Laatst viel mij ineens weer een zin in een liedje op. Eén van de meest intrigerende openingszinnen van liedjes, wat mij betreft:
I was born in the arms of imaginary friends.[1]
Is dat niet letterlijk zo? Worden wij niet allemaal gesteund en liefdevol omarmd bij onze geboorte? Begeleid en geknuffeld, nog voor onze ouders dat kunnen doen? En zouden kinderen zich dat niet herinneren? Of op zijn minst de vriendjes die vaak denkbeeldig worden genoemd, echt zien?
Onze oudste lijkt vaak te spelen met anderen en vertelt ook “alleen” in zijn slaapkamer vaak hele verhalen. En onze jongste kijkt altijd naar een hoek in de kamer en lacht dan heel lief. Hij heeft de grootste schik om iets wat ik niet zie. En de liefdevolle blik in zijn ogen dan is prachtig!
Ook ons nichtje heeft vriendjes die wij niet kunnen zien, die hebben ook een naam. Laatst had ze wel tegen mijn zus gezegd “Maar mama, die is niet echt.” Maar zijn ze niet echt? Of zijn ze alleen niet stoffelijk aanwezig, zoals wij? Dat wij ze niet kunnen zien, wil niet zeggen dat ze voor onze kinderen niet heel echt zijn.
De kindjes van nu zien en horen vaak dingen die wij niet kunnen waarnemen. Veel ouders wuiven dat weg. Noemen vriendjes denkbeeldig, zeggen dat er écht geen man in hun slaapkamertje staat en ga zo maar door. Daarmee ontken je een stukje van de wereld van je kindje en daarmee ook een stukje van zijn werkelijke ZIJN.
Om al hun talenten te ontwikkelen en om te kunnen zijn wie ze echt zijn, hebben onze kinderen het nodig dat ze serieus genomen worden, in alles wat ze zeggen. Natuurlijk hebben ze vaak ook een levendige fantasie, maar ook daarin kun je best een stukje met ze meegaan. In veel van wat ze zeggen zit op zijn minst een kern van waarheid, of in ieder geval HUN waarheid.
Als je je kinderen nu niet serieus neemt, zullen ze leren dat ze jou niet alles kunnen vertellen, dat je ze toch niet gelooft. Daardoor leer je ze niet alleen delen van zichzelf af te schermen of zelfs af te sluiten, maar zullen ze je ook later in hun leven niet in vertrouwen nemen. En vaak komen er momenten, ook later in hun leven, dat hun vertrouwen in jou, cruciaal is.
Het is daarom precies zoals Catherine M. Wallace ooit zei:
“Listen earnestly to anything your children want to tell you, no matter what. If you don’t listen eagerly to the little stuff when they are little, they won’t tell you the big stuff when they are big, because to them all of it has always been big stuff.”
En laat je eens verbazen door hoe vaak ze het bij het juiste eind hebben. De waarheid van kinderen kan soms een grote bron van wijsheid bevatten.
Enjoy!
Nadia
- Uit: Half of my heart van John Mayer
Hallo dames,
Dank jullie wel voor de reacties.
Het is inderdaad erg fijn dat er tegenwoordig meer over nieuwetijdskinderen (ik noem ze altijd kinderen van nu) te vinden is en dat er steeds meer ouders zijn die mede hierdoor, beter begrijpen wat er in hun kindje omgaat. Hoewel wat er precies in ze omgaat toch vaak moeilijk blijft. Ons zoontje van 2,5 ziet ook wel eens dingen die minder fijn voor hem zijn, of waar hij nog niets mee kan, maar kan het ons (nog) niet uitleggen. Als ouder sta je dan toch machteloos, hoeveel begrip je ook voor hem hebt.
En Evelyn, voel je niet schuldig. Dit was zijn pad en ook dat heeft hij gekozen. Hij heeft jullie inderdaad natuurlijk niet voor niets uitgezocht en jullie hebben hem wel serieus genomen en gesteund. Fijn dat jullie nooit voor medicijnen gekozen hebben, hoewel ik er ook niet over wil oordelen als ouders dat wel doen. Iedereen doet wat ze goed achten voor hun kind. Bach bloesems en begeleiding zijn al super! Fijn dat jullie er samen uitgekomen zijn! Jullie mogen trots zijn hierop!
Warme groet,
Nadia
Beste Nadia, Had ik dit jaren geleden maar geweten. We hebben sinds een jaar een hele weg met onze zoon afgelegd hier voor, eigenlijk jaren te laat en dat geeft je als ouders toch een bepaald schuldgevoel en ik heb het onze mooie knul ook verteld dat ik toen niet wist wat ik er mee moest en kon doen. Internet was in die tijd net in opkomst, ik kende geen mensen / kinderen met dezelfde ervaringen. Hij was toen 2 jaar en op zijn 13de is alles er uit gekomen. Hij is een jongen die hooguit 2 keer iets zegt en als je er dan niets mee doet dan stopt hij het diep weg, totdat dat niet meer lukt. Helaas is hij hierdoor in een zeer diepe depressie geraakt door meerdere factoren waar onder ook het paranormale gedeelte. Wat ben ik blij dat ik zoveel informatie kon vinden over nieuwetijdskinderen en naar hem geluisterd heb, psychiaters hebben we afgezworen en medicijnen hebben we hem godzijdank nooit gegeven, maar wel heel veel luisteren, heel veel lezen en heel veel observeren. Wel hebben we bach bloesems voor hem gekocht, meerdere remedies en gemengd voor hem. Dit gaf hem wat verlichting en ook een hele fijne dame gevonden die thuis is in het paranormale stuk. Gelukkig is hij hier weer uit en sterker dan ooit, hij is een heerlijke tiener en wat ben ik blij dat hij ons heeft uitgekozen als ouders samen met zijn oudere broer en jongere zusje. Maar wat zijn ze gevoelig en ik begrijp ze nu ook veel beter. Er is ruimte voor ze en ook voor ons zelf. Ik ben zo blij met de website van nieuwetijdskind, zoveel herkenning. Op onze manier proberen we andere kinderen en / of ouders ook weer verder te helpen. Ook heel fijn om te weten dat ons leven op aarde niet het enige is. Dankbaar ben ik met onze mooie nieuwetijdskinderen en welkom zijn ze zeer zeker. Hele fijne dag en dank je wel dat je dit heb gedeeld met ons. Groetjes, Evelyn
Heel herkenbaar, je ziet heel veel kinderen nu op deze manier met “hun waarheid” omgaan.
Gelukkig staan er steeds meer ouders er open voor om te luisteren en te leren van deze kinderen…
Mooi dank je Nadia!