Nee, je wordt niet geslagen door je partner en jullie hebben het vaak ook wel leuk samen. Toch weet je diep vanbinnen dat er iets niet klopt… Jullie hebben regelmatig ruzies waarin het er heftig aan toegaat. Je krijgt bijtende opmerkingen naar je toe geslingerd en wordt aangevallen op je meest kwetsbare stukken. Als je hier je onvrede over uitspreekt, krijg je te horen dat je je aanstelt.
Na afloop van een ruzie voel je je emotioneel uitgeput en heb je soms dagen nodig om te herstellen. Je partner daarentegen heeft nergens last van en vindt dat je er niet zo in moet blijven hangen: de ruzie is nu toch voorbij?
Als dit herkent, dan is het mogelijk dat je je in een destructieve relatie bevindt; een relatie die je mentaal, emotioneel en spiritueel stukje bij beetje afbreekt. En ook al ben je je hiervan bewust, in ieder geval gedeeltelijk, je onderneemt geen actie om jezelf te beschermen.
Je neemt je eigen gevoel niet serieus
Misschien ben je in je jeugd emotioneel verwaarloosd, waardoor je nu je eigen gevoel niet serieus neemt, misschien heb je nooit een goed voorbeeld gehad en weet je helemaal niet hoe een liefdevolle relatie eruitziet. In ieder geval heb je moeite met het herkennen en erkennen van het psychische geweld dat je dagelijks ondergaat en blijf je in een relatie die je schaadt
Hoe ziet een destructieve relatie eruit?
1: Het drama regeert
Kalmte en rust komen niet voor in je relatie, er is altijd wel iets gaande. Er is drama bij jou, bij je partner of tussen jullie. Zo ben je steeds bezig met het blussen van brandjes en raak je fysiek en emotioneel uitgeput. Voor wat er zich echt in jou afspeelt, heb jij in deze permanente crisissituatie geen energie.
2: Je leeft in voortdurende angst
Elke dag weer loop je op eieren; je ware gevoelens durf je niet te delen uit angst voor een uitbarsting. Je bent bang om iets verkeerd te doen of iets verkeerd te zeggen. Je bent bang om niet goed genoeg te zijn en dat je partner je verlaat. En vooral ook ben je bang om zelf weg te gaan uit deze relatie.
3: Dezelfde conflicten komen steeds terug
Conflicten horen bij een relatie, ze oplossen net zo goed. Bij jullie is van dit laatste geen sprake. Keer op keer ontstaat dezelfde ruzie tussen jullie, keer op keer komen jullie er na een lang en verbeten gevecht niet uit. Hierna volgt een angstvallig wachten tot de bom opnieuw barst.
4: Jullie controleren en manipuleren elkaar
Wantrouwen en jaloezie vormen de basis van jullie omgang met elkaar. Je partner wil weten waar je bent en met wie en deinst er niet voor terug om in je telefoon te kijken of je te volgen. Zelf ga je ook op obsessieve wijze zijn gangen na. Alles om je maar even gerustgesteld te voelen.
5: Je doet heel erg je best
Bewust of onbewust hoop je dat alles beter wordt als jij beter je best doet. Je bent eindeloos begripvol naar je partner toe, bedekt alle ellende tussen jullie met de mantel der liefde en laat alleen die gevoelens zien waarvan je weet dat ze gewaardeerd worden. Zo hoop je met deze ‘beste versie van jezelf’ je relatie naar een hoger plan te tillen.
Eindeloos zelfonderzoek
Psychisch geweld begint vaak klein, met een stekende opmerking hier, een bedekte bedreiging daar. Die dingen zijn in het begin nog makkelijk af te doen als incidenten en daarbij: je bent een liefdevol persoon en je weet dat je partner het niet makkelijk heeft gehad in zijn leven. Je bent je ervan bewust dat ook jij je bagage en pijnpunten hebt en je ziet het als jouw verantwoordelijkheid hiermee om te gaan.
Vanuit dit verantwoordelijkheidsbesef kan het voor jou heel natuurlijk voelen om bepaald gedrag van je partner te negeren of te bagatelliseren. Je richt je op wat licht en goed is in je relatie en doet vooral heel veel zelfonderzoek.
De pijn als comfortzone
Het is hierbij zelfs mogelijk dat je de overtuiging ontwikkelt dat je je partner nodig hebt om je pijn door te werken. Dat alleen je partner jou de juiste triggers biedt om emotioneel en spiritueel te groeien. Nu blijf je niet in je relatie ondanks, maar vanwege de pijn. Deze pijn is je comfortzone geworden en je onbewuste gehechtheid eraan, houdt je gevangen in de destructieve relatie.
Wat je hierbij vergeet is dat, alhoewel je relatie inderdaad je spiegel vormt, dit niet wil zeggen dat je voor je ontwikkeling bij je partner moet blijven. Soms doorloop je het proces van zelfontwikkeling beter buiten de relatie, soms vormt juist het loslaten van je partner de grootste uiting van zelfliefde en daarmee je grootste leerpunt. Als je uit de destructieve patronen van je relatie stapt, ongeacht of de uitkomst is dat je relatie standhoudt of sneuvelt, ben je weer terug op je pad van zelfontwikkeling.
De weg naar het licht
Hoe zou het zijn om niet meer te kiezen voor de pijn die je gewend bent, maar om de onbekende en helende groeipijn aan te gaan van het volledig gaan staan voor jezelf? Wat je dan tegenkomt zijn niet de jou bekende demonen, deze verdiepingsslag betekent het aankijken van je ware pijn.
In plaats van je bezig te houden met alle commotie die je relatie oproept, verleg je je aandacht naar de pijn in jou die je zo lang verborgen hebt gehouden voor jezelf. Dat doe je door heel serieus te nemen wat je waarneemt in jou: woede, verdriet, angst… En hier ook naar te handelen. Door nee te zeggen, door uit de relatie te stappen, door weer goed voor jezelf te gaan zorgen.
Als je je oorspronkelijke pijn op deze manier uit de schaduw van de ontkenning in het liefdevolle licht van je bewustzijn brengt, laat je jezelf weten: ook dit stuk van mij mag er zijn en ik weet dat ik het dragen kan.
Ik ben benieuwd wat jullie ervaringen zijn hiermee, wil het delen? Dat kan in de comments onder dit artikel.
Herkenbaar en ZO DANKBAAR dat ik deze kans heb gekregen en dit hoofdstuk met alles erop en eraan ook heb mogen en kunnen afsluiten. <3
Bijna 23 jaar zat ik in een relatie waarvan ik na het lezen van dit artikel zeker weet dat ze destructief was. Heel veel zelfonderzoek, cursussen en workshops rond zelfzorg en zelfontwikkeling later, stond ik een paar jaar geleden een tijdje op eigen benen. Hij kon moeilijk omgaan met mijn kracht en zelfstandigheid die ik gaandeweg ontwikkelde. Hij werd verliefd en we kozen voor een open relatie in plaats van echt uit elkaar te gaan. Dat leidde uiteindelijk tot een definitieve breuk omdat hij zijn ‘droomvrouw’ opnieuw tegen het lijf liep. Na een paar weken weet hij al dat ze toch niet de droomvrouw is die hij voor ogen had. Een jaar later gaat hij toch met haar samenwonen en probeert er wat van te maken. Helaas komt hij in hetzelfde schuitje terecht als 23 jaar geleden, hoewel hij dat zelf zo niet ziet. We zijn nog wel vrienden en ik draag hem voor altijd in mijn hart want ik weet wat een mooi persoon achter dit gedrag schuilt. Ik mocht die mooie persoon al meemaken en daarom hield ik het waarschijnlijk ook zo lang uit bij hem. In de hoop dat hij zichzelf zou ontplooien tot die prachtige man die ik heel de tijd in hem zie. Helaas… hij laat geluk maar voor een korte periode toe en dan maakt hij het kapot met zijn destructieve gedrag. En toch…
Dankzij deze relatie, ben ik meer en bewuster voor mezelf gaan zorgen en sindsdien ben ik alleen maar gegroeid… Maar niet in de richting die mijn (nu ex-)partner wou en dat leidde tot het einde van onze relatie. Ik dacht dat die gebaseerd was op vertrouwen en wederzijds respect maar dat was de waanwereld waarin ik toen leefde en die hij me voorhield. En het wordt nu pas duidelijk hoe hij dat deed en waarom.
Bij hem leidde de vele kinder- en jeugdtrauma’s tot een beschermingsmechanisme en hij kent geen andere manier om met mensen om te gaan… Hij heeft het niet gezien of geleerd. Waarmee ik wil aangeven dat destructief gedrag bijna altijd het gevolg is van traumatische ervaringen. Ik heb hem heel lang willen helpen om die trauma’s te verwerken maar voor hem zijn het blinde vlekken die hij vooralsnog niet wil/kan zien. Het deed me heel veel pijn dat ik hem niet mocht helpen, maar nu realiseer ik me dat alleen hijzelf voor zijn welzijn en (mentale) gezondheid kan zorgen en hij geen hulp kan aanvaarden omdat hij zichzelf niet waardig genoeg vindt en niet van zichzelf houdt. Van jezelf houden en goed voor jezelf zorgen is het begin van persoonlijke groei en meer bewustzijn… Zo begon mijn groei in elk geval.
Het is nog steeds een moeizame tocht maar ik (her)ontdekte mezelf en mijn kracht en ben dankbaar voor mijn reis naar mijn eigen pure ik. Het kan alleen maar beter worden, stapje voor stapje, op mijn eigen tempo kies ik nu veel meer voor mezelf, kan mijn grenzen aanvoelen en ook stellen. En ik mag weer dromen…
Door een boek over mijn jeugd en daarna te schrijven kwam er rust en begreep ik meer over mijn ervaringen en innerlijk kind.
Jaloezie niet wegdrukken maar omarmen en beseffen dat ik zelf verantwoordelijk ben voor dit soms aanwezige gevoel.
Leren open te zijn over je diepste gevoel, angsten . Samen in de relatie dit bespreekbaar maken en zelf er aan werken.
Mijn ervaringen als kind en volwassenen zijn geen reden om niet te leren en genieten. De angst te laten overheersen.
Nu 58 besefte ik dat het nu mijn taak is om een lange familie pijn en levenswijze te stoppen.
Dankbaarheid voor je teksten en inzichten.
Finn
Goh, wat herkenbaar! Het is zo ongeveer wat ik zelf heb meegemaakt. Het erge is dat het door de omgeving niet gezien of gehoord wordt. Om alles te verwerken heb ik er een boek over geschreven. ‘Vreemdgaan’ mijn leven is van mij, is mijn verhaal over hoe ik eruit gekropen ben, toen ik eenmaal mijn eigen licht en waarde ontdekte. Bedankt voor je artikel en dat je velen mag steunen bij het ‘wakker’ worden.
Jammer dat de “dader” in dit artikel een manis en er het woord “hij” staat. Ik ben een man en ven bijna 21 jaar samen geweest met een vrouw, waarvan ikniet weet dat ze een narcist is. Ik heb mezelf opnieuw ontdekt en ben dus ook het meest veranderd. Helaas is dit uitgemond in een vechtscheiding. Ik kan het handelen, alleen heb ik samen met haar ook twee kinderen en daar maak ik me juist zorgen om. Helaas is hier geen instantie die ik benader (veilig thuis, CJG) die er iets mee doet behalve uitspreken dat ze zich zorgen maken over de kinderen en dan hun handen er van af trekken omdat het op vrijwillige basis is en ze de moeder niet kunnen dwingen…..
Goed dat je ook dit andere perspectief aandraagt, Wilbert. Ik ben me ervan bewust dat de rollen van dader en slachtoffer niet gebonden zijn aan het biologisch geslacht. Toch heb ik er omwille van de leesbaarheid voor gekozen in dit artikel te praten over ‘hij’.
Als je daarvoor bewust kiest zou je dat aan moeten geven. Daarnaast – als aan the eind van het artikel de conclusie wordt getrokken dat de weg naar het licht bestaat uit nee zeggen en de relatie verbreken dan denk ik dat de weg naar het licht en het beëindigen van de relatie niet (zeker niet per definitie ) in elkaars verlengde liggen en / of identiek zijn.
Wat naar Wilbert. Mijn vriend heeft iets soortgelijks meegemaakt en ook 2 kinderen. Bizar eigenlijk dat als je niet betaalt er meer hulp is voor de ontvangende partij dan voor diegenen die de dupe zijn van bepaald gedrag. Hij ziet zelfs zijn kinderen niet meer (ondanks een bezoekregeling) door manipulatie en heeft geen poot om op te staan als vader.
Maar goed het viel mij als vrouw ook op dat er “hij” staat. Nu heb ik zelf in een geweldadige relatie gezeten, kom ook uit een disfunctioneel gezin, dus in die zin klopt het maar ik weet heel goed dat de rollen omgekeerd kunnen zijn. Op een bepaald niveau zijn we allemaal dader en slachtoffer van onszelf en van anderen. Daarom vind ik dat stukje over zelfonderzoek ook mooi en “pijn als comfortzone’ is ook herkenbaar… Mooi artikel!
Dag Wilbert,
Ik lijk in een vergelijkbare situatie te zitten. Is er een mogelijkheid contact met je op te nemen? Zou graag eens van gedachten wisselen. Of heb je andere tips?
Hartelijke groet,
Christine
Heel mooi te lezen dat je uit deze relatie hebt weten te stappen Daphne. De weg naar heling gaat stapje voor stapje, totdat de nieuw jij volledig geboren is 🙂
Ik weet als geen ander hoe het is in een destructieve relatie te zijn. Relatie na relatie en het bijzondere, elke relatie was een tikkeltje erger. Mijn laatste relatie kwam niet alleen psychisch en mentale mishandeling aan te pas, maar ook fysieke. Ik wist niet wat me overkwam en dacht dat ik in een hele slechte droom zat. Hij beschuldigde mij van vreemdgaan en zette me hiermee compleet onder druk. In de auto met de deuren op slot, dochter achterin en belachelijk hard roepen tot ik uiteindelijk alleen nog maar ja kon zeggen om enigzins de vrede te bewaren. Of in huis terwijl ik de baby in mijn armen had schreeuwend achter me aan komen en volledig inpoeieren met boze, loze woorden. Het verlamde me. En nu na bijna een jaar definitief niet meer bij elkaar te zijn, zit de verlamming nog in mijn lijf. Het gaat elke keer een beetje beter met me. Beetje bij beetje laat ik weer wat gevoelens toe. Maar dit was de druppel. Ik ben voorzichtiger dan ooit geworden en een compleet ander mens lijkt het wel. Soms heb ik heimwee naar de oude ik, naar mijn vrienden/contacten en naar het verleden. Het is nu zoals het is. en het komt wel zoals het komt.
Herkenbaar Daphne, vooral dat isolement en hoe het je verandert. Bij mij is het 20 jaar geleden dat ik uit een fysiek geweldadige relatie ben gestapt. Om die keuze te maken heb ik bijna dood moeten gaan omdat ik in de pijn van de mishandeling ook voelde dat ik leefde. Ik ben opgegroeid met ruzie en geweld om me heen dus ik moest echt loskomen van mijn verleden en aan mezelf en mijn eigenwaarde gaan werken. Nu ben ik zover dat ik mezelf steeds vaker koester en liefheb maar ik kom van ver dus het gaat niet altijd goed en vanzelf. Dat gezegd hebbende is er een heleboel dat je zelf kunt doen om jouw levenskwaliteit te verbeteren. Sterkte met alles en take care!