Iedere zielsrelatie kent momenten van diepe verbondenheid en van afstand. Je maakt in elkaar de grootste liefde wakker en tegelijkertijd kom je in jezelf je grootste angsten tegen. Dat kan betekenen dat je het ene moment diep verlangt naar elkaars fysieke aanwezigheid en het volgende moment diezelfde aanwezigheid niet kunt verdragen. Het is veel en intens.Je ziet vaak dat in dit soort relaties een periode van intense verbinding afgewisseld wordt door een periode van afstand, waarin je de tijd neemt om weer helemaal op je eigen voeten te gaan staan. Je hebt vaak ook tijd nodig om te verwerken wat er allemaal naar boven komt. En soms weet je domweg niet of je er al wel helemaal klaar voor bent om wat er naar boven komt aan te kijken, te erkennen en vrij te laten.
Wel of geen relatie
Je bent nooit verantwoordelijk voor elkaar. Dat kan helemaal niet. Ook in de meest intieme en verbonden relatie, kun je alleen maar de volledige verantwoordelijkheid voor jezelf nemen. Jij bepaalt wat en hoe je jezelf uitzendt naar de ander, en wat je van de ander toelaat en ontvangt.
Je bent echter wel samen een relatie aangegaan (of dat nou een romantische relatie is, of een vriendschap, of hoe je het maar wilt noemen). Dat maakt je gezamenlijk verantwoordelijk voor de energie van deze verbinding.
Niet per se voor het in stand houden van de relatie. Het voortbestaan van een relatie kan nooit het doel zijn van deze relatie. Relaties zijn nooit een doel op zich. Ze zijn een eventueel gevolg van de verbinding die je voelt wanneer jij en de ander dichtbij jullie ware zijn komen.
Onvoorwaardelijke liefde in een relatie wil zeggen dat jij jezelf en de ander liefhebt. Dat je geen voorwaarden stelt aan jouw liefde. Je geeft geen liefde, je ontvangt geen liefde. Liefde is er gewoon.
Een relatie hebben is ook geen voorwaarde voor de liefde. Maar een gezamenlijke relatie, waarbij je elkaar ziet, eert en respecteert kan wel een voorwaarde zijn om een daadwerkelijke rol in elkaars leven te spelen. Het kan een voorwaarde zijn voor vriendschap. Ongeacht de liefde die tussen jullie stroomt ben je niet automatisch elkaars vrienden of geliefden.
Onvoorwaardelijke liefde
Ik heb onvoorwaardelijk lief. Ik ben onvoorwaardelijke liefde. Maar om iemand diep en groot in mijn leven toe te kunnen laten wil ik dat we ons samen verantwoordelijk voelen voor die verbinding. We creëren een gezamenlijk energieveld en zijn allebei verantwoordelijk voor wat we daarin uitzenden en doen. En soms handel ik uit pijn en soms doet de ander dat ook. Dat geeft niet, we zijn allemaal mens en ontwikkelen ons iedere dag.
Ik voel me verantwoordelijk voor het ontstaan, het voortbestaan en eventueel ook voor het afscheid nemen van de relatie. Ik wil de ander op ieder moment zien, eren en respecteren. Ik wil me op ieder moment door de ander gezien, geëerd en gerespecteerd voelen. Ook wanneer het tijd is om los te laten en ieder een ander pad te belopen. De liefde voor mijzelf en de ander is groot genoeg om ook dat einde toe te laten.
Eigen verantwoordelijkheid
Je bent verantwoordelijk voor wat je uitzendt. Til jij de ander op met wat jij in het gezamenlijke veld brengt? Eer jij de ander wanneer je eventueel jouw energie uit het gezamenlijke veld terugtrekt? Zelfs wanneer je de ander pijnlijk raakt met jouw aanwezigheid of afwezigheid kun je de ander omhoog helpen. Ben jij daar zorgvuldig en liefdevol in? Zowel voor jezelf als naar elkaar? Het is het mooist wanneer je een gezamenlijk veld dat je samen opbouwt, wanneer dat mogelijk is, ook weer samen afbreekt.
Hoezeer jij ook verantwoordelijk bent voor wat je uitstraalt, je bent nooit verantwoordelijk voor de manier waarop iemand jouw eigenheid, jouw liefde ontvangt. Dat is niet aan jou. Jij kunt de innerlijke blauwe plekken van de ander onbedoeld heel hard raken. Jij veroorzaakt de acute pijn wellicht door wat je doet of zegt, maar jij hebt die blauwe plek niet veroorzaakt. Die zat er al lang. Jouw aanraking geeft de ander de gelegenheid om goed voor de plek te zorgen zodat hij kan genezen. Maar het is de keuze van de ander of hij of zij dat aan wil gaan.
Innerlijke blauwe plekken
In zielsrelaties voel je, naast alle liefde, vaak iedere blauwe plek. Je wordt aangeraakt waar je niet eens meer wist dat er gevoelige plekken zaten. En dat kan zeer doen. Dat kan je confronteren met delen van jezelf die niet fijn voelen. Er wordt van je gevraagd om naar binnen te keren, je blauwe plekken zachtjes te koesteren en ze rustig te laten genezen. En dat kan niet altijd samen. Soms is het wijs om afscheid te nemen. Voor eventjes, voor lang, of voor altijd.
Je bent voor altijd verbonden in liefde. Dat is mooi. Maar dat wil niet zeggen dat je dus voor altijd verbonden bent als vrienden of geliefden. Soms kan jullie liefde het mooiste bloeien en stromen in fysieke afwezigheid. Zorg dat je jezelf en de ander koestert in die liefde. De liefde van en voor een ander is het kostbaarste wat er is. Daar mag je zorgvuldig mee omgaan. Daar mag je ook van verwachten dat daar zorgvuldig mee omgegaan wordt. In het ontstaan, bestaan en afsluiten van de relatie.
In het boek “Zielsrelaties: de stroomversnelling richting onvoorwaardelijke liefde” schrijf ik meer over deze prachtige processen.
Dat had ik nog eens nodig: alleen al je eerste alinea (en het eerste stukje). Dank je wel :-).
Hoi ad
Zo waar wat je schrijft. De pijn is net zo heftig als de liefde.
Ik ben uiteindelijk ontzettend dankbaar dat die diepe pijn mij mijn mooie zelf heeft terug gegeven. En de kracht geeft te zijn en stralen wie ik ben.
Dat je je eigen onmetelijke licht en liefde weer mag ontvangen / ontmoeten, wat je zo mooi schrijft, is toch geen keus, maar een herkenning en kun je gewoon weer “zijn” wie je werkelijk bent toch!?
Prachtig geschreven!
Ja, ja, ja, dit is zo vreselijk waar maar voelt ook zo vreselijk waardeloos. Je ontwikkeld en ontworsteld jezelf aan allerlei oude dogmas wat Allen’s Al genoeg pijn en innerlijke conflicten geeft. Vervolgens schijn je doorheen dat alles zo ver te zijn dat je het ontmoeringsmoment met je, eveneens, ‘ontworstelende’ tweelingziel mag ontvangen. Ongekend intense liefdebeleving………….. Voor je er erg in hebt ontglip je elkaar, juist omdat het gevoel aan de oppervlakte brengt. Je kent het nog niet maar de pijn van die breuk is net zo hartverscheurend als de intensiteit van die liefde! Dan komt vroeg of laat die keus voor de woede van die valstrik van die alomvattende liefde of voor de dankbaarheid voor de ontmoeting met je eigen onmetelijke licht en liefde. Tja, heb je dan nog een keus!?
Hoi ad
Zo waar wat je schrijft. De pijn is net zo heftig als de liefde.
Ik ben uiteindelijk ontzettend dankbaar dat die diepe pijn mij mijn mooie zelf heeft terug gegeven. En de kracht geeft te zijn en stralen wie ik ben.
Dat je je eigen onmetelijke licht en liefde weer mag ontvangen / ontmoeten, wat je zo mooi schrijft, is toch geen keus, een herkenning en kun je gewoon weer “zijn” wie je werkelijk bent toch!?