Ik heb al eerder over het thema “vertrouwen” geschreven , maar onlangs bekeek ik dit met nieuwe ogen. Ik dacht na over waarom het eerste kind vaak zoveel gevoeliger en angstiger lijkt dan de tweede. Bij heel veel mensen zie ik dit, het eerste kind is vaak rustiger, lijkt gevoeliger en treedt voorzichtiger de wereld binnen dan de tweede. Ineens schoot me te binnen, denkend aan onze eigen kinderen, dat het een weerspiegeling zou kunnen zijn van hoeveel de ouder zichzelf vertrouwt als opvoeder van dit kind. Kijkend naar mijzelf was ik bij onze eerste nog veel onzekerder dan bij onze tweede. Ik moest immers alles nog ontdekken. Doordat ik bij de tweede mezelf meer vertrouwde, liet ik hem ook met meer vertrouwen de wereld in stappen, wat hij nu nog steeds doet.
Ik bedacht me daarbij ook dat we ons eerste kind vaak tekort doen als we onszelf tekort doen doordat we geen vertrouwen in onszelf als ouder hebben. Als je gewoon een weldenkend persoon bent (wat dat ook mag inhouden) en je keuzes maakt vanuit liefde voor je kind, zul je echt geen catastrofale fouten maken met je kind. Zelfs niet met je eerste. Jezelf vertrouwen dat je het echt goed doet als mama of papa, geeft je de ruimte ook je kindje te vertrouwen. Wat je kindje weer de ruimte geeft om zichzelf te leren vertrouwen. Zoals ik vaker heb gezegd: jij weet het beste wat goed is voor je kindje, wat anderen ook zeggen. En ook je kindje kan jou al veel leren en kun je ook vertrouwen dat hij/zij echt niet in zeven sloten tegelijk loopt.
Een andere valkuil waar we vaak in trappen is de gevoeligheid en angstigheid van onze eerste te benadrukken. Als ik benadruk hoe gevoelig onze oudste kan zijn, word ik blind voor de onmetelijke kracht die hij ook in zich heeft. Bovendien maak ik zijn omgeving daar blind voor, omdat ze de focus leggen op zijn gevoeligheid. Als ik naar hem kijk, zie ik beide kanten, gevoelig en ontzettend sterk en veerkrachtig. Hetzelfde geldt voor de jongste; Als ik blijf benadrukken hoe zelfverzekerd en eigen-wijs hij door de wereld stapt, maak ik mijzelf en anderen blind voor hoe gevoelig hij ook kan zijn. Ik ontzeg hem daarmee misschien zelfs wel de bescherming en geborgenheid die hij ook nodig heeft.
Onze kinderen hebben alles in zich, net als wij. Het zou voor hen en onszelf zoveel beter zijn als we onszelf en hen zouden leren vertrouwen, zodat zij de wereld tegemoet kunnen treden met al hun krachten en talenten. Want we moeten niet vergeten dat zowel de gevoeligheid als de kracht, zowel de zelfverzekerdheid als de bescheidenheid, talenten zijn die ze verder zullen helpen om een prachtig, wijs, zelfstandig mens te worden.
