De vraag die veel sensitieve personen zich stellen als ze plotseling worden overvallen door gevoelens van eenzaamheid, verdriet of angst, is: is dat van mij, of van iemand anders? Belangrijker is misschien de vraag: hoe zorg je dat de emoties van andere mensen niet aan je blijven hangen? Of: hoe verander je van een overgevoelige empaat in een krachtige geleider van emoties?
Ik ben een ‘empaat’, zoals ze dat noemen; een sterke invoeler. Ik ervaar de emoties van de mensen om me heen in mijn lijf, word fysiek onwel van ruzies en geweld op tv, raak overweldigd in groepen en ik had (vooral vroeger) een sterke neiging om meer voor anderen te zorgen dan voor mezelf. Vaak is het helemaal niet zo prettig om een empaat te zijn: je voelt je goed, stapt een ruimte in, en gaat weer naar huis met een rotgevoel dat zomaar een week kan blijven hangen. Je vraagt je af wat er toch zo vreselijk mis is met je.
Maak onderscheid
Heel vervelend, maar er valt wat aan te doen. Je hoeft niet rond te blijven lopen met de zwaarte van je omgeving. De belangrijkste hulpbron van de empaat is ‘onderscheidingsvermogen’; onderscheid maken tussen jezelf en de ander. Hoe doe je dat? Door jezelf te leren kennen en voelen op je diepe, emotionele lagen. Het antwoord op bovenstaande vraag – ‘is dit van mij of van een ander?’ – blijkt dan: ‘het is van ons allebei’ en: ‘ik kan het ervaren, maar neem het niet van je over’.
Maak ruimte
Hoe werkt dat? Als je daadwerkelijk in contact bent met je eigen gevoelens van (bijvoorbeeld) eenzaamheid en verlating, raak je niet in verwarring als je daarin gespiegeld wordt. Je kent de frequentie – de kwaliteit – je weet dat die ook bij jou hoort en je kunt erbij blijven als iemand hem meeneemt je veld in. Je houdt contact met die doordringende, koele, onprettige vibratie. Je probeert jezelf er niet tegen te beschermen of ervan weg te rennen. Je maakt ruimte voor de eenzaamheid van de ander, en tegelijkertijd ga je het niet voor hem dragen of verwerken, omdat je, uit eigen ervaring, weet hij dat alleen maar zelf kan. Als je vervolgens afscheid neemt, neem je zijn gevoel niet mee. Je hebt de vrijheid om in en uit dat veld te stappen. Je bent er niet langer in ‘verstrikt’.
Doorzie je afweermechanismen
Wat gebeurt er als je dat bewustzijn niet hebt? Voor mij gold onder meer dat ik mijn gevoel, als het te overweldigend werd, ‘stilzette’. Je gevoelens niet laten stromen kan uitmonden in allerlei klachten, zoals depressies. Of ik trok een energetische muur op; creëerde een soort hardheid in mijn energieveld om mezelf te beschermen tegen die pijnlijke vibratie van buitenaf. Daar word je doodmoe van; je investeert energie in het in stand houden van een muur tegen de buitenwereld die beter geïnvesteerd kan worden in het contact maken met je binnenwereld. Het maakt een enorm verschil als je de eenzaamheid begint te onderzoeken, leert kennen en je ermee verbindt. Behalve de hardheid verdwijnt dan ook de boosheid op de mensen om je heen die je ‘opzadelen’ met hun pijn.
Versterk jezelf
Een andere vraag die interessant kan zijn voor empaten: hoe krachtig zijn de gestructureerde lagen van je energieveld? Bij empaten zullen vooral de vloeibare lagen sterk ontwikkeld zijn; je voelt je thuis in het domein van emoties, hart en liefde (en daarom ‘vervloei’ je ook zo makkelijk met anderen), maar de gestructureerde lagen (zoals de mentale en die van ‘goddelijk weten’) zijn waarschijnlijk zwakker. Een gevoel van onbeschermd zijn tegen de buitenwereld en overtuigingen van minderwaardigheid kunnen het resultaat zijn. Je mist de innerlijke zekerheid dat je aangesloten bent op een groter geheel. Hier kun je onder meer verandering in brengen door, met intentie, contact te gaan maken met de gestructureerde lagen van je veld, ze van binnenuit te versterken, en te onderzoeken met welke overtuigingen je jezelf ondermijnt. Ook een sterk lijf en een goede aarding helpen.
De kosmische rol van de empaat
In de afgelopen tien jaar heb ik veel transformatiewerk gedaan, en met resultaat: steeds sneller stap ik uit die emotionele velden, laat ik los, maak ik onderscheid tussen mij en de ander, en herken ik de pijnlijke patronen waaraan ik zelf vasthoud. De neiging om voor mensen te dragen is geen automatisme meer. En de overtuiging dat het allemaal aan mij ligt, is ook verdwenen. Toch kan ik nog altijd overvallen worden door intense gevoelens, tot een punt waarop ze bijna ondraaglijk zijn.
Er speelt dus nog een dimensie mee, en die verken ik momenteel: die van het collectieve energieveld. Welke rol speel je daar als empaat in? Steeds vaker ben ik me – zodra mijn eigen pijn wordt aangeraakt – bewust van diepere, karmische lagen, verbonden met het trauma van de wereld. Alsof via mij een brug wordt geslagen naar het verleden, waarlangs de pijn van toen hier in het bewustzijn wordt gebracht.
De rol van de empaat lijkt, vanuit kosmisch perspectief, dan ook om pijn te transformeren. Niet alleen voor zichzelf, maar ook voor het grote geheel. Als je ruimte hebt gemaakt in je eigen gevoelscentra, en een stevige bodem hebt gevonden om op te staan, word je een geleider van emoties die anders bevroren blijven in het universele veld. Het is dit inzicht dat me kracht geeft en voorkomt dat ik continu die oude koe uit de sloot trek: ‘houd dat gevoel dan nooit eens op?’
Leestip
Licht op de aura – Healing via het menselijk energieveld, Barbara Brennan
