Ben jij ook iemand die vaker te horen krijgt dat je hoog-sensitief bent en je jezelf niet (helemaal) herkent in de zelftesten die daarvoor te vinden zijn? Daar kan ik me veel bij voorstellen. Bij mij was dat aanvankelijk ook zo. In de loop van de tijd heb ik daar wat ideeën over ontwikkeld. Misschien heb jij ook wat aan mijn ideeën daarover als jij regelmatig hoort van anderen dat je (hoog)sensitief bent maar je jezelf niet direct daarin herkent.
Toen ik voor het eerst een van de boeken van Elaine Aron las, herkende ik mezelf wel gedeeltelijk in wat ze schreef, maar niet heel erg en ik scoorde zeker niet hoog op de zelftest die ik in het boek tegenkwam. Mijn conclusie was dat ik daarom niet echt hoog-sensitief was. Vooruit…., een beetje sensitief dan.
Enige jaren daarvoor had ook al eens iemand geopperd dat ze me erg fijngevoelig vond (het woord hoog-sensitief was nog niet in gebruik). Ik protesteerde heftig tegen haar suggestie. Ze vroeg me toen mijn eigen overtuigingen en beeldvorming over fijngevoeligheid en fijngevoelige mensen op te schrijven. Dat was zeer verhelderend op een bepaalde manier…
Negatieve overtuigingen
Mijn overtuigingen waren nogal negatief voor wat betreft fijngevoeligheid en ik herkende mezelf er niet in. Beter nog: ik wilde mezelf er ook niet in herkennen. Als ik al enige fijngevoeligheid in mezelf bespeurde dan was dat erg lastig en probeerde ik het te negeren. Fijngevoeligheid stond voor mij gelijk aan overgevoeligheid, verlegenheid, depressiviteit, altijd diepzinnig moeten zijn, jezelf afzonderen. En dat was of deed ik allemaal zeker niet en zo wilde ik ook niet zijn.
Overleven
Daarnaast kwam ik erachter dat de omstandigheden in mijn jeugd zodanig waren, dat ik me eerder groot en sterk hield dan dat er ruimte was om echt te voelen wat ik mogelijk allemaal voelde. Ik was meer aan het overleven.
Hoe lang gaat dat goed?
Als je zo’n groot belangrijk deel van jezelf negeert of niet de ruimte geeft dan loopt dat een keer spaak. En dat deed het bij mij en niet zo’n beetje ook. Een stok tussen de spaken was het en ik ging over de kop. Tijd om stil te staan.
In het proces dat daarop volgde heb ik het wel eens beschreven als dat ik de aanhangwagen met mijn hoog-gevoeligheid erg graag had willen afkoppelen van de rest van mijn voertuig. Alleen bleek het geen aanhangwagen, maar was het de grote laadruimte van mijn eigen auto. En die kun je niet afkoppelen. Toen ik me dat echt realiseerde accepteerde ik dat ik hoog-sensitief was. Ik was totaal vastgelopen in het ontkennen daarvan.
Blinde vlek
Wat maakt dat je zo’n belangrijk deel van jezelf niet herkent en signalen ervan zo negeert? Het stelselmatig negeren van je sensitiviteit kan een hele goede zaak zijn als je kind of tiener bent. Je kunt er een hele goede reden voor hebben om dit deel van jezelf in bescherming te nemen. Hierdoor kun je andere kwaliteiten van jezelf meer ontwikkeld en naar de voorgrond gedraaid hebben. Zoals doelgerichtheid, actief zijn en initiatiefrijk, ondernemend zijn, erop uit gaan. Stoer doen, veel aanpakken, schouders eronder en je niet aanstellen. Dat was in ieder geval het beeld dat ik naar buiten toe uitdroeg en waar ik me goed en veilig bij voelde.
Mijn beeldvorming over fijngevoeligheid/hoog-sensitiviteit had een verleden. Ik had er een vervormd beeld van. Daarnaast was door omstandigheden deze eigenschap niet tot bloei gekomen. Hoog-sensitiviteit was een blinde vlek geworden.
Met deze blinde vlek toon je maar een deel van jezelf. Het andere deel houd je daarmee min of meer in de schaduw. Al zien sensitieve anderen die wel!
Met een blinde vlek en ontkenning is het moeilijk om een goede zelftest te doen!
Als jij ook iemand bent die vaker te horen krijgt dat je hoog-sensitief bent en je herkent je niet (helemaal) daarin dan zou je jezelf het volgende eens af kunnen vragen: Heb ik misschien een blinde vlek voor dat stuk van mezelf? Als mensen (die jij serieus neemt in hun mening) over je zeggen dat je hoog-sensitief bent, dan kun je daar eens naar kijken:
Wat zijn mijn associaties eigenlijk met hoog-sensitiviteit? Zijn ze negatief geladen? Heb ik reden om er negatief over te zijn? Waren er omstandigheden in mijn verleden die maakte dat ik aan het overleven was waardoor mijn hoog-sensitiviteit niet tot bloei kon komen?
Daarbij zou ook een goede graadmeter kunnen zijn of je je in het openbaar anders voordoet en voelt dan privé. Dit zou kunnen wijzen op een bepaald imago dat je hoog wilt houden, maar wat niet het hele verhaal van jouw persoon is. Oh ja, en je kunt heel goed tegelijkertijd hoog-gevoelig én actief, fit en krachtig zijn! Maar hierover meer in een volgend artikel.
Als je naar aanleiding van dit artikel vragen of opmerkingen hebt dan kun je onder aan het artikel reageren.
Patricia Akkermans
Heel erg herkenbaar. Je hele verhaal. Ik begin eigenlijk pas het laatste jaar echt te herkennen en te waarderen dat ik inderdaad hoogsensitief ben, geheel op mijn eigen manier…
Ik kan me in jouw verhaal wel een stuk vinden. Maar ik ben momenteel nog heel hard op zoek naar mezelf. Ik weet niet wie ik ven, wat ik voel en hoe ik mij moet gedragen. Ik heb wel het gevoel dat er binnen in mij een strijd woed van wie ik probeer te zijn ten opzichte van wie ik echt ben.
Ik weet ook niet goed waar te beginnen om de knoop in mezelf te ontwarren..
Het boek van Elaine Aron overtuigde mij ook niet van mijn HSP-zijn. Ook bij mij was er sprake van omstandigheden in m'n jeugd waardoor ik in de overlevingstand terecht ben gekomen. Ik weet sinds een paar jaar dat ik wel degelijk hoogsensitief ben, en daarbovenop getraumatiseerd ben. Ook nu nog weet ik niet precies welke emoties en gedragingen ik onder trauma, en wat onder HSP kan scharen. Het loopt allemaal wat door elkaar, denk ik. Ik ben nog steeds aan het leren hoe ik met beide verschijnselen om kan gaan.
Toen ik ontdekte dat ik hoog sensitief ben kreeg mijn "anders zijn/voelen" plotseling een naam. Ik scoor hoog, zeer hoog en ben dankbaar dat ik, IK mag zijn. Een van de mooiste zinnen die mij in mijn waarde laten was, hoog sensitief heb je niet maar bén je. De tijd nadat ik zelf wist wie ik ben was nog geen echte bevrijding. De wereld om mij heen begreep/ begrijpt het vaak nog niet en dat vind ik lastig. Hoewel ik groei want wie mij niet wil accepteren wie ik ben is mij niet waard. Buitenstaanders heb ik niet zo,n moeite meer mee maar familie waar ik helaas ook tegenaan loop valt me zwaarder. Toch ben ik nu blij met wie ik ben en ik moet en kan leven met mijzelf en is dat juist niet het belangrijkste.
Dat is inderdaad het allerbelangrijkste!
Ik krijg steeds error als ik inlog voor e-book !!!
Hallo Ingrid, wat bedoel je precies? Inloggen? Wat bedoel je daarmee?
Wanneer je je aanmeldt voor de nieuwsbrief, krijg je een bevestiging toe gemaild. Wanneer je die bevestigt krijg je een mail met daarin de link naar het e-book.
Ik mail je zo wel even de link!
Groet,
Gordon
Ik heb van mijn ouders niet degene mogen zijn die ik was, ben veel gestraft en begreep er als kind niets van. Ben er boos tegenin blijven gaan, ik mag toch zijn die ik ben ? Uiteindelijk omwille van de vrede bakzeil gehaald, boos van binnen. Met als gevolg dat ik me altijd 2 personen heb gevoeld, 1 voor de buitenwereld, stoer, dapper, meedoen en 1 voor mezelf, verlegen, het niet weten, ik doe maar wat.
Ik word nu als volwassene af en toe geraakt door woorden en schiet dan in pijn en paniek. Help. Ben dan een en al chaos en erg verdrietig.
Word wat huiverig voor mensen. In de natuur is alles goed en veilig.
Na het lezen van jouw artikel (bedankt, hè) vermoed ik dat ik ook hoogsensitief ben.Hoe kom ik uit die eindeloze eenzaamheid?
Is er iemand in je omgeving waarmee je deze vragen en gevoelens kunt delen?
Nee.
Ooit heb ik hulp gezocht bij een psychiater en zij zei me na een paar sessies dat ze me niet kon helpen. Ai, wat een pijn. Ik begreep het niet, liet mezelf zien en werd ook door haar afgewezen.
Dat is heel naar om je afgewezen te voelen. Ik wens je moed toe om opnieuw contact aan te gaan met iemand die jou hierbij kan ondersteunen. Hiermee sluit ik me ook aan bij wat N.G. hieronder schrijft.
Ha Renske,
.
erg herkenbaar…
.
Mij heeft het geholpen om goed te leren luisteren naar wat ik van binnen (niet op het moment dat ik geraakt was:) ) te voelen.
En daarnaast hulp te zoeken bij het helen van de dingen die mij pijn hebben gedaan en de dingen die ik gemist heb.
Dat kan bij een psycholoog of bij iemand uit het alternatieve circuit. Wat mij betreft iemand die zowel de spirituele, de gevoelige en de psychologische kant snapt 🙂
.
Als je leert luisteren naar jezelf, kom je ook de dingen en mensen op je pad tegen die nodig zijn en die jou kunnen helpen. Dat weet je dan diep van binnen.
.
Dit proces gaat stap voor stap. En kan wel een tijdje duren.. 🙂
.
Wat je ook kiest of gaat doen, succes met alles!
.
Groetjes N.G.
Bedankt voor je reactie.
Heel herkenbaar, fijn dat te lezen, bedankt. Met name dat de combinatie met actief en ondernemend zijn goed mogelijk is. Inmiddels al weer 10 jaar meer bewust van wie ik ben (na mentaal behoorlijk onderuit te zijn gegaan) en geef daar ruimte aan. o.a. Louise Hay, Brandon Bays en diverse andere trainingen en workshops hebben mij op de goede weg gezet. Kan nu in vrijheid leven…..en mijn intuïtie en gevoeligheid herkennen en erkennen.
Lieve groeten, Janette
Wat een rijkdom hè!
Mijn verhaal. In je jeugd door omstandigheden jezelf moeten ontkennen. En doordat je niet anders kan een soort van andere persoonlijkheid ontwikkelen. Pijnlijk. Gelukkig de laatste jaren weer wat in balans 🙂 Fijn om dit ook eens zo te lezen, Herkenning. Bedankt!
Liefs
Dank voor je reactie. Dit is ook precies waarom ik het opgeschreven heb.
Volgende maand gaat mijn zoon van 19 voor de eerste keer naar een therapeut. Ik hoop dat hij dan eindelijk erkend dat hij zo is. Dat zijn le ven iets makkelijker wordt en dat hij beseft dat hij goed is zoals hij is. Een heerlijke eerlijke geweldige jongen.
Dat hoop ik ook voor hem en voor jou. De wereld wordt er mooier van.