Waarom onze kindpijn stopt als we onszelf gaan zien

Je bent en voelt je anders, maar je wilt hetzelfde zijn en erbij horen.

Je wilt jezelf zijn, gezien en gehoord voelen, maar durft het niet, je kan het niet. Het voelt alsof je wordt afgewezen, misschien word je ook gepest. Dus blijf je zoeken. Je blijft je aanpassen, je anders voordoen, kleiner maken, groter maken. Maar het wringt van binnen, dus voel je boosheid, verdriet en frustraties. En er komt een tijd dat het eruit komt. Soms onverwacht en ongeremd, soms bewust en gecontroleerd. Maar pas als je deze pijn heelt en jezelf in liefde gaat omarmen, zul je echt jezelf kunnen zijn.

Onze gezamenlijke kindpijn

Onze grootste kindpijn is die van niet gezien en gehoord voelen. Door omstandigheden voelde het alsof je er niet toe deed, alsof je anders was. Dat deed voor jou als kind enorm veel pijn. Want niet alleen wilde je graag de bevestiging van je omgeving, maar ook was de groepsverbinding (instinctief) een belangrijke sleutel voor je overleving. En omdat je nog te jong was om hier bewust mee om te gaan, ging je je aanpassen.

Zo ontstonden je overlevingsmechanismen. Je ging je anders voor doen, conformeren aan de wensen of je ging jezelf steeds kleiner maken, liefst zo onzichtbaar mogelijk, alles om geaccepteerd te worden en erbij te horen.

Je anders voordoen werkt niet

Als je dit letterlijk doet met je lijf voel je direct dat het niet klopt. Wanneer je je groter maakt, met je borst vooruit, schouders naar achteren, je uitrekt en stoer en stevig voordoet, dan voel je de moeite die het je kost om niet in te zakken. Wanneer je je kleiner maakt, met een bolle rug, je schouders naar voren, je hart als het ware verstoppend, dan voel je direct dat er maar weinig ruimte overblijft om adem te halen.

Terwijl als jij normaal rechtop staat, geaard, met een liefdevol open en zacht hart, je armen en schouders ontspannen, in een ontvankelijke maar stevige houding, dan voel je dat het klopt. En als je dit doet terwijl je aan een ander vraagt wat zij erbij voelen, dan zullen ook zij aangeven dat als jij jezelf bent dit voor hen ook veel prettiger aanvoelt.

De spiegel van je omgeving

Maar je deed dit als kind niet. Je wilde hetzelfde zijn en erbij horen, vooral niet opvallen en gezien worden. Echter zoals ook blijkt uit het experiment met verschillende houdingen aannemen, als je niet in je ik-kracht staat, op jouw plek, dan gaat het ergens wringen. Met als gevolg een blokkering van je energie, frustraties, woede en verdriet. Je wilde jezelf zijn, gezien en gehoord voelen, maar durfde het niet. Je kon het niet. Er zat teveel angst.

Het voelde misschien alsof je werd afgewezen en mogelijk gebeurde dit ook en werd je gepest. Wat, gezien vanuit het experiment van de verschillende houdingen, misschien ook wel logisch is. Je omgeving voelde dat er iets niet klopte en ging er vanuit het eigen innerlijk overlevingssysteem op reageren. Je ziet dit ook bij dieren en kinderen. Die voelen instinctief aan als er iets niet klopt, als je niet congruent bent in wat je uitstraalt, en hoe je je dus van binnen voelt, en wat je doet.

Als je je aanpast, hou je het systeem in stand

Je voelde je anders en ervoer dat als vervelend. De realiteit is echter dat je ook anders bent. Iedereen is uniek. De maatschappij heeft ons getracht in één systeem te stoppen. Het ging en gaat vooral om gewenst gedrag, deel zijn van de samenleving en daarbij aansluiten.

De regels van bovenaf en het denken in hokjes zorgen ervoor dat anders zijn als verkeerd wordt ervaren. De overtuigingen hierover van onze ouders en voorouders hebben, ondanks de goede bedoelingen, deze kindpijn alleen maar in stand gehouden.

Dit wringt net zo lang tot de bom barst

Echter: ons aanpassen, ons groter of kleiner voordoen, blijft wringen. Vele dertigers en veertigers komen in een burn-out. En na die burn-out, als ze eindelijk zichzelf weer hebben hervonden en hun eigen plek innemen, zijn ze zo gevoelig als er iets niet klopt dat ze zich ook niet meer kunnen conformeren. Je kunt iemand met een burn-out over het algemeen niet meer terug in hetzelfde systeem zetten. Die wordt direct weer ziek.

Een kind kan niet anders (meer)

Zo is het ook met onze kinderen. Ze zijn anders, ze voelen zich ook anders. Ze zijn uniek. En onze huidige systemen, gericht op de massa, voldoen niet meer. Wij kregen pas last van ons verwrongen innerlijk systeem op dertig- of veertigjarige leeftijd en gingen pas na de crisis in ons bestaan vanuit ons hart leven. Deze kinderen doen dat echter nu al.

Zij zijn gevoelig, leven vanuit de verbinding met hun hart, en als er iets niet klopt, dan wringt dat direct. En dus lopen ze direct vast als ze zich toch moeten conformeren. Ze kunnen het simpelweg niet, want heel hun systeem komt in opstand. Ze worden boos, verdrietig, gefrustreerd, ze worden er letterlijk en figuurlijk ziek van.

Jij alleen kan jouw pijn helen

Als een kind vastloopt, zijn we nog steeds geneigd om het anders zijn te bagatelliseren, te negeren, of in elk geval te zorgen dat het snel weer in het systeem past. Feit blijft dat het kind anders is. En juist dat te erkennen is de grootste schakel in het helen van onze kindpijn.

Jij bent situaties en gebeurtenissen gaan invullen met jouw gedachten, emoties en gevoelens. En jij hebt ze opgeslagen als verhalen vol geuren en kleuren. Maar doordat je dit hebt gedaan vanuit angst en pijn, in plaats van vanuit je hart, zijn deze verhalen jou gaan ondermijnen.

De kracht van diversiteit

We zijn niet allemaal identiek. Iedereen leert, leeft en doet het op zijn eigen manier. Als jij je anders zijn kunt omarmen, als je jezelf in liefde kunt gaan zien voor wie je echt bent, dan kun je dit ook bij je kind gaan zien. Dan wordt jouw anders zijn jouw unieke kracht. Want jouw weg is jouw lot.

Je kunt dit invullen vol negativiteit, vol boosheid en verdriet, of je kunt je weg jou laten versterken. Net als mensen die rock bottom zijn gegaan weer opstaan en met hun ervaring anderen inspireren. Zo kun jij dat ook. En zo kun jij er voor je kind zijn.

De paradox van onze kindpijn

Het is namelijk de paradox van onze gezamenlijke kindpijn van niet gezien en gehoord te worden, dat je die niet heelt door zichtbaar te worden voor anderen, maar door jezelf te gaan zien. Waar jaren de beweging naar buiten was gericht, gaat het nu om de verbinding van binnen. En onze kinderen tonen ons op prachtige wijze hoe het anders zijn je unieke kracht kan zijn.

Wil je jouw kind helpen als het vastloopt omdat het anders is, vier dan dat hij anders is en dat zijn lichaam en geest hem zo ontzettend goed helpen bij zijn zelfbehoud. Zodat hij zich niet verliest in de uitdagingen op zijn pad, maar dicht bij zichzelf kan blijven. En dit begint niet bij jezelf een ander verhaal te vertellen, maar door je verhaal te helen als een warme liefdevolle deken om je hart.