Lang geleden had ik een vriendin die helemaal gegrepen was door het spirituele gedachtengoed. Ze volgde cursussen en workshops en was in de ban van goeroes die nieuwe werelden voor haar openden. Zij was één van de mensen die mij kennis liet maken met het spirituele pad, dat toen nog vrij onbekend was, maar ik was veel behoedzamer en kritischer dan zij en stortte me nergens zomaar in, al was het maar omdat ik daar het geld niet voor had.
Wat ik vooral van haar leerde was wat ik niet moest doen, namelijk verwachten van mijn partner dat hij hierin mee zou gaan. Mijn vriendin hoopte daar wel op bij haar man. Ze vertelde hem over alles wat ze meemaakte en strooide daarbij met voor hem onbegrijpelijke termen en beschrijvingen waarvan zijn haren recht overeind gingen staan. Hij zette zijn hakken in het zand en sloot zich steeds meer af voor haar verhalen en nieuwe inzichten. Zij mocht van hem doen wat ze wilde, als ze hem er maar niet mee lastig viel. Je begrijpt dat hun huwelijk niet lang meer stand hield. Het is dodelijk voor een relatie als jij denkt dat wat goed is voor jou, ook goed is voor je partner en je de ander geen ruimte laat om er heel anders over te denken. En voor jouzelf is het niet fijn als de ander je kwetst door zijn onbegrip en botte reactie op iets wat heel waardevol voor je is.
Dit is misschien een extreem voorbeeld, maar zijn we niet allemaal diep in ons hart geneigd om te denken dat we weten wat goed is voor een ander? Vooral als we veel aan onszelf gewerkt hebben, ons bewustzijn ontwikkeld hebben en langzamerhand steeds beter voor onszelf zijn gaan zorgen, hebben we het gevoel te weten hoe de ander, onze partner, vriend(in) of familielid, ook gelukkiger zou kunnen worden. We bedoelen het goed, maar het werkt meestal niet.
Je persoonlijke zielsplan en levenspad
Iedereen komt hier op aarde met een zielsplan. Dat is een plan, gemaakt door jou als ziel, samen met jouw gidsen en mentoren voordat je geboren wordt. Dat plan is volkomen afgestemd op de persoon die je in dit leven zult zijn en jouw ontwikkelingsdoelen als ziel. Op aarde word je begeleid door jouw eigen gidsen om in het tempo en op de manier die bij jou past, die doelen te bereiken. Ieder mens loopt zijn eigen pad. Omdat jij geen zicht hebt op het pad van de ander en diens zielsplan, werkt het meestal niet om wat goed is voor jou ongevraagd aan iemand anders te adviseren.
Wat beter werkt is om door jouw voorbeeld te laten zien van wat er mogelijk is als je bijvoorbeeld 
gezonder gaat leven of meer tijd voor meditatie in je leven inruimt of in therapie gaat om oude trauma’s te helen. Je merkt vanzelf of de ander interesse toont en meer wil weten. Dan kun je iemand een boek aanraden dat jou goed geholpen heeft of een therapievorm of een dieet, of wat dan ook. Het feit dat die persoon er zelf om vraagt geeft aan dat er iets bij hem/haar resoneert, waardoor het waarschijnlijk wél in zijn of haar zielsplan past en jij niet voor niets op zijn/haar pad bent gekomen.
Je kent het zielsplan van de ander niet
Wat ik zelf geleerd heb van mijn eigen gidsen is om het geheel over te laten aan de gidsen van mijn partner om hem suggesties te doen. Hij is allergisch voor ongevraagd advies, dus dat is een goede leerschool voor mij. Soms voel ik dat ik iets kan vertellen wat hem zou kunnen helpen en dat hij daar op dat moment voor openstaat. Maar ook merk ik vaak dat die informatie pas binnenkomt als een ánder het tegen hem zegt, bijvoorbeeld een vriend of kennis. Dat is één van de manieren waarop zijn gidsen proberen hem te beïnvloeden en te sturen: zorgen dat hij de informatie die hij nodig heeft, krijgt op de manier die op dat moment voor hem het beste werkt.
Overigens maakt mijn partner soms dezelfde ‘fout’ als ik. Dan is hij enthousiast over een bepaald boek en móet ik dat lezen! Als ik dat doe merk ik vaak dat het boek mij niet raakt en leg ik het na een tijdje vanzelf weg. Wij zijn zeer verschillend, zoals je dat vaak ziet in relaties. We hebben andere behoeften en interesses. Gelukkig zijn er ook genoeg raakvlakken en hebben we elkaar positief beïnvloed door elkaars ontwikkeling te stimuleren. Hij heeft mij geholpen op mijn pad als beeldend kunstenaar, ik heb hem geïnspireerd om toch ook deels het spirituele pad te kiezen. Dat doet hij gelukkig helemaal op zijn eigen manier.
Iemands vrije wil staat voorop
Maar hoe zit het met iemand die zichzelf echt lichamelijk en/of psychisch schade toebrengt door zijn leefwijze en gedrag? Iedereen heeft een vrije wil en mag afwijken van zijn zielsplan, dat is het uitgangspunt. Als iemand volwassen is, bij zijn volle verstand en keuzes maakt die in jouw ogen niet goed voor hem zijn, dan kun je verder weinig doen als jouw hulp en adviezen geen effect hebben.
Als het je partner is kun je hem of haar eventueel verlaten, maar als het je volwassen kind is, doe je dat niet zo snel. Dan kun je als ouder hulp blijven aanbieden en er voor je kind zijn, totdat je tegen je eigen grenzen aanloopt. Hoe moeilijk ook, je kunt iemand niet dwingen jouw adviezen op te volgen of hulp te accepteren. Je mag erop vertrouwen dat de gidsen van deze persoon hun uiterste best doen om hem of haar op andere gedachten te brengen en in een andere richting te sturen, maar ook zij kunnen niet ingaan tegen de vrije keuze van degene die zij begeleiden. Ze kunnen alleen hopen dat deze ziel ooit, misschien pas in een volgend leven, andere, vruchtbaarder keuzes zal maken.
Toch kan het ook zijn dat dit levenspad juist wel past bij het zielsplan van deze persoon. Eén van de belangrijkste doelen van een ziel is namelijk het opdoen van aardse ervaringen. Juist negatieve ervaringen kunnen heel leerzaam zijn en misschien precies dat wat deze ziel nodig heeft voor haar verdere ontwikkeling. Soms moet iemand echt helemaal kopje onder gaan om de consequenties van bepaalde keuzes ten volle te ervaren. Alleen iemands gidsen weten wat de bedoeling is en zullen hun begeleiding afstemmen op de diepere betekenis van dit ogenschijnlijk destructieve levenspad.
Meer informatie over het zielsplan vind je in mijn boek Licht op je levenspad, zicht op je zielsplan.
Over gidsen en mijn eigen ervaringen daarmee schreef ik het boek: Vederlicht – leven en werken met spirituele gidsen.
Hoi Ellen,
herkenbaar! Maar daarnaast heb ik toch een ‘gekke’ vriendschap met iemand. Wij zaten elkaar ook steeds te vertellen wat of we vonden en we gingen elkaar ergeren. Steeds dat idee dat je mee moest lopen in het ritme van de ander. Na 9 jaar ontdekten wij onlangs hoe we ons irriteerden om verschillende redenen.
De bevinding van de een raakte een snaar waar de ander niet aan toe was maar wel herkende. Want als het echt niet raakte, hadden wij het buiten ons kunnen laten. en, er was sprake van een competitie omdat wij beiden als kind niet tot last konden zijn voor onze ouders. Een ego deel in ons had besloten alles zelf uit te vogelen maar moest natuurlijk wel bevestiging krijgen hahahaha. Sinds een paar maandjes praten wij heel anders met elkaar. We weten dat het enerzijds wel een tikkie verslavend is om zo te delen, maar we erkennen elkaar nu ook als de ‘getuige’ die bij zichzelf blijft terwijl de ander zichzelf openbaart. We gebruiken elkaar niet meer als ‘vroed vrouw’ die het kind van de ander uit de schulp moet trekken, maar we luisteren en delen zonder te pakken en te graaien om de geboorte van die ander of tegen te houden of er uit te trekken. En nu komt naast die waardering opeens de kern van veel onbegrepen verdriet naar boven.
Hij ontdekte dat hij door mij werd uitgenodigd om het ook niet met dingen eens te zijn of dat het niet voor hem gold en omgekeerd. En juist daarom is er een individuele strijd weg maar erkenning dat het af en toe zo fijn is om te delen. Hij is er niet voor weggelopen en dat vind ik zo superfijn!
Wat doe je dan als je volwassen kind niet alleen zichzelf, maar ook anderen (o.a. emotionele, psychische,….) schade toebrengt? Je kan dit toch niet zomaar laten gebeuren, of wel?
Ik snap je vraag Linda, en het is ook heel moeilijk om dat te zien gebeuren en niets te kunnen doen, behalve er zijn voor iemand die dat nodig heeft.
Maar eigenlijk zijn alle betrokkenen op zielsniveau akkoord gegaan met deze situatie. Het is ook voor hen een onderdeel van hun zielsplan. Ze hebben er om uiteenlopende redenen voor gekozen om deze levensles aan te gaan. Dat geldt ook voor jou. Kijk wat je kunt doen zonder de ander te dwingen jouw oplossingen te accepteren en respecteer je eigen grenzen. Vaak is dat een belangrijk aspect van de les die je hieruit kunt leren. En natuurlijk gaat het om volwassenen die toerekeningsvatbaar zijn. Psychisch zieke mensen en jonge kinderen hebben een andere benadering nodig.
Nog even dit: als er werkelijk sprake is van onacceptabel gedrag en het overschrijden van grenzen, moet er natuurlijk ingegrepen worden, door de betrokkenen zelf of een externe instantie. Mijn artikel gaat over ongevraagd advies, niet over het stellen van grenzen, dat is weer een ander thema.