Alle wegen leiden naar Rome
De leer van de zelfrealisatie kent vele namen. Het zoeken naar spirituele verlichting, uit het karmisch wiel breken, of het pad van de Tao bewandelen, onder andere. Dat klinkt heel mooi, maar hoe kom je eigenlijk op dit pad?
Simpel gezegd: het leven doet je pijn, ondraaglijk veel pijn. Vergelijk het met een persoon die oud en wijs geworden is. Hij zal eerst jong en dom geweest moeten zijn om daar uiteindelijk te komen. Op diezelfde manier ook zal een verlicht persoon zich eerst extreem zwaar gevoeld moeten hebben. Verlichting zou je kunnen beschrijven als iets waar een wijs persoon naar zoekt, nadat hij ontdekt dat ook wijsheid, uiteindelijk niet de gezochte bescherming biedt.
De wegen van het ego
Je hebt al geprobeerd te vechten tegen de pijn. Misschien vocht je wel letterlijk, in de wereld om je heen. Wellicht door vechten tegen de waarheid van anderen, of door te vechten tegen het vechten van anderen (oordelen over oordelen bijvoorbeeld). Misschien vocht je figuurlijk, door het afwijzen van je binnenwereld, het ontkennen van wie je bent en wie je vond dat je niet mocht zijn.
Je hebt geprobeerd te vluchten.
In werk, vermaak, status, geld, drugs, verhalen, discipline, woede en vul maar in wat voor je van toepassing is.
Langzaamaan daagt er een besef. Al deze opties zijn uitstel van het onvermijdelijke. Hoe dan ook ren je rondjes om jezelf, rondjes om je pijn. Zelfrealisatie is de zoektocht naar je ware natuur, naar iets dat van jou is en je nooit afgenomen kan worden. De zoektocht naar jezelf. Gelukkig is er in dat opzicht bijna alleen maar goed nieuws.
Het pad van het zelf
Er zijn namelijk twee beloftes.
De eerste belofte is, dat het mogelijk is. De tweede belofte is, dat dit sowieso je toekomst is, net als die van iedereen. Niet voor niets wordt er al millennia over dit proces geschreven en hoewel ‘de leer’ in onze huidige cultuur om minder bekende redenen verloren is gegaan (en wellicht aan modernisering toe is), wijst hij al die tijd al naar het oneindige.
Het oneindige is zoals het klinkt, onveranderlijk. Dat deel, dat nooit verloren gaat.
Er is natuurlijk één kleine ‘maar’:
Een groot deel van het leven is overduidelijk wél veranderlijk. Daar waren we wel mee bekend, natuurlijk, want dit is de oorzaak van alle lijden. We zullen eerst iets moeten kennen om het verlies te kunnen betreuren. Tijdelijk zal je actief aan de slag moeten om alle dingen los te laten, dingen die je sowieso toch los moet laten op je weg naar, en het moment van, overlijden.
Als je de moed op kan brengen echter, mag je alles dat je los kan laten, houden.
Vechten en vluchten, weet je nog? Je probeerde het al en het werkte niet. Wat doe je als al het oude faalt? Inderdaad, iets nieuws!
- Tijd om rigoureus te stoppen.
- Tijd om je blik naar binnen te richten.
- Tijd om je angst in de ogen te kijken.
- Tijd om het licht van je aandacht te laten schijnen in je donkerste herinneringen.
Het proces vraagt nogal wat van je. Het vraagt je dat ene ding te doen dat je nog niet geprobeerd hebt. Je pijn, je angst, je woede, en je oordelen te voelen. Al die intensiteit te laten zijn, haar te herkennen en te erkennen.
Niet relativeren, niet beschrijven, niet handelen en niet vluchten. Alles is wat het is en jij bent wie je bent, net als de ander. Alles is op zijn plek en het mag er zijn. Actief zoek je de stilte, bewust zoek je de rust. Dit is je pijn, hier is je angst. Dit ben jij en jij verdient aandacht. Wees eens lief voor jezelf!
Herhaal dit proces voor iedere angst, voor iedere waarheid, voor iedere relatie (in heden en verleden), voor iedere schaamte en ieder schuldgevoel, net zo lang tot je niet langer hoeft te denken dat alles goed is. Je herhaalt dit, totdat je van binnen in iedere vezel van je lichaam voelt/weet, dat alles goed is. Dus, slaak een zucht van verlichting en stop. Er zijn maar drie componenten nodig, te weten: intentie, moed en tijd.
Creëer aldus je eigen vagevuur, je energetische reiniging. Deze zal alles afbranden waar je je aan vastklampte, om je gaandeweg te laten zien dat het ‘het klampen’ was, dat je de pijn bracht. Pijnlijke herinneringen en zware gevoelens klonterden langzaam vast in je systeem.
Oude woede bijvoorbeeld, koelt af tot haat en vriest vast in je buik.
De stappen:
Een intentie:
Ik wil genezen en dus wil er niet langer vanaf. Ik wil erin!
Je warme oordeelvrije (stille/meditatieve) aandacht die we ook wel ‘onvoorwaardelijke liefde’ mogen noemen, zal werken als een kacheltje op de ijsblokken.
Moed:
Ik bijt me vast en zet door.
De etter die vastgevroren zit, zal losweken en smaakt nog bijna net zo wrang als toen je hem daar tijdelijk parkeerde.
Tijd:
Stel, dat het maar een tiende van de tijd zou duren om te verwerken, wat jaren in de wacht stond. In dat geval ben je nog steeds niet volgende maand klaar.
Tijd heelt geen enkele wond, maar dingen oprecht aandacht geven kost tijd. Dat wat gevoeld wordt, voelt zich gezien en geliefd. Dat wat liefde kent, kan weer stromen en zal haar reis voortzetten. In andere woorden, het kan jou loslaten. Op intuïtief niveau groeit je zelfkennis/zelfliefde hierdoor exponentieel.
We kennen allemaal de uitdrukking: kennis = liefde, toch?
Nee? Dat komt wel.
Het enige dat verandert is alles, het enige dat verandert is niets.
Ik ben bewustzijn.
Ik kom nergens vandaan en ben nergens naar op weg.
Ik ben de aanwezigheid in de ruimte ertussen,
die onveranderlijk, alles doet veranderen.
