Wat hebben angst voor intimiteit en verlatingsangst met elkaar te maken? Als je aan iemand hecht, als je je werkelijk met iemand dreigt te verbinden, kan dat ook de angst oproepen verlaten te worden. Dit heeft te maken met de band die je als kind aangegaan bent met je ouders.
Verbinden
Je verbinden met de ander roept de pijn op uit het verleden. Angst weer opnieuw in de steek gelaten te worden, het gevoel dat je er alleen voor stond en de angst opnieuw afgewezen te worden als je uitreikt en je wilt verbinden in liefde. Onbewust vinden er in een relatie heel veel bindingen plaats die teruggaan naar het heel jonge baby’tje dat zich heeft gehecht aan zijn moeder. Deze symbiotische fase beleven we opnieuw in onze partner-relatie. Het verlangen naar koestering en geborgenheid en het ontvangen van zorg van de ander; je geliefd voelen, weten dat je de moeite waard bent, dat zijn gevoelens die voortkomen uit die meest prille hechting. De goede vader of moeder in de ander trekt het kind in jou aan dat zich eenzaam en verwaarloosd voelt. Meestal gaat dit onbewust.
Verliefd
Je bent verliefd en de ander is de prins of prinses op het witte paard. Je voelt je geweldig, geliefd en kwetsbaar. Je ontdekt aspecten van jezelf waar je je nog helemaal niet bewust van was. Dat is het mooie van verliefdheid. Dit afrodisiacum is wel op een bepaald moment uitgewerkt. De ander blijkt niet perfect te zijn; misschien ga je je ergeren of voel je je op momenten niet gezien of gehoord. Er vindt een andere dynamiek plaats. Angsten en onzekerheden komen naar de oppervlakte. Als de liefde sterk genoeg is en je de intentie hebt bewust te zijn in je relatie is dit een periode van groei en ontwikkeling. Je herkent hoe je gehecht hebt aan de ander en herkent je eigen niet-geheelde kindstukken.
Bindingspatroon *
Als je al langer een relatie hebt, kunnen die bindingsstukken heel intens zijn. Onbewust zijn er allerlei kind-ouder patronen ontstaan. De één is gaan zorgen voor de ander en draagt de verantwoordelijkheid voor het welzijn in de relatie. Hij heeft daarmee als rol op zich genomen de verantwoordelijke en goede ouder te zijn, terwijl zijn of haar partner zich gedraagt als een verwend kind of opstandige puber die overal lak aan heeft.
De oorsprong van al deze bindingen is onbewust de hechting van het heel jonge baby’tje en kindje die nog leven in de symbiose. Ze kunnen niet op zichzelf en zelfstandig bestaan. Dit is de afhankelijkheidsrelatie waarin je de ander nodig hebt om te kunnen bestaan.
Spiritueel
Binnen spirituele kringen zijn daar vaak oordelen over. Zelfstandig zijn is de norm. Meestal is dit een vorm van zelfstandigheid die niet verbonden is met de gevoelige kinddelen in onszelf en de ander. Er is geen aarde en persoonlijke verbinding met onszelf.
We zijn een
In essentie zijn we natuurlijk onlosmakelijk met elkaar verbonden, één en onderling ook afhankelijk. Als je naar een blad kijkt dan zie je het hele universum. In het blad kun je de zon zien, de regen, de aarde, de lucht, ontstaan vanuit het niets en gemanifesteerd in vorm.
Als we op het spirituele pad zijn, kunnen we ons steeds meer bewust worden van hoe afhankelijk we zijn van de ander en dan ook erkenning gaan geven aan onze innerlijke kinderen die zich gehecht hebben. Loskomen uit die binding is een proces wat begint met aanvaarding.
Liefde voor jezelf
Het beste kun je liefdevol zijn naar die delen in jou die nog afhankelijk zijn en ze bestaansrecht geven. Misschien kun je dan ook de angst voelen als de ander zich terugtrekt of boos wordt. De angst van dat jonge kindje dat zich gehecht heeft en niet op zichzelf kan bestaan. Als je je verbindt met die angst zorgt dat ervoor dat jij als volwassene beetje bij beetje de zorg gaat overnemen. Je maakt je los uit de binding en er kan nu een volwassen liefdevolle relatie ontstaan.
*Een bindingpatroon is de verbinding die je vanuit het kind in jezelf met de ouder-kant van de ander aangaat.
Ik herken dit zo goed … en ik denk dat ik weet waaruit het verder komt.
Als kind verliet mijn vader ons drie maal voor een andere vrouw. Vooral mijn zus en ik (mijn broer was nog te jong om dit te beseffen) voelden ons bedrogen en we hadden ook het gevoel dat hij ons moeder bedroog.
Ondertussen zijn we zelf volwassenen en begrijpen we dat het allemaal niets met ons te maken had. Maar ons zelfvertrouwen heeft een heel sterke deuk gehad, zeker omdat we alledrie voortdurend moesten horen dat we er beter niet geweest waren … we (en dan vooral ik, ik ben de oudste) voelde me ongewenst. De zwangerschap van mijn moeder was niet voorzien en mijn ouders "werden verplicht" om te trouwen want in de jaren zestig was het een schande om te bevallen zonder getrouwd te zijn. Hedendaags voel ik nog altijd vreselijk veel pijn als een vriendschap ineens verwatert of als ik iemand verlies. Ik probeer me niet té veel te hechten aan mensen die ik graag zie omdat de pijn verschrikkelijk is als je ze kwijt raakt maar dan mis je zoveel. Ik verloor mijn tweelingziel nog geen jaar geleden en ik voel me sindsdien zo alleen, ook al ben ik getrouwd. Hij was mijn steun en toeverlaat en hoewel ik een partner heb die heel zorgzaam is en van wie ik weet dat hij me graag ziet, maar die weinig warmte kan tonen door te knuffelen of door dit te zeggen word ik aangetrokken door anderen die dat wel kunnen. Gelukkig had ik net voordat mijn tweelingziel overleden is gezegd dat ik hem graag zag, anders had ik het mij eeuwig beklaagd. Sindsdien heb ik echter de neiging iedereen die ik graag zie te knuffelen of te zeggen wat ik voor hen voel en dan zie ik dat sommige mensen schrikken en afstand nemen. Momenteel voel ik me heel raar … alsof ik van zoveel mensen hou, en ik ben bang om ze te verliezen. Ik wil de pijn gewoon niet meer voelen, iemand die van je wordt weggerukt waarna je je voelt alsof je hem zou willen volgen. Maar als je tijd niet gekomen is kan dat niet natuurlijk. Soms denk ik echt dat ik abnormaal ben, ik ben zo emotioneel de laatste tijd. Ik voel de pijn van anderen, ik voel als ze afstand nemen maar zelfs per mail kan ik voelen als er hen iets scheelt en dan wil ik helpen maar dat kan ik natuurlijk niet altijd. En als ik dat dan niet kan voel ik me tekort schieten want ik wil er altijd zijn voor iedereen. Dan heb ik soms ook dagen dat ik gewoon weg wil van alles en iedereen, dat ik zou willen vertrekken naar de andere kant van de wereld omdat ik het gevoel heb dat ik niets nuttig doe alhoewel ik een heel drukke job heb. Toch heb ik het gevoel van geen nut te zijn. Ik zou iets willen doen waar mensen echt mee geholpen worden en waarbij ik kan tonen hoe graag ik de mensen zie. Ik hoor de laatste tijd meer en meer dat ik heel emotioneel reageer en me veel te betrokken voel bij iedereen maar wat kan ik hieraan doen? Ik voel me soms doodongelukkig en verschrikkelijk eenzaam zelfs met veel mensen en vrienden rondom mij …
Lieve ShantiMieken,
Ik lees dat je graag de ander wilt helpen. Dat is heel mooi.
Ik lees niet dat je jezelf helpt. Je gaat met je pijn om op een manier om de ander te helpen.
Dat kan een projectie zijn van je eigen pijn. Die zal altijd blijven als jij niet eerst jezelf heelt.
Die liefde die je voelt voor de ander, mag je ook voor jezelf voelen en hoef je niet weg te geven. Je mag het voor jezelf houden <3 <3 <3
En weet je….dan geef je vanzelf heel veel aan de ander, zonder weg te geven.
De liefde weggeven zorgt ervoor dat je je eenzaam voelt.
Je laat jezelf in de steek. Nu loop jij weg van jezelf.
Probeer eenzaamheid om te zetten in één-saam te zijn. Één met jouw delen die pijn hebben, verdriet hebben en zich verlaten voelen. Geef die delen jouw liefde die je voelt.
Van hart tot hart,
Yvonne
Dit is een hele mooie reactie.
Dit is zo ontzettend mooi geschreven. Waarom? Omdat dit inderdaad vaak onbewust gebeurt. De opmerking dat er in de spirituele wereld vaak hard over geoordeeld word ken ik helaas maar al te goed.
We zijn allemaal mensen, die ervaringen op doen, als je niet weet waar het mis gaat kan je dit ook niet veranderen.