De Volwassen Indigo’s waarover ik schrijf zijn degenen die op dit moment veertig of vijftig zijn. Dit zijn de late baby boomers, degenen die geboren zijn na WO II en met ouders die de oorlog en de depressie meegemaakt hebben, hetzij als volwassenen of als kinderen. Eén ding dat deze generatie kenmerkt is dat hen geleerd werd dat ze een opleiding moesten hebben en een goede baan zodat ze een respectvol leven zouden hebben. Vele van hun ouders hebben hard gewerkt om hun kinderen naar de universiteit te sturen en iedereen wilde dat zijn kind dokter of advocaat werd. Hun thema was om een respectvolle persoon te zijn die door anderen bewonderd werd en hun bestaan te rechtvaardigen via hun sociale aanzien, wat betekende dat hun waarde werd bepaald door wat ze deden of hadden.
Vele volwassen Indigo’s probeerden dat te doen, hard werken en hun geld sparen om enkel door een lange periode van cyclische werkloosheid financiële moeilijkheden te gaan. Nu bevinden vele volwassen Indigo’s zich ofwel zonder werk of in beroepen die ze niet gepland hadden. Dit is hard geweest voor hun portemonnee maar nog harder voor hun ego’s en ze moesten hun reden voor hard werken herzien, dikwijls in beroepen die ze niet graag deden of ‘het spel van aanzien meespelen’ waar ze niet in geloofden. Velen hebben besloten te stoppen met vechten en met hun leven te doen wat ze willen en zich te realiseren dat zij gaven en talenten hebben om met de wereld te delen die misschien niet bewonderd of gewaardeerd worden door anderen, maar die niettemin belangrijk zijn.
Er is nog steeds wat druk om ons bestaan te rechtvaardigen, die de laatste jaren weeropgedoken is. Terwijl er mensen zijn die dat spel meespelen hebben de volwassen Indigo’s besloten dat ze geen sjieke titel, geld of graad nodig hebben om hun bestaan te rechtvaardigen. Of ze dit besluit gewillig (door hun carrièrepad te veranderen) of onwillig (door afvloeiing of werkloosheid) gemaakt hebben, het maakt deel uit van hun natuur om tegen de stroom van volksdenken in te gaan en ze hebben dit moeten ervaren zodat ze hun eigen kinderen de vrijheid konden geven om te doen en te zijn wat natuurlijk voor hen is, in plaats van hun bestaan te rechtvaardigen door wat ze doen. Het is niet gemakkelijk geweest maar volwassen Indigo’s beginnen te ontwaken voor wie ze zijn en de moed te krijgen om weg te gaan uit situaties die hen niet langer dienen of bevredigen. Als je een volwassen Indigo bent en je je zo voelt, weet dat dit slechts het proces van ontwaken is waar je doorheen gaat. Probeer niet verstrikt te raken in de “ik haat waar ik nu ben” gevoelens. Gebruik het als een periode om te ontdekken wat je echt wilt in je leven en ga erachter aan. Je hebt vele gaven en talenten, een drang naar succes en passie voor waar je in gelooft. Dit zijn je sterktes; gebruik ze om te creëren wat je wenst en deel je gaven met de wereld.
Copyright(c) by Jennifer Hoffman. All Rights Reserved.
– Vertaling: Ulla Mertens – the Golden Age
Ik had wel al eens over NieuwetijdsKinderen gehoord, maar nog niet eerder over Indigo’s. Het past bijna naadloos op mijzelf en mijn (helaas onlangs overleden) geliefde. Een paar kenmerken heb ik niet, maar de meeste wel en in ruimte mate. Zo ook mijn lief. Mooi dit eindelijk te ontdekken!
@Marie, Lieve Marie, ik vind je kijk op het leven mooi, maar het is echt niet zo negatief
een scheiding. Ik ben zelf net gescheiden, na een huwelijk van 38 jaar.
we kenden elkaar al van kleins afaan, Hebben twee meisjes, nu al volwassen vrouwen. En die hebben nu ook hun eigen leven! En onze jongste heeft al twee keer voor haar leven moeten vechten.
Het hele leven bestaat uit een leer proces, en heb altijd gedacht een huwelijk is voor altijd, maar dat heb ik ook met vriendschappen.Toch werkt het niet zo, soms moet je deuren sluiten, maar wil niet zeggen dat ik niet meer met mijn ex door de deur kan. Het is alleen een nieuwe deur, en zo leer je elkaar weer van een heel andere kant te zien, en zie je dingen die anders verborgen hadden gebleven, we zijn beide heel gelukkig. En zien elkaar graag , en dat is beter dan hardnekkig bij elkaar blijven, dus niets is stuk alleen beter zo. als we maar in liefde aan elkaar blijven denken 🙂 en dat is goed voor alle mensen!!
@Johanna, Dat klopt wat je schrijft, zo bedoel ik het in wezen ook, dat na een breuk altijd weer nieuwe groei ontstaat.
Liefs Marie
Ik merk dat veel veertigers/vijftigers idd op zoek zijn naar zichzelf, een coach bezoeken of hevig in de knoop zitten met hun huidige leven. Dat vaak inderdaad gebaseerd is op ‘zekerheid’ van status, huis, baan, gezin enzovoorts. Ik zie om me heen zoveel scheidingen, relatieproblemen, botsingen tussen mensen. Vooral in situaties waarin mensen zichzelf hebben voorgehouden dat dit hun ware geluk zou zijn. Een roze wolk die uiteen valt, alles wat niet puur en echt is valt uit elkaar.
Wat ik bedoel is dat ik heel sterk om mij heen zie dat de illusie van de buitenkant aan het vervallen is. Soms verbaas ik mij over de scheiding van bepaalde mensen, waarvan ik dacht dat ze eeuwig bij elkaar zouden blijven. Zij hadden zo de schijn opgehouden en ineens gaat er een beerput open. Ook mensen die ineens toegeven helemaal niet zo happy te zijn in hun bestaan, terwijl het er aan de buitenkant uitziet als een soort Glossy-tijdschrift. Daar werd ik dan vroeger onzeker van, waarom lukt het mij niet om zo ‘succesvol’ te zijn, waarom omring ik mij het liefste met eenvoud.
Als kind worstelde ik daar al mee en nu pluk ik er de vruchten van. Ik kon er waarschijnlijk wel doorheen prikken, maar doordat ik mijn eigen gevoeligheid niet kon plaatsen, dit ook niet geaccepteerd werd, voelde ik me een buitenbeentje.
Nu ik alle zogenaamde succeshuwelijken en carrieres aan ‘diggelen’ zie vallen, zie ik de verbanden. Ik vind het heel verdrietig voor deze personen en anderzijds weet ik dat zij uiteindelijk sterker zullen worden doordat ze gaan inzien dat werkelijke schoonheid en liefde niet schuilt in een mooie auto, mooi huis enzovoorts.
Mensen om mij heen roepen wel: wat gaat er toch veel mis! Ik zie het alleen maar als een vooruitgang en ik juich elke keer weer als iemand het licht in zichzelf ontdekt en in anderen.
Dat er op een verjaardag eens een keer tegen je wordt gezegd: wat ben jij een mooi mens, in plaats van de vraag: Wat ‘doe’ je.
Ik vertrouw erop dat de evolutie uiteindelijk leidt naar Liefde die voor iedereen voelbaar is, dat iedereen van zijn gaven en talenten gebruik Mag maken zodat er eenheid kan ontstaan en iedereen doet waarvoor hij is geschapen.