Steeds vaker hoor en lees je verhalen over de nieuwe tijd waarin we leven, het hoge bewustzijn en de nieuwetijdskinderen. Verhalen over kinderen met al op jonge leeftijd bijzondere wijsheden en met een prachtige pure energie. Vaak wordt gezegd dat dit te maken heeft met de verdiepende beweging die gaande is in ons collectief bewustzijn en dat deze kinderen de boodschappers en misschien wel de ‘leiders’ zijn van de nieuwe wereld.
Dat is zeker waar. Maar wat vergeten wordt hierbij te vermelden is dat de ouders van deze kinderen de belangrijkste schakel hierin zijn. Is het namelijk wel zo dat deze kinderen anders zijn dan hun ouders? Zijn ze wel verder en bewuster zoals wordt gezegd? Of hebben zij misschien gewoon het voordeel dat hun ouders op dit moment het wiel uitvinden, waardoor zij dit niet meer hoeven doen?
Een betere wereld begint bij jezelf
Want de weg die deze ouders aflopen is geen makkelijke geweest. De meesten zijn zichzelf compleet verloren in de loop der jaren en hebben zich door de omstandigheden in hun jeugd en leven vanuit hun kindpijn allerlei overlevingsmechanismen eigen gemaakt. Waardoor de verbinding met hun hart verbroken werd en zij jaren door vallen en opstaan op zoek zijn geweest naar zichzelf.
Tot hun systeem ook daar uiteindelijk een halt aan toe riep en ze door middel van een burn-out, een depressie of andere traumatische gebeurtenis die de grond onder hen wegsloeg, dwong om de weg weer naar binnen te volgen en de pijn te helen door zelfliefde.
En dat deden ze. Ze ontdekten wegen hoe ze dichter bij zichzelf konden komen en blijven, leerden zichzelf kennen en ontdekten hun (hoog)gevoelige gaven, hun sensitiviteit en innerlijk wijsheid en daarmee verlichten ze nu niet alleen hun eigen leven, maar ook de wereld.
De bedding waardoor deze kinderen zichzelf kunnen zijn, creëren wij
De meeste kindpijn ontstaat doordat een kind zich niet gezien en gehoord voelt. Een kind is echter voor zijn overleving afhankelijk van zijn omgeving. Hij heeft een behoefte van erbij horen, van waardering en erkenning, van zich geliefd en veilig voelen. Zijn behoefte om zichzelf te zijn wordt echter vaak verstoord door de eisen, verwachtingen en gedragingen van zijn omgeving.
Een kind heeft nog niet het bewustzijn en de vaardigheden tot zelfreflectie en zelfinzicht om in te zien dat wanneer er niet aan zijn behoefte aan gezien en gehoord voelen wordt voldaan dit niet aan hemzelf ligt. Hij zal ook niet in staat zijn om in zijn eigen behoefte te voorzien. Dus zal hij aangepast gedrag gaan vertonen en zich steeds meer gaan verliezen en verloochenen in de uitdagingen op zijn pad.
Tenzij de ouders een veilige, liefdevolle bedding creëren waarin het kind zichzelf kan zijn, waarin het gezien en gehoord wordt en in elk geval getracht wordt om in de behoeften van het kind te voorzien. En die bedding kunnen de ouders van nu hun kinderen geven, omdat zij zien dat hun kind hetzelfde is als zij, met dezelfde wensen en behoeften, en dezelfde uitdagingen.
Van mannelijk naar vrouwelijk naar bewustzijnsgroei
De kinderen van nu zijn net zo wijs, sensitief en invoelend als hun ouders, alleen kregen hun ouders daar de ruimte niet voor of in elk geval voelden ze zich niet vrij en veilig genoeg om die kwaliteiten te laten zien en verder te ontwikkelen. En omdat de beweging destijds vooral vanuit een mannelijke energie kwam, wist men ook niet (meer) hoe bij deze vrouwelijke beweging naar binnen te komen.
In de jaren erna heeft deze mannelijke beweging gericht op ratio, presteren en wilskracht ertoe geleid dat de kinderen van toen zich uiteindelijk als volwassene stukliepen in het aanpassen aan de maatschappij en in het najagen van hun dromen en geluk.
Echter juist doordat zij vastliepen, kwam er een tegenbeweging terug naar niet alleen balans in zichzelf, maar ook in het leven. De vrouwelijke beweging naar binnen, naar zachtheid, naar voelen en intuïtie kreeg weer ruimte. Maar doordat deze vrouwelijke energie meer omarmd werd, werd ook de mannelijke energie sterker. Onder andere uit angst om terrein te verliezen, maar vooral een hele natuurlijke beweging in de dynamiek tussen mannelijk en vrouwelijk, waarbij ze elkaar verdrukken, omarmen, aantrekken en afstoten, om uiteindelijk als prachtige eenheid in evenwicht met elkaar het leven te dragen.
Kinderen zijn als wij nu na een burn-out of depressie
Deze opvoering van de druk enerzijds in de mannelijke maatschappij en de verzachting en verbinding aan de andere kant via de ouders zorgt er dan ook niet voor niets voor dat er veel meer kinderen nu vastlopen op school, psychische klachten hebben of last hebben van depressies. Dit ligt dus niet enkel aan de maatschappij die een veel hogere (prestatie)druk op kinderen legt, maar ook omdat de kinderen nu in hun thuisomgeving ervaren en zien dat het anders kan, waardoor er een groot gat is geslagen in hoe zij zich thuis voelen en bijvoorbeeld op school.
Doordat kinderen van nu zich thuis niet meer hoeven te conformeren, nu ze zich thuis gezien en gehoord voelen en zichzelf kunnen zijn, kunnen ze des te beter blijven voelen wat wel goed voor ze is en wat niet. En wat niet goed voelt, daar komt hun hele systeem tegen in opstand, wat zich kan uiten in boosheid, frustraties, angsten, maar ook ziekten en psychische klachten.
Kinderen van nu zijn dan ook als hun ouders na een burn-out of depressie. Zij leven in verbinding met zichzelf en zij weten hoe het anders kan en kunnen daarom ook niet meer doen alsof. En als ze dan iets moeten doen wat ze niet ondersteunt, dan uit zich dat direct in allerlei klachten en ‘problematisch’ gedrag. Waarbij het aan de ouders is om ze thuis weer te helpen ontladen en terug in balans te komen. En dat kunnen deze ouders omdat zij uit eigen ervaring precies weten wat er speelt en wat nodig is, omdat zij die bewustzijnsgroei zelf al hebben gemaakt.
Als wij onze verhalen heel maken, maken wij de weg vrij voor onze kinderen
De ouders van de nieuwetijdskinderen zijn namelijk die 30ers die door een burn-out heen zijn gegaan en nu eindelijk doen waar hun hart van in vuur en vlam staat, het zijn de 40ers die zich door een midlifecrisis hebben geworsteld op zoek naar meer voldoening in hun leven en het zijn de 50ers die door problemen in de overgang weer in contact zijn gekomen met hun innerlijk vuur. De ouders van nu maken de weg vrij voor hun kinderen door hun verhalen te helen en hun inzichten en levenswijsheden te delen.
Laten we dus niet meer bang zijn voor depressies bij kinderen, maar ze helpen de weg naar binnen te volgen, zodat zij nu al kunnen ontdekken wie ze zijn wat ze willen en wat hun kracht is en niet pas vele crisissen later zoals wij. Zodat zij weten hoe zij in bewustzijn kunnen groeien, hoe ze de verbinding met zichzelf kunnen versterken en hoe ze altijd vanuit het naar binnen keren weer naar buiten kunnen treden met vernieuwde kracht en versterkte zelfliefde, zonder zichzelf te verliezen of verloochenen.
Zo geven wij, de ouders van nu, onze kinderen een vliegende start en een voorsprong van minstens 20 jaar en maken wij de nieuwe wereld mogelijk.
Hallo Eveline, ik was zeer onder de indruk van jouw artikel en heb de ‘5 tips om door verhalen het zelfvertrouwen van je kind een boost te geven’ op jouw website besteld. Ik voel dat dit een nieuw en spannend pad is op de weg die ik loop met mijn kinderen en vooral met mijn kleinzoon van 9. Ik ben 64 en het laatste jaar heel erg bezig en op zoek naar mijn wortels in mijn familiegeschiedenis. Daar komen echt traumatische verhalen naar boven die niemand ooit heeft kunnen/willen vertellen. Mijn kleinzoon vraagt al vanaf zijn derde jaar naar “zijn familie”. Wie dat zijn, wat ze deden … zo intens en zo confronterend. Want ik merkte dat ik ook dicht klapte om vanuit mijn hart (=pijn) antwoord te geven op zijn vragen. Dank je wel Eveline dat je mijn hart weer een zetje hebt gegeven om open te gaan en weer bij mezelf te raden te gaan. Ik blijf je volgen op jouw site. Lieve groeten, Marie-Rose
Dank je Eveline , ik weet dat het waar is maar nog heel veel ouders zijn verblind door oude maatschappelijke waarden en onwaarheden. Heel veel kinderen worden niet in liefde verwekt en daar begint al het eerste falen. Ouders reageren op hun kinderen vanuit hun frustraties en onverwerkte trauma’s en geven ze ook door aan hun kinderen . Daarom is het b.v.b. ook zo moeilijk om uit armoede te geraken ondanks de vele theorieën. In heel de maatschappij wordt het belang van gevoelens en emoties en de beleving ervan nog steeds ondergewaardeerd. Het emotioneel lichaam krijgt weinig aandacht ,dat is in de toekomst zeker nodig .
Prachtig artikel. Mijn dochter is net 7. Vind haar heerlijk zichzelf, al heb ik geen objectieve visie natuurlijk als moeder. Niet te geloven dat er zo’n competitiestrijd gaande is op sommige scholen..! Mijn dochter gaat als een speer, zonder dat ik ook maar iets doe of zeg. Daar geloof ik ook echt in; geen druk opleggen, maar lekker laten spelen. Gun kinderen zo dat ze echt kind mogen zijn..
Dit is voor mij een artikel waar ik een heel deel in staat over de problematiek waar ik dagelijks mee aan de slag moet. Ik werk op een school waar het welbevinden van de kinderen centraal staat. Dit schooljaar worden we op school overstelpt met kinderen die het uitschreeuwen van frustratie. Voor ons, staat de ontwikkeling van het kind centraal zowel de persoonlijke ontwikkelijng als de leerontwikkeling en niet de prestaties. Helaas tellen voor veel de ouders enkel de resultaten en de prestaties. De kinderen moeten hoge punten scooren, ze moeten een sporttalent zijn en dan ook nog liefst een kunstenaar in spee. De weekplanning van de kinderen moet volledig gevuld zijn.
Deze kinderen zijn de boodschappers voor de ouders om andere waarden en inzichten te laten doorwegen in hun leven. Helaas komt deze boodschap (nog) niet aan en wordt er met de vinger naar de school gewezen.
De kinderen krijgen niet meer de tijd om te zijn wie ze echt zijn.
Dit is realiteit.
Een kind dat enorm kan genieten van kleuren en op deze manier volledig tot rust komt en daar op school de kans toe krijgt, moet volgens de ouders dan maar gepusht worden om meer te presteren en om moeilijkere opdrachten aan te nemen.
We hebben zelfs geprobeerd om huiswerk tot een absoluut minimum te brengen, maar onder druk van de ouders geven sommige collega’s weer meer opdrachten mee naar huis.
Natuurlijk, ouders die aan hun ontwikkeling gewerkt hebben en daar iets uit geleerd hebben, hebben we ook bij ons op school. Maar helaas zijn deze in de minderheid.
Liefs,
Veerle
Jeetje wat bijzonder om te lezen dat er dus ook scholen zijn die de kinderen wel zien, maar de ouders nog niet. Wat een mooie uitdaging is dat voor de leerkrachten. Als jullie de weg ontdekken zie ik een heel mooi leertraject voor andere scholen. Succes!
Prachtige Eveline, dank voor je schrijven. Je ondersteunt hiermee mijn eigen gevonden visie. Ooit schaamde ik me voor de vele burn-outs, postnatale depressies en zoektocht naar heling in mezelf. Diep van binnen wist ik waar ik mee bezig was, hoe onbegrepen het ook werd door mijn omgeving, door mensen waar ik ook liefde voelde, maar mij niet volledig konden omarmen omdat ik niet altijd krachtig kon zijn. Alle ‘burn-outs hebben een laag, een fase in mij geopend. Wat ben ik ongelooflijk dankbaar voor mijn sterke onbewuste sturing…
Juist het inzien van eigen patronen en reacties op omstandigheden ontkraakte de erfelijkheid vanuit familiesystemen. Opnieuw in mijn WARE NATUUR, wat ik zelf omschrijf als het Wilde instinctieve Hart, schenkt juist de zachtheid naar mijn eigen kinderen om hen te laten zijn wie zij zijn, in al hun puurheid. O ja, we ‘zien’ door de sluiers heen, dat is het meest moeilijke om mee om te gaan, echter weet ik wat de omhulling van sluiers ooit met me heeft gedaan, het afsluiten van mijn sensitieve zintuigen, een innerlijk weten…
Het enige wat ik als ouder voel te hoeven doen is de tools aanreiken om om te gaan met wat er in elke dag aanwezig is, de dans makend met het licht en donker, het dealen met shit – en dat omwerken tot mest, het kind zelfwaakzaamheid gevend, zelfredzaamheid, helder en actief instinct, vertrouwen in het intuïtieve, om zo een Stormvaarder te zijn op hun eigen pad, een Soulsurfer, hun eigen koers vertrouwend…
Leven vanuit onze zielskwaliteiten gaat voorbij elke status, carrière en uiterlijke vertoning…
Laat het dé liefde zijn, de nieuwe tijd…. Het nieuwe land…. Ya!
In liefde, Siska
Mooi
Wat een prachtig artikel, Eveline! En wat een hart onder de riem voor alle kinderen, tieners, pubers en jong-volwassenen die zó tegen de muur aan lopen. Je hebt prachtig verwoord hoe wij, ouders, deze opgroeiende kinderen kunnen steunen en begeleiden en hen laten zien waar zij hun vrijheid en hun blijheid weer kunnen herpakken. Ik deel je artikel graag, omdat ik denk dat het voor de mensen in mijn praktijk bijzonder steunend kan zijn. De passie die uit je artikel spreekt, deel ik van harte. In de regio Den Bosch bied ik daarvoor vanaf januari weer het programma #dare2Bawesome aan. Voor onder- en bovenbouwscholieren van de middelbare school en voor jongvolwassenen.
Dank je wel Conchita, en wat een mooi programma
Hier word ik enthousiast van. Dit is precies mijn missie, ouders bewust maken, familielijnen opschonen en oud zeer en oude overtuigingen opruimen zodat de nieuwe generatie de wereld kan veranderen. Dat kan relatief snel, hier is mijn praktijk inmiddels ook op ingericht en ik ga hier ook zeker een artikel over schrijven.
Maak ruimte voor een nieuwe wereld, begin bij jezelf!
Precies!
Heel mooi geschreven! Een heel mooi perspectief!
Alsof het over mij en mijn gezin gaat. Mooi!!!…. maar ook verdrietig. Verdrietig omdat wij op het moment in de situatie zitten met onze twee jongste zoons van 15 en 12 jaar thuis, doordat ze op school helemaal vastgelopen zijn….en op school zagen ze hen ook inderdaad letterlijk depressief worden. We zijn nog zoekende naar de juiste manier van verder gaan qua dagindeling en hulp, maar sinds ze thuis zijn en ze niet meer mee hoeven te draaien in een systeem waar ze al vanaf de peuterschool niet inpassen, zijn ze al een stuk blijer. Er is letterlijk een last van hun schouders gevallen.
Dank voor dit verhaal!
Hoi Bianca, ik heb onlangs een jongen van 13 mogen begeleiden die al jaren door het schoolsysteem ziek was en depressief, en die ondanks alle goede bedoelingen van de psychologen ed waar hij liep gewoon niet verder kwam. Binnen 2 sessies was er zoveel duidelijk, systemisch en in hemzelf, en kon hij weer zoveel zachter en liefdevoller ademen en zijn. Heel mooi om te zien. En dat begon allemaal bij herkennen, erkennen, begrip en gezien en gehoord worden. Ik zat zelf ook vast, maar ik ging conformeren dus niemand merkte wat. Jaren later brak het me op. Nu echter is mijn weg terug, mijn verhaal, de ingang naar verbinding met mijn kinderen en met anderen, en daarmee brengt het een zachte liefdevolle opening van hun hart teweeg en hervinden ze hun eigen kracht weer. Zo mooi hoe je systemisch met helende verhalen zo’n krachtiger transformatie teweeg kan brengen. Mocht je daar interesse in hebben of tips willen over hoe jij ze met jouw levensverhalen kunt ondersteunen, stuur me een mail op info@innertreasure.nl en ik help je graag. Liefs.
Ik heb precies hetzelfde met mijn zoon van 14 jaar. Sinds hij thuis zit valt er een last van zijn schouders. Hij heeft op school echt alles gegeven maar hij is nu gewoon op. Succes met uw zonen.
Prachtig artikel Eveline.
Maar dat 50-tigers na de overgang aan een ontwikkeling beginnen naar binnen toe gericht, is een cliché, want als je maar vaak genoeg tegen een muur aan loopt je leven lang, dan komt het eens zover dat je niet anders kan dan je leven helemaal ondersteboven te halen en jezelf te gaan vinden. Voor mij was dat op mijn 36e leeftijd.
Nu ben ik bijna 60 en een hele ontwikkeling gegaan.
Ik heb 3 nieuwetijds kinderen waarvan één indigo zoon en een prachtig kristal kleinkindje van 14 maanden.
Hij is zo ontwikkelt op energetisch gebied en dat voel ik perfect aan, omdat ik zelf dit ook heb ontwikkelt. Hij tast echt af en zelfs een telepatisch contact is er tussen hem en mij geweest.
Niet voor niets heeft hij zijn ouders (waaronder mijn dochter) en mij als oma uitgekozen om zich goed te kunnen ontwikkelen op dit vlak.
Zoals je beschrijft Eveline, ziet en hoort mijn dochter hem en weet ze hem precies dat te geven wat hij nodig heeft en dat merk je heel goed aan hem. Hij is zo zichzelf en vol vertrouwen, geweldig om te zien.
Wat een lief artikel! Dank je.
(Ik merk vaak dat alles in ons en de maatschappij best een strenge boodschap uitstraalt, onbewust, van falen en het niet goed doen. Zeker als je als moeder ziek bent geworden).
Mooi omschreven Yvonne en zo zie ik dat ook terug bij mijn moeder en mijn kinderen. Liefs. Eveline
Dank je wel voor dit prachtige artikel!
Heel steunend, want makkelijk is het niet. Maar zeer zeker de moeite waard en dat geeft kracht om door te gaan!
Ik zie vaak waar ik nog beter in wil voorzien voor mijn kinderen, waar ik nog niet heel ben. Maar ik besef nu dat ik al ongelooflijk veel doe en hoeveel dat waard is bevestigt dit artikel heel mooi. Dank je wel!!
Dankjewel Eveline. Prachtige visie <3
Met liefde! Liefs, Eveline
Lieve Eveline, ik voel dit ook zo. Soms kan het ook echter andersom zijn en kunnen ouders pas groeien doordat het kind hun onverwerkte traumadelen spiegelt. Door als therapeut altijd met ouders en kind aan de slag te gaan kunnen er binnen het gezin helende bewustzijnsprocessen plaatsvinden. In licht & liefde, Miriam (holistisch gezins- en kindertherapeut i.o)
Ja klopt, als we hier vanuit het systeem naar kunnen kijken en mee aan de slag kunnen gaan, dan komt er zoveel meer liefde en verbinding.
Ik zou dit stuk geschreven kunnen hebben! Een dagboek van het afgelopen jaar: burn out, depressie bij dochter en nu zijn we vele stappen verder…..geweldig. Alles heeft een doel, als je het maar kunt zien en voelen. Namaste.
Mooi! En fijn dat het beter gaat nu. Alhoewel beter misschien ook niet het woord is 😉
Wat een prachtig stuk geschreven. doe ik het als 40-er nog niet zo “verkeerd” met mijn kinderen. zij krijgen inderdaad al 15 jaar de ruimte om te kunnen zijn en passen niet in het systeem. maar ze zijn heel erg goed om te zijn wie ze zijn. nu het systeem nog!!
wanneer gaan de kinderen staken??? ik zal ze met hart en ziel steunen 🙂 kom maar op met de verandering.
veel liefs
Jolanda
Wees de Glimlach en heb Plezier
Precies en daarin zit ook een stuk heling voor de 30-ers en 40-ers, beseffen dat we het helemaal niet zo verkeerd doen en daarmee wat meer zelfliefde in ons leven toelaten, zodat er nog meer bedding komt voor onze kinderen om in hun kracht te gaan staan en de nieuwe wereld te gaan leiden.
Zoveel herkenning, zelf ben ik 68 jaar en zie de bloei van al dat vragen in mezelf. ik krijg antwoorden, zicht baar in het gedrag, de verhalen van mijn kinderen, heel fijn . Maar ook zo n groot kado , mijn kleinzoon Sven, zoveel liefde. Ik ben er regelmatig zo stil van en geniet van de warmte ,de herkenning van wie we in wezen zijn. DANK.
Met liefde! Liefs, Eveline
Mooi stukje en prachtige reactie Yvonne sluit ik mij bij aan!
Dank beiden!
Wat een prachtig geschreven stuk. Ik ben nu een vrouw van 57 jaar, tot een paar jaar geleden overlevend op de overtuigingen van oudere generaties, worstelend met mijzelf, burnouts, depressie, scheiding, ontslag. Op zoek naar wie ik werkelijk ben. Steeds dichterbij kom ik. Mijn kleinzoon van ruim twintig maanden spiegelt mij. Ik geniet zo ontzettend veel van zijn puurheid, het leven in het NU, het onderzoeken, zijn eigen tijd nemen. Hij zegt nog niet veel, maar hij vertelt alles. Als je het maar wilt zien. En ik kan het nu. Anders dan toen mijn eigen dochters klein waren en ik deed zoals mijn moeder en mijn oma deden.
Nu snap ik ook dat anderen mij vertellen dat het door mij komt, dat mijn dochters al op jonge leeftijd aan hun persoonlijke ontwikkeling zijn begonnen. Ik ben zo trots op mijn meiden!
Dit artikel laat mij weer inzien waar ik vandaan kom en waar ik naar toe wil. En waar ik al ben! De woorden raken mijn hart. Dankjewel♥️