Reïncarnatie is een fascinerend onderwerp dat te lang het ondergeschoven kindje in de wetenschap is geweest. Gelukkig begint de wetenschappelijke gemeenschap er tegenwoordig weer serieuze interesse in te tonen. Decennia geleden zei de Amerikaanse astronoom en astrobioloog Carl Sagan dat er drie onderwerpen zijn in het (parapsychologie) veld, die naar zijn mening verder onderzoek verdienden. Eén daarvan is dat jonge kinderen soms details vermelden van een vorig leven, die na onderzoek bleken te kloppen en die ze niet op een andere manier hadden kunnen weten dan door reïncarnatie. Vandaag de dag worden er verbazingwekkende ontdekkingen gedaan, doordat meerdere onderzoekers met dit intrigerende en onverklaarbare fenomeen –althans vanuit een materialistisch-wetenschappelijk wereldbeeld- aan de slag zijn gegaan. Onderwerpen als reïncarnatie behoren tot de niet-materiële wetenschap, een gebied van onderzoek dat meer aandacht verdient. Zoals Tesla zelf zei: “De dag dat de wetenschap niet-fysieke fenomenen begint te onderzoeken, zal er meer vooruitgang geboekt worden in één decennium dan in alle voorgaande eeuwen van zijn bestaan.”
Jim Tucker, psychiater aan de universiteit van Virginia, is mogelijk ‘s werelds grootste onderzoeker in dit onderwerp. In 2008 publiceerde hij een overzicht van gevallen die reïncarnatie aannemelijk maakten in het tijdschrift Explore. De voorbeelden die Jim hierin geeft, gaan over mensen die zich een ervaring in een vorig leven herinneren en navertellen. Saillant detail: 100% van de onderzochten die zich vorige levens herinneren waren nog kinderen. De gemiddelde leeftijd waarop ze zich dingen beginnen te herinneren is 35 maanden. Hun beschrijvingen van gebeurtenissen en belevenissen zijn vaak uitgebreid en opmerkelijk gedetailleerd. Tucker vertelt dat deze kinderen zeer emotioneel zijn als ze over hun ervaringen spreken; sommigen huilen en smeken hun ouders om ze naar hun vorige familie te brengen.
Volgens Tucker houden de onderzochten meestal op met het maken van opmerkingen over hun vorige leven als ze 6 of 7 jaar zijn, en de meeste van hen lijken deze herinneringen daarna te verliezen. Dit is de leeftijd dat kinderen naar school gaan, meer ervaringen in het huidige leven opdoen en wanneer ze ook hun herinneringen uit de vroege kindertijd beginnen kwijt te raken.
Sam Taylor
Sam Taylor is een kind dat door Tucker bestudeerd is. Geboren 18 maanden nadat zijn grootvader overleed, begon hij zich op 1 jarige leeftijd dingen van zijn vorige leven te herinneren. Toen hij 1,5 was keek hij op naar zijn vader die zijn luier aan het verschonen was en zei: “Toen ik jouw leeftijd was, verschoonde ik jouw luiers.” Hij begon steeds meer te praten over dat hij zijn grootvader was geweest. Uiteindelijk vertelde hij details over het leven van zijn grootvader waarvan zijn ouders zeker wisten dat hij ze niet had kunnen weten. Zoals het feit dat zijn opa’s zus vermoord was en dat zijn oma een blender had waarmee ze milkshakes voor hem maakte aan het eind van zijn leven.
Best bijzonder, niet?
Ryan, de jongen uit het Middenwesten (VS).
Ryans verhaal begint als hij 4 jaar oud is, wanneer hij vreselijke nachtmerries krijgt. Toen hij 5 werd had hij zijn moeder iets te vertellen. Hij zei: “Ik was vroeger iemand anders.”
Hij had het vaak over “naar huis gaan”, naar Hollywood, en hij smeekte zijn moeder om hem daarheen te brengen. Hij vertelde haar gedetailleerde verhalen over het ontmoeten van sterren als Rita Hayworth, dansen in Broadway producties, en dat hij had gewerkt voor een bedrijf waar mensen vaak hun naam verwisselden. Hij herinnerde zich zelfs de naam van een straat waar hij woonde, met het woord “rock” erin.
Ryans moeder Cindy zegt dat zijn verhalen zo gedetailleerd en uitgebreid waren, niet iets wat een kind zou kunnen verzinnen. Cindy besloot wat boeken over Hollywood mee te nemen uit de bibliotheek denkend dat ze misschien iets zou vinden wat haar zoons aandacht zou trekken, en dat was ook het geval. Toen ze de foto vond die hier beneden staat -de man die Ryan zei te zijn geweest in zijn vorige leven- veranderde alles.
Ze besloten Tuckers hulp te zoeken, die de zaak aannam en het onderzoek startte. Na ongeveer twee weken lukte het een filmarchivaris om de identiteit van de man op de foto vast te stellen. De foto kwam uit een film genaamd “Night after night” en de man heette Marty Martyn, een figurant die later een bekende Hollywood manager werd voordat hij stierf in 1964.
Martyn had gedanst op Broadway, werkte op een kantoor waar artiestennamen werden gecreëerd voor cliënten, reisde naar Parijs en woonde op 825 North Roxbury Drive in Beverly Hills. Dit waren allemaal details die Ryan aan Tucker verteld had voordat ze wisten wie hij omschreef. Ryan wist bijvoorbeeld dat het adres het woord “Rox” bevatte. Ook was hij in staat zich te herinneren hoeveel kinderen Martyn had en hoe vaak hij getrouwd was geweest. Nog opmerkelijker is dat Ryan weet dat Martyn twee zussen had, terwijl Martyns dochter dat niet eens wist. Ryan herinnerde zich ook een Afrikaans dienstmeisje; Martyn en zijn vrouw hadden er een aantal in dienst. Dit zijn slechts een paar van de 55 ongelofelijke feiten die Ryan wist te herinneren van zijn vorige leven als Marty Martyn. Door de jaren heen vervaagden zijn herinneringen steeds meer.
Chanai Choomalaiwong
Chanai is een jongen uit Thailand die, toen hij drie jaar oud was, begon te vertellen dat hij een leraar was geweest genaamd Bua Kai die werd doodgeschoten toen hij op zijn fiets naar school reed. Hij smeekte om naar Bua Kai’s ouders gebracht te worden, omdat hij dacht dat het zijn eigen ouders waren. Hij herkende het dorp waar ze woonden en uiteindelijk overtuigde hij zijn oma om hem erheen te brengen.
Volgens onderzoek:
Zijn oma vertelde dat, nadat ze uit de bus kwamen, Chanai haar meenam naar een huis waar een ouder echtpaar woonde. Chanai herkende de mensen, het waren de ouders van Bua Kai Lawnak, een leraar die was neergeschoten en vermoord op zijn weg naar school vijf jaar voordat Chanai werd geboren.
Het fascinerende is dat Kai en Chanai iets overeenkomstig hadden. Kai, die van achteren werd neergeschoten had kleine ronde wondjes op zijn achterhoofd, typisch voor de ingang van een schotwond, en grotere wonden op zijn voorhoofd waar de kogel naar buiten kwam. Chanai was geboren met twee moedervlekken, een kleine ronde achter op zijn hoofd en een grotere onregelmatig gevormde op zijn voorhoofd.
De zaak van P.M.
P.M. is een jongen wiens halfbroer was overleden aan een neuroblastoom twaalf jaar voordat hij werd geboren. Zijn halfbroer werd gediagnosticeerd nadat hij mank begon te lopen en daarna een breuk opliep in zijn linker scheenbeen. Hij onderging biopsie voor een knobbeltje op zijn schedel, net boven zijn rechteroor en kreeg chemotherapie door een slangetje in zijn rechter halsslagader. Op het moment van zijn dood was hij twee jaar oud en blind aan zijn linkeroog.
P.M. werd geboren met drie moedervlekken die overeen kwamen met de wonden van zijn halfbroer, ook had hij een zwelling boven zijn rechteroor en een donkere vlek op de ader aan de rechterkant van zijn nek. Hij had ook hoornvliesleukemie, wat ervoor zorgde dat hij blind werd aan zijn linkeroog. Zodra P.M. begon te lopen was dat met een hink, waarbij hij voorzichtig was met zijn linkerkant. Op 4,5 jarige leeftijd begon hij tegen zijn moeder te praten over het terug willen naar het huis van zijn vorige familie, wat hij nauwkeurig omschreef. Hij sprak ook over de hersenoperatie van zijn broer ook al had niemand hem daar ooit over verteld.
Kendra Carter
Toen Kendra aan zwemlessen begon op 4 jarige leeftijd ontwikkelde ze meteen een emotionele gehechtheid aan haar coach. Kort nadat de lessen startten vertelde ze dat de baby van de coach dood was gegaan, dat de coach ziek was geweest en haar baby eruit had moeten duwen. Kendra’s moeder was altijd bij de lessen en toen ze vroeg hoe Kendra deze dingen wist was haar antwoord: “Ik was de baby die in haar buik zat.” Kendra vertelde verder over een abortus en haar moeder vond later uit dat de coach inderdaad 9 jaar voordat Kendra was geboren een abortus had gehad.
Kendra werd blij als ze bij de coach was maar stil als dit niet het geval was. En haar moeder liet haar meer en meer tijd doorbrengen met de coach tot ze daar drie nachten per week verbleef. Uiteindelijk kreeg de coach een meningsverschil met Kendra’s moeder en verbrak het contact met de familie. Kendra kreeg last van een depressie en sprak voor 4,5 maand niet meer. De coach herstelde gelimiteerd het contact en Kendra begon weer te praten en aan activiteiten mee te doen.
James Leininger
James was een 4 jaar oude jongen uit Louisiana die geloofde dat hij ooit een piloot was geweest tijdens de tweede wereldoorlog en was neergeschoten boven Iwo Jima, een eiland dat veroverd werd door de USA in 1945.
Zijn ouders realiseerden dit toen James nachtmerries kreeg, wakker werd en schreeuwde “vliegtuigcrash” en “vliegtuig staat in brand.” Hij wist details over het vliegtuig die onmogelijk zijn te weten voor zo’n jong kind. Bijvoorbeeld toen zijn moeder het had over een object op de bodem van een vliegtuig als een bom, werd ze gecorrigeerd door James die haar liet weten dat het een “brandstoftank” was. In een ander voorbeeld keken hij en zijn ouders een documentaire, de verteller noemde een Japans vliegtuig een Zero, James hield vol dat het een Tony was. In beide gevallen had James gelijk.
Ook vertelde James dat hij in zijn vorige leven opgestegen was met een vliegtuig vanaf een schip genaamd Natoma. De Leiningers kwamen erachter dat dit een WWII vliegdekschip was (USS Natoma Bay). James zei zijn vorige leven dezelfde naam gehad te hebben, en choquerend genoeg, in de USS Natoma Bay eenheid, zat een piloot genaamd James Huston, die gesneuveld is boven de Stille Oceaan..
Dr. Tucker verkreeg nog enkele aanvullende documenten voor verschillende beweringen die James deed, allemaal voordat iemand in de familie ook maar gehoord had van James Huston of de USS Natoma Bay.
Vraag jezelf eens af, hoe kan een twee jarige uit Louisiana zich herinneren dat hij een WWII piloot was die werd neergeschoten boven de Stille Oceaan?
De meest sceptische persoon in deze zaak was de vader van de jongen, die uiteindelijk moest opmerken dat de info die James ons gaf treffend en buitengewoon was. Als iemand de feiten na wil kijken en uitdagen, zijn ze welkom om alles te onderzoeken wat we hebben.
Mijn aanname over reïncarnatie
Persoonlijk geloof ik met heel mijn hart in reïncarnatie. Maar ik denk niet dat het de enige optie is voor wat plaatsvindt na de dood. Ik geloof dat sommige zielen kunnen reïncarneren in een ander leven, zoals we gezien hebben. Ik geloof ook dat sommigen reïncarneren naar andere planeten als wezens die wij aliens zouden noemen. Verder geloof ik dat reïncarnatie een optie is voor de ziel; misschien hebben zielen de keus om verder te reizen naar andere dimensies om een leven daar te ervaren, in een niet fysieke realiteit, vrij van een lichaam. Misschien moet een ziel blijven reïncarneren totdat bepaalde lessen geleerd zijn naar een volgend level. Ik geloof ook dat er een gemeenschappelijke plek is waar alle zielen vandaan komen, dus misschien gaan sommigen van ons daar weer heen. Ik geloof, net zoals Plato dat deed, dat wanneer een ziel een lichaam betreedt, deze ziel vergeet waar hij vandaan kwam en geen herinneringen meer heeft aan die voorgaande ervaring. Ik geloof niet dat deze materiële wereld de enige is in ons bestaan; er zijn werelden die voorbij gaan aan onze fysieke zintuigen. Misschien leren we die kennis in een volgend leven.
Ik kan alleen maar speculeren natuurlijk, maar ik denk niet dat reïncarnatie de enige optie is voor een ziel die zijn lichaam verlaat. Misschien heeft een ziel de keuze om te reïncarneren? Misschien zijn er nog andere opties?
