Lieve Jennifer: Ik heb vier jaar lang een serieuze relatie gehad met een man, en ook al houden we van mekaar, toch lijken we niet samen te kunnen zijn. Ik weet dat we mekaars leraar zijn, en dat we akkoord gingen om dit samen te doen, maar ik kan de pijn van deze relatie niet langer aan. Ook al hou ik zoveel van hem, en hij van mij, toch lijken we het slechtste in mekaar naar boven te brengen, en lijken we hier geen eind aan te kunnen maken en kunnen we de relatie niet stoppen. Waarom is dit zo’n pijnlijke relatie, en is er hoop dat we afscheid kunnen nemen van mekaar en verder onze eigen weg gaan, en elk een andere partner aantrekken?
Jennifer’s antwoord: Heb je je ooit afgevraagd waarom het vaak de persoon is van wie je het meeste houdt en de relaties waarin je het allerliefst bent, die de meeste pijn, dysfunctie en ellende veroorzaken in je leven? In jouw geval zijn er twee factoren in het spel, die allebei dienen uitgewerkt te worden in deze relatie, en geen enkele zal enige permanentie creëren, tenzij je deze healing hebt afgewerkt, en vrij bent van mekaar, en een nieuwe partner kan toelaten in je leven.
We kunnen zelf niet die mate van pijn veroorzaken in ons eigen leven, die iemand anders kan veroorzaken, omdat, wanneer we ons in een relatie begeven, zeker met iemand die een healing leraar is, hun focus op onze healing ligt, en ze hun job zo goed mogelijk zullen doen. En dit is waar de problemen beginnen, omdat onze focus ligt op het vermijden van pijn. Terwijl we alles doen om de pijn te vermijden die eraan komt – want we weten dit op zielsniveau – doen zij hun best om de pijn te creëren, zodat we kunnen healen en verder gaan.
In deze relatie probeer je te vermijden dat hij je kwetst, door geduldig, lief en attent te zijn, en hem in het licht van zijn gehealde zelf te zien, in plaats van wie hij is. Hij is zichzelf, en probeert je te tonen dat, wat je ook doet, zijn vrije wil en keuzes bepalen hoe hij beslist te handelen, en niet de hogere aspecten die je hem zou willen zien belichamen. Tenslotte zal zijn vrije wil winnen, en deze les gaat voor jou vele levens terug, levens waarin je zelf verantwoordelijkheid nam of je zelf de schuld gaf voor wat hij deed, wanneer het niét jouw schuld was. Hij was niet in staat om het niveau van liefde te belichamen dat jij van hem verlangde.
De manier om jezelf van deze les te bevrijden, is hem te zien zoals hij is, hier en nu, in alle energie die hij belichaamt. Accepteer dat dit is waar hij is, en waar hij verkiest te zijn, en bevrijd jezelf van de verplichting die je ooit op jou nam om hem te healen. Het grootste geschenk dat we iemand kunnen geven is hen te zien zoals ze zijn, niet zoals we zouden willen dat ze zijn, niet zoals we weten dat ze zouden kunnen zijn, of hopen dat ze zouden zijn. Dit is jouw les in aanvaarding, en wanneer je dit erkent, en jezelf bevrijdt van jouw pad van hem proberen te healen, dan zal je de healing accepteren die hij voor jou heeft, en die zijn werk in jouw leven zal vervolledigen.
Dan kan je allebei verder, naar een meer vervullende, vreugdevollere en meer gebalanceerde, vredevolle, liefdevolle en pijnloze relatie.
door Jennifer Hoffman
www.enlighteninglife.com
vert. Fran Tielemans
doen we niet gewoon allemaal wat in onze kracht ligt op dat moment.. het zijn allemaal leermomenten, voor beide partijen.. ik zie het nu als een uitnodiging om er anders mee om te gaan, ik zie het nu dat ik doe wat ik kan en hij doet wat hij kan, met wat ik nu kan en wat hij nu kan.. en wat ik heb meegekregen en hij heeft meegekregen, iedereen doet toch gewoon z'n best in het moment, anders zou hij toch iets anders doen… en daar liefdevol naar kijken..
@Marianne, hallo marianne lieverd is het zo erg dat je niet eens meer een veilig gevoel in je eigen huis hebt , en heb je geen familie , vrienden , die hem opwachten en hem eens even zijn oren wassen , de engerd , je moet niet alleen de confrontatie met hem aangaan hoor , in jou geval moet je zorgen dat er iemand in huis zit voor je eigen veilheid , en een andere telefoon nummer nemen , hij kan het nie verkroppen dat je hem niet meer moet . Als hij s’ nachts voor de deur staat moet je vanuit je raam een emmer koud water over hem heen gooien , even lekker afkoelen . Voor de rest wat hij ook over je zegt jij weet zelf dat het is om te kwetsen , en als je zelf weet dat het niet zo is uit je hoofd zetten . Sterkte en niet binnen laten als je alleen bent , een camrecorder gebruiken kan je alles opnemen wat hij zegt , eJe kan ook bij het blijf van mij lijf aankloppen hoor in nood . Sterkte en denk om je zelf . Liefs jannie
Ik heb zelf nam een verschrikkelijke ervaring achter de rug, mn ex vriend , hij verteld de meest verschrikkelijke dingen over mij die beslist niet waar zijn.
Dat doet zo’n pijn! Hij valt me constant lastig via telefoon , mail sociale media en noem het maar op hij staat zelfs snachts voor mn deur! Ik weet niet wat ik doen moet, de politie weet hier al van maar ze kunnen niets doen.
Er moet eerst iets ergs gebeuren voordat hun kunnen ingrijpen.
Het is heel erg moeilijk om niet in mn angst te schieten met mn gedachten ,en om heel erg goed geworteld te zijn in mn gevoel zodat ik deze ervaring een plek kan geven, ik weet dat het mn ziel ‘dient’ en dat ik hier sterker uit kom!dat steunt ne ontzettende morgen ga ik de confrontatie met hem aan hierover! Mischien is dit of topic maar het gaat over pijn en over het healingproces, mn vraag : hoe ga je om met de buitenwereld als ze je kwetsen?
@Marianne, Chantal Wat mankeerd mensen toch het lijkt wel of de energieen van het universum raar binnen komen bij sommige mensen,hier ook ik heb mensen om me heen die erg bot en agressie tonen bij alles wat ik lijk te doen collega’s familie vrienden ,kan iemand me vertellen wat er aan de hand is?
Sterkte Marianne het lijkt me verschrikkelijk zoiets!
@Marianne,
Jeetje Marianne, heftig zeg. Misschien kan je een ander telefoonnummer, emailadres en een ander social media-adres/pagina nemen? Dan kan hij je tenminste niet meer op die manier bereiken, zeg maar.
Ja, en wat je zegt wat betreft de politie, dat er inderdaad eerst iets ergs (alsof dit al niet erg genoeg is 🙁 ) moet gebeuren, en dán kan de politie wat doen, echt te belachelijk gewoon. Mensen die mensen pijn doen of willen doen lijken meer beschermd te worden dan de mensen die last van dit soort mensen hebben. En om nou af te wachten, is ook geen optie natuurlijk. Ik zou niet zo goed weten, Marianne, wat je hier mee kan of iets dergelijks. Heb je familie, of een vriend of vriendin bij wie je terecht kan? Je kan ook contact opnemen met Slachtofferhulp, of een andere instantie waar je misschien terecht kan en waar aandacht is voor jou en jou kunnen helpen, inplaats van dat ze hem maar z’n gang laten gaan. ‘t Is echt te belachelijk voor woorden dat dit soort mensen maar hun gang kunnen gaan en anderen kunnen opjagen en angst in doen boezemen. Ik heb zelf ook weleens met dit soort mensen te maken en pff, de wet mag ook wel iets meer aandacht gaan geven aan degene die er last van hebben, inplaats van aan diegene die dit op menselijk niveau veroorzaken.
En misschien ondertussen naar binnen gaan, in jezelf, om te kijken, te voelen, waar dit ooit begonnen is. Ik heb dat ook altijd wanneer ik met enge of moeilijke mensen te maken heb, dat ik uiteindelijk maar in mezelf ga kijken hoe of de wat. We weten natuurlijk niet wat ons lot is, en waar de ziel nu precies wel of niet voor kiest of gekozen heeft, maar we kunnen natuurlijk altijd bij onszelf naar binnen gaan en misschien is het mogelijk om wat antwoorden te vinden, waardoor energie, perceptie verandert kan gaan worden, en de boel misschien een andere stroming kan gaan hebben. Want hoe moeilijk ook, veranderingen beginnen uiteindelijk in onszelf, hoe pijnlijk dingen in onze buitenwereld ook kunnen zijn. Alhoewel ik kan begrijpen dat dat misschien op dit moment in jouw leven een beetje een dooddoener is zo’n opmerking ;). We kunnen de ander natuurlijk niet becontroleren of even op een knop drukken en de scènes van onze leven veranderen, maar we kunnen gelukkig altijd bij onszelf naar binnen gaan, en dan maar naar binnen gaan, en het enge, opgejaagde gevoel ‘nagaan’ als het ware, traceren, en wie weet wat daar weer uit komt. En als energie in beweging is/komt/voelt, dan kan dat ook weer (hopelijk) positieve gevolgen hebben in jouw buitenwereld/realiteit.
Ik wens je heel veel kracht en liefde en licht toe, Marianne! Sorry dat ik je niet echt kan helpen, maar misschien heb je iets aan mijn bovenstaande tips.
Heel veel kracht toegewenst! 🙂
Veel liefs, Susanne
Blijf gewoon bij wie je echt ben , je bent je baas over je eigen gevoelens , daarom is op de eerste plaats houden van jezelf het hoogste goed , daarna komt je relatie en inderdaad als je gevangen zit in zijn wereld en niet kan en mag denken en voelen wat je zelf ben , ben je je eigen gevangenen . Gelukkig mag ik wel in mijn eigen wereld zitten , en hoeft hij van mij er niet samen in te zitten , hij zijn ding en ik mijn ding , als er maar respect is voor de ander zijn meningen . Als dat niet zo was was ik allang al weggevlogen . Punt .
“Niemand mag zijn eigen ziel verraden en dat doe je door jezelf respectloos te laten behandelen.”
Amen.
@Sandra Schoppers,
Hoi Sandra!
Volgens mij kúnnen we onze Ziel niet verraden! En wat Is dan verraad? En wie bepaalt dat als zodanig?
We kunnen ‘slecht’ voor onszelf zorgen, of althans geloven dat we ‘slecht’ voor onszelf zorgen, en dan moeten we inderdaad eerst onze definitie aan dat ‘slecht’ hebben ontwikkeld, ontdekt, gekozen, bepaald.
Uiteindelijk ‘moeten’ we natuurlijk hier en daar zijn waar we ons heerlijk en verbonden en vrij voelen 🙂 !
Veel liefs, Susanne
@Susanne, we kunnen wel ons gevoel negeren ,en te veel na onze gedachten luisteren. Op die manier zorg je idd slecht voor jezelf,maar dat heeft nog niets met het verraden van onze ziel te maken ,onze ziel blijft altijd puur en onaangetast.
@Marianne,
Ja, precies wat ik bedoel! 🙂
Liefs, Susanne
@Sandra Schoppers,
en PUNT!
@Sandra Schoppers, je kunt je ziel idd niet verraden als je bv pijn word gedaan door de mensen van wie je houd heeft dat niets te maken met jezelf respectloos te laten behandellen ,het zijn de lessen in het leven die we graag onder de knie willen krijgen.En daarom worden we soms pijn gedaan , het dient namelijk ons healingproces
@Marianne,
En het heeft ook te maken met het bewustworden waar je je nog blijkbaar, vaak op onbewust niveau, nog mee identificeert. Ook al kan dat een identificatie zijn die is ontstaan vanuit een andere tijdslijn, zeg maar, en misschien dat er in dit leven iets is gebeurt wat die herinnering getriggerd heeft, als het ware weer ‘wakker’ heeft gemaakt.
In het aangaan van die pijn, of het ‘wakker’ maken ervan, en op bewust niveau ervoor kiezen om daar vervolgens mee aan de slag te gaan, het inderdaad ook te doorvoelen, als het ware, kan ontzettend veel bewust worden gemaakt. En in die bewustwordingen kan veel vrijheid gevonden, ervaren worden. Sterker nog, kan zelfs de ontdekking komen/zijn dat je eigenlijk al die tijd op een bepaald niveau al vrij geweest bent :)! Want uiteindelijk lijken we een opeenstapeling van herinneringen te zijn en onze waarde-oordelen die we over die herinneringen, of aan die herinneringen, toebedelen. Bewustworden van je Gehecht zijn, lijkt het ergens.
En pijn dient vaak als de oorzaak, de rede van ‘zoeken’. Waarom zoeken als er geen noodzaak is om te zoeken. Never change a winning team, they say. Dus pijn, hoe ellendig ook, is vaak wel de reden waarom mensen uiteindelijk dan maar in zichzelf gaan kijken, of het bij zichzelf gaan zoeken, omdat pijn op den duur niet uit te staan is. Het heeft dus ook niets met verraad van je Ziel te maken, daar gaat het in z’n geheel ook niet om. De Ziel IS. Nu wij mensen nog ;).
Veel liefs, Susanne
@Susanne, helemaal waar Suzanne mooie toevoeging ook 🙂
Ik heb bovenstaande reacties gelezen en ik ben “flabbergasted” zoals dat zo mooi heet in het Engels. Spiritueel gezien ben je aan je ziel verplicht om te groeien. Groeien doe je niet door in een foute relatie te blijven. De enige reden dat mensen bij een partner blijven die ze kapot maakt, kwetst, is gebrek aan eigenwaarde. Om die reden kwamen ze ook in de relatie. De les is dus dat je van jezelf moet gaan houden in plaats van proberen een ander te veranderen opdat die wel respectvol met je om zal gaan.
Door de relatie in een spiritueel licht te plaatsen doe je jezelf tekort. De foute partner is enkel en alleen je “leraar” doordat je erachter komt dat je niet van jezelf houdt en geen zelfrespect hebt. Het best wat je kan doen is zo snel mogelijk in therapie, het boek “als hij maar gelukkig is” van Robin Norwoord lezen en weg bij die partner. Want als je eenmaal zover gekwetst bent dat je niet meer weg gaat (omdat je niet durft, of denkt dat hij zielig is, of denkt dat hij zal veranderen en het wel goed komt)dan heel jijzelf nooit meer. Dan is je ziel kapot gemaakt en kan je verder in je leven met een post traumatische stress stoornis! Je leert niet van jezelf houden als je in die destructieve relatie blijft.
Kom even met de voeten op aarde en realiseer je dit bovenstaande in plaats van in de situatie te blijven waar je inzit en daar spirituele verklaringen voor te zoeken. Niemand mag zijn eigen ziel verraden en dat doe je door jezelf respectloos te laten behandelen.
@Mellanie,
Precies wat ik dus bedoel ! 🙂
@Mellanie,
Overigens, voor de goede orde, ikzelf heb geen relatie, ben vrijgezel, dus ik weet niet zo goed tegen wie je het hebt?
Liefs, Susanne
Dank voor jouw reactie Mellanie! De leraar spiegel van gebrek aan eigenwaarde, staat onder The Spell of Unchangebility ofwel: de ‘betovering’ van onveranderlijkheid. Het woord ‘betovering’ houdt ook bet-over-ring in. Wat onze betovergrootouders aan ons overdroegen zit daar ook in. Die ring van trouw en die cirkel van niet zelf toegestane liefde. We leven in een bijzondere tijd, waar wij in vorige levens (wat ook voorouders in je cellen kunnen zijn) niet in die Tijdsgeesten leefden, waarin dat mogelijk was. Maar ook omdat de mens fasen doorliep van
het doorleven van verschillende Archetypes zoals Ridder, Sjamaan, Heks.
Als we kijken (zeg niet dat jij dit doet overigens), naar enkel de valse belofte van partnerschap, dan kunnen wij de Archetypes die daarachter liggen vaak niet boven tafel krijgen. Zo kan een Narcist (die vaak enkel psychologisch wordt verklaard) brokken van het Ridder archteype in zich hebben of zelfs van de Sjamaan. Als Archetypen niet worden erkend, kunnen zij hun schaduwdelen naar voren brengen en komen de negatieve eigenschappen naar voren. Mooi inderdaad het boek van Robin Norwood. Dit boek is psychologisch maar heeft zeker daarmee ook een spirituele lading.
Wij zijn in deze tijd (ook al lijkt dat niet altijd zo) bezig om naar ons Ik Ben te gaan. En vandaaruit mensen tegemoet te treden. Veel mensen denken dat zelfliefde idem is aan menselijke liefde, maar zelfliefde is niet een constant vat waaruit je kunt putten. Het is elke keer weer een ervaring beleven, die de liefde in je wakker maakt. Doordat we teveel onze Ziel als ‘menselijk’ betitelen, gaan wij soms ook te wanhopig op zoek naar dat gevoel en die verbinding met onze Ziel. We jagen het dan net zo na, als dat wij een relatie zouden doen.
Ik zat jarenlang in een narcistiche relatie en kreeg daarmee mijn eigen schaduwdelen boven tafel. Ik maakte mij klein en afhankelijk, terwijl ik eigenlijk liefde kwam brengen. Ik boog elke keer onder een kleine boog door. Uiteindelijk bleek dit letterlijk en symbolisch te gebeuren als wij hier op aarde komen. We gaan van groots naar ‘klein’. Ik was elke keer het ‘hier’ geboren worden aan het oefenen. Het was niet zozeer gebrek aan zelfliefde, maar het kleine lokte nu eenmaal het narcistische uit. Ik heb zelf gekozen om het woord Liefde niet meer te hanteren. Omdat Liefde juist zoveel archetypische gezichten heeft met gewonde schaduwdelen, dat je dan hoewel je ‘liefde’ wilt delen, de schaduw deelt…. Ik voel het als ik het voel, als ik ontroerd raak door natuur of mensen of door dingetjes van mezelf. Dat dit niet elk moment gebeurt of elke dag vind ik inmiddels prima. Want de rust en kalmte die ik ertussen door vaker mag voelen, vinden het ook fijn om niet de hele tijd door alles en iedereen ‘geraakt’ te worden. dank je wel Mellanie.
@Jacqueline,
Hoi Jacqueline,
Dank je voor je reactie :). Ik snap denk ik wel wat je bedoelt.
Ziele-afspraken vind ik altijd moeilijker te ontdekken / te achterhalen, zowel in mezelf als met een ander natuurlijk, dan bijv. te weten te komen wat mijn ego of verstand wenst. Dat laatste is natuurlijk wat makkelijker. De Ziel kan er natuurlijk een hele andere waarheid of intentie / bedoeling op nahouden dan wat de wensen/behoeften vanuit ons Ego zijn, of wat de adviezen vanuit ons Intellect zijn, of wat de keuzes vanuit onze Angsten zijn. Haha, ik heb gemerkt, in mijn leven althans, dat het ff duurt eer dat allemaal helder en duidelijk is, zeg maar :). Daar vervolgens op Menselijk Niveau een harmonieus, goed werkend balans in zien te vinden, te creëeren, is al helemáál om te puzzelen, vind ik 🙂 ! Hoe dat allemaal in harmonie, zeg maar, te laten zijn en goed op elkaar afgestemd te krijgen, ik geloof werkelijk waar dat wij daar ‘levens’ over doen :). Een soort van algbra, kan ik het vinden. 😉
Pijn kan dessalniettemin nooit goed gepraat worden, vind ik, wat ook de Ziele-afspraken zijn. Maar tegelijkertijd geloof ik dat die pijn niet voorkomt uit de Ziel. De Ziel kent geen pijn. Die Is. Die Is gewoon. Die Weet. Die Is Liefde. Dus de pijn komt ook niet voort uit de Ziel, dus ik geloof ook niet dat ‘pijn’ nou zozeer ‘de afspraak’ is. Pijn kan het gevolg zijn van iets. Het niet goed weten om te gaan met het één of ander. Hoe beter je afgestemd leert zijn op je Zuivere Ik, hoe minder pijn je zal ervaren. Is op dit moment mijn geloof althans.
Ik geloof ook niet dat je vastzit aan elkaar omdat je nu eenmaal afspraken hebt gemaakt. Haha, al kan dat soms wel zo voelen ;), maar ik geloof niet dat dat zo is. Sterker nog, ik geloof dat je überhaupt helemaal niet vastzit. Je kan dat zo voelen, zo denken, en dat is het dan ook inderdaad. Jouw eigen Gedachten erover. Waardoor je misschien het idee kan hebben dat je bij iemand moet blijven. Want ook dát is maar een gedachte. De gedachte; ‘vanwege Ziele-afspraken’, Is maar een gedachte. Maar niet persé De Waarheid. Dat zijn maar gedachten. Gedachten die zelfs zo diep en ver kunnen gaan dat het Overtuigingen kunnen worden. Vaak al Overtuigingen waren. Een soort van Restanten vanuit Andere Levens.
Sterker nog, ik geloof juist dat de Tijd waarin we Nu leven, het ons juist duidelijk wordt gemaakt dat al die gedachten maar inderdaad gedachten zijn. Illusies. Aangenomen Overtuigingen. Gecreëerd ooit ergens in Tijd, die gebaseerd waren op niets wat met Liefde te maken had. Maar met gedachten/gevoelens van schuld, of schaamte, of angst, of niet durven, noem maar op. Restanten. Oude Gedachten uit Oude Tijden.
(‘t kan natuurlijk ook onze eigen Ziel zijn die dit nu aan ons duidelijk maakt. Of het kan nu ook zo zijn dat we het Nu pas zelf doorhebben / bewuster aan het worden zijn 😉 ).
Dus de gedachte; ‘bij elkaar blijven, vanwege Ziele-afspraken’, is dan natuurlijk ook illusioneel. Dat is maar een gedachte. Die inderdaad een overtuiging kan worden. Alles wat pijn doet, daar zit een negatieve gedachte achter, ben ik althans momenteel aan het leren, aan het ontdekken.
Als je te lang doorgaat met een relatie, omdat je gelooft dat ook dat zo afgesproken is, dan is dat natuurlijk ook illusioneel. Ook dat is dus dan maar weer een gedachte. That’s it. Ik geloof dat we nu dus in een Tijd leven waarin we juist leren dat dat inderdaad maar allemaal gedachten zijn. Zoals ik schreef; Restanten, uit vervlogen tijden. Restanten, uit vroegere herinneringen. Oude herinneringen aan onze oude waarheden. Elk Nu mag je een nieuwe gedachte kiezen, een nieuwe overtuiging creëeren, een nieuwe Waarheid kiezen. Te allen tijden. Hoe vrij zijn we dus daarin! 🙂
Ik geloof dat de Ontmoeting een afspraak is. Maar niet het gevolg. Dus of je nu een relatie Aangaat, er Bij Blijft, of ervoor kiest om het Los te laten, die Keuze is je Vrijheid. Geloof ik althans. Ik geloof dat de Ontmoeting is afgesproken. That’s it.
En kan je opnieuw een Keuze maken.
En als je bijvoorbeeld wilt leren hoe handen en voeten te geven aan iets, ja, dat kan je alleen maar leren als je iets aangaat. We leren te zwemmen, door te gaan zwemmen. We leren lief te hebben, door lief te hebben. We leren voor onszelf te kiezen, als daar noodzaak of reden toe is, of zoiets. Dus we kunnen situaties creëeren vanuit de Ziel, waar ons Ego even helemaal niet op zit te wachten en/of waarvan ons Intellect denkt;‘hoe kán je toch dit of dat toelaten??’, met de bedoeling om weer een nieuwe Keuze te maken over Wie je Nu Denkt dat Je Bent, of Wilt Zijn.
In een ander leven koos je er misschien voor om de ander te doden. In weer een ander leven misschien jezelf. In weer een leven koos je dit keer om jezelf misschien te verdoven. Of de ander. In weer een ander leven koos je misschien om je er tegen te verzetten. Weer een andere keer om ervoor te vluchten. Weer een ander keer ging je op zoek in de‘buitenwereld’, en weer een ander keer besloot je om maar eens op zoek In Jezelf te gaan. Zo kies je, en kies je, en kies je. Elke keer weer wat jij denkt nu een Betere of Hogere keuze te zijn. Ik geloof dat dat onze vrijheid is! Niet de ontmoeting, maar je reactie op de ontmoeting. Niet het vinden van iemand, maar je Reactie op die ander, en dus ook op jezelf! Ik geloof dat je te allen tijden Vrij bent! Dat je helemaal niet aan elkaar vastzit, of bij elkaar moet blijven, of iets dergelijks, en al helemaal niet als diegene je waardeloos behandeld. Maar of je nu vindt of diegene nu een positief of negatief effect heeft op je, ik geloof dat we te allen tijde vrij zijn in onze reactie, en dus onze Keuze! 🙂 De Ontmoeting is afgesproken, je Reactie / je Keuze is aan onszelf! Nou, hoe vet is dat! 🙂
En dus kan je ervoor kiezen om elkaar, diegene, weer te ontmoeten, en weer dat ‘gedoe’ creëeren, om dit keer weer een hogere keuze te maken. Ik geloof dat dat je vrijheid is. Dat dus de Ontmoeting is afgesproken. Maar je Vrijheid ligt ‘em in je Keuze. Snap je?
Ik blijk bijvoorbeeld een ziele-afspraak met mijn biologische vader te hebben, ook omtrent een aantal dingen die er gebeurd zijn, nou, ‘k stond er nogal van te kijken. Maar dat wij elkaar weer ontmoet hebben, en dat bepaalde dingen zijn gegaan zoals ze gegaan zijn, wilt nog niet zeggen dat ik dan maar bij hem op de bank hoef te zitten. Hij zit met al z’n toestanden, ik hoef daar niet bij te blijven. Ik mag mijn eigen reactie kiezen! En zo is het ook natuurlijk met partners, vrienden, wie dan ook. Ik geloof dat Ontmoetingen afgesproken zijn. Maar je vrijheid ligt ‘em in hoe je daar zelf vorm aan wilt geven.
Haha, ook al kan dat veel geklooi opleveren natuurlijk, maar goed, als we alles al wisten te Zijn, hier, op Menselijk Niveau, dan zaten we volgens mij niet meer in deze wereld van dualiteit! 🙂
Zoals ook bijv. met iemand in mijn leven waar ik momenteel mee omga, want daar lijk je naar te referen (of hoe je dat ook schrijft), mijn buurman met z’n stuc in z’n haar. Ja. Dus. Pff.. Hoe wezenlijk, op Aards Niveau, handen en voeten te geven aan het loslaten uit Liefde, voor jezelf, voor de ander, pff.. officieel een hele mooie les / kans / keuze ook. In de praktijk een pittige, is gebleken 😉 !
In ieder geval fijn te lezen dat jij nu inmiddels wel in een relatie zit die je vreugde en plezier brengt! 🙂 Zelf ben ik ook druk bezig om vreugde en plezier meer ten volle te ervaren. Ik wens je veel liefde toe, zowel in je leven als in je relatie, en bedankt voor je reactie je je feedback! 🙂
Warme groet, Susanne
Waar het uit eindelijk in het leven om gaat , leven en laten leven , je zo vrij als een vogeltje voelen ook al ben je samen , een relatie waar respect , eigenwaarden , liefde. , elkaars batterij op laden , inplaats van de energie van de ander op te zuigen , in nood elkaar opvangen , begrip voor elkaar hebben ook al kan je je zelf niet altijd vinden in wat de ander zegd of denk , dit is het hoogste goed daarom zijn wij al meer dan veertig jaar getrouwd dat zijn mijn belangrijkste maatstaven voor het leven . ( p s er zijn ook wel eens strubbelingen we zijn geen watjes ) liefs allemaal jannie
@Denise,
Dank je Denise, voor je reactie! 🙂
Liefs, Susanne
De kunst is – en dat is best pittig als je een zorgzaam karakter hebt – er in alle liefde op te vertrouwen dat de ander zijn of haar destructieve gedrag zelf kan dragen. Of anders gezegd: dat de ander de ‘schuld’ van zijn of haar eigen leven zelf aankan. Met ‘schuld’ bedoel ik het overgeërfde negatieve familiekarma (sommigen hebben heel veel naar zich toegetrokken) en alles wat de ander in zijn of haar leven een ander (onbewust) heeft aangedaan. Precies de goede afstand houden tot de ander is van belang, omdat je anders het verschil tussen jezelf en de ander niet goed kunt zien en voelen, en verstrikt kunt raken in elkaar’s emoties. Soms help je de ander het beste door de ander niet te helpen maar er te zijn in vol bewustzijn en de ander te zien zoals hij of zij is.
Mooi blog. Ik denk dat veel mensen veel aan dit inzicht hebben en de wijze waarop jij het omschreven hebt ontslaat blijkbaar veel mensen van hun gedachte de ander te moeten begrijpen en healen. Vind het echter jammer dat er niet over destructief gesproken mag worden. Zodra iemand de ander zo weinig respecteert dat het schade brengt (de ander blijft alles met de mantel der liefde bedekken ten koste van zichzelf), dan is dat gewoon niet goed. Door argumenten als ‘healing’ te gebruiken leg je de focus op eigenverantwoordelijkheid daarmee bedoel ik; leg de schuld bij jezelf ipv bij degene die je kwetst. Dat vind ik kwalijk.
Jennifer,
Even dacht ik: hoe kan hier mijn vraag staan zonder dat ik het ingediend heb.
Je antwoord is ook voor mij helemaal van toepassing.
En……het mooie hierin is: ik ben al bezig hem te zien zoals hij is en de behoefte hem mee te nemen in mijn leerprocessen, wordt snel minder.
Ik word mezelf en heb hiervoor o.a. deze relatie nodig.
We houden van elkaar hoor en er is geen ruzie gelukkig.
Maar om in deze relatie te blijven? Dat zie ik me niet doen. Ik maak mijn leerproces hierin af.
Dank je voor je mooie bericht.
Wat ook erg in de mode is, en maar niet uit de mode raakt, is mannen die wangedrag vertonen ophemelen alsof ze je een dienst komen bewijzen en de betreffende vrouw die er last van ondervindt aanpraten dat ze aan zichzelf moet werken of nog erger, in therapie moet. Als een kerel zich als een verwende kleuter gedraagt moet je hem hem op de gang zetten. Ook dat is liefde, voor jezelf en voor hem. Er lopen veel te veel vrouwen bij een therapeut zich af te vragen wat er mis met ze is, terwijl ze simpelweg assertief (willen) zijn.
@Sandra Schoppers,
Hoi Sandra, geweldige reactie! 🙂
Liefs,
Susanne
HOI susan ,ik ben blij dat je het van mij aanneem. Ik vond het zeer vermakelijk hoe jij vertelden over dat jij bezig ben met je spirituelen wereld en hij languit op de bank ligt te gamen (ik zie het voor mij ) . JE kan gewoon niet iemand het zelfde laten denken tegen haar of zijn wil zo is het , het zal nu denk een veel beteren sfeer worden hoop ik denk ik . En anders moet je hem inruilen …… Grapje hoor ik wil niet stoken hoor . Lief zijn voor elkaar is het belangrijkste daarom zijn mijn man en ik al zo lang bij elkaar, we geven elkaar de ruimte om te ontplooien hij heeft zijn ding ik de mijne , dat is het enige wat werkt in een relatie . Tegenpolen als we zijn het werkt .Ik verdiep mij al jaren in velen zaken die betrekiking hebben hoe alles werkt in een relatie , en niet alleen die van mij zelf het boeit mij . Liefs Jannie
@Jannie,
Hoi Jannie,
Dank voor je reactie :).
Fijn te horen dat jij en je man al zo lang bij elkaar zijn en dat ondanks de verschillen het goed werkt! Dat de liefde dus blijkbaar sterker is dan de verschillen. Een mooi cadeau is dat! 🙂
Liefs, Susanne
Ik ben blij dat mijn partner mij in mij waarde laat. Hij is zeker anders denkend maar op de een of andere manier heeft hij respect voor mij denken .dat is op zicht al een soort healing . En je energie los laten op andere dingen in het leven . Liefde voor mens en dier de aarden en alles wat er op groeit en bloeit .De energie die je er van krijg al is het klein een mooie lucht een prachtig paddestoeltje echt een cadeautje. Het geduld op brengen om naar hem te luisteren ook al is het niet jou ding . Luisteren naar elkaar is belangrijk en dat is al een healing op zich zelf . Er zijn natuurlijk ook wel eens dingen geweest wat mij van van mijn stuk brachten . Maar altijd kwam ik weer terug in mij kracht terug.met liefde heal je alles . Dank je wel Jennifer voor je mooie stukje
@Jannie,
Hoi Jannie, wat je zegt over het elkaar in de waarde laten, is natuurlijk een groot goed. Ik ben momenteel druk bezig met het onderwerp Liefde, die voor jezelf, voor je leven, voor de ander, en wat dat nu eigenlijk precies inhoudt en hoe daar handen en voeten aan te geven. Soms kan ik opgaan in mijzelf, ook al weet ik intellectueel dat er in een relatie 2 zijn, vaak neig ik nog teveel naar gedoetjes rondom mijzelf. Vandaag realiseerde ik me pas echt dat je daarmee ook onbewust die ander op afstand kan houden. Vervolgens lees ik jouw reactie over het elkaar in de waarde laten en je energie loslaten op andere dingen in het leven. Vond ik zo’n mooie zin :). Ik dacht; da’s volgens mij precies wat ik even nodig had om te horen (lezen), haha! Vandaar dat ik nu op jouw reactie weer reageer, want jouw reactie zette me dus blijkbaar wat aan het denken omtrent mijn eigen reactie naar hem toe, en dacht ik; jaa, het elkaar in de waarde laten, daar kan ik me natuurlijk ook op focussen. Inplaats van te proberen hem op mijn tour mee te nemen, als het ware, meer m’n energie gebruiken om hem juist te laten zijn wie hij is. In ieder geval, wil ik je dus bedanken voor jouw woorden, dat heeft me blijkbaar even een impuls gegeven waar ik werkelijk weer wat mee kan. Dus dank voor je reactie! 🙂
Liefs, Susanne
Wat een geweldige tekst zeg, en natuurlijk weer exact op het juiste moment. :). Ongelooflijk wat een fijne tekst. Ik vroeg het me vandaag zo af, en prompt krijg je deze tekst in je emailbox, geweldig.
Vooral de tekst: “Hij was niet in staat om het niveau van liefde te belichamen dat jij van hem verlangde.
De manier om jezelf van deze les te bevrijden, is hem te zien zoals hij is, hier en nu, in alle energie die hij belichaamt. Accepteer dat dit is waar hij is, en waar hij verkiest te zijn”.
Pff, wat een herkenning en wat fijn om hierover te mogen lezen. Ook de reacties van de anderen vind ik erg prettig en herkenbaar. Soms voel je je er zo alleen in, ook al weet je natuurlijk dat je heus niet de enige bent die hier momenteel doorheen gaat. Dit soort teksten is dan echt als thuiskomen, als gehoord en erkend worden. Dank je wel daarvoor!
Ik ervaar dit momenteel ook met iemand in mijn leven en vind het bijzonder moeilijk om er een soort van ‘conclusie’ of er een soort van ‘vast standpunt’, of iets dergelijks, van te maken, en slinger heen en weer, ook hij overigens, tussen aangaan en loslaten, aantrekken en afstoten.
Ik herinner mij een aantal levens met hem, je ziet dat het dezelfde ziel is, dat hij die persoon is, zo van; hee, heb je hem weer (!!). Maar hij herkent mij niet. Hij woont op dit moment 8 meter bij me vandaag, maar spiritueel en qua bewustzijn is hij zó ergens anders. En dus weet je dat we in dit leven nooit op 1 lijn zullen komen, maar het is zo moeilijk om het dan maar los te gaan laten. Is makkelijker gezegd, dan gedaan natuurlijk.
Zeker omdat hij geen idee heeft van andere levens, daar niet mee bekend is, dus ik weet ook niet zo goed hoe het aan hem uit te kunnen leggen. We zijn zo vertrouwd met elkaar, maar spreken zo’n andere taal. Hoe kan ik het in zijn taal uitleggen? Geen idee. Weet al moeilijk hoe het in mijn eigen taal naar mijzelf toe helder te krijgen, laat staan dat ik dat vervolgens moet gaan omzetten in zijn taal.
Uiteindelijk zal er natuurlijk wel een manier gevonden worden, Universum laat je natuurlijk nooit in de steek. Maar het is moeilijk om als het ware een beetje tussen het wal en het schip te zitten. Hoe zorg ik hierin goed voor mijzelf, is eigenlijk meer mijn vraag. Hoe kan ik mijzelf hierin vrij beginnen te voelen? En hoe laat je wezenlijk los, als wij als zielen nooit wezenlijk los van elkaar zijn? Hoe kan je iemand wezenlijk los laten, wanneer je eigenlijk nooit los bent?
Dan moet misschien het pijnpunt of iets dergelijks uitgewerkt worden, denk ik dan maar. Terwijl hij gewoon doorgaat met zijn leven en geen idee lijkt te hebben. Daar kan ik dan ook een beetje de pee over in hebben. Zit ik hier hard te werken, te lezen, te schrijven, Work-Shops, therapie, etcetera, en hij die een beetje languit op de bank poppetjes in een videospelletje zit dood te schieten. Maar ja, kan je hem dan kwalijk nemen? Wanneer ik dan begin over andere levens, energieën, pijnpunten, gehechtheden, karma, etc., zit-ie me aan te kijken alsof ik niet helemaal in orde ben, en dus is een gesprek überhaupt al niet eens mogelijk.
En dus zal het vast wel een les zijn in Liefde. En Liefde is Loslaten. Liefde is Loslaten. Pittig.
Wens iedereen veel kracht in en inzicht toe die hier ook momenteel doorheen gaan! 🙂
Liefs, Susanne
Herkennen meer mensen het eenzijdige ocntact?
@Susanne,
Ja Susanne,
Ook ik heb een relatie met een man die niets van dit alles wil weten en het verwerpt.
Steeds wil ik het onder zijn neus wrijven en vele artikelen van deze site heb ik naar hem toegestuurd, in de hoop dat hij gaat inzien. Hij zit gelukkig niet te gamen, onderneemt wel leuke en gezellige aardse bezigheden, die ik mag leren. Anders ga ik echt zweven, haha. Maar de oppervlakkigheid verveelt wel gauw.
De eenzijdigheid die jij beschrijft, herken ik.
Het geeft me eenzaamheid in deze relatie en hierdoor een verwijdering omdat hij zich dan terugtrekt van mij en mij op een afstand houdt.
Dat is het pijnpunt wat bij mij wordt aangeraakt. Verworpen worden. Ik ben hier therapeutisch mee bezig.
met veel dingen graaf ik diep om mezelf te helen en een betere relatie te kunnen opbouwen. Ik wel, hij niet.
Dat is wat ik ook lees in jouw schrijven.
Maar ik geloof erin, dat de ander meegroeit/ontwikkelt op zijn niveau en tijd. Dus bewust gericht te zijn op hem om hem te helen, is niet nodig. Gelukkig, dat is een onbevredigende taak.
Bij jezelf blijven en het voor jezelf doen, een keuze maken of je in de relatie blijft of niet. Het gaat alleen om jezelf, om jou!
Veel geluk en sterkte
Yvonne
@Yvonne,
Hoi Yvonne,
Ontzettend bedankt voor je reactie! Zo herkenbaar! Niet normaal meer! 🙂
Bij mij is het precies zo! 🙂
Aardse dingen heb ik moeite mee, en ik heb voornamelijk mensen om mij heen die daar juist veel mee bezig zijn. ‘t Is een mooie zin van je, dat je daar inderdaad ook van kan leren, anders zweef ook ik helemaal weg, haha, inderdaad. En bij mij is het ook zo dat die oppervlakkigheid erg snel gaat vervelen. Moeilijk om überhaupt relaties dan ‘vol te blijven houden’, om het maar even zo te zeggen. Zeker als je dan nog wel veel voelt voor iemand. En inderdaad wat je zegt, pijnpunten worden dan aangeraakt, onderwerpen waar ook ik therapeutisch als wel gewoon op een bezielende manier mee bezig ben. Het is moeilijk dat relaties (of dat nu met vrienden, familie of partners zijn) dan vaak alleen maar ‘leer’relaties lijken te zijn (in mijn leven dan tot nu toe). En tuurlijk, elke relatie maakt je bewuster en is er natuurlijk ook om te leren, maar ‘t zal fijn zijn wanneer er wat meer relaties ontstaan die niet alleen maar daar op gebaseerd zijn. Relaties waar niet alleen maar pijnpunten in aangeraakt worden, maar waarin ook veel plezier, enthousiasme en vervulling in en mee gedeeld kan worden. Lijkt me te gek :).
De eenmzaamheid en, inderdaad wat je schrijft, de verwijdering die er ontstaat vind ik ook moeilijk om mee te dealen op een zo volwassen en eerlijke manier as possible.
Fijn om je reactie te ontvangen, had het zelf kunnen schrijven. 🙂 Ik wens jou ook veel joy en sterkte toe in jouw relatie(s)! 🙂
Warme groet,
Susanne
@Susanne,
Dank je wel susanne,
Een warme groet terug.
Dit soort destructieve patronen zie ik iedere week in mijn praktijk en ze zijn vaak te herleiden tussen oude kindpatronen. Meestal kiezen mensen iemand uit als partner die ze precies niet geeft wat ze zoeken OMDAT ze zo vertrouwd zijn met dat gevoel. Bij vrouwen die schrijven dat ze ‘de pijn van de relatie’ niet aankunnen, kunnen er meerdere dingen aan de hand zijn. Ofwel ze hebben een relatie met een autistische of narcistische partner die echt geen rekening met hen kan of wil houden. Ofwel ze zijn zelf niet echt in staat hun grenzen te trekken en duidelijk te zijn over wat ze wel en niet willen in de relatie. Vaak is het een combinatie van beiden. En is intensieve begeleiding om het innerlijk kind te helen en zich als een volwassen vrouw te gaan gedragen noodzakelijk. Het verhullen van wangedrag in een spiritueel sausje is trouwens erg in de mode, evenals het verschuilen achter het ideaalbeeld van de onvoorwaardelijke liefde.
@Caroline Franssen,
Dag Caroline,
Jij schrijft dat het een soort destructieve patronen zijn.
Maar dat komt toch voort uit zulke relatie’s? Je innerlijke (onbewuste) zoekt zo’n relatie op en inderdaad, zo’n relatie typeert een relatie met één van je ouders. Dat is juist nodig om geheeld te worden. Dat is de zin van zo’n relatie.
Ik zit er nl. ook midden in. Het opzij gezet worden. Gelukkig ervaar ik het niet meer als een prul wat in de prullenbak gegooid wordt. Ik leer hier ontzettend van, maar ook het willen healen van hem.
Dat is ook zo in mij aanwezig en ga ermee stoppen.
Hem zien zoals hij is, bij mijzelf blijven in mijn kracht.
Dat geeft mij deze relatie, zodat ik in de toekomst een relatie aan kan gaan met iemand anders zonder ondergesneeuwd te worden.
Ik vind het geweldig, ondanks de pijn. De pijn kan ik nu zien als aanreiking van een leerproces, gelukkig. Waardoor het minder pijn doet.
Groetjes
@Caroline Franssen,
Goh Caroline, wat een verademing om wat realiteitszin hier te lezen. Vreselijk dat destructieve relaties en gedrag worden neergezet als lessen waarvoor we dankbaar moeten zijn. OP die manier leert een mens zijjn innerlijk kind nooit te verontschuldigen.
@jacqueline,
Hoi Jacqueline,
Jij schrijft (in je reactie op Caroline Franssen); “Op die manier leert een mens zijn innerlijk kind nooit te verontschuldigen.”
Ik ben nieuwsgierig naar wat je met die zin precies bedoelt.
Liefs, Susanne
@Susanne,
Een kind neemt de schuld op zich van destructie van bijv. zijn ouders tov elkaar op ten opzichte van het kind. Wanneer je als volwassene in zo’n relatie komt, waarbij jij steeds de ander maar probeert te beschermen ten koste van jezelf (door gedrag goed te praten ed), leg je eigenlijk nog steeds de schuld van het gedrag van de ander bij jezelf neer. Dat ben je namelijk gewend. Wanneer er dan over zoiets destructiefs in zalvende, verzachtende woorden wordt gesproken, als een soort les die je hebt te leren, dan wordt niet helder gemaakt wat er daadwerkelijk aan de hand is, namelijk; de ander respecteert jou niet en is beschadigend met jou bezig. Maar door het in woorden als ‘healing’ ed neer te zetten lijkt het of het okay is wat er gebeurt en zal het kind (de volwassene) zichzelf niet leren verontschuldigen, dwz leren dat het NOOIT verantwoordelijk was, is of zal zijn voor het geweld dat anderen haar/hem aandoen. Dat het innerlijke kind en zelfs de volwassene RECHT had op bescherming wat achterwege is gebleven.En dus in dezelfde cirkel blijven.
@jacqueline,
Hoi Jacqueline,
Dank je wel voor je uitleg! Was al benieuwd wat jij nu precies bedoelde met de zin ‘dat het kind anders niet leert om zich te verontschuldigen’.
Healing is nodig voor het kind. Het kind vraagt niet om ellende. Geen één kind natuurlijk. Ons kind vraagt niet om ellende. Ons ego wilt geen ellende. Ons Intellect probeert die ellende te voorkomen, bij te sturen, hoe je het wilt komen.
Het is natuurlijk nooit okee wanneer een kind beschadigd is geraakt door wat dan ook. Maar de Ziel kan er natuurlijk een andere agenda op nahouden. Dus het is natuurlijk nooit zwart of wit. Of okee of niet. Of beschadigt of niet. Het kind in ons is niet verantwoordelijk. Maar ik geloof wel onze Ziel. En wij als de Volwassene, om het maar even zo te zeggen, aan diegene (de Volwassene, noem ik het voor het gemak maar even) de taak om te helen, zeg maar. En in die heling kan energie weer gaan stromen, los gelaten worden, anders geïnterpreteerd worden, hoe je het wilt noemen. En je werk daarin kan weer ontzettende positieve gevolgen hebben, niet alleen voor het Hier en Nu, ook voor je ‘toekomstige’ Hier en Nu, ook voor dat kind dat je in een ‘volgend’ leven, of ‘ander’ leven, of je ‘toekomstige Hier en Nu’ gaat zijn, je ‘toekomstige’ Kind, of die je natuurlijk ergens al aan het zijn bent. ( 😉 )
Mishandeling, misbruik, welk trauma dan ook, voor wie dan ook, is nooit okee natuurlijk. De dader die misbruikt en het kind (het slachtoffer) die misbruikt wordt, om maar even een voorbeeld te noemen. Maar ik geloof persoonlijk dat de Ziel van een dader toestemming vraagt en dat de Ziel van het slachtoffer toestemming geeft. Ook al kan Intellect, of Persoonlijkheid, of het Kind-gedeelte daar natuurlijk een hele andere interpretatie op na houden. We zijn Al die delen. Met elk hun eigen visie, beleving, oorzaak en gevolg. De ziel kiest voor een les, en het woord ‘les’ kan je ook vervangen door het woord ‘ervaring’. De Ziel kiest voor een ervaring. Hoe kunnen wij wezenlijk Liefde herkennen, erkennen, voelen, maken, creëeren, delen, geven, etc. wanneer wij niet weten wat Liefde niet is? Wat Is rust zonder chaos? Hoe herken je een Vriend, vriendschap, zonder het tegenovergestelde ervan? Hou ik van de Lente, omdat ik van de Lente hou? Of hou ik van de Lente omdat het net Winter is geweest?
Als Mens kiest niemand er voor om bijvoorbeeld verkracht te worden. Zelfs de verkrachter wilt niet verkracht worden. Zelfs de moordenaar wilt niet vermoord worden. De boef die een bejaarde neerslaat, wilt niet zelf als bejaarde neergeslagen worden. Dus zowel het ‘slachtoffer’ als de ‘dader’ zou nooit op menselijk, persoonlijk niveau voor ellende kiezen. Uberhaupt niet natuurlijk! 🙂 Dus het idee van ‘schuld’, wordt dan natuurlijk ook vrij achterhaald. Wat is daderschap als de Ziel om toestemming vraagt? Wat is dan nog slachtofferschap als de Ziel toestemming geeft? Voor de Ziel is er niet per definitie zwart of wit, of kleur. Geen goed, geen slecht, geen schuld. Als mens geven we onze definitie eraan, ons waarde-oordeel. De één vindt geel een te gekke kleur, de ander vind het een lelijke kleur. Wie bezit nu de waarheid over de kleur geel? Iets IS. Ook moord IS. Ook ellende IS. De één gaat er aan onderdoor, de ander rent er van weg, weer een ander vecht terug, en zo hebben we allemaal onze Persoonlijke reactie, en dus onze Persoonlijke keuze, en dus onze Persoonlijke Delen, en dus ook onze Persoonlijke Vrijheid daarin. Geenéén kind kiest voor ellende. Ook degene die een ander wat aan doen, willen dat zelf niet ervaren. Maar als onze Ego’s het voor het zeggen hadden, hadden we denk ik niet eens meer bestaan ;). Ik geloof dat de Ziel kapitein op het schip is. Ten alle tijden. En wij zijn verantwoordelijk voor hoe we vervolgens omgaan met. Of we nu wel of niet geslachofferiseerd zijn. Het gaat dus uiteindelijk niet om schuld, of we iets verdienen ja of nee. Want wie verdient nu ellende? Zeker een kind niet. Het kan dan dus ook nooit goed gepraat worden wanneer je in gesprek bent met je Kind-deel. Het hoeft überhaupt niet goed gepraat te worden. En het kind hoeft zich niet te verontschuldigen. Maar op Ziels-niveau ligt er natuurlijk een andere beleving en een andere interpretatie van de ervaring.
Om een voorbeeld te mogen geven uit mijn eigen jeugd.. Als kind maakte ik leuke dingen mee (!), en ben ik ook misbruikt, mishandeld en verwaarloosd. Het Kind-gedeelte in mij hoeft zich daar niet voor te verontschuldigen, is natuurlijk niet haar schuld. Aan mij nu blijkbaar de taak om te helen, want dat leeft natuurlijk wel zo prettig 😉 . Degene die dit mijn Kind-gedeelte aan heeft gedaan, valt ook niet goed te praten natuurlijk en zal ook nooit goed gepraat kúnnen worden. Serker nog, het blijkt daar ook niet om te gaan! Inplaats van te focussen op het geslachtofferiseerd zijn en te focussen op de dader(s), werd het voor mij op een gegeven veel productiever, bevrijdender ook, om op Zielsniveau te kijken, te ontdekken, bewuster (durven) te worden. En bleek dat er allerlei Zielen-afspraken lagen en gekozen ervaringen. Niet vanuit het Kind-gedeelte, niet vanuit mijn Persoonlijkheid. Maar vanuit iets hogers, en diepers, en iets dat boven schuld en schaamte en slachtoffer- en daderschap uit reist. Dan is het natuurlijk nog niet okee wat mijn Kind-gedeelte ervaren heeft, maar dat zal het nooit zijn, en dus is dat op een gegeven moment ook niet meer de discussie. Het gaat niet meer om hem en gaat niet meer om toen, het gaat om nu. En in mijn geval, de taak van mijn Kind, vind ik, is heerlijk spelen, en knuffelen, en schommelen, met de wind door m’n haar, en grapjes van plezier maken :), en de taak van de Volwassene in mij, vind ik, is om een zo’n goed, vrij, helder, helend en noem het maar op, plek te creëeren, waarin Al die delen, niet alleen het Kind-gedeelte, in harmonie zijn. Nou, what else is er to do! 🙂 Dus goed praten, of niet, vind ik, ‘moet’ losgelaten worden. Voelen, de pijn, erkennen, troosten, verzachten, verantwoording in leren te nemen, genieten, en er bovenuit reizen!
🙂
Veel liefs, Susanne
@Susanne,
Heel duidelijk verwoord! En gelijk de last van schuld en verantwoording op verschillende lagen mooi uitgelegd.
Dank je wel Suzanne!
@Susanne,
Tja, het is een manier om ernaar te kijken. Ik heb er meoeite mee, met wat je schrijft. Maar goed, ik kan het moeilijk afkeuren of ontkennen.
Het probleem met deze zienswijze vind ik, en dat lees ik ook in andere stukken die je over je persoonlijk leven op dit blog hebt beschreven, dat er misschien te lang wordt doorgegaan met bijv. een relatie omdat dit op zielsniveau misschien wel afgesproken is. Wanneer weet je dan dat een relatie op zielsniveau beeindigd mag worden? Hoever moet je over jouw grenzen laten gaan, je niet gezien, gehoord en wellicht gerespecteerd voelen? Ik heb ook in zo’n relatie gezeten. En nu zit ik in een relatie vol vreugde en liefde. Dus het kan wel; voor mij heb ik geleerd uit die vorige relatie dat ik bij mezelf moet blijven en dat ik recht heb op liefde.
Dit weekend staat in het teken van de zielsafspraken die ik gemaakt heb met mensen in vorige levens, leuke levens! Vandaag krijg ik echt een cadeautje met dit antwoord:
”Hij was niet in staat om het niveau van liefde te belichamen dat jij van hem verlangde.
De manier om jezelf van deze les te bevrijden, is hem te zien zoals hij is, hier en nu, in alle energie die hij belichaamt. Accepteer dat dit is waar hij is, en waar hij verkiest te zijn, en bevrijd jezelf van de verplichting die je ooit op jou nam om hem te healen. ”
Oh dit is zo bevrijdend en past zo helemaal in de situatie waarin ik zat/zit met mijn tweelingvlam en zijn vrouw… met wie ik zoveel levens heb gedeeld en waarin we elkaar zoveel hebben aangedaan. Ik ben in dit leven zoveel bezig geweest met healing, op zielsniveau van al die levens, en nu mag ik het gewoon loslaten, het was dus gewoon een afspraak die we ooit gemaakt hebben dat ik hen zou healen in dit leven, heel mijn lichaam trilt van herkenning… wat een opluchting, ik hoef het niet meer te doen! Het is klaar, klaar klaar! Er hoeft niets meer te gebeuren. Hoeraaaaa! Dank je wel voor dit prachtige antwoord dat vast ook voor vele anderen van toepassing is. Ik kan je niet vertellen hoe groot de opluchting is die ik nu voel… Dankbaar.
Goed dit zo te lezen,waarvoor mijn dank.
Dit is ook mijn levensles.
Kan het ook zijn dat dit soort destructieve processen plaatsvinden in een ouder/ kind relatie daar waar het kind de ouderrol op zich neemt om de ouder te healen?
@Denise, ik zie het niet als een destructief proces, eerder als een ‘mogelijkheid’, of een les, zoals Jennifer schrijft. Deze les kan volgens mij in elke mogelijk relatie aan bod komen: ouder/kind, broer/zus, werkgever/werknemer, man/vrouw, … als je deze les in aanvaarding nog moet/wilt leren, door dus de ander te (leren) zien zoals hij/zij is.
@sven,
Ondanks dat het een les of proces is, blijft het destructief. Je kunt dat wel positief gaan labelen, maar dat neemt de ernst van de zaak niet weg. En ook ik geloof dat het niet voor niks gebeurt en dat ieder mens daar onbewust keuzes in maakt. Maar je kan zwaar beschadigt raken door dit soort relaties en dan moet het innerlijke kind, dat toch al beschadigd was, nog meer helen. Omdat het wederom gekwetst is ipv geheelt.
@jacqueline, @Sven, @Denise
Daarom, een balans vinden daar tussen in, tussen jezelf, je innerlijk kind, en de ander, pff, lijkt soms algebra 🙂 !
Liefs, Susanne
Ja 😉