Waarom hoogsensitieve vrouwen vaak een crisis nodig hebben om te veranderen

12 jaar geleden kreeg ik een burn-out die mijn leven op zijn kop zette en ik vraag me weleens af of ik zonder deze burn-out mijn leven ook zo drastisch zou hebben omgegooid.

Ik zie het veel om me heen; hoogsensitieve vrouwen die een burn-out of een andere crisis, bijvoorbeeld een ernstige ziekte, meegemaakt hebben. Ik heb een theorie over waarom dit nodig is, juist voor hoogsensitieve vrouwen, die ik graag met jullie deel.

Altijd bezig zijn met anderen

Als ik naar mijzelf kijk en naar anderen die zo’n crisis doorgemaakt hebben, zie ik een patroon. Jarenlang, vaak al je hele leven, ben je zo gewend naar anderen te kijken, het anderen naar de zin te maken, dat je jezelf helemaal vergeten bent. Natuurlijk geldt dit sowieso vaak voor vrouwen en vast ook voor sommige mannen, maar als HSP heb je wel een extra valkuil: het aanvoelen wat de ander van je verwacht.

Mijn eigen moeder zei altijd al dat ze vroeger iedereen “naar de ogen keek”, daarmee bedoelde ze dat ze goed oplette of ze het iedereen wel naar de zin maakte. Als gevoelig meisje en later gevoelige vrouw – er waren toen nog geen termen voor – had ze al feilloos door wat anderen van haar wilden. De appel valt niet ver van de boom, want ook ik bleek erg gevoelig en leerde me aanpassen aan wat anderen van me verwachtten.

Steeds minder jezelf zijn

Ik merkte het vooral toen ik in het onderwijs werkte. De meeste leerlingen mochten me graag en ik voelde me bij hen meestal ook fijn en op mijn plek; als je jongeren op waarde schat, ze ziet en naar ze luistert, boek je misschien cijfermatig niet de beste resultaten met ze, maar je bereikt ze wel. Mijn collega’s daarentegen, moesten lang niet allemaal iets van me hebben. Degenen die mij niet echt mochten, sommigen waarschijnlijk omdat ik door hun masker heen keek, pikte ik er feilloos uit.

Lang probeerde ik bij hen in de buurt me anders voor te doen, zoals ik alle jaren ervoor op school en tijdens mijn studie ook al gedaan had. Rustiger, minder aanwezig, veel minder mezelf. Ook bij mijn toenmalige partner paste ik mij aan. Tot ik niet meer goed wist wie ik was en het me opbrak en opbrandde.

Crisis als kans om weer in contact te komen met jezelf

Toen ik mijn huidige man leerde kennen, durfde ik eindelijk om te vallen. Bij hem mocht ik zijn wie ik echt ben, zelfs tijdens mijn burn-out, wanneer je toch op zijn zachtst gezegd niet op je best bent. Wat een bevrijding! Ik nam ontslag, verhuisde naar de andere kant van de provincie en begon een nieuw leven. Het heeft me nog jaren gekost om uit te vinden wie ik echt was en ik leer nog steeds bij, maar ik ben niet meer bang voor wie ik echt ben.

Doordat wij, hoogsensitieve mensen, zo goed voelen wat een ander van ons wil, worden we zo goed in aanpassen, dat we onszelf vaak kwijtraken. Zonder een bepaalde diepgaande gebeurtenis, komen we daar meestal niet uit. We hebben het vaak nodig om eerst hard op ons gezicht te gaan.

Ik vergelijk een burn-out vaak met tot je fundamenten afgebroken worden, om daarna te gaan bouwen op een nieuwe, stevigere basis. En vanuit die basis kunnen we onszelf opnieuw vinden, sterker, zekerder en meer onszelf dan ooit.

Durf jezelf te zijn en te laten zien wie je bent.

Je bent precies goed, zoals je bent!

Bewaar voor later op Pinterest: