Mijn allerliefste moeder, mijn steun en toeverlaat, vraagbaak, grootste cheerleader, counselor, coach en de allerliefste mens die ik ken, is ziek. Niet een klein beetje, maar zeer ernstig ziek. Genoeg om een mens flink onderuit te halen, maar dan ken je haar en haar dochters nog niet. Graag deel ik wat wij hiervan leren.
Leef in het nu
Eckhart Tolle en alle andere goeroes hadden er nog miljoenen boeken meer over kunnen schrijven, maar deze gebeurtenis zorgt er pas echt voor dat ik in het nu ga leven. We weten gewoonweg niet hoe lang ze er nog zal zijn, misschien nog jaren, maar misschien ook niet. Daarom geniet ik er enorm van dat ze er nog is en denk ik niet teveel aan waar ik geen invloed op heb. Me zorgen maken, of nu al verdrietig maken over iets waarvan ik niet weet of en wanneer het komt, heeft weinig zin.
Natuurlijk zijn er momenten van verdriet, angst en wanhoop, maar een wijs man zei ooit tegen mij: “Wie heeft gezegd dat het nu altijd alleen maar mooi is?” Doordat ik er niet in blijf hangen en mijn moeder zelf ook niet, gaan die momenten snel voorbij en komen we weer in een andere ‘mindset’, die van liefde en vertrouwen.
Geniet van alles
Mijn moeder is ontzettend blij en dankbaar dat ze de zware operatie die ze moest ondergaan heeft overleefd, dat ze ‘aan de andere kant’ (uiteindelijk) wakker werd en ons weer kon zien. Ze geniet enorm van alle liefde die ze krijgt en alle lieve mensen om haar heen, vooral haar eigen gezin. Ze wil ook dat wij, ondanks alles, genieten, wat niet iedereen begrijpt.
Zo wilde ze dat wij op vakantie gingen toen het weer beter ging en ze naar huis mocht. Onbegrijpelijk voor sommigen, zowel dat zij wilde dat wij gingen als dat wij gingen. Maar we zijn gegaan en we hebben genoten, voor onszelf en juist ook een beetje voor haar. Er is zoveel moois om van te genieten en het enige moment om dat te doen, is als je er nog bent. Ook wij weten niet wat ons te wachten staat, dus hoe cliché het ook klinkt: Geniet gewoon nu het nog kan.
Heb lief
Mijn moeder is een enorm liefdevol mens. Na de operatie kon ze eerst nog niet wakker worden, er bleek een complicatie te zijn en ze moest nog een keer geopereerd worden. Onbewust had ze aangevoeld dat er iets mis was en haar verband eraf gerukt, ze werd niet wakker, dus keken ze verder en konden haar opnieuw opereren. Ook de volgende dag bleek ze alleen grote moeite te hebben om wakker te worden, we wisten niet of ze wakker zou worden en of ze geen ernstig hersenletsel zou hebben en we wisten niet of ze kon praten.
Toen mijn stiefvader en zijn zoon haar kamer binnenkwamen, terwijl het ziekenhuis personeel mijn moeder nog niet wakker had gekregen, deed ze haar ogen open en zei “Liefies!” Zelfs haar allereerste woord was vol liefde. We konden ons geen groter geschenk wensen: Ze kon nog praten en ze was haar liefdevolle en blije zelf!
Neem je ruimte
Mijn moeder heeft altijd voor anderen geleefd. Gaf alles dat ze had en nam weinig ruimte voor zichzelf. Haar ziekte dwingt haar nu eerst te kijken wat ze zelf aankan. Niet makkelijk voor iemand zoals zij, maar het moet. Ze moet ook voor zichzelf gaan leven, niet alleen voor ons, omdat ze van ons houdt, maar voor zichzelf, omdat ze van zichzelf houdt.
Liefde voor anderen komt haar makkelijk aanwaaien, ze sluit iedereen in haar hart. Maar nu zal ze zichzelf in haar hart moeten sluiten, zichzelf omarmen zoals ze anderen omarmt. Ze zal de bron in zichzelf moeten vinden om te gaan voor het leven. Tot nu toe lijkt ze heel goed op weg te zijn!
Geef nooit op
De artsen zien het somber in voor mijn moeder, gunnen haar veel, maar geven haar niet veel hoop. Die hoop moet ze dus ook uit zichzelf halen. Die hoop moet ze ook uit haar oergevoel halen van wat goed is voor haar. Daarom kiest ze beslist niet voor de voorgestelde reguliere behandeling, maar voor een natuurlijke, die bij haar past. Ze wil niet nog zieker worden, maar wil genieten. Of deze middelen gaan helpen, weten we nog niet, maar we hebben natuurlijk hoop dat ze haar levenskwaliteit en de lengte van haar leven aanzienlijk gaan verbeteren. En in het beste geval haar leven redden. Hoop doet immers leven!
Het is niets voor mijn moeder om het op te geven, maar ze zou zich wel kunnen laten ontmoedigen door wat de artsen haar zeggen. Ze is vastberaden om het beste uit het leven te halen en zich door niemand meer klein te laten krijgen, dus ook niet door, zeer goed bedoelende, artsen!
Het zal zich ontvouwen zoals het bedoeld is, maar als er iemand kansen en hulp heeft om erbovenop te komen, dan is het mijn moeder. En ze is vastberaden te genieten en lief te hebben wanneer ze kan.
