Abigail Marsh verloor bijna haar leven in een auto-ongeluk. Ze ontweek een hond midden op de straat en plotseling was haar eigen leven in gevaar. Maar een volstrekte vreemdeling stopte, stapte uit zijn auto, hielp haar naar veiligheid, en reed verder, zonder ook maar zijn naam te delen.
Maar waarom deed hij dit? Dat was de grootste vraag die Marsh zichzelf bleef stellen, en het veranderde haar leven. Sindsdien heeft ze haar carrière gebouwd op het begrijpen van de menselijke capaciteit om voor anderen te zorgen: waar het vandaan komt en hoe het zich ontwikkelt. Marsh vroeg zich af waarom mensen onzelfzuchtige dingen doen en besloot om er achter te komen. Ze merkte al snel dat er maar weinig werk was gedaan op dit gebied.
Altruïsme, of onbaatzuchtigheid, is vrijwillig en ‘kostbaar’ gedrag, dat alleen de ander ten goede komt. En Marsh wilde weten wat sommige mensen altruïstischer maakt dan anderen:
‘De actie van de man die me redde, voldoet aan de striktste definitie van altruïsme, te weten vrijwillig, kostbaar gedrag gemotiveerd door de wens om een ander individu te helpen. Het is dus een onzelfzuchtige daad, puur bedoeld om alleen de ander te helpen. Hoe zou je ooit zo’n daad kunnen verklaren? Eén antwoord is natuurlijk compassie, wat een grote motivator is voor altruïsme. Maar dan wordt de vraag: waarom lijken sommige mensen meer compassie te hebben dan anderen? En het antwoord zou kunnen zijn dat de hersenen van zeer altruïstische mensen anders zijn, op een heel fundamenteel niveau.’
Om hier het onderste uit de kan te halen, deed ze echter het tegenovergestelde van wat je zou verwachten. Ze begon op het tegenovergestelde extreme en analyseerde psychopaten. Mensen met deze stoornis ontbreekt het aan het verlangen om andere mensen te helpen. Ze zijn vaak koud, onverschillig en antisociaal. Maar ze zijn niet zozeer ongevoelig voor de emoties van anderen, alleen voor de tekenen dat andere mensen verontrust zijn:
‘Het deel van het brein met de grootste rol in het herkennen van angstige uitdrukkingen is de amygdala. Er zijn hele zeldzame gevallen van mensen die helemaal geen amygdala hebben, en deze mensen zijn zeer beperkt in het herkennen van angstige uitdrukkingen. En hoewel de amygdala bij gezonde volwassenen en kinderen vaak grote pieken vertoont als ze angstige uitdrukkingen zien, blijft de amygdala relatief inactief bij het zien van die uitdrukkingen. Soms reageert de amygdala helemaal niet, wat kan verklaren waarom ze moeite hebben om deze symptomen te herkennen. Ten slotte is de amygdala bij psychopaten ook kleiner, gemiddeld 18-20 procent.’
In haar TedTalk brengt Marsh ons terug naar het altruïsme. Ze vertelt dat haar hoofdinteresse niet is waarom mensen niet om anderen geven, maar waarom juist wel. ‘Dus de echte vraag is, kan buitengewoon altruïsme, wat het tegenovergestelde is van psychopathie wat betreft compassie en het verlangen anderen te helpen, ontstaan in een brein dat ook het tegenoverstelde is van psychopathie?’, vraagt ze.
Buitengewone altruïsten doen dingen als het weggeven van een gezonde nier aan een volstrekt vreemde. Maar waarom?
‘De hersenen van deze buitengewone altruïsten hebben bepaalde speciale eigenschappen,’ vertelt ze. ‘Ze zijn beter in het herkennen van de angst van anderen. Ze zijn letterlijk beter in het detecteren wanneer iemand anders verontrust is. Dit kan gedeeltelijk komen omdat hun amygdala sterker reageert op deze uitdrukkingen. En onthoud, dit is hetzelfde deel van de brein dat juist weinig reageert n mensen met psychopathie.’
‘En ten slotte zijn hun amygdala’s ook groter dan gemiddeld, tot wel 8 procent,’ voegt ze toe.
Wat het zo interessant maakt, is dat toen mensen werden gevraagd waarom ze hun nier aan een volstrekte vreemde doneerden, ze niet wisten hoe te antwoorden. Ze vonden zichzelf niet uniek of speciaal, maar normaal, net als iedereen. Ze deden het gewoon, omdat dat is wie ze zijn. Nog interessanter is dat de mensen waaraan de donoren hun nieren doneerden niet deel uitmaakten van een nauw verbonden groep die ze op de een of andere manier via vrienden al kenden. Ze stonden compleet los van deze mensen. En dat is nogal uitzonderlijk:
‘De beste beschrijving, denk ik, voor dit waanzinnige gebrek aan egoïsme is nederigheid, die eigenschap die in de woorden van St. Augustinus mensen tot engelen maakt. En waarom? Als er geen middelpunt in je cirkel is, dan zijn er geen binnenste kringen en buitenste kringen, niemand die het meer of minder waard is om je zorg en compassie te ontvangen dan een ander. En ik denk dit is wat een buitengewone altruïst echt onderscheidt van de gemiddelde persoon.’
De belangrijkste les uit de TedTalk van Marsh is nog fundamenteler dan dit allemaal. ‘Ik denk ook dat dit een blik op de wereld is die voor steeds meer mensen toegankelijk wordt. En ik denk dat, omdat op een maatschappelijk niveau de verspreiding van altruïsme en compassie overal al gebeurt,’ vertelt Marsh.
Marsh gelooft dat we allemaal het vermogen hebben om onszelf uit het middelpunt van de cirkel te halen en de cirkel van compassie naar buiten toe te openen, zodat het ook volstrekte vreemden zal omvatten. Dan wordt het een wereldbol omringd door mensen van over de hele wereld die elkaars handen vasthouden in eenheid, in liefde.
Bekijk hieronder Marshs volledige TedTalk:
Alles…echt alles…
Heeft een naam nodig om in onderscheiding van…een herkenningspunten “te zijn”!!!
Er blijft werkelijk niets over van de eenvoud van zijn en even zijn.
Zijn die je bent of even kunt zijn…steefs vaker wordt ik door anderen met mijn neusje op feitelijke feiten gedrukt!
Zorgzame mensen die zorgen voor hebben een badge nodig om altruist te zijn.
Gekke naam eigenlijkalsof we op een bedachte bedrading, allemaal met dezelfde vanuit een denken van..samen één uitgebreide of uitgelubberde trui aan hebben getrokken!
En in die ene gezamenlijke trui zit procentueel een speldenknopje…die, die truitjes samen klonterd tot één homo-‘geen’ brei(n)werk…
“De Amygdala!”
Mensen die anderen helpen vanuit een denken van helpen, met zo’n truitje en badge…en wanneer er ineens vanuit het niets…in een moment van ruimte er iemand is die van het zijn van de eenvoud van zijn…even het verschil is of kan zijn…even doet wat gedaan ‘kan’ worden en verdwijnt om de eigen weg te vervolgen…een zijn uit niets nodig te hebben van de situatie…dan wordt je zelfs in een ruimte die daar was….wordt je door anderen in onderscheiding van hun zelf…in het moeten zijn van nodig en zorgzaam zijn…wordt er een sticker op je bumper geplakt!!!
Zonder het nodig zijn krijg je van de buitenwereld een titel…je hoort ergens bij te horen…terwijl je zo transparant was van niet nodig te hebben!
En voor dat je er erg in hebt…voorbij enig weten, ben je ineens lid van de club van gebreide truitjes
Je kunt in deze wereld gewoon niets meer iets vanuit het niets doen of er dient een verklaring voor te zijn.
En die verklaring heeft heel veel voeten in de aarde nodig…en wordt dualiteit opnieuw in de kraag gegrepen om verduidelijking begrijpbaar te denken te willen ‘zien’ worden.
Want wanneer altruïsme zou bestaan, dan bestaat daar ook een tegenhanger of medespeler van…van om ook nodig te zijn
Wordt een mooi rustgevend moment bedolven onder de schaduw van het nodig hebben van een wat dan ook voor een spotlight…TENIET gedaan!
Doen anderen ineens mee vanuit niet mee te spelen…krigen anderen die wel een titel schijnen te dragen…de sociopaat en de psychopaat…gratis hun aandeel van spotlight in een ruimte van een moment dat geen verklaring nodig heeft van te dragen.
Mooie momenten… Z’on kortstondig stukje Paradijs gevoel naar de verdommenis helpen.
Door het denken dat positief een houvast wil geven…doen we gedacht vanuit gevoel dat tot stand komen door er vanuit dat zelfde denken iets negatiefs er aan mee te laten lopen.
Wat zou zijn om dat moment, dat moment in alle eenvoud te hebben laten zijn?
In stilte ervaren van wat er is ‘overkomen’ en dat moment in diezelfde rust en stilte thuis te laten komen…
De stille verschijning die de man op dat moment was…die in jezelf te raken!
En dan denken we onze broodnodige missie te hebben gevonden…gaan we aan de slag om in de tegenstelling van zijn…voor in de spotlight van de buitenwereld de antwoorden te vinden om het eigen vergeten van zijn te kunnen verklaren.
Terwijl je al het zicht op het innerlijke antwoord had ontvangen en je de spotlight van je innerlijke schaduw weiger, links laat liggen om iedereen uit te kunnen gaan leggen wat je jezelf nalaat te verkennen…je eigen na-laten-schap☹️
De ruimtes van de juiste momenten zijn daar om dat die specifieke ruimte jou iets vanuit gevoel duidelijk maakt…wat gewoon kan zijn in het ultieme van zonder naambordjes, titels of kadertje te zijn…dan gaan we vaak voorbij aan die ruimte die nu is of was…zijn we met het denken alweer in de volgende ruimte!
En die volgende ruimte daar kunnen we zelfs ‘groots’ door in de spotlight komen…voor de buitenwereld voorbij aan de innerlijke wereld.
Het om zeep helpen van een wereld die is…er altijd was en is voor…voorbij de betekenis die woorden kunnen denken te schenken…je je na-laten-schap van op eigen-wijze op afstand doen wijzen.
We lijken nog zoveel te missen…uit angst voor te voelen dat alles er gewoon is… Ook zonder gesproken woorden