door Jennifer Farley
Jullie hebben het vele keren gezien; een ouder die probeert om diens jonge kind weg te dirigeren van iets dat diens aandacht gevangen heeft. In één geval, legt de ouder diens wil op en wordt het kind terwijl het slaat en schreeuwt bij het object van zijn/haar korte affectie vandaan gehaald, totdat iets anders dat net zo fascinerend is verschijnt. In het tweede geval; praten zij zachtaardig met het kind, bieden keuzes aan en wachten geduldig terwijl het kind de informatie verwerkt.
Het Universum zal altijd de geduldige, zachtaardige ouder voor jullie zijn (en is dat altijd geweest). Aan jullie is de vrije wil geschonken, de mogelijkheid om jullie pad te kiezen en jullie zal deze ervaring nooit ontkend worden.
~ De Schepper
Vertaling: Cobie de Haan – http://www.denkmetjehart.blogspot.nl/
Als zij s’nachts zo vaak wakker wordt en huilt zou ik haar bij me nemen en proberen hoe dat is .
sorry, vergeet ik de link toe te voegen.
http://www.fluisterkind.nl/?pag_id=19684&site_id=149
@Camilla, Bedankt. Ik wil nog anavullen dat het sinds 2 dagen ‘beter’gaat. Of het lijkt of echt zo is zal de tijd uitwijzen. Ik lees het boek van Lee Carrol en Tober over Indigo’s. haat bed staat nu niet aan voeteneind maar naast mij. Tja ik weet met 4 hoort dat niet meer. Maar zij voelt zich veilig. Als ik even weg ben dan voelt zij dit gelijk en gaat huilen, tot nu ergerde ik mij rot en liet dit duidelijk voelen. Nu poog ik begrip te hebben voor haar angsten en haar te begeleiden. Ze zegt elke keer dingen als toen ik groot was, en ik kwam of koos jou uit. Ook zegt ze elke keer als ik groot ben dan ben jij dood. Dat weet ik ook vorig jaar heb ik de dans ontsprongen na een ernstige pancreatitis. Puur door gebed leef ik nog.Ik lag volgens een eigen gezien visioen al in een kist. Afijn ik ga er niet over uitweiden. Ik bid elke dag dat ik haar groot en volwassen mag zien worden. Wat ik nu moet doen is de afgelopen 4 jaren die werkelijk verpest zijn door onbegrip herstellen. Ik ben zelf een Indigo maar mocht nooit mezelf zijn, dus ben ik behoorlijk misvormt.Nu poog ik niets meer met verstand te doen maar puur uit gevoel te leven. En haar geven wat zij nodig heeft. Ook al verklaart elk mens mij voor gek dat ik haar naast mij laat slapen en haar keuzes biedt. Het zal niet over korte tijd gaan maar ik probeer in snel tempo te veranderen waar ik gefaald heb. Ik kreeg van God een kans tot leven ik vroeg toen mei 2012 Heer laat mij leven en ga het beter doen. Ik heb dat NIET gedaan. Nu wel alsof ineens inzicht komt. Ik snap het nog niet helemaal maar leef vanuit mijn hart en niet mijn hoofd. groeten mo
@Monique
Zie de link hieronder naar de website van Janita Venema.
Wellicht heb je iets aan de info op deze website.
Ik wens je heel veel vertrouwen.
Hoi Monique,
Ik hoop dat je mijn vorige reactie niet als persoonlijke kritiek hebt opgenomen. Ik ken uiteraard je situatie niet, dus ik kan ze niet beoordelen. Maar als ik je zo haar zit je behoorlijk met de handen in het haar. Misschien heb je wat aan mijn verhaal.
Een van mijn meisjes is zelf ook een dominant type. Ook al heeft ze nooit letterlijk gezegd jij luistert naar mij. Ze luitsterde gewoon niet. Ik was ook steeds van het principe ik leg alles uit. Plaats alles zodat ze goed weet waar het hoort. Maar dat werkte niet. Ze luisterde ook niet naar die uitleg. Ze draaide haar hoofd of begon midden in mijn zin over de vogeltjes die ze wat verderop zag. Met haar gedrag bracht ze regelmatig haar kleinere broertjes en zusjes in gevaar. Bvb voordeur open zetten en dan kleintjes van straat mogen plukken… Ze domineert hen heel sterk. Ze was ook lang totaal ongevoelig aan straffen. Je mocht ze straffen zo hard je wou. Dat had en heeft nog steeds geen impact op haar. Of maar heel eventjes. Ze praat als een volwassen en vind zich ook slimmer dan mij. Ze heeft ook lang gezegd dat zij de mama was naast mij. Hoe dan ook het ging van kwaad naar erger. Gillen deed ik met momenten op dat kind. Ik wist echt niet meer wat met haar aanvangen. Ik ben hulp gaan zoeken. Verschillende bronnen. Het heeft in totaal 4 jaar geduurd vooraleer we er een weg mee gevonden hebben. Maar het lukt. De raad die ik concreet gekregen heb. En die helpt is. Stop met uitleg geven. Jouw wil is wet. Je mag echt zeggen: Kom mee. Waarom? Omdat ik het zeg! Of helemaal niets zeggen. Je vraagt iets verwittigd een keer met de boodschap volgende keer zijn dat de gevolgen. Volgende keer doe ik gewoon wat ik zeg, zonder een woord uitleg. Is het time-out, is het iets afpakken. Het maakt niet uit. Dat werkt niet van in het begin. Dat heeft zijn tijd nodig.
De psycholoog waar we hulp zijn gaan vragen heeft ook ontdekt dat onze dochter heeft het ook moeilijk met het herkennen en begrijpen van emoties. Ze begrijpt de dingen congnitief heel goed. Daarop is ze voor op haar leeftijd. Zo weet ze heel goed dat als er een man op het dak staat deze er kan afvallen en zich pijn kan doen. Wat ze echter niet herkend zijn de gevoelens die daarbij horen. Ze is bang. Want die man zou van het dak kunnen vallen. We moeten dus bvb vermijden dat ze dingen kan zien als nieuws of films of andere situaties, die ze begrijpt maar emotioneel niet kan plaatsen. Die schakelen we uit of leggen we haar uit. Voor de rest heb ik voor mezelf ook een lijn gezet in het spirituele in mijn opvoeding. Doe ik even niet meer. Het werkte gewoon toen niet bij haar. Ze liep gewoon over mij over. Nu begint het stilaan wel te gaan. Ze zal steeds dominant blijven, maar ze leert stap voor stap respect te krijgen voor de anderen. En ik ga daar soms onorthodox ver in. Trapt ze op de teen van haar zus en loopt ze door zonder om te kijken terwijl haar zus echt huilt van de pijn. Dan kan het zijn dat mijn voet toevallig op haar teen eindigt. (ze is inmiddels 8) Op dat ogenblik kan ik met haar praten, omdat ze begrijpt uit eigen ervaring wat ze net heeft gedaan. Ze leert zo dat wat ze net heeft gedaan die persoon niet fijn is. Dat je dan sorry zegt, vraagt of het gaat, een kusje geeft en troost. Dat begint nu te lukken. Sorry zegt ze nog niet onmiddellijk, maar ze stopt nu wel al en neemt de situatie waar. 🙂 Het blijft een dominant type, maar ik ben er van overtuigd dat ze daar later ook haar voordelen uit gaat halen als we er in slagen haar voldoende te begeleiden. Daarnaast hebben we de opdracht gekregen haar zoveel mogelijk positief te prikkelen. Ook al dachten we dat we dat al deden. Blijkbaar kreeg ze toch nog te weinig aandacht en positieve feedback Normaal als je steeds op haar kap moet zitten… Ik kan heel boos worden heel ver gaan. Maar eindig nadat alles weer uitgeklaard is altijd positief. Ik let er ook op dat ik haar regelmatig vastpak en een kus geef. Wat in het begin voor mij niet makkelijk was, moet ik eerlijk en beschaamd toegeven.
Als ik je zo hoor over jouw dochtertje is ze blijkbaar nog dominanter dan de mijne. Ik weet niet of je veel aan mijn verhaal hebt. Het is ook allemaal zo uit zijn context gerukt en kort samengevat, dat het misschien niet altijd even duidelijk over komt. Maar ik hoop dat je er iets uit haalt al is het maar troost. Mijn gevoel zegt dat je best wat kordater mag zijn tegenover haar. Veel minder marge geven. Even mag laten voelen wie de baas is. Want dat geloof ik wel heel sterk ze voelen je onmacht en wanhoop. Het zal niet makkelijk zijn. Heb je trouwens een plaats waar ze je veilig kan laten krijsen? Een van mijn andere kindjes is een krijser. ALs die zijn zin niet kreeg zette hij het op een krijsen en hij stopte niet tot hij het kreeg. Wij hebben een wintertuin in het verlengde van onze leefruimte. Deed hij dat dan zetten ik hem daar. Met de boodschap: ik weet dat je boos bent, dat is goed. Ja mag krijsen hier. En als je genoeg gekrijst hebt mag je weer binnen komen. En dat heeft geholpen. In het begin kon hij het echt heel lang volhouden, maar het werd steeds minder en uiteindelijk was vragen of hij nood had aan de verande genoeg. Ach, misschien heb je het allemaal al toegepast en gedaan en helpt er niets van. Hoe dan ook heel veel moed, sterkte en vooral niet opgeven!
Hoi Nele dank U voor de reactie. Natuurlijk mag ik geen 2 mensen vergelijken dat weet ik zelf ook. Ik zoek een weg in opvoeden zonder dat zij alles gaat bepalen. Zij is zeer dominant dwingend en bepalend. Zij lijkt bijna een volwassene in gedrag. Ik ben het boek Indigo kinderen aan het lezen en alles wat er staat klopt wel. Natuurlijk zijn ze gelijke aan volwassene maar het moet wel binnen perken blijven. Een kind moet groot worden en regels kennen ook al zijn ze in ziel al hoog.Echter ben ik de strijd en het volhouden moe. Want ik ben duidelijk de verliezer. Het zoeken naar de opvoeding zodat je toch eens enige medewerking ontvang dat is mijn wens. En werkelijk alle tips die ik toepas brengen geen soelaas.Ze kijkt je hooghartig aan en zegt kortweg JIJ luistert naar mij. En dan poog ik zonder boos te worden(wat niet altijd lukt) te melden dat als zij niet maar mij luistert ik niet naar haar luister. Dat het beter is om naar elkaar te luisteren. Ook poog ik alles te onderbouwen waarom ik iets aan haar vraag.Ik zal eens kijken bij kernkind bedankt.
hoi Monique ,wat een vervelende situatie zeg
mag ik vragen hoe oud je dochter is?9mss heb je dit wel al ergens genoemd maar ik kan het zo niet terug vinden.)
met alle respect naar jou toe en ik heb zeker de wijsheid niet in pacht maar als ik lees dat zij niet op het schoolplein mag drinken of eten,komt bij mij de vraag: waarom niet?
kennelijk is zij zo hongerig (en mss wel zelfs een lage suikerspiegel) dat zij echt behoefte heeft aan eten.
ik heb dit zelf ook en wordt dan enorm humeurig wanneer ik niet te eten krijg.
en wat het afdrogen betreft; heeft zij de leeftijd om dit zelf te doen?
nogmaals,ik heb echt niet de wijsheid maar mss dat er kleine irritaties heel simpel op te lossen zijn???
ik hoop dat de grote irritaties op te lossen zijn op wat voor manier dan ook want dit is voor jou maar ook voor je kindje niet leuk.
liefs
@chris, Hoi Chris. Er word wel gegeten maar niet op het plein. Er is een fruit en lunchtijd normaal is de lunch om 11:30 maar bij alleen de ochtend valt deze af en wordt er thuis gegeten de omschakeling om thuis te eten kan zij niet maken. Het gaat erom dat zij de enige is die mij poogt te plichten eten en drinken mee te brengen(of wat nog over is) en dat direct op te eten. Wij wonen helemaal niet ver weg van school maar tot thuis wachten wil zij niet het zijn 10 minuutjes met de fiets. Alle kindjes eten daarna thuis. Het is niet dat ze niet mag eten van mij maar het is wel raar. Moet U zich voorstellen enorme regen onweer etc. Moet ik buiten staan wachten tot zij eens klaar is met haar gerief alle blikken van ouders omdat zij daar langzaam een broodje staat te nuttigen.Doe ik dat niet heb ik enorm geweld.Op zonnige dagen erger je je wel maar gaat het, met regen etc en daar komt nog eens bij dat zij het enige kindje is die daar staat te eten omdat zij dat van haarzelf MOET.En het gaat niet alleen op dat moment met dwingen maar echt met alles.Ik probeer dus de circel te doorbreken maar dat gaat niet zomaar, elke keer ene krijsend kind meenemen is niet prettig. Zij is 4 jaar maar al vanaf baby tijd eigenlijk moeilijk op te voeden ook de thebe hulp een soort Nanny opvoeddeskundige kreeg het niet voor elkaar.vandaar dat ook GGZ blijft observeren echter zien zij moment opnames en zijn er niet bij op school met naar bed gaan opstaan. En zij is best slim ze laat zichzelf eigenlijk nauwelijks zien aan de ggz. gelukkig heeft de Thebe het zelf een jaar lang geconstateerd maar ook haar inbreng was niet voldoende voor GGZ. Ik ben nu met een boek bezig over Indigo kinderen huns gedrag en hoe te behandelen. Ik ben gisteren gaan lezen en herken al veel. Ons kind gedraagt zich als een heerser en wij willen haar met respect opvoeden haar eigen wil is geldig maar er zijn wel grenzen zij moet leren aanpassen zonder iedereen haar wil op te leggen. groeten monique
@monique, Hey Lieve Monique, je hebt duidelijk zelf veel meegemaakt en draagt hier nog je deel van. Het gedrag van je kindje haalt bij jou slechte herinneringen naar boven en ik begrijp waarom. Maar het is ergens niet eerlijk dat je haar gedrag vergelijkt met dat van je mama. Als jij met je kindje omgaat en jij legt die connotatie, dan ben ik er zeker van dat je kindje dat voelt. Dat ze zich afgewezen en ongeliefd voelt. Waarmee ik absoluut niet wil zeggen dat je niet van haar houdt en dat je haar niet wil. Maar observeer je eigen emoties eens en probeer wanneer ze moeilijk gedrag vertoont, je eigen emoties naar haar toe los te koppelen van de emoties die je verleden bij je oproepen. Probeer wanneer ze je dit gedrag toont, in jezelf die gevoelens van liefde op te roepen die een kind verdient. Geen ergernis, geen gevoel van schaamte omdat ze krijst, en geloof me ik weet hoe lastig dit kan zijn. Om je een voorbeeld te geven, mijn oudste nam ooit een chocolade ei in de winkel, ze moet toen een jaar of 2 geweest zijn. Ik nam het zonder iets te zeggen af en zette het terug. Ze zette het op een krijsen. En ik ben beginnen lachen. Ze is onmiddellijk gestopt, keek me aan, en heeft dat nooit meer gedaan. Ze blijft een hand vol. Is dominant en zeer eigenwijs. Maar dit zijn ook eigenschappen die bij haar horen en niet slecht zijn, zolang ze leert om respect voor anderen op te brengen en anderen niet te behandelen hoe ze niet zelf behandeld wil worden. Dit zijn mijn handvaten bij haar opvoeding. En ik geef ze enorm veel verantwoordelijkheid voor haar leeftijd, maar wel enkel in die zaken waarin ze enkel gevolgen voor zichzelf heeft. Ik heb niet onmiddellijk een voorbeeld. Maar wanneer ze me iets vraagt dat ik geen goed idee vind, dan geef ik haar mijn mening, waarom ik het niet ok vind, wat de gevolgen kunnen zijn en laat haar kiezen. Vaak doet ze haar eigen zin en vaak loopt ze tegen de lamp, en daar leert ze uit. Het is zoeken naar evenwicht. Zonder haar eigenheid af te breken. Voor de situatie op school met eten, dat zou ik zelf persoonlijk oplossen door een appeltje te schillen en te snijden en in een doosje mee te nemen naar de schoolpoort. Haar dit aanbieden tot ze thuis kan eten. Wil ze niet pech, dan heeft ze niets. Wil ze wel, dan is ze stil, krijgt ze eten, zonder dat haar eetlust er onder leidt. Veel succes, je vindt je weg wel met haar! Echt je kan dat wel, het is alleen zoeken naar de juiste wijze. En volgens mij kan je mamagevoel echt wel een boost zelfvertrouwen gebruiken! Ik heb zelf ooit raad gevraagd aan de mensen van kernkind.nl. En ben daar heel goed geholpen, mss ook iets voor jou.
Hoi Rene en Monica beide bedankt en idd het klopt oorlogtrauma. Ik kan er veel mee bedankt dikke xxxxxxxxxx
Hoi Monique, probeer hulp te zoeken bij iemand die jou helpt om in je eigen kracht te gaan staan en de oorzaak helpen te healen. Als jij in je eigen kracht gaat staan kan er een verandering gebeuren tussen jou en je dochter.
Mooi uitgangspunt. Ik ga er vanuit dat dit over het algemeen zo is.
Maar als je ver van je zielenpad bent geraakt en je vraagt vanuit het diepste van je ziel om hulp van de engelen en je gidsen dan is mijn ervaring dat het soms toch noodzakelijk is om via hardhandige confrontaties tot de nodige sleutelinzichten te komen om weer op je koers te komen. Ook dat is een keuze uiteraard.
Hoe krachtiger de ziel, hoe krachtiger de lessen die op je pad komen. En ook dat is liefdevol ♥
Ik heb net gebeden voor een antwoord en kreeg dit vandaag in mijn mailbox. Ik wil graag de zachtaardige ouder zijn. Maar het lukt niet. Ons kind huilt bij alles en wordt steeds enorm driftig dit is nu al enkele jaren zo om alles wat haar niet zint. Als je verzoekt even 1 minuut stilte om het weer te horen gaat zij daar over heen. Vanuit school altijd drama, naar bed drama etc. Zij is heel dominant. Toch wil ik GRAAG de zachte ouder zijn maar verlies enorm veel mijn geduld.HOE kan ik transformeren? ik wil ons kind niet beschadigen en zij heeft schakel momenten nodig alleen ik kan niet meer schakelen. Alle tips zijn welkom.
@monique,
@monique,
Je geeft aan dat je een dominante dochter hebt, kennelijk met een heel sterke wil en dat jij graag de zachtaardige ouder wilt zijn met eindeloos geduld. Sta je niet teveel in de please-stand? Je mag je afvragen waarom je toch zo graag lief en aardig gevonden wilt worden als ouder? Wat zegt dat over jou? Wat spiegelt je dochter jou als moeder?
Omdat je al gemerkt hebt dat een vragende houding bij opvoeden van jonge kinderen niet echt helpt, geef ik je graag de tip om met ingang van nu duidelijker te zijn naar je dochter wat je wel en niet wilt dat er gebeurt en accepteert, zonder daarbij te wachten tot je zelf boos wordt en dus over je eigen grenzen gaat.
Kinderen dagen ons als opvoeder nu eenmaal uit omdat zij duidelijkheid wensen om zich veilig te voelen, daar zijn het kinderen voor. Dat is iets anders dan dat je als ouder je kind jouw wil oplegt.
Jouw vragende en begrijpende houding is kennelijk niet wat je dochter nodig heeft. Het spreekwoord ‘zachte heelmeesters maken stinkende wonden’ komt in mij op en slaat ook op de door jou beschreven sitiatie.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt? Misschien voor jezelf prettig om hier begeleiding bij te vragen, want gedrag verander je niet zomaar en jullie hebben nu al een aantal jaren een manier van omgang neergezet die voor jou niet meer werkt. Heel veel succes ♥
@Renée, Bedankt voor uw reactie. Ik heb idd hulp ingeschakeld via GGZ. Echter deze man zegt elke keer dat ik maar moet wachten tot zij eindelijk bijdraait, schakel momenten. Ik kan U zeggen dat ik niet zachtaardig ben maar het wel wenst te zijn. Mijn dochter wil niet toegeven. Een vb uit praktijk uit school wil zij direct op het schoolplein drinken en eten en kan niet wachten tot thuis. Ik zeg dat het niet kan en vervolgens heb ik 2 a 3 uur krijsen. Ander vb ze zit op de wc en ik ga kijken grote boodschap gedaan dus ik zeg ben je klaar? nee zegt ze. Minuten later weer en na 30 min heb ik doorgespoeld. Dit heeft geresulteerd in 1 uur krijsen. Nog vb droog je eerst iets anders af dan haar voeten zelfde verhaal.En elke dag komt hetzelfde terug. Ik kaart dit nu ruim 1 jaar aan bij GGZ maar krijg nul advies. Ze luistert niet zeg ik dan ze snapt het wel, en dan krijg ik elke keer als vb ze luistert wel want ze veegt keurig haar voeten.En dat is dus ene kinder psycholoog? Het komt er dus op neer dat ik wel grenzen stel en mij daaraan houd, maar elke dag komt dezelfde strijd terug en zij gaat daarin erg ver. Ik zit elke dag als ik alleen ben te huilen, omdat ik het gevoel heb dat ze net als mijn moeder een tiran is. Mijn moeder heeft mij altijd en tot heden als vuil behandeld ik ben niks kan niks alleen goed tot een bepaald beroep en met haar man naar bed geweest dus een hoer(ik ben nooit met haar man naar bed geweest) en lelijk erbij. Ik ben model geweest en dat was voor mij de eerste keer dat ik begreep dat moeder loog en ik wat zelf vertrouwen kreeg.In elk geval ben ik een heel gevoelig mens en wel standvastig maar ik ga er aan onderdoor.Een ander voorbeeld ons kind gaat in alle kasten en blijft dit doen zelfs terwijl wij continue zeggen het mag niet, een gesprek met papa of andere is onmogelijk, ze gaat dan direct heel luid de voor toon nemen. Ook al zeggen wij duidelijk even stil zijn, niets komt aan.Nu zit ik te typen en ik heb al zeker 40 keer mam gehoord ook al verzoek ik even tot stilte. Ik ga haar nu op bed leggen en zelf ben ik zo moe dat ik ook even ga slapen. Soms sta ik nog op rond 9 maar soms word ik niet eens wakker. Ook de nachten zijn afschuwelijk zij komt niet meer elk uur maar nog wel 5-6 x per nacht met huilen en roepen.Ik hoop gewoon dat ik een weg vind die voor alle partijen bereikbaar is. Ik bereid mij nu op de volgende strijd het niet naar bed willen..ik spreek u groeten monique
@monique, Wat een verhaal Monique. Jammer dat de hulp van de GGZ jou niet helpt. Misschienj tijd om een andere hulpverlener in te schakelen? Het lijkt wel alsof de relatie met je moeder zich herhaalt maar dan andersom.
Je zit duidelijk in een soort van ‘tang’ en voelt je helemaal ingeklemd.
Wat me te binnen schiet is dat je hier iets hebt uit te werken van jezelf op karmisch gebied. Kennelijk heb jij te leren om voor jezelf op te komen en je grenzen aan te geven wat?
Misschien helpt het om vanuit die hoek om hulp te vragen voor jezelf?
Ondertussen adviseer ik je een andere manier van reageren toe te passen als je dat lukt. Je zult dit stapje voor stapje moeten oefenen, want dat is een hele omslag.
Dus niet meer vragen of ze stil wil zijn als jij aan de telefoon zit of een mail schrift, maar haar duidelijk en beslist aangeven hoe jij het wilt hebben en welke ruimte zij daarin heeft. Benoem daarin expliciet wat je wilt, dus als jij een mail aan het maken ben aangeven dat je bijvoorbeeld 15 minuten niet gestoord wilt worden en dat zij zichzelf moet vermaken en je niet mag storen. Zet desnoods een kookwekker neer zodat het voor haar zichtbaar en hoorbaar is wanneer je weer beschikbaar bent.
Ga dan naar haar toe en pak haar vriendelijk maar beslist bij de bovenarmen vast en kijk haar recht in de ogen. Vraag haar of ze begrijpt wat je haar net gezegd hebt en na haar reactie met een ja is het dan klaar. Zegt zij nee dan herhaal je nogmaals wat je gezegd hebt. Ga in ieder geval de discussie niet aan.
Je geeft haar altijd twee mogelijkheden: of ze gedraagt zich zoals jij dat wenst en dan kunnen jullie na jouw bezigheid samen iets leuks doen, een spelletje of samen boekje lezen of iets wat zij verkiest te doen of je brengt haar naar haar kamer of een andere ruimte als ze dat niet doet.
Ik hoop dat je hier iets mee kunt?
Sterkte en succes!
@Renée, Klopt wel ja het herhaalt zich. Ik ga het weer toepassen na eerdere mislukkingen.Mijn moeder is ook zo maar die ging zover dat een lepel een vork was een paard een ezel en dat moest ik herhalen van haar. Dat ik niet gek geworden ben is al een wonder.Veel herkenning van ons kind die echt in gedrag op moeder lijkt. Wij proberen haar ‘normaal’ te laten functioneren.Karma heb ik volgens numerologie niet alleen het paranormale en angst ervoor te overwinnen. Ik zag voorheen veel en dat was meer duisternis.Ook veel overledene en het verleden zag ik als kind op de muur. Een soort boeren tafereel middeleeuws lijkend dit heb ik jarenlang gezien.Nog veel meer maar dan wijkt het af. Afijn ons kind van te voren gezien ik was ‘onvruchtbaar’ nadat ik haar zag hoorde en voelde wist ik dat ik zwanger zou worden. 1 Maand later was het zo.Ik heb haar gezien op een station in oorlogskledij, als baby van 3 mnd sprak zij werkelijk Duitse kleine woordjes. Na haar 6 mnd stopte de taal tot haar 2 jaar. Wel heeft zij woorden die niet in onze taal bestaan, als je dan zegt ik begrijp je niet wordt zij enorm driftig.het is ook best moeilijk haar iets aan te leren zij doet het toch op haar eigen manier. Toch is zij super slim met een feilloos geheugen. Ik dwaal weer af..ik ga het toepassen en hoop dat het deze keer wel vruchten zal afwerpen. Bedankt
@monique, Wow, zoals je dat beschrijft van je dochter waar je beelden van hebt gezien als klein meisje op een station in Duitsland. Bij mij komt meteen binnen ‘oorlogstrauma’.
Wat mooi dat je dochter bij jou is gekomen voor het helen van haar eigen processen! Zij heeft kennelijk veiligheid nodig en vertrouwen dat ze altijd door jou en anderen gekoesterd en gehoord wordt en niet in de steek wordt gelaten. Daar gaat ze nu grenzeloos naar op zoek bij jou. Het schiet me te binnen dat het kennelijk van belang is om haar telkens weer te bevestigen dat je heel veel van haar houdt, maar dat je haar gedrag niet altijd goedkeurt.
Ik adviseer je hulp te zoeken bij een energetisch therapeut voor haar en voor jezelf. Hier ligt bij beiden karma wat geheeld mag worden en zich laat zien.
Inderdaad! 🙂 xxx
wat zijn we toch gezegende kinderen! we krijgen de kans om zelf volwassen te worden…en dit weer door te geven aan onze eigen kinderen…
Onvoorwaardelijke liefdeslicht Zijn… geleerd van onze ouders
geholpen door onze broeders en zusters… 😉 xxx
Liefde overwint alles en de aanhouder wint…
liefs, Henriëtte 🙂 xxx