mind/ego naar gekeken dient te worden.
Maar ja zeg dat niet tegen de mind/ego want die roert er zijn/haar eigen draai wel weer aan.
Ben ik blij dat ik reuma heb, ik kan geen vork meer vasthouden.
Nou Aart dat zou je niet zeggen je roert er nog stevig op los.
Ohhhhhh, je kijkt er naar.
@Aart,
Of het een dood ego oplevert weet ik niet 🙂 , ik weet wel dat het eindig is. En wat je zegt over onder ogen komen : dat lijkt me van groot belang. Je kunt zeggen dat het het denken is die weerhoudt om naar je oud zeer te kijken, maar naar mijn ervaring zijn dat gewoon mechanismes die we hebben gecreeerd om niet naar bepaalde pijnen te hoeven/willen kijken. Het komt in de beste families voor 🙂
Groeten,
Robert
Hoi Lia,
Die eerste regels heb ik je nav deze context vaker horen zeggen 😉
Ik weet niet of je het over mij hebt :-), maar ik ben niet in de gewoonte om mensen opzettelijk te triggeren, hooguit om ze wat terug te geven of vragen te stellen die tot bewustwording kunnen leiden.
Volgens mij doe jij dat ook wel eens, en daar is op zich toch niks mis mee, zeker niet op deze site?
Ga jij hulp zoeken dan, nee toch?! Stel je voor dat ie je (onbewust) gaat triggeren en roeren in je soep. Sorry, kon het niet laten 😉
Naar mijn ervaring is het roeren in de soep eindig, dat kan perspectief bieden toch… voor iedereen?
Maar goed jij doet het gewoon op jouw manier 😉
Groetjes Robert
Geweldig dankjewel Robert,
Voor je heldere uitleg omtrent (zelf)afwijzing. Deze waardevolle kennis neem ik mee op mijn pad. Want oh oh wat is zelfafwijzing pijnlijk.
@Jessica, leuk om te lezen, blij dat je er wat aan hebt! 🙂
Ach, zelfafwijzing, wie kent het niet?!
Robert,
Dat dacht ik al.
Robert N. Aagje klinkt in ieder geval best interessant. Vind ik ook van Peter R. de Vries of Olivier B. Bommel. Maar ja, ik moet het doen met Lia en nog wat erachter.
😆
Ik houd erover op hoor, anders draaf ik door.
Fijne avond.
@Lia,
Wie weet waar het allemaal zou eindigen 🙂
Gordon,
Lia mooie naam?
Kan er mee door.
😆
John,
Ja zeg, ook dat nog. Lia 1, 2, 3. Dan ben ik helemaal zo´n nummer. 😆 Nee hoor, het blijft gewoon Lia.
Goed idee trouwens meer aandacht voor die boeken over Hathor.
Fijne dag Lia
AFWIJZING.
In basis niets anders dan; gevoel niet te eten te krijgen, niet de noodzakelijke dingen te krijgen voor overleving.
Als een mens zich dus afgewezen voelt dan komt dat omdat er in het NU, oud zeer/klein kind getriggerd is.
Ook al zegt iemand direct in je gezicht; ik moet jou niet, ik wijs jou af dan doet dat je niets als er geen oud zeer/kleine kind energie in je zou huizen.
Wat maakt het je uit dat 7 miljard mensen je afwijzen/niet moeten.
Pas als je niet vanuit het NU leeft maar vanuit het gevoel van een hulpeloos klein kind dat je nog in je meedraagt, wat je leven bepaald dan kan pas het gevoel van afwijzing ontstaan.
Afwijzing staat voor voedt mij, zorg voor mij, ik ben hulpeloos, ikke kan niet voor mezelf zorgen.
Jij bent al HEEL, jij bent VOLWASSEN, er draait enkel oude software.
Moet je die oude software gaan helen?
Hangt waarschijnlijk af van je bewustzijnstrilling, de mate waarin je je bewust bent dat je niet de oude software/oude herinneringen/ervaringen bent en zodoende uit die mind blijven kunt.
Ik lijk wel een oude grammofoon plaat die hangen blijft.
@Aart, Goeie plaat Aart! De moeite waard om weeeer te horen!
Welkom gelukschenkende liefde, jij bent de geneesheer van al onze kwalen. Van Rumi.
Denk toch dat ieder zijn pad bewandelt op de mannier die goed is voor die ieder. Als je jaren wacht heb je die ervaring blijkbaar nodig voor je iets kan helen. Als je niet wacht maar simpelweg niet verliefd wordt moet je het leven ook accepteren, maar dromen over je ex of anders is dan misschien begrijpelijk. Het proces loslaten is dan erg moeilijk. Toch denk ik dat je ook onafhankelijk en in balans, iemand vreselijk kan missen. Dat mag lijkt mij, die gevoelens moet je ook ervaren, toelaten. Alleen verder niets invullen met je gedachten hierover, bv: ik vindt nooit meer zo, n leuke man. Of nooit meer wordt ik gelukkig in de liefde. Geen gedachten, alleen maar voelen! Wachttijd is tijd die je aan jezelf moet besteden en alle gevoelens mogen gevoeld worden, dan
kan je weer verder. Elke relatie is een spiegel, om tot de mooiste relatie te komen die er is, de relatie met Jezelf.
Ik was er al bang voor.
1 uur.
Zolang hou ik het waarschijnlijk niet uit met MEZELF.
Dat wordt weer een afwijzing.
Van wat weet ik nog niet.
Maar dat zal ik zo wel VOELEN.
https://www.youtube.com/watch?v=XmzamJesTl8
Omdat ik net niet zo aardig tegen/voor/over dat ‘MEZELF’ was.
Even mezelf paaien.
Ik ben toch zo goed voor mezelf.
Zal ook wel weer verslavend zijn.
Net zuurstof.
https://www.youtube.com/watch?v=QMETeOxFrXw
“Alle drie de rollen hebben een heling nodig in dit issue.”
Over heling gesproken.
Wat is heling eigenlijk?
Wat moet er geheeld worden?
Is het niet enkel oude energie van TOEN die uit het lichaam moet.
Zou het niet enkel een kwestie zijn om bij alles te blijven wat zich nog aandient en het er laten zijn tot dat het vanzelf verdwijnt/oplost.
Helen kan weer zo`n lekker bezigheidstherapietje zijn, lekker bezig met jezelf maar kan ook daadwerkelijk oude energetische energie oplossen, gelukkig is er voor elk wat wils.
Koffie.
Ik zou er toch niet aan verslaafd zijn.
In je hok nou.
Ik vind het HEERLIJK om afgewezen te worden.
Meen ik echt.
Ik begin al te kwijlen bij de gedachte dat ik mezelf ga afwijzen.
Wat lijkt me dat een verlossing zeg.
Nergens meer rekening mee hoeven houden t.o.v. mezelf omdat er geen mezelf is, HEERLIJK doen wat niet gelaten worden kan.
Even een tissue erbij.
“Alle drie de rollen hebben een heling nodig in dit issue”
Aan 1 rol heb ik wel voldoende, vermoed ik maar ik zal melden als het er meer worden.
Ik zie hier dat het vooral gaat om vrouwen die hun ex niet los kunnen laten. Ik heb vaak te maken gehad met ex- mannelijke partners die mij niet los konden laten. Een daarvan ging contact zoeken op een manier die griezelig veel op stalken ging lijken en probeerde daarbij zijn identiteit te verdoezelen, maar het was makkelijk om er doorheen te prikken. Ik heb toen luid en duidelijk te verstaan gegeven dat het NU afgelopen moest zijn. Dat heeft hij gerespecteerd. Ik denk dat verslaving aan afwijzing ontstaat waar mensen in het algemeen het gat in hun leven niet kunnen vullen (was bij hem overduidelijk aan de orde). Ik ben daar heel nuchter in; losmaken en verder. Het zal hem wel gekwetst hebben dat ik dat deed, maar ik heb gewoon geen behoefte aan zo’n plakker. Dat vind ik voor mezelf zorgen. Zijn sores zijn zijn probleem.
Natuurlijk herken ik hier ook veel in en ‘raakt’ het me daarom diep. Zelf weet ik niet wanneer de eerste keer was dat mijn emmertje lek is geraakt of begonnen over te stromen. Dat is zeker vele levens geleden geweest, voel ik.
Een goede helingsmethode kan voor iedereen weer anders zijn, maar wat bij mij naar boven kwam om te doen is de zelfmethode ho’oponopono http://www.dirah.org/hopo.htm .. om mijzelf te vergeven en zonder oordeel te erkennen dat dit ook in mij aanwezig is en met liefde naar mijzelf te helen.
Hartegroet, Heleen
Lieve Lia,
Dankjewel voor deze heldere uitleg. Ik herken veel uit het verleden in mijn meest ongezonde periodes en relaties. Sinds enige tijd ben ik enorm aan het helen en steeds zelfbewuster aan het worden met wat het idd met MIJ doet. Wat maakt hij in MIJ los? Welk pijnpunt raakt hij? Wat mag IK leren en helen in deze relatie? Het is makkelijker gezegd dan gedaan… Uiteraard doet het pijn, enorme groeipijnen!! Maar ik begin ze wel steeds duidelijker te herkennen, het is niet hij die mij pijn doet, het is hij die mijn dieptste pijn aan het licht doet laten komen. Hij spiegelt mij mijn donkerste en diepste stukjes zijn die ik in m’n eentje niet kan raken of zien. Ik ben dankbaar dat ik mag helen, groeien en begrijpen in de relatie waar ik nu in zit.
Rationeel wil ik graag op een boterbriefje dat hij voor aaaaaltijd bij me blijft, en van me zal blijven houden.. Hahaha.. Terwijl ik altijd heb geweten dat alles verandert en dat er ontmoetingssituaties zijn, daarin ontmoet ik mensen waarmee ik iets te delen heb, soms lang, soms kort, altijd leerzaam, soms pijnlijk.. Enzovoort…
Vandaag de dag ben ik dankbaar dat ik Nathalie heb ontmoet, door haar deze tekst heb mogen lezen en de lessen hieruit mee mag nemen. Namasté!
Ha Jennifer,
Mooi dat je er zo mee om kunt gaan! Het gaat inderdaad om jou, om de verbinding met jou Zelf!
Groet van Lia
Ik heb heel veel gehad aan het boek: Als hij maar gelukkig is van Robin Norwood.
ja petra inderdaad dat zou handig zijn , want de theorie kennen we meestal allemaal , er wordt zoveel over geschreven de laatste tijd maar hoe exact te healen ? en op eigen genezende manier 🙂 want er wordt zoveel aangereikt dat niet betaalbaar is en niet blijvend effectief, onlang is er een tekstegepasseerd over pijnpunten healen , ken de juiste titel niet maar was heel goed.
Wat er geheeld moet worden is volgens mij de breuk die mensen met zichzelf hebben.
Niet meer je zelf kunnen zijn door allerlei ego-gedachten. Niet meer Zelf-redzaam kunnen zijn door te denken dat jouw welzijn afhankelijk is van de ander.
Dit heel maken doe je door je zelf te onderzoeken, je aandacht bij jou zelf te houden (in Hier en Nu) en je af te vragen wie/wat jij Bent.
En het mooie is, in principe kun je dus je zelf helen, heb je er geen hulp van buitenaf bij nodig, en het kost ook nog eens niets. 🙂
Hoi Lia,wellicht handig om nogmaals jou E-boeken Heaven met Hathors en Healing met Hathors
onder de aandacht te brengen.
Het wordt tijd dat men deze info echt gaat doorleven.
Groetjes,John.
Hoi John,
Even een klein misverstandje uit de wereld.
Die twee E-boeken zijn niet door deze Lia geschreven.
(Tja Gordon, dat krijg je nou met al die Lia’s! )
😆
@Lia, moeten jullie toch echt je ouders voor aan kijken
Tja, die waren toen nog niet zo creatief.
Het was Piet, Jan, Mien of Beppie. Nou dan mag ik met Lia nog blij zijn. 😆
@Lia, mooie naam toch?
Ja, wel grappig.
misschien handig om er Lia 1 en 2 enz. van te maken.
Of Lia de dochter van Mia.
Ik heb Lia van de E-boeken een mail gestuurd en gevraagd of ze nogmaals haar boeken onder de aandacht wil brengen.
@Lia,
” Het was Piet, Jan, Mien of Beppie. Nou dan mag ik met Lia nog blij zijn. :lol:”
Ben je dan al zó oud 😉 😉
Nou piep is anders.
Maar ik voel mij wel piep.
Jij hebt trouwens ook de verkeerde naam.
Ze hadden je Aagje moeten noemen.
Ha, ha, ha 😆
@Lia,
N. Aagje zeker 😉
Ach ja, hoort allemaal bij mijn missie 🙂 🙂
Beste Esther,
Je bent de zoveelste die me op dit punt wijst. Wat me echter steeds maar niet duidelijk wordt, is: is het de bedoeling dat ik mezelf heel binnen de relatie zodat deze beter kan worden, of is het juist nodig om de relatie eerst te verbreken om vervolgens mijzelf te kunnen helen?
Ik voel me steeds heen en weer geslingerd…
Misschien handig om er een healingsmethode bij aan te reiken?
O mooi onderwerp, het roept alleen wel heel een aantal vragen op. Pijnmomentje? Mwa.
Maar goed, slachtoffer (verslaaft aan afwijzing), dader (degene die afwijst) en soms de observator (soort van medeplichtige?) hebben heling nodig. Dit bereik je dus door pijnmomenten uit je verleden te zoeken, degene die je toen afgewezen hebben zijn ook ooit uit balans geraakt ooit omdat zij hun eigen bagage en lessen hebben te leren net als ik, is vanuit dat standpunt alles te vergeven? Heb daar ondanks deze denkwijze toch erg veel moeite mee nog. Omdat we geleerd hebben ons op anderen te richten en alles wat ontbreekt bij hun te halen bestaan er volgens mij veel meer gaten als afwijzing, kan iemand vertellen welke er nog meer zijn?
Christa,
In deze context gaat het niet om de ander maar om jezelf. Wie Ben jij? Door je op de ander te richten, door je in de ander te verliezen weten mensen niet wie zij zelf zijn.
Je kunt natuurlijk de pijnmomenten onderzoeken, maar mijn mening is ben je dan op hetzelfde niveau bezig als het probleem. Je blijft dan in een kringetje ronddraaien.
De oplossing stijgt boven het niveau van de afwijzing/probleem uit.
Dus zou de vraag moeten zijn: wie ben ik Zelf, wie is degene die zich afgewezen voelt, wie is degene die verslaafd is, wie is degene die pijn ervaart, wie is degene die zich slachtoffer voelt, etc.
Wat mij betreft zijn dit soort vragen relevanter dan het “probleem” afwijzing. Goede relaties hangen af van de goede relatie die je met jezelf hebt. Je kunt de ander niet kennen als je je Zelf niet kent. 🙂
Groet van Lia
@Lia,
Lia hoi
Het is weer treffend wat je vertel.
Het is de waarheid , je kunt de ander niet kennen
Als je je zelf niet kent.
Dat besef is bij mij ook zo langzamerhand gekomen.
ik zie het toch veel te veel gebeuren om mij heen.
Veel vrouwen zijn zo afhankelijk van hun man.
Er klopt vaak geen hout van die huwelijke, maar ze durven
Een relatie met zichzelf niet aan.
Wat stel je toch eens voor dat je je zelf leer kennen.
Ze zijn bang voor zichzelf .
Verslaafd aan wat . denk ik dan.
Slachtoffertje spelen , hum daar krijgen ze wel aandacht van.
Nou als het daar nou om draait.
Negatieve aandacht heet dat.
Ik kom toch weer op jou laatste zin terecht .
En een van mijn eerste zinnen.
(Je kunt de ander niet kennen als je jezelf niet kent )
Dank je Lia , wat zouden we zonder jou moeten.
Sorry maar ik raak een beetje verslaafd aan jou goede antwoorden.
Hoi lieve Jannie,
Fijn dat je er iets mee kan, maar wel jezelf blijven hoor!
PS, ik ben verslaafd aan dropjes.
😆
Fijne dag, Lia
@Lia, Ja beste Lia je hebt jouw eigen ideeën en versies, dat weet ik, en dat mag er zijn. Maar ik blijf van mening dat gedegen onderzoek en je eigen weg erin volgen nodig zijn om tot een bepaalde conclusie en ontwikkeling te komen, begrip en mededogen voor de ander zou horen te leiden naar vergeven en het los te laten. Verlossing is voor mij geen optie, dat is geen loslaten werd er laatst geschreven en dat klopt ook wel vind ik. Overigens verlies ik me al heel lang niet meer in anderen, dat is jouw eigen interpretatie, dat er iets als problemen bestaat ook, ik geloof niet in problemen ik geloof in waardevolle lessen, dus ik denk dat wij elkaar niet echt gaan begrijpen, sorry.
Christa,
Je hoeft je niet te verontschuldigen, hoor.
Ieder volgt nu eenmaal zijn eigen weg en eigen methode van onderzoek. Ik ben dat volledig met je eens.
Je vroeg eerder: of iemand kan vertellen welke gaten er nog meer zijn, en daar gaf ik een algemeen antwoord op. Het was dus niet persoonlijk bedoeld. 🙂
Groet van Lia
Hallo Esther, dit bericht kwam op het juiste moment, zoals alles in het leven. Heb vannacht niet zo goed geslapen door de afwijzing van mijn dochter. Ik ben niet meer de moeder die ik was sinds ik gescheiden ben, cadeau van het Universum, zij kan het spirituele pad wat ik ga niet accepteren. Het contact wordt steeds minder, dus ook de 4 kleinkinderen. Ik zie het licht in ieder van hen, toch doet het pijn.