Janita Venema heeft het boek “Het Fluisterkind” geschreven. Ze ontdekte in haar eigen leven dat haar kinderen boodschappen hadden voor haar. Ze bleken haar spiegel te zijn. Kinderen spiegelen door gedrag, dromen, spel, en zelfs ziekte, de innerlijke wereld van hun ouder(s). Toen Janita in de spiegel durfde kijken kon ze op zoek gaan naar wat zij zelf niet verwerkt had als kind.
Zielsdraad
Wij zijn met een zielsdraad verbonden met onze kinderen, zo geeft Janita Venema aan. Wij voelen bij ons kind wat we niet voelen bij het buurkind. Kinderen voelen bij hun ouders wat ze niet voelen bij de buurman/buurvrouw. Wij willen onze kinderen gelukkig zien en onze kinderen willen ons gelukkig zien.
Spiegelen, wat is dat?
Oppervlakkig zou je kunnen zeggen dat als jij niet van jam houdt en je kind lust het ook niet dat dat een spiegel is. Maar kinderen spiegelen ook dingen die jij je niet bewust bent. Je zogenaamde blinde vlek. Het zijn de dingen die bij jou niet tot ontwikkeling zijn gekomen. Ont-wikkelen betekent dus de wikkels eraf halen, blootleggen. Het voert terug naar jouw kindertijd, naar wat jij hebt moeten wegstoppen, ontkennen, zo zeer dat je het je niet meer bewust bent. De grote emoties als verdriet, boosheid, angst worden vaak door kinderen gespiegeld. Een boos kind dat voortdurend woedeaanvallen heeft die uit het niets blijken te komen. Als de ouder in de spiegel kijkt en ontdekt ( dus niet langer toedekt!) dat er binnen in hem/haar nog steeds een kind zit dat niet woedend mocht zijn, kan door het zich bewust te worden gaan werken aan het helen van dat oude stuk. Als de woede eruit mag komen zien we dat het kind ineens niet meer zo boos is. Het hoeft ook niet meer gespiegeld te worden.
Is een kind zich bewust dat het spiegelt?
Nee, kinderen zijn het zich niet bewust. Doordat ze zo verbonden zijn met hun ouders laten ze haast automatisch onbewuste processen zien door gedrag, dromen, spel en zelfs door ziekte. Doordat kinderen zo graag willen dat hun ouders leven in plaats van overleven, fluisteren ze ons boodschappen in. Neem het kind dat moeite heeft met zijn ontlasting, dat maar niet wil komen en de daarbij behorende buikpijn en huilen. Wat kan de ouder niet ont-lasten? Welke last draagt de ouder mee( onbewust), wat maar niet naar buiten kan komen( geuit worden) en welk verdriet ligt daaraan ten grondslag?
Metaforisch leren vertalen
Als we naar ziekte kijken en aandoeningen, dan is oorpijn een mooi voorbeeld van horen en luisteren. Wat kan de ouder in zichzelf niet (meer) horen? Waar kan de ouder in zichzelf niet meer naar luisteren? Een kind droomde telkens over spoken. Wat spookt er in het leven van de ouder rond?
Wat vragen kinderen van ons?
In verbinding zijn met jezelf en met het kind in jezelf. Dat is wat kinderen van hun ouders vragen. Kinderen voelen dus waar de ouders iets heeft laten liggen. Eerst fluistert een kind heel zachtjes in het oor van de ouder, daarna, als een ouder het niet oppakt, gaat een kind schreeuwen en zien we dat de problematiek steeds erger worden. Ten slotte gebruikt een kind de megafoon om duidelijk te maken dat het hem ernstig is dat zijn ouder bereid is te kijken naar eigen inwendige processen.
Het is dus eigenlijk een cadeau dat kinderen ons confronteren. Maar dat is het wel: confronterend. In de spiegel kijken, daar heb je lef voor nodig. En vaak ook een goede therapeut die met je meekijkt en jouw innerlijke wereld helpt te doorvoelen.
Veel gedragingen bij kinderen verdwijnen, zo leert de praktijk, als ouders aan zichzelf gaan werken. Kinderen laten dat direct zien in hun gedrag. En wat zijn ze je dankbaar! Dankbaar dat je echt gaat leven.
Ik lees dit artikel nu (pas). Dankjewel, ben er erg blij mee.
Mijn dochter wil bij me zijn, wil niet dat ik wegga, niet alleen zijn. Ik dacht eerst dat ze me wil laten zien dat ik iets vasthoud wat ik los mag laten. Maar als ik kijk naar wat ik niet heb verwerkt, wie ik wilde dat mij niet in de steek liet, komt het even heftig binnen. Ik heb het een plaats kunnen geven, maar denk wel dat er nog wat verdriet zit waar iets mee mag.
Dus…dankjewel voor het inzicht!
Goedemorgen,
Geldt dit voor beide ouders of alleen voor de mama ?
Hier ben ik ook erg benieuwd naar.
Die ZOEKT…., die vindt!
Mooie inzichten heb jij opgedaan Suzanne. ‘Het mooiste cadeau dat je een ander kunt geven is je eigen groei’. Zo is het voor mijn gevoel precies. Iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen stuk. En het zou misschien zelfs zomaar kunnen zijn dat iemand die er in slaagt zijn eigen stuk op te lossen en te groeien, een hele cyclus van patronen in de familie kan doorbreken.
@Ruud,
Hoi Ruud,
Dank je wel. En inderdaad, wanneer je een bepaald thema doorwerkt/uitwerkt, dat dat natuurlijk ook invloed heeft op de gehele cyclus. Na jaren bezig te zijn, heb ik pas net eigenlijk een soort van ontdekt over een bepaald thema in mijn leven die ver door te voeren is op verre verre voorouders. Best bizar om dat te ontdekken. Hoe iedereen zich maar verbindt met een bepaald thema, een bepaald soort energie. En hoe te gek natuurlijk dat je mag loslaten! 🙂
Liefs, Susanne
mooi verwoord op jouw eigen manier Isabella, het doet me denken aan de karma die we mogen uit-werken zoals AartsEngel Michael ons dat heeft geleerd…
Wat de ouders nog niet hebben uitgewerkt/op-gelost, op het moment dat jij wordt geboren…. mag jij het als kind gaan doen…o = cirkels doorbreken… waardoor jij én je ouders kunnen ont-wikkelen… van een filmrolletje… zoals ik het wel noem.. leuk zoals ieder het op zijn/haar eigen manier verteld… maar dat werkt niet bij alle ouders… maar dat is niet erg…vrije wil….als jij het dan maar zelf wel ontwikkeld, dan hoeven jouw kinds- kinderen minder te doorbreken en sneller ontwikkelen…
iedere cirkel die doorbroken wordt is er weer één… 😉 xxx
Dank je voor het delen 🙂 xxx en het plaatsen hier 😉 xxx
liefs, Henriëtte <3 xxx
Prachtig! Kan zeker beamen dat mijn zoon een enorm vergrotende spiegel is voor mij. Hij is tot nu toe mijn grootste leraar. Ik geloof dat ieder kind zo een stukje te geven heeft aan een ouder. Samen kunnen we, als kind en ouder elkaar helpen meer onszelf te worden en los te laten wat niet (meer) bij ons past.
Ha Susanne,
(–Wat is van mij, wat is van de ander.. Is natuurlijk altijd een goeie vraag, in elke relatie natuurlijk.–)
(–Ik vraag me af hoe je uiteindelijk dat toch los kan laten, hoe je je ouders energetisch los kunt laten–)
Energie is in principe een stromende en onpersoonlijke factor. Het stroomt door elk mens. M.i wordt energie bezit (en blijft het aan iemand kleven), omdat je het zelf vasthoudt. Je bent door een of andere oorzaak niet in staat die energie los te laten, d.w.z. te ontspannen.
@Lia,
Hoi Lia,
Wat zeg je dat mooi, dat energie in principe een stromende en onpersoonlijke factor is, en dat energie niet losgelaten wordt doordat je dat zelf ergens nog (onbewust) vasthoudt. Vind ik erg mooi gezegd, ik kan werkelijk waar met die zin.
Ooit een keer zelf bedacht, naar de achtergrond verdwenen blijkbaar, en nu door jouw zin ineen keer weer een soort van ‘wakker’ geworden. Het geeft ergens vrijheid, te weten dat je het op onbwust niveau dan ergens nog wat vasthoudt blijkbaar. Kan je er zelf weer mee aan de slag. Nu weten we dat natuurlijk allemaal ergens, maar ‘t is toch erg fijn wanneer iemand je er weer even op attendeert. Dus dank je wel voor je reactie, Lia! 🙂
Liefs, Susanne
🙂
@Lia, @suzanne
Je mag altijd energie loslaten. Als een energie nog aan je kleeft, dan zit er nog een les in.
Als je er zelf klaar voor bent mag je dat zelf loslaten. @Suzanne Als je zover bent dat je je biologische ouders oprecht kan bedanken dat ze je wel op deze aarde hebben gezet, dan ben je klaar om je energetische band te verbreken. Je kunt dat bijvoorbeeld doen door ze een brief te schrijven. Daarin zet je ALLES wat je ze nog wilt zeggen de goede en de slechte dingen. En je besluit met ze te bedanken. Daarna verbrand je de brief en vraag je het universum, engelen God (wat je maar wilt) om je te bevrijden van deze energie. Als je “ziet” dat de energie oplost, dan vraag je een gouden douche. Die douche spoelt alles van je af wat niet meer bij jou hoort. Daarna vraag je door die douche alle zielsdelen en energie terug die je ooit hebt weggegeven. Vergeet ze tot slot niet te bedanken voor hun hulp. Succes!
@Kirsten,
Hoi Kirsten,
Bedankt voor je reactie! En ook bedankt voor de zin: ‘Als een energie nog aan je kleeft, dan zit er nog een les in’. Heeft me aan het denken gezet. 🙂
Liefs, Susanne
Mooie en heldere tekst, dank je wel daarvoor!
Ik vraag me af in hoeverre dat spiegelen nog doorspeelt als kinderen eenmaal volwassen zijn.
Ik heb soms zelf namelijk het gevoel dat, ondanks dat ik al jaren en jaren amper tot geen contact met mijn biologische ouders heb, ik ze ergens nog steeds lijk te spiegelen. (Ik ben inmiddels 34 jaar.) Wat is van mij, wat is van de ander.. Is natuurlijk altijd een goeie vraag, in elke relatie natuurlijk.
Bovendien, als je zielenafspraken hebt gemaakt, nog altijd onbewust verbindingen hebt, ook al heb je helemaal geen contact met hen in je aardse realiteit, in hoeverre kan dat spiegelen dan toch nog doorwerken?
En geldt dat bijvoorbeeld ook voor je relatie met stiefouders? Ik neem aan van wel.
Therapie kost tegenwoordig ook aardig wat geld. Heerlijk om naar allerlei therapieën te kunnen gaan, ondervinden, uitzoeken, etc., maar daar hangt natuurlijk ook een prijskaartje aan. En dus zoek je, vanwege geldgebrek, dan maar thuis in jezelf, in boeken, websites, in je eigen schrijven, etc. om toch dingen helder te krijgen en jezelf bewuster te maken.
Ik vraag me af hoe je uiteindelijk dat toch los kan laten, hoe je je ouders energetisch los kunt laten, of je ze nu wel of niet in je leven hebt of wilt hebben. Vrij zijn van energetische verbindingen en waarlijk in en vanuit je eigen energie leven, voelen, creëeren, ervaren enz. Want zeker wanneer je eenmaal volwassen bent, het vasthouden (ook al gebeurt dat vaak onbewust) aan hun energie, daar lijk je uiteindelijk alleen maar jezelf, en ook hun, te vertragen ergens.
Ouders blijken maar mensen te zijn, die niet (in mijn geval) bewust genoeg waren om door te hebben dat een kind hun eigen ding spiegelt. Ergens ook angst hebben om te groeien.
Maar kinderen groeien op en worden zelf volwassen en kan je hun ding vervolgens in jezelf zien. En lijkt het net alsof ouders jouw eigen ding spiegelen. Dus ja, dan kom je een beetje op de vraag van; wat was er eerder, het kip of het ei..?
Ik denk dus dat het uiteindelijk gezien een wisselwerking is. Daar lijkt het in ieder geval op. Je kiest je ouders natuurlijk ook uit vanwege bepaalde thema’s waar jij als ziel dus al mee bekend bent. Dus wie spiegelt uiteindelijk wie?
Ik denk dus dat het een wisselwerking is. Ik heb jarenlang mijn ouders van alles verweten, vond absoluut dat ik in mijn groot gelijk stond en de waarheid verkondigde omtrent hen en haha dat vind ik ergens nog steeds :), totdat ik met reïncarnatie-sessies begon, jaren en jaren geleden, en ontdekte dat ik zélf zo heb lopen klooien in andere levens. Nouou, daar word je grote bakkus wel iets kleiner van kan ik je zeggen.
Het beste cadeau, of het mooiste, hoe je het wilt noemen, is natuurlijk uiteindelijk onze eigen groei. Verantwoording nemen voor onze jeugd, hoe pijnlijk en moeilijk en uitdagend dat ook kan zijn. Het mooiste wat ik nu aan mijn ouders kan bieden is mijn eigen groei. En het lef hebben en de kracht om zelf verantwoording te leren nemen. Daarin bewuster worden, groeien, ontdekken, helen, en liefhebben. Of hun nu wel of niet mee groeien, of hun nu wel of niet deel uitmaken van mijn aardse realiteit.
Mijn relatie met mijn stiefvader bv. waar ik veel van hou en hij ook van mij, veranderde meer positiever en relaxter op het moment dat ik begon te leren over mijzelf en mijn eigen ziele-ervaringen en mijn eigen verantwoording daarin durfde te gaan zien en hem hardop vertelde dat het beste wat ik voor onze relatie kan doen is zelf groeien en dat dat mijn mooiste cadeau is aan ons, en dat het fijn zou zijn als hij ook groeit, maar het inmiddels ergens prima is dat hij is wie hij is. Want dingen die ik hem verweet blijken uiteindelijk ook van mijzelf te zijn. Gek is dat joh, dat je één zit te verwijten van hetgene wat je zelf niet laten kan.
Dus ja, ik denk dus dat dat spiegelen uiteindelijk en zeker op de langere termijn toch een soort van wisselwerking is. Bewust durven te worden is als een goudmijntje. Iedereen loopt te klooien joh :). Als we als mensen durven te zien, durven te groeien, durven verantwoording te nemen, en durven lief te hebben, wow, dan ben je al een end joh! What else is there tot do?
Liefs, Susanne
@Susanne, Dag Susanne, Je “levensverhaal” kan voor vele mensen gelden, dat weet je wel. Ieder verlangt naar harmonie en liefde en vrede. Wat velen niet weten en daarom ook niet ondervinden(IK spreek uit ondervinding!!) is dat Die wij GOD noemen zo liefdevol is tot Zijn (hoogste) schepping -mens- dat Die ook Zijn kwaliteiten (van waarheid, liefde, vrede, recht)
vast wil leggen in ieders mensen-hart, als je er maar Hem om vraagt!. Merkwaardig is dat….. Hij geeft het graag!!!
Daarmee kom je bewust in Vrede en schenk je als gevolg die “ander”ook vrede (als die het ook aanpakt) ervaar je vaste vrede van de een naar de ander. Anders blijf JIJ in elk geval in vrede!!!!
@Bertha,
Hoi Bertha,
Dank je wel voor je reactie! En een mooie zin schreef je: ‘Daarmee kom je bewust in Vrede en schenk je als gevolg die “ander”ook vrede (als die het ook aanpakt)’. Mooi gezegd! 🙂
Liefs, Susanne