Vertrouwen als basis

Deze keer een wat persoonlijker blog dan normaal. Meestal schrijf ik niet echt over mijn eigen leven, maar meer over wat me opvalt, deze keer een les voor mij persoonlijk, die ook anderen wat kan leren.

Zoals jullie in mijn bio(zie Nadia’s blog,red.) hebben kunnen lezen, was ik zwanger van de tweede.  8 weken terug hebben we ons tweede wereldwonder mogen verwelkomen. Dat dit mannetje mij weer veel te leren heeft, was mij al snel duidelijk.

Al tijdens mijn zwangerschap merkte ik dat VERTROUWEN een sleutelwoord was. Ons kleine mannetje lag namelijk nog lang in stuitligging. Ook nog toen de ruimte beperkt werd. Ik wist intuïtief dat ik hem het vertrouwen moest geven dat hij zelf kon draaien, áls hij dat wilde. Het kon immers ook zijn keuze zijn om zo geboren te worden.

Toen ik op een avond probeerde contact met hem te maken, voelde ik dat hij nog in stuit lag, omdat hij bang was dat ik zou denken dat hij net zo zou zijn en net zo ter wereld zou komen als zijn grote broer. Onbewust had ik het scenario van mijn vorige bevalling al vaak afgespeeld in mijn hoofd, in de hoop dat ik weer zo’n soort bevalling zou krijgen, ik had immers een mooie bevalling gehad.

Ik heb hem uitgelegd dat ik heel goed wist dat hij anders was dan zijn broer en dat hij perfect is zoals hij is. Ik heb hem ook uitgelegd dat een stuitbevalling zowel voor hem als voor mij wel moeilijker zou zijn, mogelijk zou het zelfs een keizersnede worden, waarbij ik hem uitlegde hoe dat eruit zou zien en zou voelen voor hem. Ook legde ik uit hoe een bevalling thuis kon zijn, minder fel licht, minder mensen, alleen papa en de verloskundige, en hoe de sfeer thuis anders is dan in het ziekenhuis.

Ik liet echter wel de beslissing bij hem, hij mocht kiezen of hij wilde draaien. Ik vertelde hem dat ik vertrouwde op zijn oordeel, hij wist wat het beste voor hem was. Nog diezelfde nacht voelde ik hem, heel langzaam, proberen te draaien. Toen ik de volgende dag een echo kreeg, bleek hij “goed” te liggen!

Ik moet eerlijk bekennen dat ik in die periode niet alleen vertrouwen voelde, ook angst kwam regelmatig voorbij, maar ik wist wel dat dit niet goed was en probeerde dat dus snel weer om te zetten.

En toen werd hij geboren, onze kanjer! Net als alle baby’s viel hij eerst af. Helaas was dit wat meer dan de 7 procent die “mag” van de verloskundigen, dus die gingen zich ermee bemoeien. Er zou bij gevoed moeten worden. Hier was ik op tegen, want ons andere zoontje is nogal allergisch, dus zo lang het goed gaat, wil ik hem zelf voeden. Bovendien hadden ze hem en mij nog niet eens de kans gegeven om op elkaar afgestemd te raken! De discussies hierover gingen een aantal dagen door, omdat ons kleintje niet aankwam, maar zijn gewicht hetzelfde bleef. En iedere dag kreeg ik weer een klap. ‘

Want ik voelde dat het goed kwam, dat hij tijd nodig had en dat ik hem moest vertrouwen! Iedere dag werd mijn vertrouwen weer de kop ingedrukt, maar iedere dag vond ik het later weer terug. Tot de dag dat ik kon laten zien dat ik het bij het juiste eind had. Hij was aangekomen en niet zo’n beetje ook. Dit heeft zich prima doorgezet en hij groeit zichtbaar heel hard nu.

In zijn korte leventje had ons zoontje ons al twee keer laten zien dat wij hem moesten vertrouwen.

En toen las ik gisteren, via een vriendin op Facebook, dit:

 Lieve Papa en Mama,

Toen ik nog niet geboren was namen jullie foliumzuur omdat jullie bang waren dat ik een open ruggetje zou krijgen;

Toen ik net in de buik van mama zat, vierden jullie dit feest niet met anderen omdat jullie bang waren dat ik weg zou gaan;

Toen ik 20 weken in je buik zat, deden jullie een echo omdat jullie bang waren dat mijn organen niet goed zouden ontwikkelden;

Toen ik bijna geboren zou worden, waren jullie bang voor de pijn die ik mama zou doen bij mijn geboorte;

Toen ik net geboren was werd er in mijn hiel geprikt omdat jullie bang waren dat ik misschien allemaal afwijkingen zouden hebben;

Toen ik net geboren was gaven jullie me vitamine K omdat jullie bang waren dat ik een bloedprop in mijn hoofd zou krijgen;

Toen ik net geboren was gaven jullie me vitamine D omdat jullie bang waren dat ik botontkalking zou krijgen;

Toen ik een paar maanden oud was gingen jullie me wegen en meten bij het consultatiebureau omdat jullie bang waren dat misschien groter of kleiner zou zijn dan de andere kinderen;

Toen ik een jaar was kreeg ik regelmatig prikken omdat jullie bang waren dat ik allemaal ziektes zou ontwikkelen;

Lieve papa en mama, alles wat jullie doen is goed. Voor mij zou het leven alleen makkelijker zijn als jullie wat meer vertrouwen zouden voelen hier op aarde.

Gelukkig ging ik tijdens mijn zwangerschap niet uit van angst, maar het was wel een enorme eye-opener, dit bericht.

Deze les is er één voor velen van ons. Het rotsvaste basis-vertrouwen dat onze kinderen in ons hebben, moeten wij hen ook terug geven. Zij zijn nog maar klein en kunnen misschien nog veel niet, maar zij hebben prachtige zieltjes en weten zoveel. Wij kunnen zoveel van ze leren en één van die dingen is dat vertrouwen, naast liefde, de basis moet zijn voor onze band met hen.

Take care,

Nadia

Lees ook Nadia’s anderen blogs op deze site : 

•  Kinderen van Nu
• Kinderen van nu en energie

ga naar het blog van Nadia