Zelfliefde als oplossing voor opvoedproblemen

Stel je voor dat je samen met je kind in de keuken staat en dat jouw kind de pan met pastasaus van het vuur stoot. De pan ligt op de grond en de saus zit overal. Zou het niet sprookjesachtig mooi zijn als je dan niet boos werd? Als de stoom niet uit je oren zou komen en je gewoon rustig zou kunnen reageren? Onmogelijk? Ik denk het niet.

Waarom worden we boos?

Ooit las ik een boek (de uitnodiging) waarin een dergelijke scene beschreven staat. Ik vond het mooi, maar ook onhaalbaar voor mezelf. Inmiddels ben ik daar op teruggekomen. Die vallende pan, de saus die overal zit en het werk dat je ermee hebt om het weer op te ruimen lijken reden genoeg om boos te worden. Maar waarom worden we eigenlijk boos? Ik denk omdat we het gevoel hebben dat ons ‘iets wordt aangedaan’. Ons kind let niet goed genoeg op en daar schaadt hij of zij ons mee.

Zelfliefde als sleutel

Maar stel je nu eens voor dat je jezelf lief hebt. Dat je van jezelf houdt, gewoon zoals je bent. Dat je voelt en weet, ik ben oké. Dat je weet: ik ben geliefd. Stel je dat eens voor. En bedenk je dan dat terwijl je je zo voelt, jouw kind die sauspan omstoot. Zou je er dan nog boos om worden? Zou je nog het gevoel hebben dat je wordt geschaad? Of zou je vanuit die liefde eerst bezorgdheid voelen voor je kind? Vragen of hij of zij zich pijn heeft gedaan? En als het antwoord nee is, vragen of je kind geschrokken is? Zou je kortom, eerst zorgen voor je kind in plaats van het aan te klagen?

Constructief

Waarschijnlijk wel toch? En natuurlijk zou er dan nog steeds een moment (kunnen) komen waarop je beseft dat je een boel opruimwerk hebt te doen terwijl je daar misschien geen zin in of zelfs maar tijd voor hebt. Maar zou je dan alsnog boos worden of zou je er constructief mee omgaan? Gewoon de boel aanpakken en schoonmaken? Of samen met je kind beginnen met poetsen? En je kind ondertussen leren waar hij of zij op moet letten in de keuken, wat de risico’s zijn en hoe je dit soort dingen kunt voorkomen?

Wat is fijner?

En als je dat zou doen, zou dat dan niet veel beter voelen dan boos worden? Zou het niet veel fijner zijn om relatief ontspannen het vervelende werk te doen in plaats van humeurig en bozig aan de slag te zijn? Ja toch? En terwijl we dit allemaal weten, schieten we regelmatig uit onze slof en klagen we onze kinderen aan. Vergroten we hun ‘fouten’ uit en geven ze er een slecht gevoel over.

Zelfliefde geven

En dat is logisch. Want als we niet voldoende van onszelf houden, niet echt gelukkig zijn met onszelf, dan is de buitenwereld (lees: onze kinderen) bedreigend. En op een bedreiging reageren we nu eenmaal niet met liefde. De oplossing zit volgens mij dus in het geven van liefde aan onszelf. Zo vaak mogelijk en zo veel mogelijk. Net zo lang tot we zoveel van onszelf houden dat we vanuit liefde kunnen reageren op alles wat zich aandient. En ja, natuurlijk besef ik dat dit veeeeel te hoog gegrepen is. Maar zo ver hoeft het ook niet te komen. Want met ieder klein beetje liefde dat we aan onszelf geven, groeit onze mogelijkheid om het ook aan onze kinderen te geven. En daarnaast helpt het ons om onszelf te vergeven als we naar onze mening ‘fouten’ maken. Als we boos reageren terwijl we het niet hadden gewild of het niet nodig was geweest. Omdat zelfliefde ook betekent dat je accepteert dat je niet perfect bent.

Het lucht op

Pas geleden had ik hier zo’n pastasaus situatie. Alleen ging het dit keer om lijm, verf, scheerschuim en lenzenvloeistof (inderdaad een uit de hand gelopen poging om slijm te maken). Het was zo fijn om niet boos te worden. Hoewel ik me vermoeid voelde bij het vooruitzicht om de boel weer schoon en in orde te moeten krijgen, kostte de situatie me verrassend weinig energie. En kon ik met de kinderen praten over de verantwoordelijkheid die hoort bij de vrijheid die ze hadden gekregen. Ik kon zelfs mijn jongste dochter troosten toen ze moest huilen vanwege de mislukte slijm. Ik kon oog en oor hebben voor haar verdriet omdat ik niet in gevecht was met mijn eigen emoties. Zo liefdevol met zo’n situatie om kunnen gaan voelde voor mij echt als een opluchting.

Er is veel mogelijk

Waar ik een paar maanden geleden nog dacht: “Als één van de kinderen een kom meel (voorbeeld uit het boek) over de grond gooit dan ben ik echt wel geïrriteerd en zal ik boos reageren!”, besef ik nu dat dit dus niet zo is. En als het voor mij mogelijk is om liefdevol te reageren, dan is het voor iedereen weggelegd. Misschien niet direct, ook ik heb een lange weg afgelegd, maar het is mogelijk. Hoe fijn is het om dat te weten!

Zelfliefde kent vele vormen

Jezelf liefde geven kan op veel verschillende manieren, het is aan jou om uit te vinden wat bij jou past. Voor mij heeft het al verschillende vormen aangenomen. Van het omarmen van mijn emoties, mijn zelfverwijten onder ogen zien en pareren, tot het lezen van boeken die me het gevoel gaven helemaal oké te zijn. En heel recent heb ik een heerlijke vorm gevonden. Ik richt me op het gevoel van liefde dat ik fysiek in mijn borstkas kan voelen en zeg inwendig dat ik van mezelf houd en blijf met een glimlach (die automatisch ontstaat) op mijn gezicht net zo lang zitten tot het gevoel afneemt. Dat doe ik meerdere keren per dag en dit werkt op dit moment heel goed voor mij.

Vind jouw vorm

Als je niet weet hoe je jezelf liefde kunt geven, experimenteer dan eens met verschillende dingen en ontdek wat voor jou werkt. En als je jouw vorm gevonden hebt, geef jezelf dan dagelijks (liefst meerdere) keren een grote portie liefde. Maak het net zo belangrijk als eten en drinken vanuit het besef dat het ook echt minstens zo belangrijk is. En vind je het lastig om dat te doen, kijk dan eens of je jouw kind(eren) dagelijks bewust liefde kunt geven. Want wat je geeft, ontvang je ook zelf. Dus door jouw liefde bewust aan je kind(eren) te geven, groeit automatisch ook de liefde voor jezelf.