Welke waarde geef jij jouw menstruatiecyclus?

Al een tijdje valt me op dat reclames rondom maandverband en tampons vooral inhouden dat het hebben van je menstruatie een vervelende en pijnlijke periode is, waar je vooral heel veel last van hebt, chagrijnig door wordt en moodswings van krijgt. Maar bovenal: je kan daardoor niet doen wat je graag wilt, namelijk: trampolinespringen, dansen, werken en sporten. Los van dat dit heus gewoon kan tijdens je menstruatiecyclus, en je daar zelfs niet al die speciale hulpmiddelen voor nodig hebt (de freebleeding movement bewijst dit wel), kun je jezelf misschien beter de vraag stellen: “Wil je dit?”

Waarom zijn we ondertussen gaan geloven dat een menstruatie vooral genegeerd moet worden, ongemakkelijk is en zelfs gênant?

Laatst in de NPO-3 serie ‘Brugklas‘ kwam een meisje erachter dat ze voor het eerst ongesteld was geworden. Ze schaamde zich rot. Haar vriendinnen vonden het ook allemaal heel erg voor haar. En zelfs de vrouwelijke conciërge zei ook dat het heel naar voor haar was en dat een menstruatie ook helemaal niet leuk is. Gelukkig zei ze nog wel dat je dan heel lief voor jezelf moet zijn. Maar dat viel weg tegen de negatieve lading die eromheen werd gecreëerd.

Waarom geven wij als maatschappij al decennia lang dit signaal af aan vrouwen en jonge meisjes?

De menstruatiecyclus van de vrouw werd vroeger nog gekoppeld aan de maan. Het werd dan ook de maanstonden genoemd. Vrouwen werden geëerd om hun verbinding met het leven, ze werden als wijzen om advies gevraagd. Want zij waren verbonden met de oerbron. Zij wisten van de cycli van het leven. Zij kenden de geheimen van naar binnen keren, loslaten en (opnieuw) geboren worden.

Dit bracht echter ook een angst met zich mee. De angst om controle te verliezen, de angst voor het loslaten, voor het meebewegen en het voelen. Want door naar binnen te keren en je over te geven aan de innerlijke woelige wateren van je ziel, kom je ook in contact met je pijn en verdriet. Je wordt er door met jezelf geconfronteerd. En dat is niet altijd even makkelijk.

Het vrouwelijke werd steeds meer afgewezen.

We kunnen de schuld van het ontstaan van onze collectieve vrouwelijke kindpijn leggen bij de heksenvervolging, waarbij geleidt door de kerk het vrouwelijke massaal letterlijk en figuurlijk massaal werd weggevaagd, omdat zij bedreigend was voor de macht van de kerk en van God in de hoedanigheid van man. De Godin als vrouw en in de vrouw werd afgewezen en onderdrukt, waardoor vrouwen bang werden om vrouw te zijn.

Maar niet alleen door mannen,de kerk en de maatschappij, voor wie die vrouwelijke kracht abracadabra was en die hen vooral veel angst aanjaagde, maar ook en misschien wel vooral door vrouwen zelf werd het vrouwelijke afgewezen. Want het paste niet in de maatschappij en het droeg niet bij aan het doel: gelijkheid tussen mannen en vrouwen. Onze eigen drang naar emancipatie en het ons willen meten met mannen heeft er mede toe geleid dat we mee zijn gegaan in de mannelijke energie.

Vrouwen zijn in hun hoofd gaan leven en uit hun lijf gegaan.

In de uitdagingen op hun pad zijn vrouwen zichzelf verloren. Zij zijn de connectie met de bron van hun vrouwelijkheid verloren. Waardoor de balans in de wereld nog verder verschoof richting het mannelijke. Daar kun je echter maar één iemand verantwoordelijk voor stellen. Namelijk jij zelf.

Vrouwen zijn zich vanuit hun pijn, van het zich niet gezien en gehoord voelen, en vanuit de afwijzing door de mannelijke maatschappij, gaan aanpassen en conformeren. Ze zijn zichzelf gaan verloochenen en hebben daaromheen een verhaal gecreëerd dat door de jaren heen is bevestigd door hun eigen daden, of door wat ze nagelaten hebben te doen. Zo is hun kindpijn, gekoppeld aan de ‘noodzaak’ van het verbreken van het contact met hun vrouwelijkheid, ontstaan.

Welk verhaal over ons vrouw-zijn zijn we gaan geloven?

In hoeverre zijn we ondertussen gaan geloven dat de vrouwelijke cyclus vooral heel hinderlijk is en zo veel mogelijk moet worden genegeerd, zodat het vooral het dagelijks leven niet beïnvloedt? En welke rol heeft de maatschappij hierin?

Of je als vrouw last hebt van al deze menstruele kwaaltjes hangt af van meerdere factoren. En ja, ze kunnen inderdaad pijnlijk zijn en vervelend. Maar feit blijft dat in de huidige berichtgeving op geen enkele wijze eer wordt gedaan aan deze bijzondere cyclus die juist je vrouw-zijn een bijzondere kracht geeft. Want door te leven vanuit de verbinding met je natuur, met je vrouwelijke cyclus, kun je leren vertrouwen op je intuïtie, op de flow van het leven en zo kun je leren meebewegen met het leven in al zijn vormen.

Daarnaast zorgt deze menstruatiecyclus ervoor dat je kinderen kunt krijgen en dat je vruchtbaar bent. Vrouwen zijn in staat om leven te scheppen. Zowel letterlijk als figuurlijk door de enorm scheppende levenskracht, de oneindige bron van creatie waarmee onze cyclus ons vrouwen verbindt. In plaats van de menstruatie te vervloeken, zouden we deze magische periode moeten vieren.

Pas als je deze menstruatiecyclus om wat voor reden als vrouw niet meer hebt, besef je vaak hoe dit je vrouw-zijn bepaalt.

Vrouwen die onvruchtbaar blijken te zijn, vrouwen die vervroegd in de overgang komen, of anderszins door ziekte hun maandelijkse menstruatiecyclus verliezen, weten hoe belangrijk de menstruatie is. Die beseffen dan pas hoe dat onlosmakelijk verbonden is met hun vrouw-zijn. Ze zouden er alles voor over hebben om weer een normale menstruatiecyclus te hebben, inclusief alle mogelijke ongemakken.

Ze voelen zich dan ook vaak minder vrouw en hebben echt tijd nodig om dit verlies een plekje te geven. Door stappen te zetten om deze pijn te helen, komen ze vaak erachter dat, ook al hebben ze de uiterlijke vorm van de cyclus niet meer, in hun systeem deze doorgaat en dus kunnen zij zich daarop afstemmen en de verbinding ermee herstellen. Een soortgelijk proces maken vrouwen in de overgang door. Ook al is hun vruchtbaarheid voorbij, hun innerlijke kracht en wijsheid is nog volop aanwezig. Alleen nu dus zonder de ongemakken van de menstruatie.

De kracht van de vrouwelijkemenstruatiecyclus is onlosmakelijk verbonden met het leven.

Het is deze vrouwelijke cyclus die je helpt voelen, loslaten, helen, en opnieuw beginnen. Deze cyclus vertelt je over waar je staat, hoe het met je gaat en hoe je vanuit je ik-kracht in de wereld je plek in kunt nemen. Het is deze cyclus die je verbindt met het leven. Die de innerlijke wijsheid aanwakkert over hoe om te gaan met alle uitdagingen op je pad.

Vrouwen die verbonden zijn met hun innerlijke cyclus, in welke vorm die ook aanwezig is, zijn meer in balans, voelen zich zelfverzekerd en vol vertrouwen. Ze durven los te laten, durven zich over te geven en kunnen naar binnen keren. Zij volgen de golven in hun emoties naar binnen en hebben zichzelf vooral heel erg lief.

Dit staat in schril contrast met wat wij nu jonge meisjes en vrouwen meegeven.

Met als gevolg dat er steeds meer vrouwen moeite hebben met van zichzelf te houden. Doordat dit deel van hun vrouw-zijn wordt afgewezen, wijzen zij het belangrijkste in zichzelf af. Namelijk dat wat ze tot vrouw maakt en wat ze in verbinding brengt met hun ware kracht: hun vrouwelijke menstruatiecyclus.

Als je een deel van jezelf afwijst, dan ontstaat daardoor een innerlijke onbalans. Als je een essentieel deel van jezelf negeert, je ervoor schaamt en het vooral zoveel mogelijk wegstopt, dan zijn de gevolgen voor je innerlijke balans dus wel te raden.

Vrouwen hebben zich jaren aangepast en geconformeerd aan de mannelijke wereld, vol planningen, verwachtingen, oordelen. Ze zijn de verbinding met hun ware natuur verloren. Maar omdat zij alleen het tij kunnen keren is het tijd dat vrouwen gaan staan voor hun kracht. Het is tijd dat ze trots zijn op wie ze zijn en op het unieke geschenk dat het leven ze heeft gegeven.

Het is tijd dat vrouwen hun collectieve oude niet ondersteunende verhaal gaan helen.

Want zodra je je weer trots voelt op wie je bent, op je menstruatiecyclus en deze koestert, dan ga je vanzelf jezelf ook wat meer liefhebben. Met als bijkomstigheid dat die menstruatie juist een mooi ritueel wordt, een moment om nog wat zachter voor jezelf te zijn, om te luisteren naar je innerlijke stem, zodat je weer met hernieuwde energie verder kan.

Pas zodra vrouwen hun plek innemen en hun cyclus gaan omarmen zal het collectieve bewustzijn kunnen veranderen en zullen zij hun kindpijn kunnen helen, zodat niet alleen zij en de wereld meer in balans kunnen komen.

Eveline van Dongen

Eveline van Dongen

Ik ben Eveline van Dongen, moeder van twee jongens van 4 en 7 jaar, partner, vrouw, jurist, coach, schrijfster. Buiten al deze kaders ben ik echter vooral mezelf. Ik schrijf verhalen om ouders en kinderen te ondersteunen in het magische avontuur van liefdevol opvoeden, waarbij de behoeften van het individuele kind en een liefdevolle verbinding tussen ouder en kind centraal staan.
5-hoek

Overige artikelen

Het helen van de innerlijke wond als weg naar meesterschap
Hoogbegaafde kinderen: Een tien voor verwondering en respect
Waarom zijn er juist nu zoveel hsp-ers op aarde?
Onverwerkt trauma als oorzaak van angsten
Zelfdoding vanuit zielsperspectief
Uit nieuw onderzoek blijkt dat placebo’s effectiever worden in de behandeling van ziektes
Je thuis voelen in de onveiligheid van transformatie
“Hygge” – 5 simpele manieren om een eeuwenoude Deense oefening voor bewustzijn in je leven te verwerken
Labels zijn bedoeld voor kruiden
In ieders leven zit een heldenreis verborgen
8 kenmerken die een relatie kunnen blokkeren of stoppen
Waarom je de frequentie van je muziek wellicht wilt aanpassen