(Ziels)relaties: er is liefdeswerk aan de winkel

Heel veel mensen leven met een lege, open ruimte in hun innerlijk, waar eigenlijk liefde, waardering en erkenning voor jezelf zouden horen te wonen. Het opbouwen en in stand houden van een stevige bodem van liefde is een kwetsbaar proces waar een hoop scheef in kan lopen. Daar hoef je niet per se een ellendige jeugd voor te hebben, of nare ouders. Ondanks een op zich fijne jeugd, kan er toch iets mis zijn gegaan met de opbouw van jouw gevoel van liefde en waardering voor jezelf.

Is dit herkenbaar voor je? Lees dan vooral even verder.

Het gevolg van dit gebrek aan stevigheid in de liefde voor jezelf is, dat je diep, diep van binnen een soort gat voelt. Daar waar de stevige, solide fundering voor jouw bestaan hoort te liggen is niets, of misschien nog net een wiebelige ondergrond. En dat voel en merk je in je leven. Doordat je niet echt met volle teugen mag genieten van je leven. Ergens diep verstopt leeft de vraag of je wel het recht hebt om hier te zijn en of je wel het recht hebt om overvloed in je leven te ontvangen.

Je kunt niet rond blijven lopen met die lege ruimte in jezelf. Wanneer je geen liefde voor jezelf kunt voelen heeft je leven geen glans. Je bestaan wordt zinloos wanneer je niet voelt dat je het recht hebt om hier te zijn. Kun je de zwaarte voelen als jij je deze ervaring heel even voorstelt? Wat een loodzware energie. Die kan uiteindelijk niemand blijven dragen.

We zijn zo inventief

Gelukkig heb je als mens verschillende manieren om dit gat, deze lege ruimte, te vullen. Kinderen zijn heel erg inventief om voorwaarden te creëren waardoor ze wel degelijk recht van bestaan kunnen ervaren. Zo kun je hebben bedacht dat je liefde kunt verdienen door heel erg lief te zijn voor iedereen. Of wellicht door heel hard te werken en nuttig te zijn. Of door anderen jou juist te laten helpen, of verzin het maar.

Op die manier laat je iemand anders de lege ruimte vol storten met liefde, erkenning en waardering. Dat is een prachtig mechanisme om te zorgen dat jij kunt bestaan. Als je de lege ruimte dan niet zelf op vult, dan zoek je iemand om het voor je te doen. Hoe dan ook wordt het gat opgevuld en heb jij grond onder je voeten. Zolang jij aan je eigen voorwaarden voldoet en anderen jouw werk en jezelf op waarde weten te schatten is er geen vuiltje aan de lucht.

Hier komen we dan ook direct het probleem van dit mechanisme tegen: je bent afhankelijk van jouw prestaties en van de waardering van anderen om liefde te voelen. Dat maakt het evenwicht niet heel stevig. Wat gebeurt er wanneer je niet aan je eigen voorwaarden kunt voldoen? Of als de ander om wat voor reden dan ook ophoudt met jou liefde te geven? Dan stort de hele vloer onder je voeten in en zit jij weer met dat gat.

Jouw natuurlijke staat van zijn

In liefdesrelaties (en zeker in zielsrelaties) zie je dit mechanisme heel duidelijk terug. Zowel het gevoel van geluk, als het instorten daarvan. Het zit overal en in iedere relatie die je hebt met een ander, maar in een liefdesrelatie wordt het extra duidelijk. Juist omdat in dit soort relaties zoveel van het eigen geluk wordt opgehangen aan die ene ander. Je verwacht dat de ander jou je geliefd en gelukkig kan laten voelen. Daardoor wordt het patroon heel scherp.

Wanneer je iemand tegenkomt waar je verliefd op wordt, en dat gevoel is wederzijds, dan voel je ineens hoe die lege ruimte in jezelf helemaal wordt volgestort met liefde. In een klap ben je van alle twijfel, onzekerheid, zelfkritiek, enzovoort af. Het leven is mooi en jij geniet met volle teugen. De ander zet de deur naar jouw natuurlijke staat van zijn, naar jouw volle liefde wagenwijd open en dat voelt fantastisch.

Dat fijne gevoel van liefde, geborgenheid en waardering wil je nooit meer kwijt. En daar steekt heel stiekem de angst voor die lege ruimte weer de kop op. Wanneer jij niet beseft dat de ander jouw eigen deur heeft opengezet, koppel je het grote gevoel van liefde aan de ander. Die moet dat gevoel wel veroorzaakt hebben. Voor je het weet koppel je dat je het gevoel niet meer kwijt wil, vast aan dat je de persoon niet meer kwijt wil.

Logisch toch? In jouw ervaring veroorzaakt de ander jouw geluk en dus blijf jij dat geluk en die liefde voelen zolang die ander in je leven is. Zolang de ander van je houdt, je waardeert, je erkent, is jouw lege ruimte helemaal gevuld. Je doet je best om samen een evenwicht te vinden waar jullie je allebei fijn bij voelen. Met wat aanpassingen en wat geven en nemen kom je er wel.

Evenwicht komt van binnenuit

Maar ook hier geldt dat het evenwicht niet van binnenuit komt, maar van buitenaf. Wanneer het geven en nemen net niet helemaal lukt, of er een iets grotere aanpassing gevraagd wordt, is het evenwicht al gauw verstoord. En wanneer dan een van de twee besluit dat de relatie de aanpassing niet waard is, is daar dat lege gat weer in zijn volle glorie. Erger nog dan daarvoor, want nu weet je weer hoe het voelt wanneer het helemaal opgevuld is. Je hebt weer even kunnen proeven aan jouw natuurlijke staat van zijn, maar je kon het niet vasthouden.

De enige manier om de lege ruimte definitief op te vullen is door hem zelf te vullen met liefde, waardering en erkenning voor jezelf. Het is jouw taak om jezelf het recht van zijn toe te kennen. Het is jouw taak om jezelf te zien voor wie je in wezen bent en om jezelf goed genoeg te bevinden, precies zoals je bent. In plaats van die taak aan een ander uit te besteden is het de hoogste tijd om hem zelf op te pakken.

Dat is niet altijd even gemakkelijk. Als het wel gemakkelijk was geweest had je het immers allang gedaan. Dit proces kan heel veel angst en verdriet oproepen. Het gat is om een goede reden ontstaan. Je hebt allerlei nare overtuigingen en destructieve patronen aangeleerd die dat gat open houden. Die zal je eerst moeten aankijken, voelen en erkennen voor je ze kunt transformeren tot krachten waarmee je het fundament onder je leven echt stevig kunt gaan leggen.

Gebruik je (ziels)relaties ten volle

De waardevolle relaties met de mensen om je heen krijgen dan een andere functie. Wanneer je ze niet meer gebruikt om de leegte te vullen, kun je ze gaan gebruiken als de spiegels waarmee jij de leegte kunt gaan transformeren tot fundament. Juist wanneer iemand bij jou de deur openzet naar de vervormde krachten die het gat in stand houden, heb jij de gelegenheid om ze te transformeren.

Daar is een hoop moed voor nodig. De moed om de liefde te voelen onder de pijn. De moed om de ander en jezelf te zien als helemaal goed. Het kost moeite om niet van de ander te vragen om te stoppen met op jouw pijn te drukken, maar om te vragen of de ander liefdevol mee wil kijken naar jouw pijn. Het kost soms vreselijk veel moeite om niet direct vanuit je eigen pijn en behoefte op de ander te reageren, maar eerst naar binnen te kijken en de meest liefdevolle reactie te geven.

De ander in de relatie is dan jouw springplank naar innerlijke groei. In liefde, of die nou warm en zacht is, of op jouw diepe pijnplekken drukt. Je helpt elkaar omhoog, altijd, of jullie je er nou van bewust zijn of niet. Dan is je relatie een verrijking in plaats van een voorwaarde om te kunnen bestaan. Wanneer jullie allebei voor liefde en groei kunnen kiezen, in plaats van voor de angst voor de leegte, stroomt liefde altijd, ongeacht de vorm die het aanneemt.

Er is werk aan de liefdeswinkel. We hebben onze eigen taken op te pakken en onze leegtes te transformeren tot fundament. Omdat we werk te doen hebben hier in ons leven. Belangrijk werk. Individueel en samen. Liefde mag weer zijn oorspronkelijke vorm aannemen. Binnenin ons. Wij bestaan immers uit niets anders dan liefde en bewustzijn als pure, energetische krachten. Dat is onze natuurlijke staat van zijn. Laten we daar dan ook vol van genieten.