Welke last geef jij je kind (onbewust) mee?

Wat als je gebukt gaat onder een zware rugzak?

Er zijn vele uitdrukkingen die gaan over de last die je met je mee kan dragen. Zoals: je neemt teveel hooi op je vork; gebukt gaan onder de lasten; je draagt teveel bagage mee; de last weegt zwaar op je schouders, of bijvoorbeeld: je iets op de hals halen.

De meeste van deze uitdrukkingen gaan over de last die je jezelf oplegt. Je neemt teveel verantwoordelijkheid, wil teveel of misschien wel het onmogelijke en hebt daar last van. Het verzwaart letterlijk en figuurlijk je leven en zorgt voor minder levensgeluk.

Reden om vooral je bagage zo licht mogelijk te maken. Maar wat als je onbewust een extra lading meekrijgt? Niet omdat je het zelf doet, maar omdat je ouders dit bij je neerleggen? Wat kun je hier als kind mee en vooral: welke verantwoordelijkheid heb je hierin als ouder?

Wat er werkelijk gebeurt als jij je kind iets vraagt iets te doen voor de lieve vrede.

Misschien moest jij vroeger ook wel eens iets doen of nalaten voor de familieverhoudingen waarvan je voelde dat het niet oké was. Iets wat eigenlijk betekende dat je jezelf opzij moest zetten voor de goede lieve vrede. Het werd jou gevraagd, omdat jij de enige was die redelijk was en zich kon aanpassen. Ook al wisten jij en je ouder dat de ander verkeerd zat. Maar die kon zich niet aanpassen of was daar niet bewust genoeg voor, zo werd gezegd. Dus deed je het. Maar toch voelde dit niet goed.

En als het uiteindelijk toch nog misliep, dan voelde je je ook nog schuldig. Niet alleen naar jezelf, omdat je jezelf had verloochend, maar ook naar je ouder toe, omdat het je blijkbaar niet was gelukt de zo gewenste harmonie te bereiken. Je was er niet in geslaagd je ouder tevreden te stellen. En dat is nu net wat een kind zo graag wil.

Een gevoelig kind neemt gemakkelijk jouw last over.

Dit is slechts een voorbeeld van de vele keren waarop je als ouders een door jou gewenst effect neer kan leggen bij je kind. Vaak bij het kind dat het meest toegankelijk, gevoelig en begripvol is. Want die wil meestal ook niets anders dan fijne, harmonieuze familiebanden en gezellige, warme situaties. Die is sociaal, invoelend en in staat tot zelfreflectie. Waardoor hij wel uit een situatie kan stappen en de anderen niet of moeilijker.

En dat kind is ook bereid om zich daarvoor in te zetten. En dat is nu juist een grote valkuil voor gevoelige kinderen en volwassen. Ze kunnen zich makkelijk verliezen in de uitdagingen op hun pad, in de wensen van anderen en in hun goede intenties in de zoektocht naar liefde en verbinding.

Patronen ontstaan als je kind zichzelf niet mag zijn.

Als jij als ouder een situatie niet onder controle krijgt, conflicten wilt vermijden, niet weet wat je ermee aan moet, of gewoonweg faalt om hierin de juiste stappen te zetten, dan is het misschien je laatste redmiddel je kind aan te spreken op haar medewerking, maar dit is niet zijn verantwoordelijkheid.

Niet alleen geef je een signaal af dat je kind zich maar moet wegcijferen voor de ander, maar ook leg je de vervulling van jouw wens bij je kind neer. En dus ook de niet-vervulling ervan. En door op deze manier de last al van jongs af aan bij je kind te leggen, ontwikkelt je kind patronen die vaak pas op latere leeftijd duidelijk worden.

Omdat hij altijd het geluk van anderen op zijn schouders neemt, bereid is zich aan te passen om die lieve vrede te bereiken, en zich ook nog schuldig voelt als anderen ongelukkig zijn of over hem heen lopen en/of als het resultaat uitblijft.

Dit zal logischerwijs de rest van zijn leven doorwerken in alle relaties die hij aangaat. Waarbij het dus niet verwonderlijk is dat er velen terecht komen in destructieve en/of narcistische relaties, waarbij je kind als (jong)volwassene alles zal doen om die ander te pleasen en vooral als hij voor elke misstap van die ander zichzelf de schuld geeft.

Elke vrede die je forceert, brengt een schijnveiligheid.

Belangrijk hierbij is dat het bereiken van vrede en harmonie op deze wijze onmogelijk is. Want je gedraagt je weliswaar bewust op de gewenste wijze, maar in je onderbewuste gaat het wringen en blijft de roep om jezelf te uiten en expressie te geven aan wat er van binnen leeft voortbestaan.

Er bestaat dus niet zoiets als iets doen of nalaten voor de goede lieve vrede. Tenzij je daarmee een schijnveiligheid wil creëren, waarbij je kunt wachten totdat de bom barst. Want die energie in je onderbewustzijn zal toch om aandacht vragen en op de een of andere manier je leven en de relaties beïnvloeden.

Die bom zal dus zeker een keer ontploffen. Omdat in het familiesysteem iedereen op zijn eigen plek moet staan. En als je die verhoudingen gaat forceren en verhalen vol emoties, gevoelens en gedachten in het onderbewuste weg gaat stoppen, dan is de basis wankel en hoeft er maar één blokje om te vallen om de rest in zijn val mee te nemen.

Waarom verwrongen (familie)systemen altijd een keer worden uitgevochten.

Je ziet dit vaak bij het overlijden van iemand binnen dit familiesysteem. De verhoudingen komen dan weer op scherp te staan, omdat energetisch diegene nog steeds op de plek staat waar hij stond, maar als die positie wankel was, geforceerd, of overgenomen, dan zal dit een effect hebben op de rest van het systeem als hij lijfelijk wegvalt. En dus zullen de onbewuste familieverhoudingen weer zichtbaar worden, als uitnodiging om nu wel vanuit de juiste energie op je plek te gaan staan en gezonde relaties aan te gaan.

Dit gaat meestal met veel ruzie en chaos gepaard, maar heeft dus wel een noodzakelijk doel. Namelijk dat iedereen de kans krijgt onbewuste verhalen naar het bewustzijn te brengen, zodat ze geheeld kunnen worden en je dichter bij jezelf kan komen en bij jouw plek in het familiesysteem, en daarmee ook in de wereld.

Doe je dit niet en ga je weer voor de goede lieve vrede, dan komt er vast wel een ander moment. En is het niet je broer of zus, dan wel je partner of werkgever waarmee jij in een zelfde soort situatie terecht zal komen.

We hebben conflicten nodig om tot goede verhoudingen te komen.

Waar de intentie misschien goed is, fijne harmonieuze (familie)verhoudingen, vergeten we één ding. Conflicten zijn nodig om jezelf en de ander te leren kennen. Ze zijn noodzakelijk in het zoeken, aangeven en ervaren van grenzen. Weglopen voor een conflict leert je je eigen gevoelens en behoeften te negeren.

Het conflict op bewuste wijze aangaan helpt je in verbinding te blijven, met jezelf en met de ander. Het helpt te voorkomen dat jij jezelf verliest of verloochent, en dat er verhalen in je onderbewuste blijven hangen die je nog jaren erna verzwaren.

Kinderen doen dit van nature. Ze spelen met elkaar en dan opeens krijgen ze ruzie, om vervolgens binnen een minuut alweer samen verder te spelen vanuit een vaak betere balans. Op de juiste manier begeleid en ‘uitgevochten’ heb je conflicten nodig om grenzen te bepalen, om je plek in te nemen en om op te komen voor jezelf, voor wat jij voelt, denkt en wilt.

En pas na een goed uitgesproken conflict, na een botsing in belangen, kun je vanuit respect en gelijkwaardigheid met elkaar een compromis bereiken en daadwerkelijk verbinding en harmonie bereiken. Op een veel dieper level dan de goede lieve vrede.

Volg je onderbewuste naar harmonie en liefde.

Dus als je nu eens pijn in je nek of rug hebt, met gebogen schouders rondloopt, of dit misschien ziet bij je kind, onderzoek dan eens of deze last waaronder je gebukt gaat een ingang kan bieden naar je onderbewuste. Zodat je de verhalen die daar zitten kan helen, zodat jij jouw plek in kan nemen vanuit liefde en innerlijke kracht. Zo wordt niet alleen je rugzak lichter, maar ook kunnen jouw verhalen je dan gaan dragen in plaats van andersom.