Waarom Franse kinderen bijna geen ADHD hebben

ADD
ADHD
Hoogbegaafdheid
Autisme
Ben een keer bij een lezing geweest van een moeder die zelf drie kinderen heeft met ADD en ADHD
Zij heeft jaren onderzoek gedaan. Voor veel van die mensen/kinderen met deze diagnoses is gebleken dat ze hoogsensitief zijn. Hooggevoelig noemt men het ook wel.
In de reguliere medische wereld willen ze deze term niet horen, het bestaat niet, hooggevoelig.
Je wordt er mee geboren. En feit is en dat weet ik uit eigen ervaring, dat je daardoor als kind er niet mee om weet te gaan en als de ouder het ook niet kent, niet weet hoe te handelen.
Je pikt veel meer op van alles om je heen en je hoofd raakt dan vol en ja, dan komt er onrust in je hoofd.
Door het systeem waar we ons in bevinden, alleen gericht op prestatie helaas en de maatschappij van hollen , sneller en meer meer moeten, kunnen en IQ centraal te stellen gaan we de mist in. En dan komen er problemen om de hoek kijken qua gedrag. Door niet goed te weten hoe en wat wel of juist niet te doen/laten lopen de kinderen vast in dit systeem met alle gevolgen van dien.
Structuur, goede voeding en begeleiding(lees geen tik geven), en veel geduld kom je een heel eind. En ze zijn vaak creatief en daar is geen ruimte meer voor op school. Meer naar buiten, de natuur in doet erg goed. Fysiek bezig zijn, rennen enz.
Werkt dit niet , is helaas ritalin,concerta een middel om hun concentratie te verlengen. Hun spanningsboog ligt heel anders dan bij mensen die niet hooggevoelig zijn. Als ze door een scan worden gehaald is bij veel hooggevoeligen te zien dat er veel meer zenuwen,meerdere vertakkingen zijn .
Ik heb geen oordeel in dezen , ieder doet waarvan hij denkt wat het beste is. Het is een zoektocht die niet zomaar klaar is.
Ik, mijn vader, dochter, kleinkinderen allemaal hoogsensitief. Eén daarvan krijgt concerta. Voor op school lijkt dit de oplossing . Maar het valt onder de opium wet, het is een drug in mijn beleving. En wat op de lange termijn, wat voor effecten heeft het op het brein.? Enz. En sommige scholen hebben geen middelen of willen dat er een diagnose komt, dan pas weer verder. Sorry?
En als ze er vanaf zouden willen, hoe dan. Dat betekent alsnog leren omgaan met hun gevoeligheid en weten wat is van mij en wat niet. Waar heb ik last van. Zijn daar alternatieven voor om dat te leren. Ja die zijn er zeker, maar ook daar wordt raar naar gekeken. Je kunt in elk geval leren hoe energie van alles en iedereen effect op je kan hebben en hoe daar mee om te gaan.
Voor een ieder hier, sterkte , wijsheid toegewenst.

Heb zojuist de film Le Mur gezien, een documentaire over autisme in Frankrijk. De schande van Frankrijk wordt de franse behandeling wel genoemd, kijk de film, word meteen duidelijk waarom in Frankrijk de diagnose ADHD niet gesteld wordt, zal je verrassen.

Documentaire te zien op daily motion: Le Mur

Ik ben 48 en vier jaar geleden werd bij mij pas de diagnose ADHD gesteld. Na psychologisch onderzoek en gesprekken met mijn 80 jarige moeder erbij vielen heel veel kwartjes op zijn plek. De bedoeling van die gesprekken is om iemand mee te nemen die je van vroeger goed kent om te kijken of in je jeugd dingen voorkwamen nu nog een rol spelen. Ik werd op school gepest, maakte nooit dingen af, had altijd kapotte knieën van het vallen, gat in mijn hoofd van het eeuwig wippen op de stoel in de klas omdat ik niet stil kon zitten enz. Volgens de leraren op de basisschool was ik een dom kind. Want ik begon overal aan en zat nooit stil. Ik kreeg bijna nooit snoep, aten gewoon aardappelen, vlees en groenten. Lag op tijd in bed en stond op tijd weer op. Traditioneel gezin. Dus mijn ADHD komt niet door alle toegevoegde stoffen in mijn eten want die waren er niet. Er was geen tekort aan aandacht want er was altijd iemand thuis voor me met echte aandacht. Ondertussen heb ik me kunnen handhaven tussen het oerwoud van mensen, dingen en situaties. maar het kost me enorm veel moeite. En om iedere vorm van domheid te ontzenuwen, ik heb net een verpleegkundige opleiding achter de rug met als laagste cijfer een acht. Dus ik kan het wel. Maar ook thuis kost het me enorm veel moeite om alles te plannen. Ik kan rustig in een puinzooi een goed boek zitten lezen. Ik help hulp in de huishouding. Niet om schoon te maken, dat kan ik zelf wel. Maar om me te helpen plannen en te structureren. Die weet van mijn situatie en weet ook waar alles hoort. En helpt mij dingen beter en handiger op te bergen zodat ik het zelf bij kan houden. En een man die er begrip voor op kan brengen dat het niet altijd spic en span is. Maar er is altijd warmte en liefde in mijn huis waar mensen graag komen. Want ik heb ADHD maar heb het doorgegeven aan mijn kids. Die beide autistisch zijn met ADHD. Hoeveel geluk kun je hebben, zeg maar…. Dus ik weet heel wat ballen in de lucht te houden én een opleiding afgerond te weten. Maar daar heb je heel wat levenservaring voor nodig en dat kan een kind niet. Dus dan is het heel fijn als je kinderen hebben die het geweldig doen met Concerta. Die na het starten ervan konden ervaren en ook zeiden dat het zo geweldig rustig in hun hoofd was. Dat ze eindelijk de ruis op de lijn kwijt waren en zich konden concentreren. Doordat ze hoofdzaak en bijzaak konden filteren. En dat niet alles in hun hoofd hoefde te zijn, maar dat ze ook dingen buiten konden sluiten. En zonder medicatie faalde in hun opleidingen en er nu( met heel wat begeleiding zowel thuis als op school) goed door hun opleidingen heenkomen. En zowel op mijn kinderen als op mezelf kan ik alleen maar trots zijn. Trots dat ik de negatieve reacties op medicatie gewoon kan negeren. Want het helpt wel degelijk. Maar tegenstanders nemen voor alle lichamelijke kwalen netjes hun pillen, maar zodra de medicatie de psychische kant raakt is het slecht.

Ik ben een vrouw van 62, kreeg in 2006 de diagnose ADHD en heb drie jaar Ritalin gebruikt, waardoor ik veel meer rust in mijn hoofd en mijn leven kreeg. In 2009 heb ik een initiatie in Transcendente Meditatie (TM) gekregen. Het effect van elke dag 20 minuten meditatie (of 2x 20 minuten) was zo groot dat ik op kon houden met het gebruik van Ritalin.

Ik heb zelf 12 jaar in Frankrijk gewoond met schoolgaande kinderen. In het algemeen is de opvoeding strenger, in Nederland hebben de kinderen teveel te vertellen, zij mogen alles bepalen. Adhd is er in Frankrijk ook, zij het niet steeds gediagnosticeerd. Er is wel veel ruimte in Frankrijk, ik heb het over platteland, kinderen kunnen stoeien, hutten bouwen,bomen klimmen, ravotten, schreeuwen en er is altijd wat te doen of te zien in de natuur. Dat wens ik alle kinderen in de Franse en Nederlandse steden toe.

Ook mijn zoon liep op een gegeven moment vast. Is op eigen verzoek naar een psycholoog gegaan. Na enkele testen kwam er ADD uit. Druk in je hoofd, alhoewel hij ook druk in gedrag kon zijn. Korte concentratie. Ritalin en Concerta geprobeerd, maar was een drama. Van 'hiep, hiep, hoera' naar 'zeer depressief'. Gestopt met medicijnen en op aanraden van de psyholoog ( al een oudere man, die geen fan was van medicijnen)begonnen met capsules hoge concentratie visolie en….het hielp! Kon zich veel beter concentreren in de les en heeft zijn examen zonder moeite en met goede cijfers gehaald. Is nu op een leeftijd dat hij zelf zijn ADD in de hand kan houden en weet wat te doen als het mis dreigt te gaan.

Wat een interessante discussie ! Over ADHD kan ik niet veel vertellen, maar vanaf mijn zevende groeide ik op in de Gers (zuid-frankrijk). Zodoende wil ik graag een paar van mijn ervaringen hier delen.
Op de lagere school werd inderdaad door nog éen enkele, op hoge leeftijd zijnde juffrouw, intimidatie en "geweld" gebruikt. Dit was eind jaren negentig. Op het hedendaagse nieuws zijn het de leraren die door leerlingen in elkaar geslagen worden.
Tussen de middag werd er in de cantine inderdaad een niet altijd overheerlijke maaltijd geserveerd. Met voor gerecht (soep/salade…) hoofd-gerecht (vlees/vis + groenten) en na gerecht. Deze menus heb ik toendertijd zelf als leerling mee mogen samenstellen (ik vroeg nog om iedere dag pasta en frietjes!), en sinds 2010 staan er steeds meer bio en locale producten bij.
Ieder kind eet hetzelfde als de anderen (allergien en religies worden natuurlijk in acht genomen).
Fransen nemen tussen de middag sowieso mindstens een uur pause om te lunchen (kinderen worden daarbij niet vol gegoten met wijn).
Wel vond en vind ik het rythme erg moeilijk. Anderen "françaises" schreven het hierboven, als kind in Frankrijk ben je de gehele week van huis.
Op de collège bijvoorbeeld van zeven tot zeven, dan mininmaal twee uur huiswerk en je hebt nog net even tijd om te eten, te douchen en naar bed te gaan. Voor mijn gevoel ben ik opgegroeid in een school systeem dat niet gericht is op de ontwikkeling van het kind maar eerder om mijn ouders tijd te gunnen om te werken en mij en mijn klasgenootjes klaar te maken voor het "actieve leven".

Wat betrefd de CFTMEA die zich richt "op de onderliggende psychosociale oorzaken van de symptomen, in plaats van de beste farmacologische stoffen om de symptomen te maskeren."
Daarover zeg ik ronduit onzin. De DSM staat bij mijn huisarts gewoon stoer op de plank. En de psychologische bijstand is ronduit een grap. Franse dokters geven misschien geen medicatie voor de niet bekende ADHD maar anti despressiva en anxiolytica worden net zo makkelijk als aspirine voor geschreven, van jongs af aan. Geen doktersbezoek gaat voorbij zonder een tas vol pillen om de pharmaceutische industrie maar goed te onderhouden.
""Franse kinderen hebben dan ook geen medicatie nodig voor hun gedrag. Franse ouders zijn de baas, niet de kinderen, aldus Druckerman. In de VS is de situatie vaak omgekeerd.""
Nodig of niet franse kinderen worden net zo goed volgestopt met medicijnen als nederlandse of amerikaanse kinderen. En voor mijn gevoel zijn Franse ouders net zo goed de baas als ze zelf tijd nemen om ouder te zijn, kinderen helaas dus veel vaker.

Ik hoorde het vroeger op school al, en helaas blijft het een realiteit, ouders verwachten opleiding van school, leerkrachten verwachten opvoeding van ouders maar geen van beiden heeft tijd en macht om zijn rol goed te vervullen.
Veel van mijn leeftijdgenoten zijn het er over eens dat opvoeding een kwestie is van eigen verantwoordenlijkheid.
Ik ben tot nu toe alleen nog maar een kind en neem mijn ouders niets kwalijk ook al weet ik dat de medicijnen en de professsionele steun die mij geboden is niet van toepassing waren.
Depressie, zelfmoordpoging en psychose staan op mijn bordje en de stofjes die ik mis, mis ik nog steeds. Ik ben beter geworden dankzij de hulp van lieve menses om mij heen en de liefde van mijn moeder. Ik functionneer in de maatschappij heb werk, een huis en een sociaal leven.

Pillen slik ik niet en een echte diagnose is er bij mij nooit gesteld. Misschien ben ik hoog sensitief (wat is dat dan precies?) misschien ben ik een indigo of kristal kind en misschien heb ik een ander syndroom.
Naarmate ik ouder word begin ik te denken dat ik gewoon mijn eigen zelf ben. Met mijn gevoeligheid en mijn speciale gaves.
Net zoals ieder éen probeer ik mijn plekje te vinden in deze wereld en samen te leven volgens mijn eigen principes en gevoel.
Misschien zit ik nu ver van het oorsponkelijke onderwerp maar ik wou toch noch even zeggen dat of het nu hier in ons mooie zuiden, daar in ons fijn holland of ginds aan de andere kant van de océan is. Ieder persoon is spéciaal en heeft recht op goede verzorging en de liefde van zijn naasten.
Als ouder hoort je kind je prioriteit te zijn en is het belangrijk te luisteren naar je hart en intuitie.
Heb je ADHD en geloof je in medicatie, heel goed, laat het je helpen, maar vergeet niet dat vandaag economie en geld meer regeren als moederliefde en de natuur. (kijk maar hoe de DSM word verzonnen …)
De weg om te helen is zwaar en kronkelig maar alleen jijzelf kan dit pad volgen.
Volg hem vooral voor je kinderen want die zijn nog puur en onschuldig, en alleen jij kunt ze leren zich te beschermen en te ontwikkelen in deze harde wereld.
Ooit, langs een vuurtje met een roosterend lam, gekleed in middel-eewse kleding zei een frans kok tegen me "Ik zal mijn taak als ouder vervuld hebben, als mijn kinderen mij niet meer nodig hebben." Hij zij dat met trots want voor hun was het al zover, zij hadden nog veel te delen maar ieder kon voor zichzelf zorgen.

Ik hoop dat ik niemand boos maak, vond het fijn en apart om in het nederlands zo veel te vertellen (sorry voor de foutjes), en wens iedereen die hier voorbij komt veel stekte en gezonheid, maar vooral kracht in jezelf.
Als laatse had ik nog een grappig extra feitje. In frankrijk bestaan ADHD misschien haast niet maar zijn er ontzettend veel mensen bi-polaire, hoe dat te vertalen weet ik niet maar een duitse dokter en meerdere onderzoeken wijzen uit dat deze veel voorkomende "ziekte" helemaal niet bestaant in asiatische landen …
Bij deze, zorg goed voor jezelf en de mensen om je heen. Liefs en groetjes. Rebecca.

Zelfbeheersing? Ouders de baas? Klinkt eerder als kinderen die min of meer onderdrukt worden en waarbij ouders macht gebruiken i.p.v. dat een kind handelt vanuit innerlijke motivatie. Wat mij betreft mag een kind luidkeels uiting geven aan zijn emoties waarbij hij leert deze te reguleren doordat de ouders het gevoel benoemen en samen met het kind oplossingen bedenkt.
En waarom huilen baby's? Het is een signaal, ofwel even geknuffeld willen worden, honger, ongemak. Het is alleen lastig in onze maatschappij om er helemaal te zijn, onvoorwaardelijk met alle druk die er is op werkende ouders tegenwoordig. Dat baby's gaan doorslapen spreekt voor zich, ze weten dat het niet veel zin heeft om te roepen. Dit is een hele andere kijk op ouderschap:

Liefdevol en uitgaande van de wijsheid van het kind dat medeverantwoordelijk wordt gemaakt.

In de ayurveda worden 3 constituties erkend, vata, pitta en kapha, zelf heb ik een disbalans in de vata, hetzelfde geldt voor mijn dochters, ik ben gediagnostiseerd met ADD, mijn jongste ADHD en de oudste met asperger. Wij volgen een ayurvedisch dieet en daarnaast mediteer ik en doe aan yoga dagelijks. Regelmaat, warmte en discipline helpt me nog verder op weg. De jaagemotie probeer ik wat te temperen en de zorgemotie geef ik meer aandacht. Inmiddels heb ik alle 7 aardig op een rijtje. Ooit ben ik ook met ritalin begonnen.

Wat ik in de Nederlandse vertaling van het originele stuk héél storend vind is dat er in het oorspronkelijke stuk staat dat Franse ouders hun kinderen s nachts even laten huilen met daarachter "(natuurlijk niet meer dan een paar minuten)". Die nuance ontbreekt in de Nederlandse vertaling, die simpelweg stelt dat Franse ouders hun kinderen laten uithuilen. Er is zeer veel literatuur over de schade en stress op de hersenen van een jonge baby die "uithuilt", waarbij vastgesteld is dat het verhoogde stressniveau dat jonge kinderen op die leeftijd opdoen, alsmede het gevoel van verlating dat ze op dat moment niet rationeel kunnen plaatsen, ervoor zorgt dat ze de rest van hun leven gevoeliger voor stress blijven. Niet doen dus, langdurig laten uithuilen. Verder ben ik het wel eens met de hype die er omheen lijkt te hangen waarbij er te snel naar medicatie gegrepen wordt. Ja, er zijn écht kinderen met ADHD die medicatie nodig hebben. Ja, er zijn ook écht kinderen die gewoon wat vaker de speeltuin ingejaagd moeten worden en gezond te eten moeten krijgen.

Mijn zoon was in mijn buik al hyper!en na zijn geboorte zo druk,hij kreeg borstvoeding en ja ik heb alles netjes volgens de boekjes gedaan.rust,regelmaat,reinheid.hij sliep overdag bijna niet en was al vroeg aan het klimmen en klauteren,rende ook overal tegenaan dus kom niet aan met snoep en andere shit want dat heeft hij allemaal niet gehad.hij is uitgebreid onderzocht met hersenscan,bewegingsmelders aan zijn benen,gesprekken en observaties.dus zeg niet dat ADHD niet bestaat of te genezen is want dan was mijn zoon allang genezen want geen enkele ouder wil dit voor zijn kind echt niet

Beetje raar om te zeggen dat ze betere behandelingen geven omdat ze de DSM niet gebruiken. In de DSM staat namelijk niets over oorzaken en behandelingen, alleen uit welke symptomen stoornissen bestaan…

Als ik dit allemaal lees dan wordt ik zelf bijna ADHD.Maar er zijn er twee die mij het meeste inzicht geven over ADHD en dat zijn de mensen die het zelf hebben en daarmee hun leven lang moeten leven. De rest heeft het o.a over cultuur en de verschillen. Het uniek zijn van ieder wezen in eender welke cultuur opvoeding is een vaststaand gegeven. Waar bij ik persoonlijk zou toevoegen laat iedereen uniek zijn en blijven en daarvoor ten alle tijden worden gerespecteerd.

Mijn kind is gediagnostiseerd met ADHD. Een eerder onderzoek gaf aan dat er teveel factoren om haar heen speelden om dit te kunnen zeggen. Dus twee onderzoeken met beide andere uitkomsten. Medicatie gehad, maar gedrag en symptomen werden alleen maar erger. Ze laat heel wisselend gedrag zien. Bij mij leuk, aardig, attent en vrolijk. Aan de andere kant boos, agressief etc. Ligt het dan aan het kind of aan de situatie waarin ze zit? Bij mij mag ze bewegen, spelen en daarbij vind ik het niet erg als ze wat vies wordt. Dat mag ze niet overal. Is het vaak niet een geval van je kind accepteren zoals het is?

Ik ben er van overtuigd dat adhd niet aan de opvoeding ligt want dan zouden alle drie mijn kinderen adhd hebben, wel is het erfelijk. Natuurlijk kan voeding invloed hebben op het gedrag maar dat is bij alle kinderen het geval. En laat vooral ieder voor zich bepalen wat de beste aanpak is. Iedere situatie is anders en ieder kind is anders.Ik hoop dat iedereen het goed afweegt voor hij medicijnen geeft aan zijn of haar kind. En zie er vooral ook de leuke en goede kanten van want die zijn er ook bij ADHD!!

Frankrijk lijkt wel perfect… Jammer dat vele inwoners zo stug en chagrijnig zijn… Hmmm, consequenties van de zo goede opvoeding?

Afgelopen donderdag 29 januari 2015 heeft na Canada, opnieuw een westers land een revolutionaire stap gemaakt om de bevolking preventief te beschermen tegen elektromagnetische straling uitgezonden door wifi.

De wet Abeille is gestoeld op het voorzorgsbeleid; totdat de lange termijngevolgen nog niet geheel duidelijk zijn, wordt op basis van de huidige wetenschappelijke kennis het besluit gemaakt dat deze wet beter is voor de volksgezondheid.

De wet omhelst het volgende:

Wifi in basisscholen (in de klassen) dient uitgeschakeld te zijn wannneer niet in gebruik. (In praktijk zal het niet eenvoudig zijn om constant de wifi aan en uit te zetten)
Wifi is verboden in creches waar kinderen jonger dan 3 jaar aanwezig zijn. (Dit lijkt ons een juist besluit daar de jonge ontwikkelende kinderbreinen uiterst gevoelig zijn voor prikkelingen van buitenaf)
In de handleiding van draadloze apparatuur zoals smartphones en tablets dient duidelijk omschreven te zijn hoe met de wifi functie kan uitschakelen
Er dient een algemeen herkend symbool te zijn wanneer een openbare gelegenheid wifi aanbiedt
Indien er zendmasten worden geplaatst dienen lokale belanghebbenden zoals omwoners beter geïnformeerd te worden
Reclame-uitingen waar men de GSM tegen het oor houdt worden verboden tegen een boete van 75.000 Euro; men dient te bellen met een headset (welk ook straling via het draad direct in de oren geleiden, echter zijn hier ook oplossingen voor)
Reclame gericht op kinderen betreffende mobiele telefonie is verboden
Er wordt een nationale klankbord groep opgericht om de stralingsblootstelling te monitoren
Binnen een jaar dient er een officieel overheidsrapport te zijn over elektrogevoeligheid
komt

Het initiële wetsvoorstel bepleitte meer dan nu aangenomen. Zo was er net als in Canada het voorstel om verpakking van mobiele apparaten te voorzien van een waarschuwingsetiket. Ook wilde men een algeheel verbod van wifi op basisscholen en een verlaging van de nationale blootstellingsnormen. Wij van Stralingsbewustzijn hebben er al het vertrouwen in dat Frankrijk deze positieve lijn zal doorzetten en dat meer landen zullen volgen.

Bron: http://www.assemblee-nationale.fr/14/ta/ta0468.asp .

Straling = stress = druk (in je hoofd)

Interessant artikel, zou inderdaad goed zijn om uitgebreider wetenschappelijk onderzoek op los te laten. Wat me wel opviel in gesprekken met Franse ouders (en uit artikel in Volkskrant, twee jaar geleden ofzo) dat het Franse schoolsysteem erg anders in elkaar steekt. Erg gestructureerd, veel meer autoriteit bij de leraar. Kinderen krijgen weinig ruimte voor eigen inbreng en veel nadruk op gehoorzaamheid en kennis overnemen van docenten. Kan me voorstellen dat dit voordelen heeft voor kinderen met AD(h)D aanleg, omdat het rustig en duidelijk is in de klas, helpt met concentratie. Maar ik kan me ook wel nadelen voorstellen: minder innovatieve, creatieve en zelfdenkende studenten? Weet niet of dat zo is, maar zou ik me voor kunnen stellen?
En Fransen hebben sowieso een gezonder dieet dan Amerikanen (gemiddeld genomen). Veel verse groenten en fruit, versgebakken brood, enz. Weinig junkfood. En veel ouders brengen kinderen naar een internaat. Doordeweeks ontvangen ze daar een opvoeding waarin ook veel nadruk ligt op 'drillen' en 'gehoorzaamheid aan 't gezag' en minder op ontplooiing van eigenheid en autonomie… Opnieuw: voor- en nadelen, volgens mij.

Toevallig dacht ik er eerder vanavond aan. Misschien is het onzin, misschien niet- in ieder geval speelt dit, denk ik, mee. ADHD wordt meestal vroeg ontdekt, daar waar de kinderen "problemen veroorzaken, weinig discipline/concentratie bezitten en erg druk zijn." Elk persoontje komt uniek op de wereld en ontwikkelt een karakter; de één is gepassioneerder en enthousiaster dan de ander. Uniek zoals ieder, maar herkenbaar, want er zijn veel meer met een temperamentvol karakter. Met die passie en die energie, maar zodra je steeds hoort "rustig doen, normaal doen, doe dit niet, doe dat niet"- als ouder lijkt het me vermoeiend. Veel stress, veel gedoe, je bent moe, maar je kind niet. Wat je kind bij jou doet, is precies hetzelfde als wat jij bij je kind doet: vrijheid afnemen, door te zeggen dat ze druk zijn, door ze niet "onder controle" te kunnen houden. Ze maken jou immers moe, maar jij hen ook. Ze krijgen driftbuien (omdat ze tegengehouden worden in hun vrijheid), ze voelen zich buitengesloten (omdat kinderen om hen heen opmerken dat iemand meer aandacht nodig heeft)… omdat iemand voelt dat ie verkeerde dingen doet, terwijl het enige wat ze willen is henzelf zijn en waarde hechten aan vrijheid. Volgens mij leert vrijwel iedereen ermee leven, natuurlijk niet iedereen en blijft er extra aandacht nodig, maar zodra de kinderen vroeg (hopelijk zo vroeg mogelijk) ontdekken waar ze hun energie kwijt kunnen zijn ze een stuk gelukkiger en toegankelijker in gesprekken en emoties.

Niemand heeft gezegd dat het ouderschap makkelijk zal zijn, maar om gelijk met pillen te beginnen vol rotzooi. Ik begrijp wel dat het een tijdelijke oplossing biedt, maar nee nee nee, liefde is de oplossing. Liefde en begrip. Dat krijg je er voor terug. Misschien niet gelijk, maar geduld hebben we allemaal moeten leren krijgen. 't Ligt niet altijd aan ander 😉

kinderen minder suiker laten eten zal er ook een hoop mee te maken hebben. je kent ze vast wel die ouders die hun kind de hele dag snoep geven, zodat het kind ff rustig is ,maar vergeet dat het kind hyper word van suiker dus nog maar een snoepje er in voor 5 minuten rust. het probleem is dat ouder liever horen dat er wat mis is met het kind dan dat ze horen dat hun opvoeding niet deugt

Interessante visie, jammer alleen dat het stuk bol staat van de aannames en gegeneraliseerde stelligen. Een echt werenschappwlijk onderzoek hiernaar zou heel nuttig kunnen zijn!

Ik ben vanaf jonge leeftijd gediagnosteerd met ADHD, waarna ik ben begonnen met Ritalin/Concerta. Deze medicatie had een slechter effect op mij dan de moeite met concentreren, waardoor ik vaak na school op de bank lag zonder eetlust en niet in slaap viel.

Ben ermee gestopt – heb mezelf doelen gezet (5 minuten let ik gewoon niet op – dan weer 30 minuten wel etc) en deze geprobeerd altijd zo goed mogelijk te volgen. Daarnaast denk ik dat veel van deze problemen verdwijnen wanneer je naar een hogeschool/universiteit gaat, waar de prikkeling/interesse hoger is dan middelbaar onderwijs.

ADHD is geen restrictie, ookal denken mensen dat vaak – Ik ben toenertijd naar Havo gestuurd ipv VWO omdat ik "toch niet kan opletten". Ben nu 23 en heb een dual-bachelor degree, en studeer over 1 maand (waarschijnlijk) summa cum laude af van bekende universiteit in Boston MA.

Daarnaast – dit is speculatie – is het voor een psycholoog relatief makkelijk ADHD te testen en is het natuurlijk een stuk lucratiever wanneer er een behandeling hiervoor opgezet word (zeg 3 sessies ipv 1) – Hier ligt misschien ook wel oorzaak?

Het enige wat ik, nu als 23 jarige nog merk aan mijn "ADHD" is het focussen van de gedachte. Zoals dit artikel (expres niet aangepast) spring ik vaak van thema naar thema. Is dat nou echt ADHD of een eigenschap?

Ik heb zelf 2 kinderen, beiden jongens, waarvan de oudste al vrij vroeg (naar aanleiding van ernstig probleem gedrag) gediagnostiseerd werd als een ADHD kind door de "specialisten".

Verder werd er niets mee gedaan, thuis kregen ze geen snoep of voedsel met toegevoegde suiker, kleurmiddelen en ga zo maar door.

Wat moest ik?
Ik ben er absoluut tegenstander van om een kind een etiket op te plakken, medicatie te geven en het verder maar uit te zoeken.

Op een gegeven moment waren de problemen dusdanig hoog opgelopen dat hij in de klas op de basisschool niet meer te hanteren was.
Hij werd apart aan een tafeltje gezet omdat hij in de groepjes de andere kinderen te veel hinderde.

Vreselijk vond hij dat, gevolg: Iedere dag een drama om hem naar school te krijgen zonder dat de onderwijzer en ik bont en blauw geschopt en geslagen werden.
reactie van zijn juf uit groep 3 waar het al heftig was: Dit doet hij niet expres , dit overkomt hem.
Maar ja, wat kan je hiermee?
Inmiddels een onhoudbare situatie in groep 4 en thuis.

Het eliminatie dieet gedaan. Gek op paprika, als ik aan het eten maken was verdween bijna de helft in de kinderhanden omdat ze het zo lekker vonden en het (naar mijn idee) gezond was dus eet maar lekker op.

Allergisch voor rauwe rode paprika en nog veel meer voedingsmiddelen.

Een eerdere test had al aangetoond dat beide kinderen hoogbegaafd waren, wat had ik daar aan op een school waar ze alleen maar de nadruk op het "probleemgedrag" legden?
Ze hadden verdieping aan moeten bieden waardoor de jongens geprikkeld werden maar dat was toen nog niet echt zo vanzelfsprekend.

Inmiddels is de oudste 32, helemaal ontspoord en heb ik geen flauw idee waar hij is/woont/wat hij doet.

Vanaf zijn 15e verslaafd aan hard drugs en naar later bleek ook zijn 3 jaar jongere broertje emotioneel kapot gemaakt door hem jaren te misbruiken.
Deze zei echter niets omdat hij bedreigd werd door de oudste, autistisch is en dus oook niet KAN praten.

Schiet mij maar lek…Waar ben ik de fout in gegaan?
Wat had ik anders of beter kunnen doen?

Deze vragen spelen nog dagelijks door mijn hoofd als ik aan met name het misbruik van de jongste kijk.

Goed, ze hebben een nare periode meegemaakt door de echtscheiding toen ze 10 en 7 jaar waren maar de tijd daarvoor was echt een HEL ook al heb ik ervoor gezorgd dat zij er zo min mogelijk van merkten.
Was het wel ADHD bij de oudste?

Nog steeds vreet het aan mij, 2 mooie, ogenschijnlijk gezonde kereltjes die geboren worden met weliswaar een te hoge spierspanning, de ene een couveuse kindje, allebei hoogbegaafd en de jongste hoog-sensitief met lichamelijke beperking.

De jongste kan ik niks anders over zeggen dat ik super trots op hem ben hoe hij zich heeft weten te ontwikkelen, ondanks lichamelijke beperkingen, tot een volwaseen vent die weet wat hij wil in het leven.
De oudste is in het niets verdwenen, laatste wat ik weet is dat hij weer in een afkick kliniek zat en bij zijn verslaafde vader het ook niet zo leuk meer vond.

Waarom "Door Gast Auteur"? Vertel juist liever wie deze onzin uitkraamt of juist zo'n geniaal verhaal bedenkt.

In Nederland bestaat ook een alternatief classificatie systeem, bedacht door de WHF. De ICF. Deze gaat uit van het in kaart brengen van alle levensgebieden die een ziekte kunnen verklaren. Deze wordt hier nu gebruikt door verpleegkundigen en verpleegkundig specialisten, maar ik pleit ervoor om dit een breed gedragen tegenhanger te laten zijn van de DSM IV. Dat systeem wordt vooral misbruikt door de zorgverzekeraars en dus onjuist gebruikt.

http://www.eenvandaag.nl/gezondheid/37180/relatie_voeding_en_adhd_bewezen

Natuurlijk hebben franse kinderen geen ADHD. Ze gaan super laat naar bed en zijn dus helemaal uitgeput overdag. Bovendien drinken ze al op zeer jonge leeftijd wijn bij het eten. Zo krijg ik mijn kinderen ook wel rustig ja!

Er is denk ik genoeg wetenschappelijk bewijs dat de hersenen van mensen met ADHD anders werken. Ook dat bepaalde hersengedeelten kleiner zijn dan bij anderen.
Voeding zal best invloed hebben op gedrag.
Van suikers, energiedrankjes, chocola ga je meer stuiteren dus dat aan kinderen met ADHD geven is niet echt voor de hand liggend.
Er is echter nog nooit aangetoond dat de symptomen MINDER worden of verdwijnen bij het weglaten uit het dieet.
Kortom, voeding kan niet de oorzaak zijn van ADHD gedrag. Net als opvoeding. Een opvoeding zonder veel structuur en houvast kunnen de symptomen verergeren. Omgekeerd, een hele strakke opvoeding nemen de symptomen niet weg.
Naar mijn mening is een combinatie van coaching en medicatie een betere oplossing.
Medicatie alleen wanneer daar reden voor is en de klachten van dusdanige ernst zijn dat er geen andere optie is.
Met coaching vooral richten op de positieve kenmerken en de kwaliteiten die bij ADHD horen. Daardoor worden de negatieve kenmerken een stuk naar de achtergrond gedrongen.
ADHD hoeft niet per se een ramp te zijn. Het kan ook een gift zijn maar een die langzaam moet worden uitgepakt.

Toen ik op de lagere school zat midden jaren zeventig had niemand ADHD. Kinderen, en met name jongens, waren de in de pauze en na schooltijd druk met voetballen, rennen, spelen, etc. ‘s Avonds was je energie op. Nu zitten kinderen veel achter de pc of tv. Vindt je het gek dat ze druk zijn. Dat is geen goede uitlaatklep voor al die energie. Tel daar bij op de slechtere voeding op school en thuis en je hebt gegarandeerd problemen.

Mijn ouders hadden als je t hun vraagt. Vroeger een rustig kind en een druk bewegelijk chaotisch dromerige spraakwaterval.

achteraf was t op school soms wat lastig voor docenten zo’n beweglijk ratelderatelendenstoelwiebelaar.

Op de middelbare had ik eigen tactiek om de door te langdurende les door te komen.
elk uur ‘naar de wc’ met een detour dood de school.

wel door oordelen en hier en daar rotopmerkingen faal angtis geworden. Met nu nog steeds terugkomende depressief beeld.

naar mate de leeftijdsgebonden verantwoordelijke heden toenamen mislukte ik steeds weer in tegenstelling tot leeftijdsgenoten. Toen ii zelf vastliep in mijn leefstijl. Therapieen gestart en zelf gekozen voor medicatie.
Wooow eindelijk rust in mn hoofd.
en nu gebruik ik deze op voor mij cruciale momenten.

daarbij gaven mijn ouders weinig snoep. En had ik later door extreem huidproblemen een suikerloos dieet. Ik stuiterde ook zonder die meuk.

Met twee schoolgaande kleinzoons van drie en vijf jaar in Sannois, een voorstadje van Parijs, moet ik helaas bevestigen dat kinderen in Frankrijk weliswaar niet aan ADHD lijden, maar waarschijnlijk, als ik op het verhaal van de kleinzoons afga, wel vanaf hun derde jaar faalangstig worden gemaakt, door de grote druk op het presteren. Bovendien is de jongste van drie er al herhaaldelijk uitgestuurd, omdat hij naar de opinie van de juf niet goed genoeg luistert! Ik heb het over het jongste kind!!!
Iedere keer als ik dit artikel langs zie komen, bloed mijn hart. Mijn dochter, zelf Jenaplan en leerkracht, maar niet bevoegd om in Frankrijk les te geven, is bezig met de overstap naar Nederland, alleen vanwege de vorm waarin het onderwijs gegoten wordt daar in la douce France! Een nadenkertje dus. Ik werk op een jenaplanschool in groep een en twee en weet dus waar ik het over heb. Ik vind het fijn als een stelling van twee kanten benadert wordt. Ik heb hem al eerder voorbij zien komen. Daarom toch even deze reactie vanuit het veld!

De medicijnen voor ADHD zoals Ritalin wordt in Nederland opmerkelijk vaak gebruikt voor concentratieverhoging en concentratieverlenging voor niet ADHD’ers.

In Frankrijk is bijna geen ADHD..?
Dat is mooi, maar daarentegen viert de (bij wet verboden) “corrigerende tik” (met de vlakke hand, goed hard in het gezicht) hier nog immer hoogtij…

Interessante vergelijking. Ik had vroeger een buurman die rustig 15 biertjes op kon, maar met één borrel werd ie helemaal gek! Zo’n borrel is dan ook vooral chemisch, en daar kon ie niet tegen. Zoals er ook mensen zijn die niet tegen , chemische, ‘geurtjes’ kunnen!

Ons voedsel, en dan vooral dat van de supermarkt, zit vol met ‘chemie’, en inderdaad; in Frankrijk let men vel meer op de kwaliteit van het voedsel dan in een land waar het ‘fast food’ als het ware is uitgevonden!

Heb er nooit cijfers van gezien, maar ik kan mij zo voorstellen dat ‘obesitas’ toch ook een ‘ziekte’ is die in landen met een ‘eet-cultuur’, Frankrijk, Spanje, Italië, veel minder vaak voorkomt dan in landen waar hamburgers en patat met tot de favoriete kinderversnaperingen behoren!

“Ze hoeven niet 24 uur per dag vermaakt te worden en ontdekken de wereld in hun eigen tempo.” Dat wordt ook gezegd. Misschien stellen de Fransen wel juist minder hoge eisen aan hun kinderen en wordt het kind daar niet als koning gezien en zitten de ouders niet in de knechtenrol, zoals hier in NL wel de tendens is… Lijkt me veel beter voor onze kinderen…

ADHD bestaat nu eenmaal. Ook in Frankrijk. Ik ben er van overtuigd dat als men in Frankrijk ook de DSM zou gebruiken de percentages zo n beetje gelijk zijn. Met opvoeden kun je een deel corrigeren. En eventueel leren. Maar niet alles. Mijn diagnose was een opluchting. Nu zo n 4 jaar geleden. Inmiddels veel geleerd over adhd en hoe ik sommige ‘problemen’ kan handelen. Maar die eeuwige onrust krijg ik niet uit mn hoofd. De medicijnen die er voor zij gebruik ik niet meer. Het diverse soorten gebruikt. Zie het als zijwielen van een fiets. Ik gebruik nu wietolie. Zelf gemaakt. Ben ontspannen en niet high. Dat zou meer gebruikt moeten worden. Ook voor mensen die geen adhd hebben maar altijd onrustig of gespannen zijn.

Wat ik nog niet lees in voorgaande reakties is dat we in Nederland gemiddeld met veel meer mensen op een kluitje zitten. Het is hier gewoon erg druk. We wonen in een land waar het er behoorlijk gejaagd aan toe gaat en waar van de moeders verwacht wordt dat we ook allemaal een baan hebben, ons huis aan kant is en we van hot naar haar rennen om onze kinderen te kunnen laten sporten ed. Als ik dan hoor/lees dat de Fransen bekend staan als een niet zo schoon volkje (waarmee ik het nog netjes probeer te zeggen) lijkt het leven me in Frankrijk een stuk gemoedelijker dan in Nederland. Onze kinderen krijgen gemiddeld veel meer indrukken te verwerken op een dag. Daarbij willen we ook dat het kind presteert naar intelligentievermogen. Zouden de Fransen misschien de lat minder hoog leggen? Mijn dochter kan met veel begeleiding (ze heeft ADD) havo. Zonder was dat misschien mavo. Wie weet komen deze kinderen in Frankrijk wel eerder op mavoniveau terecht.

Heb zelf geen kinderen opgevoed, heb wel een artikel van een vrouwelijke psychiater gelezen dat kinderen te snel gelabeld worden, daar is de pharma op ingesprongen en denk ook de rugzakjes. Wel stelt ze dat er ook kinderen zijn de echt de aandoening hebben, maar dat is een klein percentage

Met alle respect voor het bovenstaande stuk, en ook voor de onderzoekers en ook voor de gastblogger. Allereerst zal ik zeggen vanuit welke hoek ik dit stukje bekijk. Ik ben een Nederlandse vrouw met 4 kinderen, sinds 8 jaar woonachtig in Frankrijk (Dordogne). Ook zijn wij, als gezin in Amerika geweest om te kijken of we ons daar zouden willen vestigen met de kinderen, en ik heb daar ook familie wonen.
Naar mijn mening en ervaring hier komt er net zoveel ADHD en andere gedragsafwijkingen voor als waar dan ook. Er zijn hier alleen geen speciale begeleiding voor deze kinderen. Ze moeten gewoon tot en met het college alle klassen doorlopen, net als iedereen. En met de voeding heeft het al helemaal niets te maken. Wat de kinderen tussen de middag eten in de kantine of moet ik zeggen niet eten. Want het is zo slecht dat onze kinderen hun Hollandse lunch gewon buiten het schoolplein opeten, opdat we dan geen buikklachten en hoofdpijnen meer hebben en ook geen 12.50 per dag hoeven te betalen voor dit voedsel. Er zijn dus kinderen die alleen een stukje stokbrood en een glas water nemen. En dat terwijl er niet ontbeten is want deze regionale fransen liggen liever iets langer op bed dan dat ze een fatsoenlijk ontbijt maken voor hun kinderen.Dit komt ook het leervermogen niet ten goede en veel kinderen slapen dan ook in de klas.Ook het gedeelte over de baby’s ben ik het niet mee eens, Fransen niet allemaal maar de bevolking hier, leven gewoon hun leven en de kinderen ach die moeten zich maar vermaken, krijgen vaak snoep om ze zoet te houden, eten superweinig groentes en vervelen zich vaak. Baby’s laten ze vaak huilen omdat ze dan net ff in gesprek zitten of aan een goed glas alcohol. Ook heb ik de taferelen in Amerika gezien …..als je daar je kind laat huilen en iemand ziet of hoort dat ….kun je worden opgepakt door de politie, echt bizar. Vandaar dat het daar anders is. In Amerika maken de ouders vaak het huiswerk van hun kinderen, want ze willen een goede reputatie voor het gezin. En daar in dat land doen we vooral alsof alles koek en ei is, terwijl dat vaak schijn is. Enfin wat ik dus als conclusie wil zeggen is dat je niks over een kam kan scheren en vooral landen en culturen niet kunt vergelijken.Wat ik hier geschreven heb is puur de ervaring die ik heb met 4 kinderen nu in de leeftijd van 12,13 15 en 16.Ik wil hier verder niemand mee beledigen, of beoordelen maar vond toch dat ik dit even moest schrijven.
Met vriendelijke groet, Hellen

Ik zag laatst op t v een stukje van een vrouw staan die
Wat nu in de lancet staat zo indrukwekkend was het.
Dat met visolie en een goed dieet de ad h d bij vele kindere
Onder controle is te krijgen.
Geen ritalin. Want ze weten nog niet wat de gevolgen hiervan
Zijn op den lange duur.
Kinderen knapten er werkelijk van op.
Je moest het wel 1 1/2 volhouden.
Verschillende gezinnen hebben het getest . Met geweldige resultaten.
Een jongetje hield het niet vol. En ging toch dingen eten wat hij niet mocht hebben.
Onze jongste dochter kon absoluut niet tegen kleurstoffen .ze werd er agressief van.
Alles zonder e nummers etc aangeschaft .het werd een rustig kind.
Maar een baby laten huilen ‘s. Nachts nee dat heb ik nooit gedaan.
Een baby heeft troost en liefde nodig. Dat doe je gewoon. Het hoord erbij.
Er is niks moooiers dan moederliefde te kunnen geven.
Laat die Fransen maar doen. Het is maar tijdelijk dat huilen in de nacht.
Ik heb er nooit mee gezeten.
Mijn kinderen heb ik ook nooit 24 uur p/ d vermaakt. En het zijn prachtige creatieve mensen
Geworden.
Het is per gezin verschillend. Ik ken veel ouders die het erg druk hebben met werk
En toch aandacht besteden aan hun kinderen.
Hier in Nederland gaat het gerust ook goed als ik zo om mij heen kijk.

Ik ben vergeten dat voeding heel belang is bij ADHD dat is de sleutel , er zijn ook mensen die ritalin gebruiken en er blij mee zijn Okee. En wij in Nederland eten gezond , de meeste hoor ten op zichten van Amerika , mijn dochter heeft er lang gewoond dus weet hoe dat werkt daar , de mensen maken zeer lange werkdagen en weinig vakantie het is geen paradijs zoals hier , sorry als ik het mis heb? Maar ik begrijp als je lange dagen maak je te moe ben om te koken , je moet zo veel .

Ik krijg kriebels van dit stuk. Dat Fransen ADHD misschien minder erkennen wil niet betekenen dat het er niet is. Ik kom uit een warm, evenwichtig gezin en ben opgegroeid met gezonde voeding (ik heb geleerd groentes lekker te vinden en kreeg geen suiker in de thee, als voorbeeld) maar ik heb 100% ADHD. Mijn ouders konden mij hanteren en ik heb geluk dat ik zoveel beschermende factoren om me heen had dat ik uitgegroeid ben tot een gelukkig en functionerend persoon. Echter een paar jaar terug toch laten testen gezien je met ADHD toch tegen dingen aanloopt. Met medicatie gaat het een stuk makkelijker. Ik kan er niks aan doen dat ik een stofje mis en ik vind het walgelijk dat je ‘het kind maar goed genoeg de baas kort zijn’. Ik werk met kinderen met ernstige gedragsproblemen en een kind straffen om iets waar het kind geen controle over heeft is ronduit cru. Wel ben ik het er mee eens dat gezonde voeding en een veilig opvoedklimaat (waaronder structuur valt) helpende factoren zijn. Zoals voor ieder kind!

“Franse ouders laten hun baby’s daarnaast uithuilen als ze ’s nachts wakker worden. Druckerman, een Amerikaanse journaliste die in Parijs woont, kwam tot de ontdekking dat Franse baby’s vanaf een maand of twee, drie de hele nacht al rustig doorslapen terwijl Amerikaanse baby’s dat pas na ruim een jaar lukt.”

Dit bewijst dus maar dat ook de Fransen de wijsheid niet volledig in pacht hebben, mijns inziens. Mijn zoontjes sliepen allebei na 7 weken de nacht door, maar ik heb ze nooit uit laten huilen. Als ze verdriet of pijn hebben, ben ik er, zonder uitzondering. Kleine baby’s hebben behoefte aan koestering, die moeten weten dat hun mama (of papa) er is.

ADHD verschijnselen hebben vaak te maken met voeding en omgevingsfactoren, daar ben ik van overtuigd. Ook het spiegelen van gedrag/problemen van de ouders kan een belangrijke factor zijn. Maar je hoeft je kind niet “af te richten” zoals ook hierboven wordt genoemd door Nellie. Kinderen hebben liefde nodig en ouders moeten ook niet bang zijn naar zichzelf te kijken als het kind “ongewenst gedrag” vertoont. Vaak kan hulp van buitenaf dan nuttig zijn, omdat een buitenstaander (of het nu een kindertolk is, of een kindercoach, of nog iets anders) vaak ziet waar het “wringt”.

Kinderen van nu zijn gewoon veelal heel gevoelig en hebben goede begeleiding nodig van ouders en andere opvoeders.

Ik vind het heel interessant om te lezen dat er in Frankrijk zoveel minder kinderen het etiket ADHD opgeplakt krijgen, daar kunnen we inderdaad wat van leren. Maar van baby’s laten uithuilen en een woord als “zelfbeheersing”, word ik niet vrolijk. Opvoeden = africhten?! Een dikke eeuw geleden was het breken van de wil van het kind nog een algemeen pedagogisch principe, het lijkt me terecht dat we daar niet meer voor gaan.
Eèn van de uitdagingen van ADHD, zowel voor het kind zelf als voor de ouders is om te leren stevig in je schoenen te staan. Je grenzen te leren voelen en ze ook te stellen, te weten dat je van waarde bent. Als ouders duidelijkheid hebben over hun grenzen biedt dat het kind veiligheid, een kader. En ik zeg niet dat dat eenvoudig is; kinderen hebben nou eenmaal de sterke neiging om je te confronteren met dat wat in jou als ouder genezing behoeft, om vaste patronen weer tot stromen te brengen.
Ik heb veel geleerd van Cesar Millan (de Dog Whisperer). Een hond respecteert je grenzen als je in je eigen kracht staat. En dat geldt ook voor mensen, met of zonder diagnose ADHD.
Liefs, en kracht voor de mensen die hiermee te dealen hebben,
Nellie

Van onze oudste zoon- bijna 29 jaar- werd verondersteld dat hij ADHD had toen hij 7 jaar oud was. Onderzoek werd niet gedaan. Wij- ouders- hielden zijn drukke gedrag ook al in toom door hem op een dieet te zetten van voedingsmiddelen waar geen kunstmatige toevoegingen aan waren toegevoegd. We liepen met een additievenwijzer door de winkel en zagen welke E-nummers wel of niet schadelijk waren voor het gedrag van onze zoon. helaas werd toen verteld dat tijdens of na de puberteit de ADHD wel over zou gaan.Helaas is dat niet zo. Sinds zijn zestiende zwerft hij rond. Pas anderhalf jaar geleden heeft een psycholoog hem gediagnosticeerd met het syndroom van Asperger. Gelukkig gaf ze hem het advies om biologisch te gaan eten. Helaas is dat moeilijk voor hem om dat aan uitkeringen nogal wat eisen worden gesteld en omdat hij wanneer hij een uitkering aanvraagt eerder zegt wat hij wel kan dan wat hij niet kan. Hij heeft moeit om s’ochtends ergens op tijd te zijn. s’Middags gaat wel en s’avonds ook. Hij heeft moeite met autoriteit. Zijn leven blijft op die manier moeilijk. Hij is veel te onrustig om weer thuis te gaan wonen. Onze jongste zoon is hoog-sensitief en ook ik ben hoog-sensitief. Beiden kunnen we niet over synthetische medicijnen.Onze jongste zoon hoort stemmen in zijn hoofd, die hem altijd ondersteunt hebben. Hij kan moeilijk mensen van zijn eigen leeftijd vinden waarmee hij een ‘klik’heeft. Gelukkig wel via het internet.Hij heeft begeleiding van het GGZ, maar gebruikt geen medicijnen omdat wij dat als ouders niet willen. Hij heeft twee jaar geleden een psychose gehad. Door met hem te praten en problemen één voor één op te lossen, had ik hem als moeder daar binnen veertien dagen weer uit.Mijn zoon en ik weten precies hoe een ander zich voelt of wanneer een ander ons niet ziet zitten. We hebben last van spanningen van anderen en merken de kleinste veranderingen op. Het is heel belangrijk wat we onze kinderen voor voeding geven. Niet voor niets zijn er zoveel kinderen die juist in deze tijd of te druk of juist veel te stil zijn. Hoog sensitiviteit heeft daar heel veel mee te maken. Maar er mankeert deze kinderen niet zoveel, ons eet en leefpatroon heeft heel veel met de problemen van deze kinderen te maken. Kweek rust,regelmaat, koop bio voedsel en houd ze alsjeblieft van de medicijnen af. Er is nog nergens met zekerheid vastgelegd wat deze medicijnen voor gevolgen hebben en dat ze weleens meer kwaad dan goed aan kunnen richten is voor mij wel zeker.