Wow, dat was een enorme creatieflow. Ik zat er middenin, het bruiste aan alle kanten en ik kon niet meer stoppen met creëren. Heerlijk, na een lange periode van intern werk, shifts en voorbereiding op het ‘grote werk’. Het kwam er nu zonder enige moeite allemaal uitrollen. Ik had het eindelijk weer te pakken, bergen werden verzet en niets kon me nog stoppen.
Op een van die dagen beleefde ik een waanzinnige piek, ik had energie voor tien en ’s avonds ging ik stuiterend mijn bed in. De volgende ochtend werd ik wakker, klaar om te shinen en om al die dingen die ik al zo lang vorm wilde geven, verder uit te werken en de wereld in te sturen. Maar ik maakte een rare beweging en… het schoot in mijn rug. En niet zo’n klein beetje, maar heel, heel erg. Zo erg dat ik niet wist hoe ik zonder te gillen uit mijn bed moest kruipen, hoe ik me moest afdrogen na het douchen en daarna huilend bovenaan de trap stond, niet wetend hoe ik naar beneden moest komen.
Monster
Hoe kon dat? Juist op dat moment, terwijl ik zó in de flow zat. Ik kon het niet rijmen. Maar terwijl mijn buurvrouw de fysiotherapeute me vooral verbaal steunde (ze kon bijna niets doen, te veel pijn), ik aan de zware pijnstillers ging en mijn tijd uitzat en -lag, begon het stukje bij beetje door te sijpelen. Hij had me weer eens te pakken… de upper limit. Mijn plafond, dat ‘alles-in-mij-zegt-nee-dit-kan-niet-je-mag-niet-uitblinken’ monster. De stem die iedere overwinning, elk klein beetje richting jezelf ontstijgen, meteen de kop indrukt en daar werkelijk alles voor inzet: autopech, vliegtuigproblemen, technische strubbelingen, ziekte, geluidsoverlast en ga zo maar door. Bedenk het en het kan (tegen je) gebruikt worden.
Mijn upper limit had me te pakken en goed ook. Hij wilde maar één ding en dat was mij terugduwen onder dat maaiveld.
Verdorie! Mijn hele flow naar de haaien. Ik was weer helemaal terug bij af, althans zo voelde het. Ik was lamgelegd en die bakken met energie? Weg. Zo ging het me natuurlijk nooit lukken om eindelijk echt die content, dat nieuwe aanbod, dat wat ik te brengen heb en waarmee ik mijn geld (wil) verdien(en), in de wereld te zetten. Al dat maaiveld- en ‘doe maar gewoon’-gedoe heb ik altijd zó stom gevonden, maar ondertussen had het ook mij te pakken, stiekem zat het ergens in mij steeds te wachten tot het toe kon slaan. Want had ik niet altijd al nogal middelmatig gepresteerd? Nooit serieus veel geld verdiend? Op school wel probleemloos mijn diploma’s gehaald, maar zonder echt goede cijfers? Ik stond niet bepaald bekend als iemand die ergens in uitblonk. Om eerlijk te zijn…
IK HAD ALTIJD KEIHARD MIJN BEST GEDAAN OM NIET UIT TE BLINKEN!
Ai!
Dit was niet een klein upper limitje, maar een HUGE exemplaar en ik droeg het misschien al mijn hele leven met me mee. Of zelfs nog (veel) langer dan dat. Hoe vaak had ik niet al op het punt gestaan om ‘door te breken’ en was het niet gebeurd? Was er altijd wel iets geweest, nog een innerlijke hobbel te nemen, een vette griep die me te pakken kreeg, andere fysieke problemen of iets anders wat mijn aandacht vroeg en afleidde van wat er op dat moment eigenlijk op het punt stond te gebeuren? Djiez, terugkijkend op mijn leven(s) is het bijna spooky hoe je de klok erop gelijk kon zetten dat ik bij een mogelijke doorbraak of echt succes, iets in mijn leven creëerde waardoor het van de baan was, werd uitgesteld, de kop in werd gedrukt.
Bang
Op de lagere school (zoals die toen nog heette) zat ik mezelf en mijn succes soms te saboteren; lelijk schrijven en opdrachten slechter maker dan ik kon. En ik begreep daar niets van. Een waanzinnig gave once in a lifetime stage bij een van onze nu meest succesvolle modeontwerpers, liet ik lopen door een (eigenlijk onbenullig) fysiek probleem. Omdat ik in m’n broek scheet van de angst. Dat zag ik toen niet, maar jaren later wel. En dat heb ik geweten, doordat ik die man jaren later regelmatig in tijdschriften en op tv langs zag komen en soms nog. Een enorme gemiste kans! Omdat Anoukje te bang was om succesvol te worden…
De upper limit is een griezel die kan toeslaan op momenten dat je het niet verwacht en op manieren die jij niet in de smiezen hebt. Met als resultaat: geen resultaat. Middelmaatje of ver onder de maat. Blijkbaar voelt dat ergens heel comfortabel. Laat ik maar niet… want dan…
Maar op een gegeven moment gaat het wringen. Merk je dat het niet langer gaat. Dat je het echt niet langer zo wilt. Dat de wens, het verlangen naar wat je wel wilt, sterker wordt en zo sterk wordt dat het een conflict oplevert in jou. En dat… is je kans!
Er onderuit komen
Je bent toch zeker niet gekomen om jezelf constant tegen te houden, tegen te werken en dan dus niet te kunnen doen wat je juist wél wilde komen doen? Nee nee nee, ik dacht het niet. Maar dan? Hoe kom je hier onderuit?
Een begin is: kijken naar wat voor voordeel het plafond nog voor je heeft. Er is blijkbaar een reden om die grens in stand te houden. Wat levert het jou op om dat te doen? Wat is de winst die je eruit haalt, ook al zie je dit absoluut niet zo? Is het omdat je ergens niet voorbij het niveau van je ouders wilt komen bijvoorbeeld? Dat kan heel goed, hè, als kind van je ouders is dat helemaal niet raar. Misschien zit er in jou het idee dat er meer van je gehouden wordt als je een ‘brave dochter’ bent?
Misschien is je plafond nog wel veel ouder dan je huidige leven? Zit er een overtuiging in het familiepatroon, bijvoorbeeld in de vrouwenlijn, die van generatie op generatie wordt meegegeven, zoals: een vrouw staat in dienst van haar man (ja, zo was het nog niet eens zo lang geleden nog). Zo’n overerfd patroon kan diep in je cellen zitten en met dat onderdanige gedrag houd jij het systeem tevreden, zeg maar.
Je ‘winst’ zou kunnen zijn:
- je creëert geen conflictsituaties en/of komt er niet in terecht
- je hoeft je eigen angsten niet onder ogen te zien
- je hoeft het bekende niet los te laten
- anderen hebben je lief en dit blijft zo
- je hoeft niet het achterste van je tong te laten zien
Als je door dat plafond heen wilt breken, zul je een offer moeten doen: deze ‘winst’ laten gaan. Bewust, want zolang je niet helder hebt wat die winst is en wat je dus gaat ‘offeren’, wordt het bijzonder moeilijk om door te breken.
Relax
Maak er geen lijdensweg van, een moeten en een geforceerd gedoe. Het hoeft niet allemaal in een keer en het hoeft ook niet al te serieus. Als het weer eens verschijnt, ga er dan niet van balen en lopen klagen. Maak er gewoon een leuk project van. Gebruik humor en ga spelen met dat plafond. Word opmerkzaam en zie wanneer het er niet is en wanneer het tevoorschijn komt. Zeg dan bijvoorbeeld: “Hé, daar ben je weer, ik zie je wel, hoor. Kun je een beetje ruimte voor me maken?” Zo creëer je ook ruimte voor jezelf, je maakt je ruimte steeds groter. En al spelenderwijs schuift je plafond op en kan jij steeds meer gaan shinen. En dat geldt natuurlijk ook voor mij.
Hoe je dat plafond nog verder omhoog kunt duwen, kun je een volgende keer lezen…
Upper limit problem is een term van de auteur Gay Hendricks die hij uitgebreid beschrijft in zijn boek The Big Leap
Lieve Anouk,
Moest ook een beetje lachen om het beginstukje. Je schreef het toch humorvol vond ik. Het Glazen Plafond, The God Glass Ceiling. Het lijkt alsof vrouwen nog een beetje Sneeuwwitje zijn. De Couveuse Kinderen, die wachten op de Prins op het Witte Paard. Maar dit gaat met pijn ge-paard. Shinen en de Prins op het Witte Paard lijken op elkaar. Juist in onderdrukte talenten, zit de Verlichte Praal. We willen shinen. Daardoor (zeg niet dat dit voor jou geldt), verbinden wij ons anders met de Zon. Al gauw komt de ZonneFlow, terecht in presteren waardoor het ego en de mens het overnemen. De zon staat voor vuur en het mannelijke, eigenlijk de Adam die vorm geeft aan. De Spirit het vrouwelijke, de bezieling of Adem komt tot leven in zichzelf en begint te scheppen. Dan komt de vormgever de Wond van Adam om de hoek kijken. Hij wordt de Verlichte Praal die aangewakkerd door de blijdschap dat Spirit weer bij hem is (adam en eve verhaaltje), een beetje doorschiet en niet meer kan stoppen. Het lijkt erop of Spirit en Adam de vormgever zo blij zijn elkaar te vinden na eonen lange scheiding (na val Lemuria en Atlantis) dat ze nog niet in het ritme komen van het scheppen.
De passie van de mens en het ego zijn nog niet geintegreerd met Wijsheid die samen in Heelheid kunnen komen. Het ego kan het perspectief niet meer zien en alles wordt van ‘levensbelang’. En The God Glass Ceiling maakt duidelijk via het brandpunt (wat je met glas kan doen, een vergrootglas ergens op zetten en als de zon erdoorheen schijnt, krijg je een brandpunt wat kan gaan ‘fikken’). Misschien is het Glazen Plafond daarmee ook een helper. Wanneer we ons perspectief verliezen en willen shinen om de schade in te halen, dan creeeren wij voor onze voorouders. Het wil eruit. We worden dan meer een medium in plaats van een soeverein mens, dat iets moois maakt. Kortom: Als we beseffen dat we niets mooi-er hoeven te maken, zelfs de onderdrukte delen niet, maar ZIJN, dan komen vorm en spirit in een andere laag terecht en weten ze wanneer even te stoppen. Het is vaak angst voor tekorten en verlies waardoor we tot onze laatste snik iets willen ‘birthen’. Ik merkte dat als ik dingen maakte dat ik dan meer bezig was met dingen willen neerzetten, dan met de werkelijke drijfveer. Onze pijn ontdekken van verlies en onderdrukking en ook in onze uitingen hiermee oefenen als wij iets scheppen was voor mij de sleutel. We are the imperfect perfectness! Doeg liefie
Herkenbaar, alleen dat het bij mij werd tegen gehouden, door mijn ouders. En later door jaloezie, dus ik ging me aanpassen.
Gevolg: geen werk verleden, niets op gebouwd, en wilde ik dat weer doen, kreeg ik te maken met een roddelcircuit.
Dus mensen van buiten af die mij (waar ik me door laat) tegenhouden.
Ook zo iets, om eens goed in mijzelf te keren naar de reden.
Hallo Ivo, uiteindelijk is het zo dat je zelf degene bent die dit plafond intact houdt. Dat kan door allerlei oorzaken komen, inderdaad bijvoorbeeld door je ouders. Maar je bent nu volwassen en het is tijd dat je je eigen leven gaat leiden, als Ivo. Niet als het kind van je ouders of als ‘slachtoffer’ van jaloezie. Er is altijd een onderliggende (en mogelijk totaal onzichtbare en ver weggestopte) reden waardoor je je laat tegenhouden. Omdat er iets is in jezelf wat je tegenhoudt. Het ‘slachtoffer’ in je wil dat liever niet inzien, want je hoeft je verantwoordelijkheid niet op te pakken als slachtoffer. Maar als je echt wilt groeien, echt die grote stappen wilt zetten en vrijheid in jezelf wilt creëren, dan mag ook dat slachtofferschap ‘geofferd’ worden. Dus: waar is het voor jou toch nog ‘winstgevend’ om dit verhaal, deze gedachten, in stand te houden? Veel succes (en ook plezier, want het is een mooi traject!) met het inkeren…
Hartelijk bedankt voor het plaatsen van dit artikel,Anouk. Hier had ik nog niet zo aan gedacht.Wat zijn onze innerlijke saboteurs slim. Zeker is dit voor mij een goede eyeopener en zeer herkenbaar. Het wordt tijd om uit mijn dak te gaan….. 😉
Een liefdevolle dag gewenst.
Woohoo Engelina, tijd om uit je dak te gaan! Als er ooit een tijd was om dat te doen, dan is het nu wel. Ik wens je toe dat je het plafond steeds weer verder omhoog kunt duwen en steeds meer vrijheid voor jezelf kunt opeisen.
Wat een welkomartikel op deze ochtend.
Bij mij is het een gigantische faalangst. Denk ik.
Ik werk en handel ver onder mijn kunnen, waardoor ik vastloop.
Een bore-out is niet ver weg.
Geen idee hoe hier uit te komen. Alhoewel, ik durf niet.
Bedankt voor het artikel.
Hallo Karin. Fijn (en ook niet fijn!) dat het zo herkenbaar voor je is!
Ja, ver onder je kunnen handelen, dat is echt onder je maaiveld blijven. Zo jammer!
Heb je iets aan de vragen onderaan het artikel? Zodat je gaat inzien wat de onderliggende reden is om dit gedrag in stand te houden?
Zolang dat ergens in de onderstroom blijft en niet ingezien wordt, kan het je blijven saboteren. Maar dat hoeft niet!
Je hebt alles al in je om hieruit te komen. De vraag is: waar ligt je verlangen? En: neem je er de tijd en aandacht voor om iets anders te laten gebeuren? Een andere Karin in de wereld te zetten? De Karin die meer de echte Karin is dan nu?
De vraag die ook in me opkomt en waar je op zou kunnen herkauwen: Waar ben jij voor gekomen? En dan hoef je niet het antwoord te gaan bedenken, maar laten ontstaan. Dat hoeft niet meteen, het kan tijd nodig hebben. Ik hoop dat je hier iets aan hebt en mocht er nog iets zijn, of heb je nog een vraag, laat het weten!
Warme groet van Anouk