Zo heel je pijn en verdriet uit je kindertijd

Ben jij ook die bikkel die ondanks zijn trauma’s uit de kindertijd dapper zijn weg vervolgt in dit leven? Die vol goede moed een bestaan opbouwt op het wankele fundament uit zijn jeugd?

Liever vervolgen we onze weg op wilskracht dan stil te staan bij de pijn en het verdriet dat we hebben ervaren als kind. Dit is menselijk en dit hebben we allemaal in mindere of meerdere mate gedaan.

Maar lieve jij, ben je er van bewust dat je hiermee het jongetje of meisje in jou in de steek laat? Dat je op deze manier hetzelfde doet als jouw ouder die jou niet heeft gezien en gehoord, de ouder die jou niet begreep?

Je pad vervolgen vanuit liefde voor en compassie met jezelf, brengt rust, vreugde en voldoening.

Voel je dat het tijd is om te helen? Dan is het belangrijk om contact te maken met het kleine jongetje of meisje in jou dat nog steeds verdrietig, eenzaam of boos is.

Velen hebben momenten in de kindertijd meegemaakt die als traumatisch werden ervaren. Naast lichamelijk, verbaal of seksueel geweld, kan trauma ook ontstaan wanneer je een liefdevolle verbinding hebt gemist.

Je miste datgene waar je juist als kind behoefte aan hebt: liefde, aandacht, warmte, verbinding, betrokkenheid, begrip. Je bent niet gezien en gehoord. Zeker in vroeger tijden was belangstelling hebben voor een kind niet vanzelfsprekend.

Wanneer we een traumatische ervaring beleven en er op dat moment geen ruimte is om gevoelens te uiten, slaan we deze op in ons lichaam. Emoties zijn een vorm van energie en energie heeft een plek. Energie kan niet níet bestaan. Vandaar dat de meeste volwassenen niet geuite emoties met zich mee dragen.

Wanneer een situatie onverwacht of excessief is of herhaaldelijk heeft plaats gevonden, vindt er een afscheiding in ons plaats. Het kinddeel van ons dat dit ervaart, scheidt zich als het ware energetisch af. Het kruipt weg in een hoekje van ons ‘zijn.’ Het jongetje of meisje verstopt zich en is bang, eenzaam, verdrietig of boos. Als volwassene zijn we uit contact met dit deel.

Je wordt je hiervan gewaar als je in je volwassen leven iets meemaakt dat jou herinnert aan je pijnlijke ervaring als kind. Je wordt dan getriggerd in je oude pijn en reageert vanuit dit kinddeel. Om deze mechanismen los te laten, is het belangrijk om je innerlijk kinddeel of delen te helen. Je hebt niet één innerlijk kinddeel, er zijn er meerdere.

Bewustwording is de eerste stap: (intuïtief) weten dat je nog pijn met je mee draagt. Daarna is het belangrijk om contact te maken met dit deel en je pijn toe te laten.

Onderstaande is een uitgebreide beschrijving. Voel wat voor jou passend is en wat je aandurft.

Voor de één is het gemakkelijker om op deze manier contact te maken met innerlijk kinddelen dan voor de ander. Geef jezelf de tijd om je dit eigen te maken. Wanneer dit te spannend is of het trauma te groot is, zijn er tal van professionals die jou kunnen helpen met innerlijk kind werk. Zorg dat je weet of je jezelf hierin kunt dragen.

1. Wanneer je een pijn ervaart zoals verdriet, boosheid of eenzaamheid, stel je aan jezelf de vraag of de oorsprong van je pijn in het verleden ligt. Wellicht zie je een situatie uit je kindertijd, komt er een herinnering boven of voel je intuïtief dat oude pijn aangeraakt wordt. Ook als er een subtiel antwoord komt, mag je dit serieus nemen. Je weet onbewust meer dan je denkt.

2. Maak verbinding met dit innerlijk kinddeel in jou dat deze pijn heeft ervaren. Vraag of het zich wil laten zien of voelen. Je kunt hardop communiceren of via je gedachten. Voel wat voor jou het meest natuurlijk is. Stel je op als een liefdevolle ouder: toegankelijk en zonder oordeel.

3. Word je gewaar van de emoties die dit deel jou laat voelen. Wellicht ervaar je zijn of haar verdriet, boosheid, onmacht of eenzaamheid.

4. Praat met dit jongetje of meisje. Rustig en met respect voor zijn of haar grenzen. Vraag hoe het met hem of haar gaat. Misschien ben je geneigd om het gelijk te omarmen en liefde te geven, maar mogelijk sla je dan een stap over en gaat het te snel. Laat het zijn verhaal doen en, zo mogelijk, zijn gevoelens tonen.

5.  De volgende vragen geven meer inzicht in zijn of haar gekwetstheid:

Wat heb je gemist? Wat maakte het moeilijk? Wat maakte dat je je eenzaam voelde? Wat maakte jou bang? Wat maakte je verdrietig?

Je zult de antwoorden ontvangen in de vorm van fysieke gewaarwordingen, emoties, beelden, ingevingen of intuïtieve gevoelens. Soms heel duidelijk, soms subtieler.

Ons verstand is niet gewend aan deze vorm van communicatie en zal het misschien in twijfel trekken. Ik durf uit ervaring te zeggen dat deze twijfel allerminst nodig is. Vertrouw op je eigen gewaarwordingen, ze kloppen.

6. Bied het aan om het te troosten en voel hoe je innerlijk kinddeel hier op reageert. Wanneer het er klaar voor is, reik je uit en koestert het jongetje of meisje.

Erken zijn of haar pijn en verdriet. Laat voelen dat je het begrijpt en dat de gevoelens gerechtvaardigd zijn.

Door aandacht te hebben voor de gekwetste delen in jou, mogen ze er weer zijn en krijgen ze bestaansrecht. Zo integreert dit afgescheiden deel in jou en word je meer heel.

7. Stel je voor dat jullie op een fijne plek zijn, bijvoorbeeld in de natuur. Vraag aan je innerlijk kinddeel waar het behoefte aan heeft. Misschien wil het met je spelen, fietsen of liggen in het gras? Voel wat dit samenzijn voor jullie betekent en laat de vreugde en liefde toe.

Soms blijkt een kinddeel zo bang, verdrietig of boos te zijn, dat het zich maar moeilijk laat zien. Het wantrouwen dat het als kind had naar vader of moeder, voelt het nu ook richting ons. Zeker als we onze gevoelens als volwassene nog steeds niet serieus nemen.

Wees je ervan bewust hoe jij nu om gaat met verdriet, ongemak, teleurstelling, boosheid… ben je er klaar voor om deze gevoelens toe te laten, los te laten en jezelf te helen?

Waak ervoor dat je verstand de pijn onnodig relativeert: ‘zo erg was het ook weer niet’. Het is niet aan ons als volwassene om te beoordelen wat wij als kind als pijnlijk of zwaar hebben ervaren. Als volwassene zijn we in staat om gebeurtenissen in een ander perspectief te plaatsen.

We begrijpen nu de trauma’s van onze ouders. We kunnen ons voorstellen hoe traumatisch het voor onze moeder moet zijn geweest om een kind te verliezen en er vervolgens nooit meer over te kunnen spreken.

Hoe onze vader geleden moet hebben onder mishandelingen en vernederingen.

Wees je ervan bewust dat dit náást elkaar bestaat. Zowel jouw pijn als die van je ouder is even realistisch en begrijpelijk. Bovendien zijn de fijne eigenschappen van jouw ouder er óók.

Maar het begrip voor je ouder mag er niet toe leiden dat je je eigen pijn bagatelliseert. Dan doe je precies hetzelfde als je ouder: je negeert en verlaat het kind in jou.

Misschien vind je het fijn om je samen met het jongetje of meisje in jou alsnog energetisch uit te spreken naar je vader of moeder. Over de pijn, het verdriet of de eenzaamheid die je destijds hebt ervaren. Niet uit wrok of verwijt, maar als erkenning van de pijn die jouw innerlijk kinddeel heeft ervaren. Door het uit te spreken, neem je het kind in jou serieus.

Dit doe je door je ouder(s) er energetisch bij te vragen. Wellicht ervaar je zijn of haar aanwezigheid in de vorm van beelden of gevoelens die ze bij jou oproepen. Zoals een drukkend gevoel op je borst of een verdriet dat naar boven komt. Spreek uit hoe het voor jou was, open en eerlijk. Mogelijk schept dit ruimte voor begrip tussen jullie en ontstaat er op termijn ruimte voor genegenheid.

Wees waakzaam om te snel in het stuk ‘vergeving’ te stappen. Het ware vergeven kan alleen plaatsvinden als je je eigen pijn hebt geheeld. Dit mag nu, maar kan ook in een later stadium. Vergeven is geen doel op zich, maar een resultaat van je eigen helingsproces. Wanneer je dit te vroeg doet, is de kans groot dat je vergeeft vanuit je hoofd en dat je weer voorbij gaat aan het innerlijk kind in jou.

Weet dat ons tempo als volwassene vaak sneller is dan ons innerlijk kinddeel aan kan.

Ik wens jou en je innerlijk kind samen een mooie heling!