Zelfdoding vanuit zielsperspectief

Ik kreeg eens een vrouw op consult die op mijn website had gezien dat ik een boek over zelfdoding had geschreven: Zelfdoding in het Licht van de Ziel. Ze zat met vragen daarover in verband met haar wens haar leven te beëindigen. Ze wilde weten of ze gestraft zou worden; of ze in een duister oord terecht zou komen en of ze hulp van haar gidsen zou krijgen als ze besloot een einde te maken aan haar leven, dat volgens haar eigen zeggen volstrekt mislukt en waardeloos was. Van het bestaan van een zielsplan was ze wel op de hoogte, maar dat kon haar gestolen worden. Ze was woedend op haar gidsen en ziel en vond het een rotstreek dat ze haar dit leven hadden opgedrongen.

Mij werd tijdens het consult door haar gidsen duidelijk gemaakt dat het absoluut niet de bedoeling van haar ziel was om een eind aan dit leven te maken, temeer daar ze nu net op een keerpunt stond en nog een belangrijke missie te vervullen had. Ik vertelde haar dat haar vrije wil gerespecteerd werd, maar dat ze, als het echt niet de bedoeling was, geen hulp bij haar zelfdoding hoefde te verwachten en dat die eerder tegengewerkt zou worden. Maar als de ziel zelf zou besluiten dat het geen zin had om door te gaan, er dan wél hulp aanwezig zou zijn.
En, vertelde ik haar, altijd zal je in liefde ontvangen worden na je dood, wat je ook gedaan hebt, maar het is de vraag of je dit kunt zien en voelen. Door eigen toedoen kun je soms tijdelijk in een duistere sfeer terecht komen, bijvoorbeeld als je verwacht dat dit zal gebeuren en nog geobsedeerd bent door emoties als woede en wrok, of schuld en schaamte. Maar je hoeft daar niet lang te verblijven als je alsnog de hulp accepteert die er voortdurend voor je is in de vorm van je gidsen die geduldig wachten tot je zover bent. Wel zou je in het geval dat de zelfdoding niet de bedoeling was, achteraf enorm veel spijt kunnen hebben van je daad, omdat je een waardevol plan waarin veel voorbereiding en energie is gaan zitten afgebroken hebt. Als ziel herinner je je immers na je overlijden meestal al snel waarom je dit levensplan gekozen had. Maar ook kun je je schuldig voelen naar de personen die van je houden en die zich vertwijfeld afvragen wat ze hadden kunnen doen om dit te voorkomen.

Ervaar je angst en heb je moeite om bij jezelf te blijven? Deze praktische tips kunnen jou helpen.

Nieuwetijdskind Magazine Instagram
Nieuwetijdskind Magazine Instagram
Nieuwetijdskind Magazine Instagram

Zwaar levensplan

Waarom zou je als ziel eigenlijk kiezen voor een levensplan dat zo zwaar is dat de kans bestaat dat je voortijdig afhaakt? Dat doe je omdat je weet dat het je de kans biedt om datgene wat je er nog van weerhoudt om je talenten en kwaliteiten via een aardse persoonlijkheid te manifesteren, zo snel mogelijk op te ruimen. Daarbij gaat het vaak om trauma’s uit vorige levens die in dit leven opnieuw geactiveerd worden door gebeurtenissen en omstandigheden in je jeugd. Daardoor word je uitgedaagd om moed, uithoudingsvermogen, kracht en discipline te ontwikkelen, maar ook vergevingsgezindheid en liefde voor jezelf. Overigens zullen je gidsen je nooit laten gaan als ze inschatten dat je het niet aankunt. Maar vaak blijk je je eigen kracht te onderschatten en is het moeilijk voor je om uit de slachtofferrol te stappen.In enkele gevallen kan zelfdoding onderdeel vormen van het zielsplan. Ik zal daar nu niet verder op ingaan (zie daarvoor mijn boek), maar in verreweg de meeste gevallen is zelfdoding eerder een ontsnappingsmogelijkheid die als optie meegenomen wordt in een erg zwaar levensplan. Het heeft niet de voorkeur, maar kan in sommige gevallen nodig zijn als iemand volkomen is vastgelopen, of als iemand zo moet lijden onder een uitzichtloze situatie, dat het beter is het leven te beëindigen, zelfs als dat oorspronkelijk niet de bedoeling was. Er is geen oordeel over het al dan niet ‘mislukken’ van je plan, omdat alles bijdraagt aan de groei van de ziel en zelfdoding ook een ervaring is waar je door leert. Wel zul je in een volgend leven die uitdagingen, waar je in dit leven niet mee om hebt kunnen gaan, of waar je door het voortijdig einde niet aan toe bent gekomen, waarschijnlijk opnieuw aan moeten gaan. Hopelijk zal je een volgende keer wél slagen in wat je van plan was. Als je als ziel al vele malen zelf een einde aan je leven hebt gemaakt als het te moeilijk werd, zullen je gidsen je wel wat strenger toespreken en je duidelijk maken dat je hier echt niet mee door kunt gaan, dat het zinloos is en je groeiproces enorm vertraagt.creatie

Maar als het je wel lukt om door alle moeilijkheden heen moed te houden en je open blijft staan voor de zin van je lijden en de hulp die er is, dan zul je enorm verrijkt terugkeren naar huis en in een volgend leven de vruchten kunnen plukken van je inspanningen en betoonde moed. Maar hoe dan ook is er ongelofelijke moed voor nodig om zo’n zwaar levensplan voor jezelf op te stellen en het risico te lopen dat je daarin vastloopt. Veroordeel jezelf dus nooit als je het niet aankunt; wees zacht voor jezelf en liefdevol en blijf openstaan voor hulp. Als je dat kunt, zul je enorm bijdragen aan het genezings- en groeiproces van je ziel en zal jouw leven ook voor de personen om je heen een uiterst waardevol leerproces opleveren, of je nu wel of niet kiest voor zelfdoding. Als je wél voor zelfdoding kiest, dan komt er hopelijk een tijd waarin je niet op een akelige manier aan je einde hoeft te komen, maar op een zachtere wijze, door euthanasie.

Boekentip:  Spiritboek – Zelfdoding in het licht van de ziel

Bekijk op bol.com

Praten over zelfdoding?

Dat kan altijd bij de landelijke hulplijn 113 Zelfmoordpreventie.

Telefoon 0900-0113 of https://www.113.nl/

Engelenboodschap
Engelenboodschap
Engelenboodschap

17 REACTIES

  1. Ik vind dit allemaal lastig om te lezen. Mooi, maar lastig.
    Ikzelf ben 28 en word binnenkort 29. En ik leef al niet graag sinds mijn 7de levensjaar.
    Ik heb tijdens mijn kindertijd en gedurende mijn tienerjaren, en nu soms nog, vele periodes van depressie gekend en had ik toen niet een beetje spiritualiteit had gehad, dan was ik gegarandeerd dood.
    Nu wil ik nog dood. Ik leef echt niet graag. Maar ik ben ook gegroeid op spiritueel vlak. Dat zorgt ervoor dat ik het niet zal doen.
    Ik voelde al toen ik in mijn moeder haar buik zat dat ik hier helemaal niet wil zijn. Enkel dat het een kwestie is van moeten en niet van willen.
    Dus nu moet ik maar uitzweten wat ik op mijn bord krijg.
    Hoogsensitiviteit en autisme maken het aardse leven niet bepaald draaglijk. Maar blijkbaar heb ik een belangrijke taak. Al heb ik er moeite mee dat te geloven, want vrijwel niets stroomt bij mij. Ik zit propvol blokkades en duisternis die dat verhinderen. En het werken eraan heeft nog niets geholpen. Het zorgt alleen maar voor frustratie en meer levenshaat.
    Ik zou hier nog kunnen doorgaan, maar ga hier afronden.
    Ik heb een zware aversie naar het aardse leven toe… En ik heb geen idee waarom. Ik heb dat gewoon. Zelfmoord is geen optie, want dan zou ik nog meer miserie creëren…
    Dus ik weet het niet…

  2. Ik wil graag even reageren naar aanleiding van wat Ina zegt over de boeken van Josef Rulof. Lang geleden al las ik wat hij vertelde over zelfdoding en ik dacht meteen: dat kan niet kloppen! Die visie heeft een enorm negatieve impact gehad op hoe er in de spirituele wereld over zelfdoding werd en wordt gedacht. Dat was één van de redenen waarom ik mijn boek over zelfdoding wilde schrijven. Zijn doorgevingen werden sterk gekleurd door zijn religieuze achtergrond. Ik las daarentegen met veel plezier de boeken van Michael Newton, die beschrijft wat er gebeurt met een ziel vanaf het moment van overlijden tot aan een volgende incarnatie. Hij ging als een wetenschapper te werk en interviewde duizenden mensen die in regressie teruggingen naar het leven tussen levens in. Buitengewoon interessante informatie. Meer recent verscheen het nieuwe boek van Thea Terlouw, een medium dat volgens mij betrouwbare informatie doorgeeft. Haar begeleiders in de geestelijke wereld riepen zielen op om te vertellen over de aanleiding voor hun zelfgekozen dood en de ontvangst in de zielenwereld na hun dood. Deze zielen vertelden over het genezingsproces dat zij meemaakten in de heelkamers waar ze soms langere tijd verbleven om te herstellen van hun psychische verwondingen. Ook hier is geen sprake van straf, integendeel, een zeer liefdevolle benadering van vaak zwaar getraumatiseerde zielen.

  3. Mijn tante heeft lang geleden zelfmoord gepleegd. Zij was kloosterzuster voor veertien jaar en is door ziekte uitgetreden maar kon het wereldse leven ook niet aan, ze is in de haven gesprongen en verdronken. Jaren later toen ik bij een helderziende man aan het werk was verscheen ze aan hem en zei dat ze het niet had moeten doen. Ik had best wel vragen over zelfdoding om wat ik in de boeken van Jozef Roelof daarover had gelezen, dat je dan niet vrijkomt van je lichaam en je eigen verrottingsproces moest ondergaan en zo lang vast zit totdat het je eigenlijke tijd zou zijn om te overlijden. Ook mijn nicht heeft het gedaan door ophanging. We waren even oud, ik ben nu 67, haar graf is nog niet geruimd, ik kom daar vaak en zie haar foto , een knappe jonge meid en dan denk ik toch hoe zou het met je gaan nu, ben je boven?

  4. Een juist bericht,we kozen zelf ons leven voor incarnatie.
    Sommigen kiezen voor een zwaar leven,andere mensen een lichter.

    Een kosmisch gezegde is:

    Niemand word zwaarder belast dan hij kan dragen.

    • Niemand wordt zwaarder belast dan hij aankan!!! Waardoor zijn er dan veel zelfmoorden, omdat ze het weigeren/ niet aankunnen. Zelfmoord is geen makkie.

      • Mooi gezegd Mo. Ben het helemaal met je eens. Zelfdoding gebeurt vaak omdat iemand niet meer uit diepe gevoelens van onmacht komt. Niet meer weten hoe eruit te komen. Dat wil niet zeggen dat er geen oplossing is. Alleen diegene die een zelfdodingspoging doet, kan de last niet meer dragen op het specifieke moment dat hij of zij, voor de zoveelste keer, in deze heftige gevoelens zit. Het is een proces van verlangen naar de dood, eigenlijk naar rust. En als je geen uitweg meer ziet, is kiezen voor de dood, nog iets waar je wel controle over hebt.

        En ja, zelfdoding is ook geen makkie. Het is een heel zwaar proces voordat je zover bent. En tegelijkertijd willen de meeste mensen die gedachten hebben aan zelfdoding diep van binnen helemaal niet dood. Er is juist óók een groot verlangen om te leven, maar ze weten niet meer hoe. Alleen kom je er niet uit. Je hebt mensen nodig die er voor je zijn, bij wie je kan zijn met alles dat er is. Door er over te praten en te delen. Gehoord te worden, en gezien.
        En het gaat ook over fysieke verbinding, vastgehouden worden, bij iemand kunnen rusten, zonder woorden met alles dat er in je leeft. Het gevoel hebben dat je niet alleen bent, dat er anderen voor je zijn. Vanuit mijn ervaring is fysieke aanwezigheid en verbinding daarbij essentieel. Iets dat we in onze individuele westerse cognitieve maatschappij vaak niet meer zo gewend zijn.

    • Dag Ellen,
      Dank voor de zachtheid die uit dit artikel straalt. Die bereikt ook mij en geeft een beetje troost; ruim 30 jaar geleden deed ik een poging tot zelfdoding. Dat die niet lukte, is kort een positieve boost geweest maar ik krijg het regelmatig zwaar in dit leven en blijf worstelen met vlagen wensen om dood te zijn tot sterke aandrang om weer zelf tot een daad over te gaan… Jij lijkt iemand die dit niet veroordeelt en dat doet goed.
      Ik denk dat ik je boek best koop en lees. Heb je nog tips voor mij?
      Christiane

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in