Vanmiddag zag ik het weer: een scene die een glimlach op mijn gezicht bracht, tot ik het hele plaatje zag. Een klein jongetje dat lachend op zijn vader afrent, een vader die het kind optilt en op één arm draagt – hartverwarmend tot ik doorloop en de andere kant zie: de smartphone in vaders andere hand, zijn blik op oneindig, afwezig, zijn aandacht niet bij het kind maar bij het gesprek aan zijn oor.
Ik zie het elke dag, en steeds vaker. Moeders die lopen te appen, de kinderwagen blind voor zich uitduwend, soms bijna de straat op, hun aandacht niet bij de baby maar bij Whatsapp. Een vader met een kleuter op zijn nek die zich zelf vast moet houden met zijn kleine handjes in vaders haar, want pappa is aan het internetten, zijn aandacht bij een apparaatje.
Ook onderzoek wijst uit: er wordt in Nederland massaal geappt. Gemiddeld ontvangen we 65 appjes per dag en versturen er 30, blijkt uit onderzoek van Multiscope onder 1372 Nederlanders. Vooral de groep 18 tot 34-jarigen appt intensief: zij ontvangen gemiddeld 150 berichten per dag en sturen er zelf rond de 60 (bron: Multiscope).
Waarom maak ik me hier zo druk om, zul je je als lezer misschien afvragen. Is dat nou zo erg?
Nee, als we af en toe met onze aandacht bij onze smartphone zijn ipv bij ons kind is dat niet erg.
Maar als ouders (en broers en zussen, en opa’s en oma’s, etc) stelselmatig niet in verbinding zijn met kinderen maar met één oog op hun smartphone kijken of met één hand zitten te chatten, kan dat schadelijke gevolgen hebben voor het kind. Ik zal uitleggen waarom.
Aandacht en verbinding zijn alles voor opgroeiende kinderen. Zelfs voor baby’s. Een kind krijgt nog liever negatieve aandacht (bijvoorbeeld door zich te ‘misdragen’) dan géén aandacht.
Echte, authentieke aandacht van papa of mamma betekent verbinding en zorgt ervoor dat het kind zich veilig voelt, dat het voelt dat het er mag zijn, dat het oké is, dat het er is. Kinderen hebben die spiegel van onverdeelde aandacht nodig om op te kunnen groeien tot evenwichtige volwassenen die weten wie ze zijn.
Kinderen zijn uiterst gevoelig, en zullen voelen als ouders niet écht met hun aandacht bij hen aanwezig zijn. Ze zullen het weten als hun ouders niet aanwezig zijn in het hier en nu. Een kind af en toe een ‘Ja hoor, schat’ toewerpen met de blik op de telefoon of tablet gericht, is geen aandacht.
Een hele generatie kinderen groeit op in ‘spookhuizen’ en in een ‘spookmaatschappij’: bij mensen die niet werkelijk aanwezig zijn, die ongrijpbaar zijn. Je ziet ze wel maar ze zijn er niet echt.
Dan staan er voor kinderen een paar wegen open: ook vluchten in de technologie, dezelfde verslaving aan apparaatjes die de schijn van verbinding en plezier beloven maar je loskoppelen van je lichaam, het hier-en-nu, de wereld en de echte mensen om je heen. Of: vluchten in dissociatie en de wereld van de fantasie (nieuwetijdskinderen zijn hier meester in). Of: ‘acting-out’: agressief gedrag vertonen om aandacht en verbinding op te eisen.
Kun je je voorstellen wat het met je doet als je opgroeit bij mensen die wel fysiek aanwezig zijn, maar niet werkelijk verbinding met je maken? Kinderen zoeken altijd de oorzaak bij zichzelf. Kinderen geloven altijd in de eerste plaats dat wat er mis is, aan hen ligt. Stel je eens voor wat kinderen gaan geloven die stelselmatig worden genegeerd voor elektronische apparaatjes. Ze zullen gaan denken dat ze niet belangrijk genoeg zijn, dat ze er niet genoeg toe doen, dat ze niet interessant genoeg zijn, dat ze het niet waard zijn verbinding mee te maken.
Ze zullen ook leren dat aanwezig zijn in de wereld, in je fysieke lichaam leidt tot eenzaamheid en vervreemding, dat vluchten in technologie de enige manier is om de schijn van contact en zin te ervaren.
Laten we daar eens aan denken de volgende keer dat we de ‘pling’ horen van een Whatsapp berichtje.
Dat kan toch wel even wachten?
Bewaar voor later op Pinterest:
Ik ben een moeder van 22 ik heb een zoontje van 2
Ik heb een mobiel verslaving ik kan soms 8 uur op een dag er op kijken als het niet langer is.
Dit is allemaal in mijn pubertijd ontstaan ik was erg eenzaam en met mijn moeder geen echte verbinding en m’n vader was ook veel weg , van mijn moeder heb ik nu ook afscheid genomen
Ik voelde me minderwaardig ook door m’n jeugd liefde een echte narcist logisch dat ik dat aan trok..
Nu ik dit lees word ik erg verdrietig internet is altijd al een uit vlucht voor mij geweest
dat internet mijn leven beheerst ben ik pas achter
Sinds dat ik mijn leven wil gaan veranderen en ondertussen erg bezig ben,
Ik zou toch echt m’n internet op moeten zeggen! En dat luxe leventje achter laten . Met luxe bedoel ik echt dat alles zo snel gevonden geregeld en opgezocht kan worden zoals muziek die je wilt horen films en bestelling hier en daar en de weg vinden op google maps
Ja ik ben het zat! Helemaal zat waarom bestaat deze uitvinding 🙁 dit kun je vergelijken met drugs het is zo veel jongeren hebben hier last van!! Als ik dat ding een dag niet aan heb gehad heb ik er al wel 50 keer aan gedacht om toch even stiekem te kijken
Ik ga hard werken aan mij zelf
Mijn kind hoeft niet ten onder te gaan
En voor de toekomst hoop ik dat dit niet verder uit loopt
Maar ik ben er bang voor er komen steeds meer gekke dingen uit zoals zo’n bril waar je games mee kan spelen en andere dingen mee kan doen
Technologie maakt het leven kapot 🙁
Ik wil de echte wereld weer terug eigenlijk gewoon de 90’s dat mensen nog bij je aanbelde
Bedankt voor het lezen x
hallo
ik wil alleen even zeggen dat verslaving met recht tussen je oren zit, het geen wat tussen de oren zit heeft nooit genoeg en altijd te kort.
daar zit de geprogrammeerde ik en niet je wie je echt bent.
heel veel sterkte….
mvg
erik
Als student zijnde is het makkelijk om goed in contact te staan met medestudenten over projecten. Maar als ik dadelijk afgestudeerd ben dan gebruik ik lekker mijn reserve telefoon, een leuke Nokia. Was heerlijk rustig toen mijn smartphone werd gerepareerd.
Hoi Wendy,
.
Ik reageer hier even op jouw laatste reactie aan mij.
.
Zo is het maar net Wendy. Prima artikel overigens, al heb ik wel een kanttekening. Je schrijft over de gevolgen van gedrag van ouders (afwezigheid) voor kinderen.
.
Naar mijn idee kunnen ouders niks veroorzaken (bv een zelfbeperkende overtuiging) wat al niet in kinderen aanwezig is. Hiermee wil ik zeggen dat kinderen reeds met bagage naar aarde komen en ouders dat slechts dat triggeren/versterken. Ook een reden waarom kinderen nou juist voor die ouders (en die omstandigheden) gekozen hebben. Die bagage is bepalend wat een kind over zichzelf zal gaan vinden, de omstandigheden en de ouders helpen daarbij een handje 🙂
.
Hiermee bedoel ik dan niet dat we als ouders er dan maar een potje van kunnen maken omdat het toch niet uitmaakt. Integendeel, je hebt als ouder een belangrijke rol om je kind in deze wereld te begeleiden.
Door te beseffen dat je kind zijn eigen plan/proces heeft kun je je kind daarmee begeleiden i.p.v. te begeleiden vanuit het uitgangspunt dat externe invloeden (bv gedragingen van ouders) altijd hetzelfde effect op kinderen hebben.
.
Dan leer je je kind ook nog eens beter kennen, en het plan/proces van je kind te respecteren 🙂 We willen vaak zo veel voor onze kinderen, maar gaan vaak voorbij aan wat je kind nu eigenlijk wilde komen uitwerken.
.
Groeten Robert 🙂
Beste Robert, dankjewel, en ik ben het grotendeels eens met wat je schrijft: inderdaad kiezen we onze ouders niet alleen voor hun krachtstukken, maar juist ook voor hun 'leerpunten' uit om op aarde thema's aan den lijve uit te werken 🙂
Zo zijn juist de 'fouten' die ouders maken van onschatbare waarde voor de ziel 😉
Het gaat er ook zeker niet om ouders de 'schuld' te geven, want dan gaan we voorbij aan de geweldige reis van de ziel en de kracht van de ziel zichzelf te helen.
Inderdaad merk ik in de praktijk dat het ook zo is dat we, als we ongeheelde stukjes en thema's in onszelf hebben, we op ouders 'aanvliegen' in het incarnatieproces die die pijnstukjes precies weer triggeren of versterken. Een prachtige kans voor genezing. Vaak komen we pas aan genezing toe, als we zelf volwassen geworden zijn en de verantwoordelijkheid voor ons gewonde innerlijke Kind kunnen nemen.
Daarnaast hebben we als ouders weer de verantwoordelijkheid om zo zuiver mogelijk de rol van ouder te vervullen en onze kinderen zo goed en liefdevol mogelijk te begeleiden. En trekken we precies die kinderen aan die onze al dan niet geheelde thema's van leiderschap, vaderschap, moederschap gezellig weer onder de loep leggen. Een prachtig, hoewel vanuit de persoonlijke ervaring niet altijd makkelijk, systeem 😉
De 'Afwezige Ouder', of die nu afwezig is door alcoholverslaving, technologieverslaving, ziekte, of wat dan ook, triggert en versterkt een specifiek soort wond die de incarnerende ziel al in zich draagt. En die verdient mijns inziens alle liefde, aandacht en zorg, of de gewonde ziel nu in een volwassen, of kinderlichaam zit. <3
Groetjes, Wendy 🙂
Hallo Wendy,
.
Ja, da's mooi gezegd, dat we onze ouders ook voor hun krachtstukken kiezen…
.
En zeker dat we als ouder de rol hebben om onze kinderen zo goed en liefdevol mogelijk te begeleiden.
.
Groetjes Robert
Goed geschreven artikel. Ik ben alleen zo klaar met die negatieve berichtgeving. Ook ik heb een smartphone en ja ik sta ook wel eens te bellen met een kind op de arm. Dan is het werkgerelateerd want er moet ook brood op de plank komen. Thuis laat ik hem zo veel mogelijk hoog in een kast liggen en kijk er pas op als de kids naar boven zijn. Ik denk dat veel ouders het op die manier doen. We hebben nog nooit zo veel kwalitatieve tijd met onze kinderen doorgebracht dan nu. Vroeger hadden moeders het veel te druk met het huishouden (er was nog geen wasmachine, vaatwasser e.d.) en als vader thuis kwam ging hij niet uitgebreid met ze spelen (eerder voeten op tafel en de krant lezen). Nu stel ik het heel zwart-wit natuurlijk. Tegenwoordig hebben werkende ouders een schuldgevoel naar hun kids toe en compenseren dat door veel kwaliteitstijd met ze door tet brengen. Goed natuurlijk maar er is niks mis mee om niet de hele tijd met je kind bezig te zijn en af en toe wat voor je zelf te doen. Bijvoorbeeld even wat mailtjes beantwoorden. Zolang je maar maat houdt en ook dingen met je kind doet om die verbinding te maken en te behouden.
Tieners met hun smartphone, dat is een ander ding. Die van mij zijn enigszins verslaafd. Aan social media. Ik vind het erg maar tegelijkertijd voel ik dat ik me niet al teveel zorgen moet maken. Het is een andere tijd waarbij dit hoort. Ik denk dat het vanzelf minder gaat worden net zoals zoveel dingen die nieuw zijn en uitermate interessant. Voordeel is wel dat die tieners meer met elkaar in contact zijn dan ooit. Als ik zie wat voor dingen ze soms per app bespreken dan wil ik niet terug naar de tijd waarin je pas met de andere sexe sprak als je niet meer stotterend en rood aangelopen voor de dag kwam. Meestal zo tegen 18 jaar;-). Verder kan ik mijn kroost de hele dag contacten en weet ik via diverse social media kanalen waar ze uithangen, met wie ze zijn en wat ze doen (of niet doen: huiswerk). Ik omarm de tijd waarin we leven met zoveel nieuwe prikkels en uitdagingen. Het vindt zijn weg wel en in die tussentijd niet teveel zorgen maken. Dan leg ik nu mijn telefoon weg;-)
🙂 Dag Britt, absoluut, de nieuwe technologie heeft veel voordelen, het gaat er maar om hoe je ermee omgaat! Dan is het een aanvulling ipv een afleiding.
De mensen waar ik me bezorgd over maak zijn die ouders, kinderen, pubers (zelfs ouderen) die zichzelf erin verliezen ipv contact te hoduen met de wereld om zich heen. Het is eigenlijk net als met alle andere zaken waar we in kunnen verdwijnen, zoals de krant, tv, etc – als je er gezonde grenzen aan stelt is er niets aan de hand en ben je aanwezig als ouder, zelfs VIA de smartphone 🙂
Ooit komt er wel een eind aan deze meutespeeltjes met hun ziekmakende stralingen.
In grote delen eens met het artikel. Ik heb ook zo'n apparaat en hij staat zelden uit, maar ik hoef er niets mee te doen. Als mijn aandacht wordt gevraagd, dan geef ik die meestal ook. Maar niet alleen de telefoon leidt af van verbinding maken, dat geldt evengoed voor andere factoren. De televisie, ander gezelschap, taken die moeten gebeuren etc. Ik zie regelmatig mensen met elkaar praten terwijl een kind de aandacht vraagt van papa of mama. Neem dan gewoon even de tijd om je kind aan te kijken en te zeggen dat je even in gesprek bent en dat je kind even moet wachten. Hier gaat de strijd meestal ook over aandacht geven. Ik zou teveel aandacht geven en ik vind dat m'n man te weinig aandacht geeft. Ik laat niet altijd alles uit m'n handen vallen, maar ben er wel. Niet alleen fysiek, maar ook met m'n hoofd/hart.
Dankjewel voor je reactie Marije. Dat laatste is mijns inziens waar het om draait: aanwezig zijn met zowel hoofd als je hart.
@Aart,
.
In reactie op je schrijven hieronder : vervang smartphone door computer en betrek je schrijven eens op jezelf 🙂
.
Succes!
.
Groeten Robert
Goed artikel..zo denk ik er ook over.
Deze explosie van smartphones, afgelopen paar jaar brengen veel meer gevaren met zich mee. Het is idd vervreemding, het haalt uit het hier en nu, als er continu verbinding met de gebruiker en het apparaat moet worden gemaakt. Verder is de push er achter heel groot, je moet er wel bijna een hebben. Iedereen houd elkaar in de gaten met dat ding.
Zelf ben ik gevoelig voor straling geweest, en heb ik paar jaar op het platteland in het buitenland door gebracht omdat ik graag weer een gewone samenleving wilde ervaren, waarin mensen met elkaar praten en niet achter kasten of tvs zitten. Toen ik terug kwam in nl schrok ik..Kinderen gebruiken het gewoon als ze aan het fietsen zijn. Kijken niet eens meer in het verkeer. Het valt mij extra op omdat ik er tijdje tussen uit ben geweest, maar voor meeste mensen hier is het normaalste zaak van de wereld. Had steeds smeer het gevoel alsof ik in een sci fi film zat.
Wat betreft gevaren is het risico op gezondsheidsklachten zeker aanwezig, omdat iedereen een apparaat en wifi heeft, en zendmasten alom zijn. Daarnaast legt het letterlijk een zwaar deken op het bewustzijn, het verlaagd de energie.
In de trein…iedereen op zn apparaat kijken. Ik ben nu enorm ''mileuvriendelijk'' geworden voor mezelf en rijd auto, omdat ik niet in de hoogspanningsapparaten wil zitten.
Zelf voer ik hier geen strijd meer tegen en woon ik afgelegen aan de natuur. Oja en tuurlijk heb ik zelf geen smartphone..weet ook niet wat ik ermee zou moeten doen.
Ha Steef, dankjewel en bedankt voor je reactie! Ja, het valt me ook meer op elke keer als ik een paar weken in het buitenland ben geweest. Niet alleen jongeren maar ook volwassenen en zelfs mensen op leeftijd die lopen te appen of fietsend websurfen. Levensgevaarlijk, Vervoersbedrijven maken zich er nu ook al druk over. Maar wat ik misschien nog wel het opvallendst is, is het effect van vervreemding, het gevoel inderdaad alsof je rondloopt in een vreemde film waarin mensen elkaars aanwezigheid niet meer opmerken of erkennen. Heel naar. Ik kan me goed voorstellen dat je meer in de natuur bent gaan wonen! Heerlijk!
Ik heb zelf geen kinderen, maar ben eigenlijk ook teveel met mijn smartphone bezig.
Aan de andere kant, misschien in mijn situatie niet heel erg, ik ben ernstig ziek en kan zo
toch contact houden met de mensen die belangrijk voor mij zijn.
Bellen is voor mij te vermoeiend en bezoek van de meeste mensen ook.
Ik kan antwoorden wanneer ik wil.
Maar ik begrijp het artikel zeker.
Wanneer je ergens in een wachtkamer zit bijvoorbeeld zit iedereen met zijn neus in zijn smartphone.
Jong en oud.
Hoi Galadriel, ja er is in principe niets mis met de smartphone, het gaat erom hoe je hem gebruikt. Zoals jij hem gebruikt is het juist een manier om contact te kunnen maken. Ik merk wel dat het een verslavingsgevoelig apparaatje is – veel mensen 'vluchten' er nogal eens in om het contact met zichzelf niet aan te gaan. Maar alweer: dat is wat we er zelf mee doen!☺
ben het helemaal met je eens Wendy, het is voor sommige mensen een regelrechte verslaving aan het worden.. natuurlijk had je ook vroeger" afwezige ouders "die ergens in vluchten maar het wordt ze nu wel heel gemakkelijk gemaakt door steeds de smartfone in de buurt te leggen
Trouwens is het niet alleen voor kinderen vreselijk dat ze geen aandacht krijgen, geldt ook voor volwassenen hoor.
Hoi Janny, helemaal mee eens… voor volwassenen is het ook erg vervelend als er zo grenzeloos met de smartphone wordt omgegaan in gezelschap. Overigens vind ik het zelfs sneu voor huisdieren – ik zie vaak mensen de hond uitlaten, de hond wat triestig rond sjokkend met een baas die totaal geen verbinding maakt en aandacht voor hem heeft!
Mensen worden op deze manier inderdaad steeds afstandelijker en steeds minder socicaal.
Soms lijken het net robotten. Op straat al lopend kijkt vrijwel iedereen ook zijn mobiel.
Het levert ook vaak gevaarlijke situaties op in het verkeerd.
Ook in restaurants aan tafel zit men met zijn neus in de mobiel.
Mensen lijken erg ongeïnteresseerd in anderen.
Jammer dat er helemaal niets vermeld wordt over de schadelijkheid van de straling die afkomt van de mobiele telefoons. Kinderen zijn hier extra kwetsbaar voor.
Raad van Europa wil kinderen beschermen tegen straling
De nieuwe Franse wet, die op 29 januari aangenomen werd, vloeit voort uit Resolutie 1815 van de Raad van Europa (2011). In deze resolutie wordt geadviseerd draadloze telefoons en -internet uit scholen te weren en de voorkeur te geven aan vaste verbindingen. Deze maatregelen worden voorgesteld om kinderen en jongeren te beschermen tegen mogelijke negatieve gezondheidseffecten van elektromagnetische straling. Draadloze technologie is immers ingevoerd zonder dat de langetermijneffecten voldoende bekend en onderzocht zijn. Kinderen zijn bovendien extra kwetsbaar.
Teken hier tegen de steeds grotere vervuiling door straling http://www.petitie-electrosmog.nl/
Ho Peter, ik wilde vooral dit ene aspect van het grenzeloos omgaan met de smartphone belichten in een artikel – anders werd het te lang! Maar zeker, het gevaar van elektrosmog verdient absoluut aandacht. Bedankt voor de link, ik ga zeker tekenen!
Peter dat is helemaal waar wat jij verteld .
Het is zonder meer schadelijk .
Ik ken persoonlijk kinderen zelfs onder de tien jaar
die er eentje hebben..
Het lijkt wel of het heel gewoon is zelfs . het is belachelijk .
Men staat er echt niet bij stil jammer genoeg dat het schadelijk is .
De meeste pubers vertellen voor een vermogen.en meer uren aan
hun telefoon gekluisterd dan goed voor hun is .
En dan thuis verder op de i pad of computer .
Sja wat de gevolgen zijn dat is afwachten .
Bedankt voor jou informatie .
Groeten Jannie .
Beste Wendy, zo'n artikel mag je enkel schrijven indien je zelf geen gsm of smartphone bezit! Ik ben een 50 plusser. Mijn ouders hadden geen smartphones vroeger. Toch ben ik er nooit in geslaagd de aandacht van mijn moeder te krijgen. Ook nu lukt dat nog niet (ze is 79) Laat staan dat er ooit "verbinding" is geweest. Ik begrijp best wat je wil zeggen, maar vraag me tegelijk ook af of je zelf wel kinderen hebt… Ondanks hun gsm en smartphones zijn er zo veel magische momenten in het leven waarin we ons met onze kinderen en anderen kunnen verbinden. Misschien moeten we ons daar wat meer op richten? Op al het goede en mooie dat IS. Laat je dag niet verpesten door een onbekende vader die het gedurende enkele momenten volgens jouw regeltjes "niet goed doet". Focus op jezelf en doe het zelf goed en straal dat uit. Dan pas zullen we ons meteen allemaal beter voelen én een stap vooruit gaan. (Verbeter de wereld maar begin met jezelf- weet je wel?) Veel groeten! x
Hallo Sophie, wat ik in het artikeltje wil belichten is wat de uitwerking kan zijn van het grenzeloos omgaan met de smartphone. Als we er goed mee omgaan, is het een apparaatje wat veel mogelijkheden biedt voor communicatie, het delen van ervaringen, informatie en plezier.
Omdat het echter zo uitnodigt tot er grenzeloos mee bezig zijn, en visueel 'trekt', kan het voor veel mensen lastig zijn zich er van los te rukken in situaties waarin rechtstreekse verbinding met de ander (of zichzelf) in ieder geval voor kinderen beter zou zijn.
NB: ik heb zelf een smartphone, maar ik stel grenzen aan het apparaatje, neem hem niet op in gezelschap, app met mate en surf niet op de fiets 😉 Ook hier geldt wat mij betreft het oude gezegde: alles met mate!☺
Hoi Wendy, de vraag van Sophie was ook of je zelf kinderen hebt? Verder ben ik hey eens met haar.
Ik ben moeder van 2 Kids, 13 en 9 jaar. De jongste heeft geen telefoon de oudste wel. Wij hanteren regels in huis over onze telefoon.
Maar het hoort er gewoon bij. ..vroeger las men in de trein of in een wachtkamer de krant of een tijdschrift nu wordt er online verbinding gemaakt met andere mensen. Zie ik geen probleem in.
Het mobiele gebruik kan bij sommige uiteraard minder ook bij onze pubers, toch vallen zij onder een nieuwe generatie die anders leven als ons. …
Groetjes Wendy
Hallo Wendy (niet Gillissen) 🙂 ,
.
Het gaat er niet om of een smartphone er wel of niet bij hoort. Het punt is dat je ziet dat er ouders zijn die zichzelf terugtrekken met hun smartphone en afwezig raken in samenzijn met hun kinderen. Kinderen hebben graag dat als je met ze bent, dat je er ook echt bent, dus met aandacht aanwezig. Dat zul je als ouder vast wel beamen. Eigenlijk maakt het niet uit of het een smartphone of wat anders betreft, al zie je dat de smartphone wel erg trending is. Het artikel keurt het gebruik van een smartphone niet af. Het straalt meer uit van : wees bewust van wat je doet.
.
Ik heb overigens kinderen en een smartphone, en als ik iets met ze aan het doen ben en ik type eens een berichtje, dan volgen de protesten vanzelf (meestal in gedrag) 🙂 Wat mij betreft hoef je ook niet 100% van je tijd met volle aandacht aanwezig te zijn (dat kan ook niet), maar bij die momenten b.v. dat je samen wat leuks doet met je kind, ben er dan ook echt (met aandacht). Dat zorgt voor verbinding/liefde, en kan geen digitaal apparaatje tegenop. Althans niet voor je kids 🙂
.
Het is hetzelfde als dat jij een hapje gaat eten met een vriend/vriendin en die zit elke keer met iemand anders te bellen of te appen. Ook niet leuk toch?
.
Groeten Robert
Dankjewel Robert, dat is inderdaad precies wat ik met het artikel wilde zeggen en je hebt de vraag van andere Wendy daardoor voor mij al beantwoord! Het gaat erom hoe je met de smartphone (of computer, of tv, of krant, etc omgaat. Of je je erin terugtrekt ipv verbinding te maken. ☺
NB De vraag of ik zelf kinderen heb valt mijns inziens geheel buiten het bestek van dit artikel. Het lijkt te impliceren dat alleen mensen die zelf kinderen hebben, een visie mogen of kunnen hebben over ouder-kind relaties. Tja, ik ben mens en dus zelf kind geweest, en weet daarom als ervaringsdeskundige (als kind van ouders) én therapeute maar al te goed wat gebrek aan werkelijke aandacht en aanwezigheid van ouders met kinderen en hun ontwikkeling doet. Ik werk er dagelijks mee in de praktijk. Groetjes, Wendy
nou idd gweldig die smartphones,hoe narcistisch kunnen we worden met zelfingenomen selfies wat iedereen moet zien op social media,mensen die andermans ellende filmen zonder hulp te bieden en dan al niet te spreken over de verwenselingen die we mekaar toedoen op whatss aapp
vroeger keek je mekaar recht in de smoel dan was je een echte vent nu verschuilen ze zich op social media.smartphones zijn tevens een killer voor creativiteit men staart doelloos en apatisch te gapen op zo`n ding echt geestdodend! onze kinderen zijn beter af zonder die dingen ze hebben behoefte aan een werkelijke wereld met echt menselijk contact en realiteitszin!een vloek van deze tijdt en het draagt bij aan vervlakking en verloedering van normen en waarden. en dan kan je wel zeggen het is de mens die dat zelf doet maar zonder deze uitvinding was dit allemaal niet gebeurt,dus geen verrijking voor de maatschappij!
Als ik mijn cavia's op schoot heb en ik ga met mn telefoon zitten pielen, gaan ze klieren. Ze willen dat ik met mijn aandacht bij hen ben.
Haha Merel, net als katten die op de krant gaan zitten! Ja, dieren willen ook verbinding en aandacht! En terecht, vind ik ☺
Wendy herkenbaar jou artikel .
Ik zie het overal om mij heen .
In speeltuinen waar kleine kindjes spelen . en waar moeder
aldoor zit te appen , en geen een keer kijkt wat haar kindje doet.
Zelfs op de fiets met kinderen op hun fiets .levens gevaarlijk.
Ik hoor ook regelmatig als een kindje iets vraagt . nu even niet mama is even bezig.
Ik denk weleens zet dat ding uit . maar ze willen geen moment missen lijkt wel.
Zelfs in ons prachtige bos zie ik het . dat moet je toch niet willen .
Natuurlijk heb ik ook een smartphone . maar die gebruik ik alleen als het nodig is .
Zeker niet als er visite is of mijn twee kleinkinderen .
Ik ben nooit een beller geweest . face to face is meer wat voor mij .
Appen is gerust handig . om te communiceren . voor boodschappen door te geven
en grapjes en filmpjes en foto 's te verzenden . maar niet als ik vrienden om mij heen heb.
Mijn dochter is meestal haar smartphone uit staan , als de kleintjes uit school zijn.
Soms weleens lastig als je echt wat moet door geven .
Maar zij is een van de weinige die er echt voor de kinderen is .
Bewonder haar . ze laat zich niet mee sleuren in de smartphone flow .
Dank je Wendy dat jij hier aandacht aan heb besteed .
Ik hoop dat meer mensen zich realiseren waar ze mee bezig zijn.
Aan de andere kant wil ik ook niet antiek overkomen met mijn kant van het verhaal.
Maar het belang van de kinderen gaat voor denk ik .
Groeten Jannie ❤️
Dankjewel voor je reactie Jannie! Ja, precies: de smartphone gebruiken is natuurlijk prima zo lang dat niet in de plaats van daadwerkelijk contact gebeurt. Juist gebruikt is het een leuke aanvulling en makkelijk communicatiemiddel. En ik vind het geen antiek standpunt hoor☺
dag redactie, leuk om mijn gedachten hier terug te lezen
☺