Lieve Jennifer: Het lijkt of er me jaren zijn ontglipt, terwijl ik altijd maar bezig was met relaties of healing, en nu ben ik daar allemaal klaar mee, wil ik uitgaan en plezier maken, maar heb ik twee problemen: ik weet niet meer hoe plezier te maken en ik heb geen vrienden om het mee te delen. Ik weet dat ik cursussen zou moeten doen of deelnemen aan activiteiten, maar ik voel me daar echt niet gemotiveerd toe. Ik weet ook dat ik op elke mogelijke manier zou moeten proberen vrienden te maken, maar daar heb ik ook geen zin in, want ik weet dat ik weldra ga verhuizen, dus waarom dan nog vrienden maken hier?
Ik hou ook niet van de mensen uit mijn streek. De meesten zijn zelfs niet van mijn leeftijd, en overal zijn de mensen hier zo anders dan mij. Ik voel me hier door niemand geïnspireerd en ze doen ook niets opwindends met hun leven. Daar boven op denk ik dat ik nog een derde probleem heb, en dat is dat ik heel bewust moet omgaan met mijn geld, sinds mijn carrière ook in een overgangsperiode zit, en ik haast geen geld kan uitgeven.
Wat doe ik dan het best? Ik weet dat ik in een lastige cyclus zit, en ik voel me rusteloos, verveeld en gewoon droevig, overdag en ‘s avonds. Ik verdoe mijn tijd met naar de muur of de TV te staren.
Jennifer’s antwoord: Je houdt duidelijk niet van je leven. Het eerste dat ik opmerkte in verband met je vraag, is hoe vaak je zei ‘Ik zou moeten’, om de dingen de beschrijven die je niet doet. Dan heb je het over hoe je niet houdt van de mensen in je streek en hoe je je niet voelt passen bij hen. En je hebt geen geld omdat je in een overgangsperiode zit. Kan je zien hoe je hele leven in een overgangsperiode zit, en hoe je overtuiging dat je geen enkele controle hebt over elk aspect ervan, je blokkeert?
Indien je een beetje je overtuigingen zou verschuiven, zou je toch wel dingen ontdekken die je zou leuk vinden, zou je vrienden maken en zou je financiële situatie verbeteren. Eerst moet je nadenken over waarom je alles ‘moet doen’. Wie zei dat tegen je? Ik denk dat wat je nu doet je autoriteit opeisen is, door niets te doen, en dan je af te vragen waarom je zo verdrietig en alleen bent.
Waarom kies je er niet voor dingen te doen zoals cursussen of activiteiten, vrienden maken, gelijkgezinden vinden en plezier hebben, omdat dat is wat je wil?
Maak een afspraak met jezelf om tenminste één keer per week iets fijns te doen, wat dat ook betekent voor jou. Sta ervoor open om vrienden te maken en bekijk alles in je leven als een keuze, in plaats van als een verplichting. Je bent hier passief agressief, en ik geloof dat dat komt van niet in staat te zijn keuzes te maken voor jezelf, toen je jonger was, en door geforceerd geweest te zijn dingen te doen die je niet wilde. Nu je dus kan doen wat je wil, beslis jij om niets te doen. En dat is oké, zolang je erkent dat dit is wat jij kiest en niet de schuld op anderen, op je streek of de mensen daar steekt.
Jij beperkt jouw eigen leven om redenen die je niet begrijpt of waarvan je je niet bewust bent, maar je hebt nog steeds de controle over jouw leven. Wanneer je beslist dat je vreugde gaat beleven, en dat je van elk moment van je leven gaat genieten, wat er ook om je heen gebeurt, dan zal je over waar je bent vreugde vinden. Begin nu, je wil gelukkig zijn, dus sta jezelf dat toe en dan zal je exact dat ontdekken wat je wil daar waar je nu bent, en zullen er deuren opengaan, die je zullen brengen waar je heen wil.
Door Jennifer Hoffman
vert. Fran Tielemans
Ik heb niets meer dus ik kan ook niets meer verliezen, want ik ben alles al kwijt. Het komt nooit meer terug en zal ook niet goedkomen ook. Het glas is altijd vol, ipv half vol.
Het is net of het hele verhaal over mijzelf gaat.
Ook ik ben bezig om uit de sfeer en spanningen te stappen en heb nu gekozen voor mijzelf.Het is even slikken om de stap te nemen maar als ik gelukkig wil worden en geluk wil meemaken met mijn 55jaar,is er voor mij geen andere keuze.Ik heb geholpen waar ik kon, stond altijd klaar voor allemaal en heb gezorgd waar en wat nodig was.Misschien wel veel te veel naar de ogen gekeken.Ik zou graag cursussen willen gaan doen die met het paranormale te maken heeft.Mijn Reiki heb ik tot 3a.
Nu wil ik graag weten hoe ik mij kan “plaatsen”en om kan gaan met de 5 helder gaven.Wie o wie kan mij daar bij helpen of weet iets.ik woon in wijhe (O)tussen deventer en zwolle.
@Christina,
Wat goed dat je besloten hebt om NU voor jezelf te gaan kiezen. Ik heb onlangs iemand geholpen die 60 jaar was en zelfs alleen is gaan wonen. Ook nog naar een nieuwe stad is verhuisd. Daar zijn natuurlijk heel wat tranen en ellende aan vooraf gegaan, zoiets doe je niet even. Ik wil er niet te persoonlijk op in gaan maar kan zeggen dat het de beste stap voor haar is geweest. Van daaruit is ze zichzelf weer gaan verdiepen in het spirituele. Ik heb geen ervaring met cursussen e.d. in jouw woonomgeving. Hopelijk iemand anders. Ik wil je heel veel succes wensen, ik heb zelf een praktijk in spirituele- psychologische coaching en begeleiding. Ik help mensen zichzelf terug te vinden, hun essentie, hun levensdoel etc.
@Christina, Heel bekend, ben zelf 49 en heb ook een intensieve uitlijning ervaren. Het resultaat: prachtig. Het is tijd om te gaan doen wat je bent, Zijn wat je bent, in alle rust en ruimte. De boodschappen/richting wordt aangegeven via je intuitie. Alles zal stap voor stap heel erg duidelijk gaan worden, en als je je passies, talenten, persoonlijke wensen en positieve ervaringen op een rijtje zet zie je de boodschappen nog beter. Dienstbaar zijn aan jezelf; dienstbaar zijn aan het geheel. Het activeren van het zelfgenezend vermogen in anderen, op welke manier dan ook toegepast, wordt meer en meer belangrijk.
Ga ervoor!
Dank je Cora voor je uitgebreide reactie. Heel erg lief dat je de moeite wilt nemen zo te reageren. Ik vind het heel fijn en brengt me ook weer een stapje verder in mijn spirituele reis.
Waar raakt die persoon mij in?
dat ik mag zijn, goed ben zoals ik ben, begrip … dat deze persoon mij voelt en doorvoelt maar is meer, ik voel me als het ware heel erg liefdevol aangeraakt.
Ik ken deze man niet eens maar als ik aan hem denk dan voel ik van alles; soms ontstaat er een glimlach, lach ik om zijn grapjes, heb ik mede-lijden omdat we beide eenzaam zijn maar voel ik ook heel veel liefde voor deze persoon.
Ik heb sterk het gevoel verbinding nodig te hebben?? Ik weet niet zo goed hoe ik het kan verwoorden. Binding op hoger niveau. Soort zielsverbinding?
Ik ben al een poosje behoorlijk in beweging en heb inderdaad de kosmos regelmatig om hulp gevraagd.
Het was zo belangrijk om liefdevol naar mezelf te gaan kijken en mezelf volledig te accepteren. Ik denk dat ik hier in al zoveel verder ben dan ooit tevoren.
De beklemming … de persoon in kwestie laat al dagen niets van zich horen. Ik denk bewust. Het zal me niets verbazen als hij me probeert wakker te schudden.
Ik bemerk wel een soort interne worsteling > loslaten.
Dank Cora! warme groet Esther
@Esther,
Lieve Esther,
@Waar raakt die persoon mij in?
dat ik mag zijn, goed ben zoals ik ben, begrip … dat deze persoon mij voelt en doorvoelt maar is meer, ik voel me als het ware heel erg liefdevol aangeraakt.
-Het is wat jij ervaart, jezelf als waardevol erkent, jezelf gereflecteert ziet in zijn reacties op jou, waardoor je die bevestiging voelt. Te lezen in je berichten heb jij mi veel begrip en inzicht in jezelf ontwikkeld. Mooi!
De glimlach… om de persoon zelf, leuke eigenheidjes die je hart doen gloeien. Liefde voelen als de persoon zichzelf is, echtheid is.
We zijn bang om eenzaam te zijn, het is een negatief beladen begrip. Eenzaam is eigelijk Een zijn met Al dat Is. Een-samen met Jezelf. Voor sommigen is dat nog wat eng door gebrek aan zelfvertrouwen.
Zielsverbinding wensen kan ook te maken hebben met je eigen proces naar Eenheid, of gehoord en gezien worden, (door jezelf) of de wens naar verbinding/versmelting tussen je eigen mannelijke en vrouwelijke energie.
Co-creatief partnerschap wensen is iets natuurlijks, allebei op hetzelfde level/frequentie, het snapgevoel, het is emotioneel veilig en maakt ruimte voor telepathisch contact als beiden daarin kunnen verblijven door eigen heelheid.
De Kosmos.. jaaa, de Kosmos biedt hulp als je het vraagt, vaak op momenten of via personen waarbij je het niet verwacht, omdat het je anders niet zou opvallen, of omdat je er niets van zou leren. En zo werkt alles perfect samen. De orde in de Schepping, prachtig.
De beklemming; dagen niets gehoord… ben je misschien een beetje afhankelijk geworden van het fijne gevoel? Verwachtingen/hoop? Angst? En ligt het fijne gevoel werkelijk bij die persoon of gaat het om iets in jezelf?
Voel je je idd wakker geschud? Zo ja, wakker waarin?
Je bent ver gekomen en klaar voor een nieuw begin en een hoger niveau van ervaren, hoe het zich ook zal vormen.
Go with the flow… mooi mens!
Wat mij heeft geholpen in eerdere periodes van ‘niet weten’ is een besef dat je in deze leegte ruimte maakt voor iets nieuws. Iets dat verder gaat dan wat we kennen. Een bredere visie, nieuwe mogelijkheden, multidimensionaal, dat kan van alles zijn. Een nieuwe fase in je leven dient zich aan, en je kunt niet bedenken hoe dan.
Toekomstbeelden en dromen helpen je om ‘ergens naartoe te bewegen’. Dat is één manier. Maar het ópen houden van hoe de toekomst eruit kan zien, geeft nog meer ruimte voor vernieuwing. Het past bij deze tijd van transitie.
Omdat zo’n periode in je leven in het algemeen niet herkend en niet erkend wordt als een positief iets, zijn we geneigd daar ‘negatieve’ betekenissen aan te hechten. Je komt tot niets, niemand begrijpt het, eenzaamheid. Maar je kunt er ook naar kijken als een gave, waarvan je nog niet vooruit weet wat het je brengt.
De vraag die je daarbij kan helpen is mogelijk: Welke vraag heb je jezelf (ooit) gesteld, waardoor je dit in je leven hebt gemanifesteerd?
Zucht…..zo herkenbaar. Maar ja deze fase gaat ook wel weer voorbij. Na regen komt zonneschijn <3
Hoe meer inzicht in onszelf en hoe allerlei processen werken, hoe lastiger het we ook onszelf kunnen maken. Ikzelf heb mijn porties ook gehad, en nog. Oude patronen op diepe lagen kunnen erg hardnekkig zijn; heb je een deelaspect ervan overwonnen, komt het op een ander niveau aan de orde. Jezelf voor de gek houden, of dit denken vindt nu eenmaal plaats, het is de mens in het leerproces naar zelfvertrouwen. Accepteer dit en lach erom met een gezonde dosis Zelfvreugde, zie hoe intelligent je bent.
Energetisch gezien komt er ruimte in ons systeem, en die ruimte (het gevoel van) is ons schijnbaar onbekend. Schijnbaar, want de leegte is door het leven heen ingevuld met allerlei conditioneringen. De lege ruimte groeit en mogen we nu zelf gaan invullen, en hoe fijn zou het zijn als we richting voelen of zien, tastbaar en zonder beperkingen (zekerheden, veelal financieel). Wie zijn we, hoe vormen we ons leven als er geen geld meer zou zijn? We worden dan uitgedaagd te leven naar onze creativiteit, scheppingskracht, vol zelfvertrouwen. We kunnen en weten meer dan we denken.
Gaan leven naar onze aard, onze missie is een soort innerlijke drijfveer welke resoneert op de universele transformatie. We hebben altijd geweten wat onze bedoeling is en nu de kansen gaan komen, het potentieel beschikbaar wordt, zijn we eerder bang om kansen te verspelen, foute keuzes te maken. Hoe meer we proberen helderheid te krijgen, hoe meer we de chaos/het onvermogen aandacht geven. Ook zijn we hierdoor meer gevoelig voor de energie van anderen die door hetzelfde proces heengaan.
Positief blijven is een mooie intentie, het moet wel lukken in een tijd waarin energieen enorm fluctureren en voortdurend van invloed zijn. Afschermen is een nobel streven, maar zelden echt haalbaar in de dagelijkse praktijk.
Het kan helpen om de eigen energie te kanaliseren door goede voeding, sporten, creativiteit, de natuur in gaan, muziek of andere prettige afleiding te kiezen; uit het hoofd gaan. Wat ook maar kan helpen om contact te maken met het zelfvertrouwen. Vertrouwen in hetZelf; hetZelf is er altijd al geweest, bij ons, in ons, voor ons, het hele leven lang. Kennis van de Wet van Aantrekkingskracht kan veel inzicht in eigen reacties bieden.
Reiki oefeningen kunnen het aura versterken en de chakras zuiveren. Een aanrader; aandacht voor hetzelf. Er zijn verder diverse cursussen die tegenwoordig in termijnen betaald kunnen worden. Wat heb je altijd willen doen, waar wordt je blij van, wat een ander er ook van denkt. Een leuke cursus volgen gewoon omdat het je past (niet vanwege een toekomstige baan/inkomen), zou een begin kunnen zijn, het biedt iig focus op hetzelf en ontdekking van hetzelf.
Een omgeving met diepgang, maw op dezelfde frequentie kan prettig zijn, ook complex en vermoeiend (mn voor een zelfreflector), want er wordt dan constant een beroep gedaan op diepgang, terwijl balans wenselijk is. De vraag is waarom een omgeving met diepgang nodig is/lijkt. Kan het een gevolg zijn van de eigen behoefte naar diepe verbondenheid met het Zelf? Of ligt er de uitdaging om juist de eenvoud te leven, gewoon door te Zijn. Soms blijkt dat de diepgang/verhevenheid juist ligt in een simpele benadering van het leven; die van onszelf.
Vertrouwen in het eigen proces, de eigen unieke leermethode van persoonlijke groei is het enige dat belangrijk is. Ook al lijkt er geen vooruitgang te zijn, of gaat het moeizaam. Iedere dag, elk moment komen we een stapje dichter bij onszelf.
@Cora, Wijze woorden, vooral over de diepgang die ik mis om me heen…misschien zoek ik idd wel meer diepgang in mezelf en verwar ik dat met mijn omgeving.Ik heb veel meegemaakt in de familiesfeer en heb daardoor mensen verloren waarvan ik op dat moment, en nog steeds wel,ook echt voelde dat het beter zo was. Toch mis ik op sommige vooral moeilijke momenten juist dat familiegevoel, terwijl de familie die ik toen had me daarin niet kon steunen. Waarschijnlijk had ik daar teveel of te hoge verwachtingen in en raakten we daardoor van elkaar verwijderd. De vraag in hoeverre het mijn aandeel was en natuurlijk ook dat van hen dat het zo gegaan is houd me nog steeds bezig. Het heeft geen zin, ik weet het, het is gebeurd en niet zonder reden denk ik…waarschijnlijk was het tijd om juist datgene in mezelf te vinden wat ik in anderen zocht.Dat besef is er…maar het heeft wel een gapende wond achter gelaten waarvan ik soms niet wil meer dat het er is. Dan vind/denk ik dat ik nu wel genoeg “geklaagd” hebt en dat ik me bezig moet gaan houden met doorgaan inplaats weer stil te staan bij het verdriet/gemis. Psygisch weet ik het allemaal te verklaren, heb boeken verslonden, maar toch blijft het moeilijk. Soms denk ik ook dat ik te streng voor mezelf ben hierin…ik wil mijn gezin niet “lastig” vallen met mijn blijkbaar nog steeds gaande en opduikende rouwproces,met name mijn man niet die op dit moment zelf ook zwaar heeft door minder goedlopend werk en waaraan ik ook wel merk dat hij me minder goed lijkt aan te voelen. Is het raar of niet goed om bij hem steun te zoeken voor mijn verdriet wat ik soms heb, moet ik alles in mezelf zoeken en uit mezelf halen en zoniet wat mag ik dan wel verwachten van een partner zonder afhankelijkheid of een verwachting te crieëren? Vroeger leek alles makkelijker en meer vanzelf te gaan, nu lijkt het soms dat er zoveel energie gaat zitten in nadenken over oplossingen etc.
@sensi, Herkenbaar en dank voor je lieve woorden. Waar staat het familiegevoel voor? Geborgenheid, acceptatie, jezelf mogen zijn, gesteund voelen, erkenning, ….? De 12 basisbehoeften van onvoorwaardelijke liefde. Helaas, blijkt vervulling in alle 12 niet haalbaar, geen 24 uur per dag, niet elke dag gedurende 20 jaar lang.
Familieleden hebben ook een taak in ons eigen leerproces, een gezin vormt de leeromgeving. Verwachtingen zijn gerelateerd aan onze eigen behoeften, en die, zoals je weet, alleen in onszelf kunnen worden voldaan. Onthechten is een moeilijk proces, inzicht in de hechtingsaspecten (op welk vlak) kan rust geven, inzicht geeft acceptatie en loslaten.
Vergeef jezelf en de betrokkenen; iedereen maakt keuzes die misschien anders hadden gekund. Het is de vraag wat je nu gaat doen om die keuzes juist te maken voor jezelf. Hoe ga je verder met hetgeen je nu weet?
Een rouwproces duurt lang en valt op je wanneer je het niet verwacht. Ook het verlies van toekomstperspectief, zekerheden, een baan, vaste ritmes geeft een rouwverwerking. Als rouwverwerking jouw gedachten/levensbeleving soms overheerst kunnen anderen je niet meer goed bereiken. Het gevolg is dan opnieuw een confrontatie met het rouwproces. Een visuele cirkel kan ontstaan.
Vrouwen zijn soms minder geneigd om daadwerkelijk om hulp te vragen en gaan er eerder vanuit dat de ander (man) wel zonder woorden ziet en aanvoelt. Dit is niet altijd aan de orde, juist omdat de verbinding door de intrinsieke belevingswereld van rouwen/loslaten en eigen helingsproces niet geheel open is. Wellicht heeft je man ook zijn eigen belevingswereld, door zorgen die hij intrinsiek probeert een plek te geven.
Vertel hoe je de huidige verbinding beleeft, en vraag of hij hetzelfde ervaart met zijn situatie qua werk. Vraag hem wat hij zou graag zou willen hoe jij ermee omgaat, vertel hem hoe jij het ziet. Ieder heeft zijn eigen beleving. Laat verwachtingen los, die zijn niet voor de ander bedoeld om aan te werken. Deel wat jij als waardevol ziet voor jou. Geef elkaar de ruimte voor het eigen proces. Ervaar de eenheid in het werken aan de wens naar verbinding. Vraag hem om hulp en biedt hem hulp. Wat kun je daarmee verliezen?
En ja, ik kan wel zeggen: je bent te streng voor jezelf. Maar jij bent je eigen be-oordelaar? Uit het hoofd idd. 🙂 Hoe zou dit voelen en wanneer ervaar je dit?
@Cora, Nb, het enige waar we werkelijk controle over hebben is hoe we onszelf ervaren, dit zijn onze eigen zekerheden: de manier waarop wij liefde ervaren in onszelf, hoe we lachen ervaren; hoe we gedachten ervaren; hoe we bewegen; enz. Al dat buiten ons is, is niet in ons. We ervaren alleen onze reactie erop.
@ antwoord Jennifer: Je kunt niet 1,2,3 de knop omdraaien en zeggen: nu beleef ik vreugde, daar is een zgn voedingsbodem voor nodig. Wel kun je dag beginnen met je af te vragen wat je die dag wilt ervaren, in dat gevoel gaan, herinnering van gevoel/ervaring oproepen. Met heel veel aandacht werkt dit wel; de kracht van creatie. Maar misschien wordt in het antwoord hetzelfde bedoeld hoor.
@Cora,
Mooi verwoord Cora, de kracht van creatie.
Vanmorgen heb ik met mijn dochter aan tafel geschilderd. Dan zijn de vervelende gevoelens er nog wel maar worden gedachten even aan de kant gezet en richt ik me op de tekening op papier en hoor het gekakel van mijn dochtertje.
Langzaam aan een voedingsbodem creeeren van dingen die goed voor JEZELF zijn, de rest buiten de deur daar laten voor wat het is.
De ervaring leert dat het met kleine stapjes gaat.
Eerst worden negatieve gevoelens wat minder, dan ontstaat er een balans, ga je richten op wat goed voor je voelt, je energieniveau aanpakken en langzaam aan bergje op met ook vallen en opstaan.
@Esther, Dank Esther, en zo is het: kleine stapjes. Hoogvliegers vallen hard. Mooi hoe jij jezelf neerzet. Ik voel rust in je schrijven, zelfinzicht.
Het ontdekken en vasthouden van evenwicht in jezelf is door alle extremen en tegenstellingen van gevoelens te gaan en daarin de grenzen te ontdekken waar jouw Zelf zegt: ho stop, tot hier en niet verder; je levert teveel van jezelf in.
Het zijn de grenzen van je eigen waarden, je waarheden, je ware ik. Mooi dat je geschilderd/getekend hebt, spelen met kleuren en vormen, en deze vanuit het hart laten stromen lost op wat er niet thuis hoort. Leuk, het gekakel van je dochtertje; een bron van inspiratie.
Die basiswaarden in jezelf gaan her-inneren, (wat biedt geborgenheid in jezelf?) is het begin, en van daaruit de Heilige berg gaan beklimmen. De rest is idd niet belangrijk, jij wel, en je dochtertje ook.
Depressie is een onderdruk (onderdrukking van hetzelf), en is leven in een situatie waar lagere energieen binnenkomen in het eigen energieveld, zelfs worden toegelaten om een bepaalde reden. Het komt door gaten in het auraveld, ontstaan door conditioneringen, traumas en eigen beperkingen. De trigger resoneert op de functie van een chakrasysteen en wat daarin nog moet worden geheeld.
Als het toelaten van niet eigen energie langer duurt dan wenselijk, worden we ziek, raken we uitgeput, want deze energie komt niet uit onze eigen bron. Dingen doen die goed voor je zijn (die van jezelf zijn) laten je de eigen bron ervaren, het is zelfvoorziening. Overvloedig stroomt de energie door je heen als je liefde voelt, als je lacht en als je blij bent omdat je doorzet, als je eervol naar je echtheid/waarheid leeft.
Loslaten betekent ook dat je een toeschouwer wordt van jezelf in de situatie, daarmee uit de situatie en klevende emoties stapt. Het brengt helderheid en overzicht in details. Je onderscheidt dan de zin van onzin (Zijn vs niet-Zijn).
Wij zijn de kracht van creatie zelf, de kunst is om het(wat we zijn) te leren toepassen voor onszelf en voor het algehele belang. Ben jij blij, dan is de rest op jouw level ook blij.
@Cora,
Wat schrijf je dit mooi en helder.
Vooral de zin; Loslaten betekent ook dat je een toeschouwer wordt van jezelf in de situatie, daarmee uit de situatie en klevende emoties stapt.
Ik probeer nog los te komen van de klevende emoties. Daar heb ik de laatste dagen weer heel veel moeite mee omdat er iemand is die me enorm raakt. Deze persoon ken ik alleen via mail contact. Het is een ‘klik’ die ik nog nooit eerder heb ervaren op dit niveau. Het haalt me enigszins uit mijn evenwicht, roept liefdevolle emoties op maar ook verwarring. Zelfs het laten ‘zijn’ voelt beklemmend. Ik heb het gevoel dat het een heel wijs, gevoelig en spiritueel persoon is. Ergens wil ik het begrijpen maar ik kan het niet begrijpen en misschien moet ik dit ook niet willen.
Misschien heb je nog een mooi inzicht voor me Cora … dank voor je mooie woorden!
@Esther, Dank je wel en dank voor het vertrouwen.
Je schrijft: er is iemand die mij enorm raakt, er is een klik. Waar raakt die persoon jou in, in welk gevoel, welke emotie. Waar ligt de herkenning?
Welke klik… hoe voelt dit, wanneer, door wat en omschrijf die klik-ervaring eens voor jezelf. Is het bv een veilig gevoel, respect of anders. Waarom? De ervaring vindt plaats in jouzelf.
Wat wordt er in jouw zelf getriggerd door in het contact te zijn met die ander? Is er een onderliggende behoefte die aandacht nodig heeft?
Je geeft verder aan het gevoel te hebben dat het een heel wijs, gevoelig en spiritueel persoon is. Het is een gevoel dat jij ervaart met die persoon, de wijze waarop die persoon zich uit naar jou, en mogelijk de sfeer waarin dit plaatsvindt.
Als jij afstemt op de wens om wijsheid, gevoel en spiritualiteit te ervaren, dan zal ook de aandacht er naar uitgaan en trek je die situaties aan.
Het gevoel met die persoon komt dus binnen op een bepaald aspect, het appelleert aan iets in jou. Als reactie ervaar je liefdevolle emoties en, logisch ook, verwarring.
Stel, jij bent op zoek naar je eigen wijsheid, sensibiliteit en inner spirit. Diep van binnen weet je dat dit in jou leeft en voort komt uit de bron van onvoorwaardelijke liefde voor jezelf, geborgenheid.
Je herkent dit via een ander; gespiegeld door de ander of in een situatie met een ander. Zoals we altijd voorbeelden (inspiratie) nodig hebben om tot persoonlijke groei te komen.
De klik kan ook aangeven dat het een zielenafspraak betreft, tav wakker schudden of anders.
Probeer eens objectief te kijken naar je eigen gevoelens van de laatste tijd, je wensen en je ervaring van onvoorwaardelijke liefde naar jezelf. Heb je wellicht tijdens een eerder en lastig moment de Kosmos om hulp gevraagd?
Welke waarde geef jij aan deze situatie met die persoon? Aanschouw het hele plaatje eens. De beklemming geeft mi aan dat je er iets mee moet/wil doen.
Ik hoop dat je er iets uit kan halen voor jezelf. Met een warme groet, Cora
ook ik lees mn eigen verhaal…..
heb gekozen om de angst aan te gaan en uiteindelijk begin ik eruit te krabbelen.
en idd acceptatie is het toverwoord. accepteer dat het zo is en niet anders ,accepteer dat je zelf anders ben geworden.
wat mij opvalt is dat toch veel geluk afhangt van de financiele situatie waarin men zit.
tis zeker waar wanneer de financiele middelen er niet of nauwelijks zijn ,de keuzes in je leven veel beperkter zijn dan wanneer je deze middelen wel hebt.
tis ook zo makkelijk gezegd: volg een cursus, ga leuke dingen doen, ga er even lekker uit…..
nu heb ik geen klagen maar het wordt wel een stuk aangenamer wanneer je gewoon wel geld hebt.
nogmaals ik klaag niet en heb het ook zonder deze xtra’s gered hoor;-)
Ik denk dat het belangrijk is dat je gaat voelen wat er binnen in je leeft. Door voelen en accepteren dat deze gevoelens er mogen ZIJN denk ik dat je leven er op vooruit gaat.
Ik heb zelf last van langdurige periodes van depressie. Ik kan je zeggen dat het leven er dan uit ziet als een hel en het niet willen leven spookt zo vak in mijn hoofd dat ik vaak denk; ik wil niet meer.
Toch is er ergens een innerlijke kracht die blijft knokken.
Voelen … dus ook de angst, alle ellende en niet weg stoppen wat makkelijk klinkt maar is het zeer zeker niet.
Het is best een lange weg van accepteren en loslaten.
@Esther, Ik weet het…soms wil je dingen maar blijkbaar moet het dan anders gaan.
Lieve mensen,
Ik ken dit proces ook. En ik ervaar dat met het verzet, de angst groeit en daardoor de stappen niet gezet gaan worden.
Ik heb mijn situatie geaccepteerd zonder enige wroeging of negatieve kijk hierop. Door dit te doen kan je de situatie makkelijker loslaten: LATEN.
En besef dat je altijd een keuze hebt en nu dus kiest voor angst.
Onderken die angst en zeg tegen jezelf dat je nu kiest voor…………..(je eigen droomwens).
Op deze manier gaat er iets voor jou veranderen in jezelf en vandaaruit naar buiten toe. De angst zal en mag je voelen, het zal steeds minder worden en je Wil zal toenemen. Ga ervoor.
Heel herkenbaar, ik zit zelf ook in zo’n periode…wil eigenlijk iets anders, financieel kan ik nu geen dure cursussen volgen en toen het nog wel kon koos ik ervoor om het niet te doen. Toch is er die onvrede, wat wil ik dan wel en wat moet ik nu. Weinig mensen in mijn omgeving die dezelfde diepgang hebben als ik, dat neem ik ze niet kwalijk tenslotte is iedereen anders,maar mis wel contacten met wie ik dat zou kunnen hebben. Er is veel gebeurd en mijn man moet zijn hoofd vooral bij zijn werk houden omdat dat dreigt op te houden nu in de crisis. Het voelt een beetje als overleven wat we nu doen en ik heb soms momenten waarop ik het allemaal niet meer zie zitten en me intens verdrietig voel. Dan vraag ik me af…wat heeft dit me allemaal te zeggen,welke stap moet ik nemen. Als ik me dan bedenk dat ik moet proberen positief te blijven en me niet moet laten meevoeren en zeker niet blijven hangen in dat neerslachtige gevoel kan ik me ook wel weer goed voelen. Toch komt de angst al gauw weer terug en denk ik; Ja maar misschien probeer ik door positief te zijn/blijven mezelf wel te neppen en is dat het zelfde als je kop in het zand steken, en zo kom ik weer terug bij de vraag; welke stap zou ik nu moeten nemen, om vervolgens geen antwoord te weten daarop.
@sensi, Ik herken je verhaal helemaal Sensi.
Ik weet eerlijk gezegd nu ook geen zinnig woord te zeggen, zit zelf ook een beetje in een dal. Laten zijn geeft me een rot gevoel, het accepteren maakt me ook niet gelukkiger, de angst en het denken beheerst niet maar over-heerst. Ga ik linksom of rechtsom, volg ik mijn gevoel of dan weer mijn verstand. Om grijze haren van te krijgen!
In deze tijd zeker herkenbaar voor veel mensen, naar mijn ervaring. Het loslaten van oude patronen en overlevingsmechanismen wordt soms geforceerd door verandering van situaties. Angst voor het schijnbaar onbekende geeft angst om controle te verliezen; oude zekerheden. Angst voor de angst van verlies. Dit kan bevriezing van de flow geven waardoor de overtuigingen juist sterker aanwezig zijn, met als doel om ze waar te nemen en te herwaarderen – uit te lijnen met het Zelf-bewustzijn.
Nieuwe richtingen worden zichtbaar door het bereik van nieuw potentieel, scheppingskracht. Het is de kans om dromen waar te gaan maken. Het kan ook dermate onoverzichtelijk worden dat angst om daarin fouten te maken gaat overheersen waardoor men verstart in het maken van keuzes. Is dit het geval, dan is men er vaak nog niet klaar voor; in de verstarring ligt het leerdoel. Het slachtofferbewustzijn gaat ruimte maken voor het Zelf-bewustzijn en scheppingskracht. Loslaten, loslaten, loslaten… in het nublijven geeft ruimte en rust. Verplichtingen en/of het zgn moeten is een beleving van het slachtofferbewustzijn. Jezelf een pluim geven wanneer je een verplichting nakomt lost al eea op; er wordt een beroep gedaan op de kracht, het doorzettingvermogen en het verantwoordelijkheidsbesef. Het geeft een enorme boost aan de innerlijke vrede, zelftrots, vreugde en kracht. Voel de aanwezige dankbaarheid in jezelf en voor jezelf. Uitdagingen zijn net zo sterk als onze vermogens om ze aan te gaan. Eigen tempo, eigen ritme..
Gr Cora
@Cora, Heel mooi gezegd, zo voel ik het ook…alleen de angst om de angst iets te verliezen ( terwijl ik al zoveel verloren ben)is erg groot op dit moment. Vroeger kon ik voor mijn gevoel op dat gebied veel meer aan, of misschien voelde ik beter aan welke keus ik moest maken ookal hadden ze soms grote gevolgen. Ik heb het gevoel soms dat mijn intuitie in een diepe slaap is, de flow zou je ook wel kunnen zeggen idd. Als ik in het NU blijf kan ik toch ook die vrede en dankbaarheid voelen voor wat ik nog wel heb, maar het switched ook zo weer om in angst om wat de toekomst zal brengen. Ik wil me geen slachtoffer voelen, ben dat ook niet, maar vind het doodeng de totale controle te verliezen over wat er nu gaande is. Ik hoop echt dat ik dat kan leren loslaten……